Dire Straits - Brothers in Arms (1985)

Moet ook zeggen dat BIA veel weg had van BOP toen ik het voor het eerst hoorde. En destijds was ik niet de enige. Knopfler heeft naast J.J. Cale daarna in ieder geval de slaapverwekkende stijl van Gilmour overgenomen. En dat nog wel in het kwadraat qua produktiviteit.

Zowel White, Gilmour en Knopfler zitten allemaal in dezelfde blueshoek. Clapton is ook nog een naam die prima in het rijtje past. Ze spelen ook nog eens hetzelfde instrument. Je houdt ze nog het best uit elkaar door stem en gitaargeluid.

Ik zie alleen gelijkenis met White / Gilmour ...en Clapton is een heel ander verhaal vind ik

J.J. Cale, Clapton en Knopfler zijn 3 handen op 1 buik. Gilmour en White maken er idd 2. De overige gelijkenis bestaat uit het laidback bluesy materiaal. Het andere verhaal van jou over Clapton ben ik dan benieuwd naar.

Absoluut. Clapton heeft echt een hele andere stijl. Dat hoor je heel goed terug op Pros & Cons voor wat betreft de vergelijking met Gilmour. Op het Mandela concert waar Clapton met Dire Straits speelde, hoorde je tussen Clapton en Knopfler toch ook duidelijke verschillen.

Neemt niet weg dat ze allemaal dezelfde roots hebben. Dat ligt er sowieso duimendik op. Dat ze hun eigen geluid hebben is niet meer dan een onderscheidend kenmerk wat mij betreft. De invloed van Hank Marvin op het karakteristieke zweverige spel mag ook niet uitgevlakt worden.

Clapton was ook niet voor niks welkom op albums van die andere valse kraai van een Floydganger.

De link tussen Knopfler en Gilmour bestaat behalve Hank Marvin evenwel (nog) niet. White verbindt die dus des te meer, vooral omdat ie veelal in blues grossiert. En nog uptempo ook.

Originaliteit kun je behalve J.J. Cale, Marvin, B.B. King of Muddy Waters de heren in ieder geval niet aanwrijven. Ze doen lekker hun ding en daar vinden ze elkaar soms/vaak in.

Dire Straits' 5de werd commercieel het grootste succes. De hoes is perfect. Het bijhorende boekje vertelt dat dit album een weemoedige, trieste sfeer heeft. Ik vind dit niet volledig kloppen, zeker niet in vergelijking met 'Love Over Gold'. Het album bevat enkele mindere nummers, nl. 'Walk Of Life', 'The Man's Too Strong' en 'One World'. 'Walk Of Life' vind ik zowat hun minste uit de hits die ze hadden. Daartegenover staat veel moois en ook een wondermooi nummer, nl. 'Brothers In Arms'. Dat laatstgenoemde nummer vind ik wellicht hun 'finest moment', althans de liveversie die ze speelden op het Mandelaconcert. Wanneer de zang stopt, de gitaarsolo start, de synths overnemen en Knopfler dan de solo op een ongekend hoogtepunt brengt, is het mijns inzien een onovertroffen moment. Nooit klonken ze beter, hoewel ... tja ... moeilijk te kiezen. Vergelijk het met de piano, synths en gitaar in 'Firth Of Fifth' van Genesis of 'A Song For Europe' van Roxy Music, live in 1982. Ook de 'finest moments' van een band. En toch is dit 5de album in het totaal iets minder dan de 4 voorgangers. Vandaar 4 sterren.

Met veel dank aan rudiger bekeek ik onlangs 2 concerten uit de 'Brothers in Arms'-tournee. Het eerste is dat uit Wembley (1985). Dankzij dat concert is het nummer 'The Man's Too Strong' serieus in achting gestegen. Het tweede is dat uit Sydney (1986). Heerlijke versie van 'Ride Across the River' en 'So Far Away' brachten ze hier. Toch twee kritische bedenkingen:

(1) Het valt op dat nummers doorheen verschillende tournees in dezelfde volgorde gebracht worden. 'Romeo and Juliet' hoort altijd bij het begin, 'Private Investigations' en 'Sultans of Swing' naar het midden toe, 'Tunnel of Love' of 'Telegraph Road' meer naar het einde toe. Dat is bij veel artiesten zo, maar het mocht wel wat meer variëren. Tegelijk brachten ze ook steeds twee nummers die me nauwelijks bekoren: 'Two Young Lovers' en 'Solid Rock'. Dat laatste nummer behoort tot hun zwakste momenten.

(2) De bandleden zijn stuk voor stuk echte vakmensen, maar één irriteert me sterk. Die Jack aan de begeleidende gitaar. Naast de eenvoud van Mark is dit echt wel een blaas en showbeest. Helemaal op het einde verschijnt hij zelfs in ontbloot bovenlijf en gaat dan op zijn knieën gitaar spelen. Dire Straits onwaardig, meer passend bij bijvoorbeeld Kiss.

De liveversie van 'Brothers in Arms' die ze brachten tijdens het Mandelaconcert uit 1988 is van uitzonderlijke schoonheid. Van Eric Clapton wordt vaak beweerd dat hij op zijn best is als hij de nood voelt om te concurreren met iemand of zich moet bewijzen zoals bij Cream. Wel, zou dit ook van toepassing zijn op Mark Knopfler die in de aanwezigheid van Clapton boven zichzelf uitstijgt en een solo speelt alsof het zijn laatste is?

Toevallig laatst die opname weer eens bekeken.
Clapton speelt heel dienend en neemt puur de functie in als 2e gitarist en die was met 2 toetsenisten in de gelederen niet heel groot.

Het was vooral leuk dat E.C de band vergezelde, maar tot veel gezamelijk vuurwerk komt het niet.
Knopfler doet vooral zijn ding.
Maar het is idd een mooie uitvoering.

In 'Walk of Life' (toch wel hun minste van de hits) en 'Money for Nothing' (ook al niet het beste) krijgt Clapton wat solotijd, maar hij speelt inderdaad de tweede viool, of beter gitaar. Knopfler doet zijn ding, zoals hierboven geschreven staat, maar wat doet hij dat super. 'Sultans of Swing' en 'Brothers in Arms' klonken nooit beter.

Sultans uit deze periode is een paar tandjes sneller in tempo.
Aangezien ze toen echt een stadionband geworden waren wellicht een logische keuze.
Ik ga achteraf liever voor de originele versie.
Het is erg log en met name drummer Terry Williams propt het helemaal vol.
Anderzijds rockt het wel lekker.

Ik vind dit een prachtig album, van het begin tot het eind, ondanks een wat minder in het album passend liedje: 'One world' als voorlaatste track. Alle acht andere nummers bevatten hele goede gitaarsolo's en prachtig geschreven teksten, waarbij in 'The man's too strong' en 'Brothers in arms' duidelijk hoorbaar is dat deze over oorlog gaan. 'Money for nothing' gaat dan weer over materialisme en net zoals in 'Why worry' en 'Brothers in arms' blinken daar de gitaarsolo's echt uit.

Dit album 'Brothers in arms' heb ik in 1997 in zijn geheel leren kennen, toen mijn vader het afspeelde op een casettebandje, als ik bij hem en mijn moeder in de auto zat op weg naar een feestje in Heeswijk-Dinther, een dorp vlakbij Veghel. Een schoolvriendin van mij was jarig (zij werd toen veertien), en het was een heel leuk feestje, met leuke muziek (daar werd toen vooral veel dance en happy hardcore gedraaid).

Ook ontdekte ik op het bandje, dat er op 'Brothers in arms' van The Dire Straits, dat ik ongeveer even goed vind als 'Love over gold' uit 1982, dat 'You're latest trick' al in 1985 of 86? was uitgebracht. (Destijds vermoedde ik dat 'Brothers in arms' een album uit 1986 was). De live-ep: 'Encores' met daarop de live-registratie van 'You're latest trick' uit 1992 kocht ik in 1993 al, plus het live-album 'On the night'.

Na het opnieuw beluisteren van dit album tijdens het huishouden in mijn appartement, moet ik iets van mijn bovenstaande bericht aanpassen. Niet 'The man's too strong', maar 'Ride across the river' is naast 'Brothers in arms' het andere liedje dat over oorlog gaat.

Hier werd het allemaal wel een beetje easy-listening en braafjes en raakte ik Dire Straits een beetje kwijt. Mooi geproduceerd en de ideale CD-uitventer (als medium), maar de muziek werd niet beter.

Ten tijde van de introductie van de CD speler in 1985 werd je doodgegooid met muziekfragmenten van dit album en dan met name het intro van Money For Nothing, dit heeft wel voor een grondige afkeer van dit nummer gezorgd, tevens vind ik het een wat simplistisch nummer.
Ook Walk Of Life, Your Latest Trick & One World staat bij mij niet in hoog aanzien.
De overige 5 nummers daarentegen vind ik wel mooi en dan met name Why Worry & het afsluitende titelnummer.

In mijn herinnering was dat 1983 en de eerste artiest op cd was Peter Gabriel met zijn 4e album werd me toen wijsgemaakt in van Puttens LP show. Voor het overige geheel met je eens.

Dit album vind ik wel een van betere albums van Dire Straits , vooral omdat het lekker afwisselend is , Brothers in Arms is weer heel anders dan Walk of Life en Money for Nothing is weer heel anders dan Why worry .
Veel mensen vinden het debuut van The Dire Straits erg goed , het is inderdaad wel goed , maar het is wel allemaal een beetje dezelfde hap , heel afwisselend is het niet.
Het enige nummer waar ik niks mee heb is Your latest trick , ik heb nu eenmaal weinig met een saxofoon, vind dat maar een saai instrument.
In tegenstelling tot velen vind ik Walk of Life wel een leuke toevoeging op dit album , absoluut geen Straits nummer , maar dat maakt het juist zo leuk , even lekker wat anders , even gek doen , en toch zie ik vaak dat de voetjes van de vloer gaan als dat nummer gespeeld wordt en tijdens concerten van The Straits gaat het publiek meer tekeer bij Walk of Life dan menig nummer van het album On Every Street.
Al met al een leuk afwisselend album van The Dire Straits wat het uiteindelijk toch wint van On Every Street

Dat is mijn probleem met het hele oevre van deze band... Het is allemaal wel goed, en Knopfler kan lekker gitaar spelen, maar het is ook eenheidsworst..... (wat mij betreft)

The Visitors van ABBA ('81) was in 1982 het eerste album op een CD

Daarom zei ik ook "wijsgemaakt". In ieder geval waren het samen met de Straits de visitekaartjes van de cd promotie.

dit vind ik het beste album brothers in arms vind ik de beste dire straits single & walk of life is ook echt grandioos, money for nothing & walk of life is de radio evergreen

Op Brothers In Arms staat zeker hele goede muziek. Maar voor 4 sterren vind ik het net te wisselvallig. Ook het lang uitrekken van de tracks vind ik niet altijd even goed gelukt. Maar de belangrijkste reden dat het glas halfleeg is, is openingstrack So Far Away. Daar vind ik nou echt helemaal niks aan. Ook een voorbeeld van een song die veel te lang is uitgerekt. En dan begin je al niet goed aan zo'n album hè!

Nu kwam ik op You Tube laatst Dire Straits – Live in Sydney 1986 tegen met Ride Across The River als openingstrack. Dat beviel me erg goed. Qua sfeer enigszins vergelijkbaar met Once Upon A Time In The West in de tour van 1983.

Daarna heb ik Brothers In Arms eens afgespeeld in de volgorde van de live set (ja, alle tracks zijn live gespeeld):
1. Ride Across The River
2. One World
3. So Far Away
4. Why Worry
5. Your Latest Trick
6. Walk Of Life
7. The Man's Too Strong
8. Money For Nothing
9. Brothers In Arms

De nummers worden er niet beter van, maar het album krijgt wel meteen een kop en een staart:
1. was voor de LP bezitters de openingstrack van Kant B. Beetje onopvallend nummer. Maar als openingstrack hoor ik opeens wel de schoonheid.
2. viel ook een beetje tussen wal en schip. Op deze plek ook niet bijzonder, maar wel een mooie afwisseling na Ride. Bondig nummer, prima.
3. is nog steeds niet mijn favoriete nummer, maar na het korte World past het een stuk beter.
4. is mooi, maar past absoluut niet na Trick. Dat is al een langzaam nummer. Daarna een nog langzamer en nog langer nummer doet bij mij de verveling toeslaan. Pas halverwege Man word ik weer wakker
5. krijgt veel meer schwung na Worry, dan in de oorspronkelijke volgorde na Walk.
6. is natuurlijk een beetje melig, maar later in de set, zeker na twee bloedserieuze langzame tracks, is dat prima.
7. sprong er niet uit tussen Ride en World. Hier ook niet, maar wel een mooie afwisseling met de meer hitgevoelige tracks ervoor en erna.
8. vind ik in de korte versie beter, maar op deze plek storen de lange intro en outro veel minder. Hier vind ik de overgang naar de bekende riff zelfs wel geslaagd!
9. kan maar op één plek: als afsluiter.

Vooral het trio Worry - Trick - Walk bevalt in deze volgorde zoveel beter dan omgekeerd.
Deze volgorde gaat niet werken als je Ride niks aan vindt, maar wie weet probeert iemand het ook eens. Ben benieuwd!

little lion man: goede motivatie van de veranderde tracklist. Ik heb deze volgorde nog niet daadwerkelijk afgespeeld, maar ik ben wel zo vertrouwd met dit album dat ik het me heel goed voor de geest kan halen. En dan denk ik inderdaad dat deze volgorde beter werkt door de afwisseling tussen de 'slowies' en de wat pittiger nummers.

Ride across the river heb ik zelf altijd een van de mooiste nummers van dit album gevonden. Pas later eigenlijk, dus misschien komt het ook omdat het een van de weinige nummers is die in mijn beleving niet doodgedraaid is en zijn geheimpjes wat later prijsgeeft. Maar als opener werkt-ie wonderwel, denk ik. Veel beter dan So far away, dat een beetje lomp met de deur in huis valt. De overgang tussen de nummers 4 en 5 op jouw tracklist geeft beide nummers wat meer de kans om op zichzelf te staan, want inderdaad, in de eigenlijke tracklist slaan sommige nummers echt een beetje dood.

En als mijn minst favoriete track, Walk of life, dan toch ergens een plekje moet krijgen, dan maar aan het begin van kant 2. De meest hitgevoelige track vooraan, dat is wel gebruikelijk en dan hebben we die maar gehad.

Overigens is dit een van de weinige albums waarvan de LP-uitvoering voor mij beter werkt, omdat de meeste nummers korter zijn. Op de CD zijn ze vaak onnodig lang uitgerekt, soms op het slaapverwekkende af.

Het valt me net op dat mijn CD-spelers allemaal een programmeerknop hebben. Mijn oude Marantz heeft zelfs een FTS (Favourite Track Selection). Daar kun je, meen ik, zelf een eigen volgorde mee vastleggen die de speler dan standaard afspeelt als je de betreffende CD in de lade stopt. Nooit gebruikt, maar misschien wel leuk om hier eens mee uit te proberen. Wie weet heb ik een nieuw speeltje ontdekt...

In wat voor volgorde dan ook, Brothers In Arms is een sympatieke, maar op te veel vlakken een saaie plaat gebleken voor mij.
Ride Across The River, The Man's too Strong en natuurlijk de magnifieke titelsong, steken er nogal boven uit.
Die songs hebben de juiste spanning.
So Far Away vind ik ook te lang hier, maar vind ik wel lekker in al de voortkabbelendheid.
Met de nette jazzy/pop van Latest Trick, het bruiloften en partijen lied Walk Of Life en het slaapmiddel Why Worry, kan ik in welke volgorde afgespeeld dan ook, helemaal niets.
One World vind ik te cliche en Money For Nothing te stadionrockerig voor Dire Straits.
In mijn optiek een niet al te beste opvolger van het wel erg goede Love Over Gold.

Dank voor de reacties gaucho en bikkel2! Mooie aanvullingen op mijn bericht, waar ik me grotendeels in kan vinden. Ik ken de kortere versies van Far, Money en Brothers. Weet iemand of de korte versies van Trick en Worry op CD of digitaal te beluisteren zijn?

Bij mijn weten is de LP-versie van BIA nooit op CD verschenen. Sommige latere verzamelaars van Dire Straits hebben inderdaad wel edits van Far, Money en Brothers, zoals je zelf al aangeeft. Maar de LP-edits van Your latest trick en Why worry heb ik nog nooit op CD gezien.

Ik vermoed dat je ze met een editor zelf wel kunt maken trouwens, als je daar een beetje handig mee bent (ik niet helaas, ik doe het wel met de twee originele LP's die ik heb - een West-Duitse en een Canadese persing).

Raar eigenlijk dat er nooit een expanded CD-reissue is verschenen dat die LP-versie meeneemt. Zoals ik me er ook altijd over verwonderd heb dat de 'alternate version' van de originele single en 12" single van Sultans of swing (de hitversie zoals de ouderen onder ons die kennen) nooit, maar dan ook nooit op een reguliere CD is verschenen.

Voor mij hoeft dat helemaal niet, want alle nummers op de A-Kant van de LP zijn niet volledige nummers. Van So Far Away tot Why Worry. Het is ontzettend zonde, dat ze die prachtige eindsolo van het wonderschone Why Worry hebben weggelaten op de LP-versie, die ik ondanks mijn bezit van de CD-versie, toch in een kringloopwinkel heb gekocht. (Mijn stem geldt dus dan ook dus voor de CD en niet voor de LP).

behoorlijk matig album met 2 echte toppers: the man's 2 strong en natuurlijk de titelsong. vooral het begin van het album (nummers 1 t/m 3) is misschien wel de slechtste start van alle DS albums. fout commercieel goedkoop scoren die nummers..
nee, dan de start van 'love over gold'....da's andere koek.
Knopfler heeft solo ook echt mooier (en authentieker) werk afgeleverd.

Money for Nothing, vooral het begin dan, is toch echt wel de ideale track om mijn hifi set eens flink in het rood te laten gieren. Heeft mijn waardering voor het nummer altijd veel goed gedaan, die spetterende intro.

Opvallend hoezeer succes geen graadmeter hoeft te zijn voor de kwaliteit van een album. Brothers in Arms is met afstand het best verkochte Dire Straits-album (mede dankzij de wereldwijde introductie van de cd-speler en de bijbehorende promotiecampagne van toenmalig bandsponsor Philips), maar wat mij betreft ook het minste van Dire Straits, samen met On Every Street.

Nummers als So Far Away (wat een nikszeggende, doodsaaie eerste track), Walk Of Life en Why Worry zijn draken van nummers, nummers als Ride Across The River en One World beklijven niet. De overige nummers zijn gelukkig wel de moeite waard. Dat maakt dat het al met al geen slecht album is, maar door het gebrek aan consistentie is dit geen plaat die ik zijn geheel zal beluisteren. Liever koester ik nummers als Brothers In Arms, Your Latest Trick en The Man's Too Strong - en in mindere mate Money For Nothing - als losse nummers in mijn playlist.

Deze plaat was het begin van het einde voor de muziek van zanger/gitarist Mark Knopfler. Die werd in de loop der jaren hoe langer hoe gezapiger. De brille die Knopfler had ten tijde van de albums Making Movies en Love Over Gold is op Brothers in Arms al flink tanende.

Gelukkig heeft dat laatste album de wereld wel de stemmige titelsong opgeleverd, een parel die wat mij betreft in de canon van de popmuziek thuishoort.

Toen ik brothers in arms onlangs hoorde, viel het mij op dat de synth intro aan het begin me wel heel hard deed denken aan de stijl van Jean Michel Jarre. Ik dacht even een nummer uit Equinox te horen passeren. Ik blijf het een vreemd stukje vinden in dat geweldig nummer.