Dire Straits - Brothers in Arms (1985)

Ik ook

En een verzamelaar van Marco Borsato uiteraard.

Ik heb 'm ook nog ergens

Ik zal het proberen te verduidelijkheden:

Eigenlijk is mijn inzicht enigzins gebaseerd op mijn omgeving ,de reacties die je hier tegen komt en mijn eigen gevoel.
Wat luigifort al aan geeft zit best wel een waarheid in. De mensen die ik ken ( generatiegenoten) en wat minder diep gaan in popmuziek, hebben of hadden veel verzamelaars en Dire Straits kom je gewoon ook heel vaak tegen. Deze, On Every Street of de verzamelaar Money For Nothing. Meestal geen spoor van eerdere DS platen.
Dat is geen veroordeling of wat dan ook, maar een feit.

Dan is mijn verdenking dat Brothers In Arms de echte opening naar een groter diverser publiek is geweest niet geheel onterecht.
Anderzijds heeft de band al vanaf het begin hits gescoord en kwam Private Investigations uit "82" zelfs op nr. 1 hier. En dat van een album die maar vijf songs bevat.
Maar mijn gevoel zegt dat dit naar mijn idee het minste album van de groep, Dire Straits een minder serieuze status gaf bij de ( mag ik zeggen?) serieuzere muziekliefhebber. Te saai, te veilig, te mainstream?

Prima gezegd bikkel
Het maakt ons allemaal hier tot brothers in arms

Thanx Bro

Songs als So Far Away, Walk of Life of Brothers in Arms zijn id zo veilig als wat, of misschien saai te noemen voor serieuze muziekluisteraars. Passieve muziekluisteraars gaan er ws prat op dat ze Money for Nothing geweldig uitdagend en stevig vinden, bijna alsof het heavy metal is ws

Ik sluit me aan bij de mening dat 'Brothers in Arms' misschien wel hun zwakste album is of voor die positie concurreert met 'On Every Street'. Op beide albums staan mindere, zelfs irritante nummers en beide albums zijn heel commercieel.De eerste vier albums zijn in elk geval beter en stralen meer een eigen sfeer uit.

Het nummer 'Walk of Life' beschouw ik als heel matig en als protest omwille van de populariteit van dit nummer plaats ik het op de laatste plaats in de songlijst van de band. Ook 'Money for Nothing' komt onmogelijk in mijn top 10 van de band.

Voor het nummer 'Brothers in Arms' ga ik wel fel in de verdediging: de tekst is nogal cliché, maar de solo in het tweede deel van de song blijft wondermooi. De uitvoering tijdens het Mandelaconcert in 1988 Dit nummer neem ik zonder twijfel op in mijn top 10 van de band.

In elk geval noem ik Dire Straits en Mark Knopfler solo zonder verpinken bij die artiesten en bands die ik enorm waardeer. Zwangere Guy kan de boom in.

Goed verhaal goldendream en het is zeker niet zo dat Dire Straits een band is met alleen maar troep of zo.
Het debuut vind ik nog altijd fantastisch en Love Over Gold is ook dik in orde.
Communiqué en Making Movies zijn geen echte highlights voor mij. Communiqué is het wat mindere broertje van het debuut en op Making Movies vind ik ondanks de verrassende koerswijziging ( meer keys, een wat Amerikaanser geluid.) niet alles even sterk. Romeo & Juliet vind ik trouwens wel één van hun sterkste tracks.
En eens betreft het titelnummer van deze. Naieve boodschap, maar muzikaal bijzonder fraai.

Brothers in Arms is een ietwat te naieve tekst over de verschrikkelijkheden van oorlog. Goodnight Saigon van Billy Joel dekt de dreiging en lading veel beter...

Inderdaad. De gruwel van Vietnam en heel realistisch verwoord. Joel geeft een hard, maar doeltreffend beeld over de vele jonge soldaten die sneuvelden.
Knopfler vat samen en spreekt de wens uit dat het stopt. Ijdele hoop natuurlijk, maar goed bedoeld.
Muziek heelt en kan je door moeilijke tijden heen helpen.
Maar de wereld verbeteren....no way.

Ik lees hier eigenlijk niets over Ride Across The River. Dat vind ik echt een van Dire Straits' beste nummers.

Dat heb ik ook altijd wel als een schaars hoogtepuntje gezien Rogier.
Het 2e gedeelte vind ik sowieso beter.

Verschillende meningen. Hun eerste 3 platen vind ik meteen hun top 3. Making Movies als geheel wat mij betreft absoluut hun beste plaat. Communiqué erg sterk en altijd een zwaar onderschatte plaat. Love Over Gold wordt al te klef voor mij, behalve het geweldige Telegraph Road. De Love Over Gold tour (Alchemy) was wel een absolute highlight in mijn concert ervaringen.

Iig hebben Knopfler en co meer dan 30 miljoen exemplaren verkocht van dit album en zijn daardoor alleen al meer dan "binnen":, dus Why Worry?

Making Movies vind ik dan wel wat sterker dan deze en On Every Street.
Communiqué is zeker niet slecht, maar vind het wel een pak minder dan het debuut.
Overigens de band een keer gezien in 1992 dacht ik.
In ieder geval ten tijden van On Every Street in Ahoy Rotterdam.
Toch wel een deceptie. Veel instrumentalisten op het podium en sommige songs werden tot vervelends toe uitgerekt.
Vrij saai gebeuren en alles tot in de puntjes uitgedacht.
Niet mijn show.

Berichten verplaatst naar Dire Straits & Mark Knopfler

Bij Brothers In Arms haakte ik definitief af. En eigenlijk weet ik niet echt waarom. De groep doet gewoon waar ze goed in zijn, maar op de een of andere manier ging het me tegenstaan. Eigenlijk begon het al bij het voor mij tegenvallende live album Alchemy. Aangeschaft met een deel van mijn verjaardagsgeld. Na een paar luisterbeurten begreep ik al dat het 'm niet ging worden. Toen Brothers In Arms aangekondigd werd was ik nog vol verwachting. De single So Far Away viel echter helemaal verkeerd. Ik heb het album niet aangeschaft. Wel vaak gehoord, dat wel. Tijdens mijn militaire dienstperiode in Blerik (Venlo) kwam het album dagelijks voorbij, twee opleidingsmaanden lang, januari en februari 1986. De videoclip van Money For Nothing werd doodgedraaid en tot op de dag van vandaag heb ik nog de neiging om naar een toilet of naar buiten te vluchten als een coverbandje een rock 'n roll nummer aankondigd en ik de eerste tonen van Walk Of Life herken.
Een drie vanwege het wonderschone titelnummer.

Exact dezelfde gevoelens bij dit album destijds. Voor mij was 1985 ook wel een keerpunt in muzikale smaak. Ik was toen bijna 23, had ineens genoeg van de ‘progressieve’ rock (PF, Camel, BJH) en kreeg belangstelling voor (schrik niet) country en countryrock. Neil Young ook op dat moment. Is later wel weer wat bijgetrokken, die ‘omslag’. En ik had toenemende zin in pakkende 3 minutensongs. Luisterde veel sixties: The Who en the Kinks o.a. BiA was te traag, te log en te prententieus, begreep ik ineens. En ik was niet de enige, denk ik.

Dit album vind ik toch nog wel heel erg de moeite waard hoor. Komt ook omdat ik 'm pas een paar jaar na verschijnen leerde kennen. Zoals met alle albums is de tijd van 'leren kennen' cruciaal. Ik zat dus niet reikhalzend uit de kijken naar dit album maar leerde de band dus zelf kennen door de singles waar je destijds niet onderuit kon. Walk of life? Heerlijk man! Alleen niet te vaak (meer). Hetzelfde geldt voor So far away, Your latest trick en Money for nothing. Rete commercieel ja maar mij boeit dat niks. Sterker nog; het kan mij in de meeste gevallen niet commercieel genoeg. Het titelnummer is uiteraard van ongekende schoonheid. Why worry vind ik in de uitvoering van The Everly Brothers nog mooier. Tja, die samenzang hè!
De wat minder bekende nummers zijn trouwens ook verre van slecht. Ze worden alleen wat dwars gezeten door al het single geweld.

Dit is gewoon hun selloutalbum. Hun meest commerciële. Ws wilden ze gewoon even ordinair cashen. Maar veel in de 80s was retecommercieel. Ik bedoel 30 miljoen exemplaren verkocht, al hun albums hiervoor kwamen bij elkaar ws niet eens op 10 miljoen. Muziek voor het grote publiek. Mij iets te gemakkelijk en weinig spannend.

Gemakkelijk of weinig spannend zijn voor mij totaal geen criteria waarop ik een nummer of album beoordeel. Als ik iets goed vind dan vind ik het goed. Zo niet, dan niet. Maar ieder beleefd dat op zijn of haar manier uiteraard. Dat is ook het mooie!