Dire Straits - Brothers in Arms (1985)

Moet ook zeggen dat BIA veel weg had van BOP toen ik het voor het eerst hoorde. En destijds was ik niet de enige. Knopfler heeft naast J.J. Cale daarna in ieder geval de slaapverwekkende stijl van Gilmour overgenomen. En dat nog wel in het kwadraat qua produktiviteit.

Zowel White, Gilmour en Knopfler zitten allemaal in dezelfde blueshoek. Clapton is ook nog een naam die prima in het rijtje past. Ze spelen ook nog eens hetzelfde instrument. Je houdt ze nog het best uit elkaar door stem en gitaargeluid.

Ik zie alleen gelijkenis met White / Gilmour ...en Clapton is een heel ander verhaal vind ik

J.J. Cale, Clapton en Knopfler zijn 3 handen op 1 buik. Gilmour en White maken er idd 2. De overige gelijkenis bestaat uit het laidback bluesy materiaal. Het andere verhaal van jou over Clapton ben ik dan benieuwd naar.

Absoluut. Clapton heeft echt een hele andere stijl. Dat hoor je heel goed terug op Pros & Cons voor wat betreft de vergelijking met Gilmour. Op het Mandela concert waar Clapton met Dire Straits speelde, hoorde je tussen Clapton en Knopfler toch ook duidelijke verschillen.

Neemt niet weg dat ze allemaal dezelfde roots hebben. Dat ligt er sowieso duimendik op. Dat ze hun eigen geluid hebben is niet meer dan een onderscheidend kenmerk wat mij betreft. De invloed van Hank Marvin op het karakteristieke zweverige spel mag ook niet uitgevlakt worden.

Clapton was ook niet voor niks welkom op albums van die andere valse kraai van een Floydganger.

De link tussen Knopfler en Gilmour bestaat behalve Hank Marvin evenwel (nog) niet. White verbindt die dus des te meer, vooral omdat ie veelal in blues grossiert. En nog uptempo ook.

Originaliteit kun je behalve J.J. Cale, Marvin, B.B. King of Muddy Waters de heren in ieder geval niet aanwrijven. Ze doen lekker hun ding en daar vinden ze elkaar soms/vaak in.

Dire Straits' 5de werd commercieel het grootste succes. De hoes is perfect. Het bijhorende boekje vertelt dat dit album een weemoedige, trieste sfeer heeft. Ik vind dit niet volledig kloppen, zeker niet in vergelijking met 'Love Over Gold'. Het album bevat enkele mindere nummers, nl. 'Walk Of Life', 'The Man's Too Strong' en 'One World'. 'Walk Of Life' vind ik zowat hun minste uit de hits die ze hadden. Daartegenover staat veel moois en ook een wondermooi nummer, nl. 'Brothers In Arms'. Dat laatstgenoemde nummer vind ik wellicht hun 'finest moment', althans de liveversie die ze speelden op het Mandelaconcert. Wanneer de zang stopt, de gitaarsolo start, de synths overnemen en Knopfler dan de solo op een ongekend hoogtepunt brengt, is het mijns inzien een onovertroffen moment. Nooit klonken ze beter, hoewel ... tja ... moeilijk te kiezen. Vergelijk het met de piano, synths en gitaar in 'Firth Of Fifth' van Genesis of 'A Song For Europe' van Roxy Music, live in 1982. Ook de 'finest moments' van een band. En toch is dit 5de album in het totaal iets minder dan de 4 voorgangers. Vandaar 4 sterren.

Met veel dank aan rudiger bekeek ik onlangs 2 concerten uit de 'Brothers in Arms'-tournee. Het eerste is dat uit Wembley (1985). Dankzij dat concert is het nummer 'The Man's Too Strong' serieus in achting gestegen. Het tweede is dat uit Sydney (1986). Heerlijke versie van 'Ride Across the River' en 'So Far Away' brachten ze hier. Toch twee kritische bedenkingen:

(1) Het valt op dat nummers doorheen verschillende tournees in dezelfde volgorde gebracht worden. 'Romeo and Juliet' hoort altijd bij het begin, 'Private Investigations' en 'Sultans of Swing' naar het midden toe, 'Tunnel of Love' of 'Telegraph Road' meer naar het einde toe. Dat is bij veel artiesten zo, maar het mocht wel wat meer variëren. Tegelijk brachten ze ook steeds twee nummers die me nauwelijks bekoren: 'Two Young Lovers' en 'Solid Rock'. Dat laatste nummer behoort tot hun zwakste momenten.

(2) De bandleden zijn stuk voor stuk echte vakmensen, maar één irriteert me sterk. Die Jack aan de begeleidende gitaar. Naast de eenvoud van Mark is dit echt wel een blaas en showbeest. Helemaal op het einde verschijnt hij zelfs in ontbloot bovenlijf en gaat dan op zijn knieën gitaar spelen. Dire Straits onwaardig, meer passend bij bijvoorbeeld Kiss.

De liveversie van 'Brothers in Arms' die ze brachten tijdens het Mandelaconcert uit 1988 is van uitzonderlijke schoonheid. Van Eric Clapton wordt vaak beweerd dat hij op zijn best is als hij de nood voelt om te concurreren met iemand of zich moet bewijzen zoals bij Cream. Wel, zou dit ook van toepassing zijn op Mark Knopfler die in de aanwezigheid van Clapton boven zichzelf uitstijgt en een solo speelt alsof het zijn laatste is?

Toevallig laatst die opname weer eens bekeken.
Clapton speelt heel dienend en neemt puur de functie in als 2e gitarist en die was met 2 toetsenisten in de gelederen niet heel groot.

Het was vooral leuk dat E.C de band vergezelde, maar tot veel gezamelijk vuurwerk komt het niet.
Knopfler doet vooral zijn ding.
Maar het is idd een mooie uitvoering.

In 'Walk of Life' (toch wel hun minste van de hits) en 'Money for Nothing' (ook al niet het beste) krijgt Clapton wat solotijd, maar hij speelt inderdaad de tweede viool, of beter gitaar. Knopfler doet zijn ding, zoals hierboven geschreven staat, maar wat doet hij dat super. 'Sultans of Swing' en 'Brothers in Arms' klonken nooit beter.

Sultans uit deze periode is een paar tandjes sneller in tempo.
Aangezien ze toen echt een stadionband geworden waren wellicht een logische keuze.
Ik ga achteraf liever voor de originele versie.
Het is erg log en met name drummer Terry Williams propt het helemaal vol.
Anderzijds rockt het wel lekker.

Ik vind dit een prachtig album, van het begin tot het eind, ondanks een wat minder in het album passend liedje: 'One world' als voorlaatste track. Alle acht andere nummers bevatten hele goede gitaarsolo's en prachtig geschreven teksten, waarbij in 'The man's too strong' en 'Brothers in arms' duidelijk hoorbaar is dat deze over oorlog gaan. 'Money for nothing' gaat dan weer over materialisme en net zoals in 'Why worry' en 'Brothers in arms' blinken daar de gitaarsolo's echt uit.

Dit album 'Brothers in arms' heb ik in 1997 in zijn geheel leren kennen, toen mijn vader het afspeelde op een casettebandje, als ik bij hem en mijn moeder in de auto zat op weg naar een feestje in Heeswijk-Dinther, een dorp vlakbij Veghel. Een schoolvriendin van mij was jarig (zij werd toen veertien), en het was een heel leuk feestje, met leuke muziek (daar werd toen vooral veel dance en happy hardcore gedraaid).

Ook ontdekte ik op het bandje, dat er op 'Brothers in arms' van The Dire Straits, dat ik ongeveer even goed vind als 'Love over gold' uit 1982, dat 'You're latest trick' al in 1985 of 86? was uitgebracht. (Destijds vermoedde ik dat 'Brothers in arms' een album uit 1986 was). De live-ep: 'Encores' met daarop de live-registratie van 'You're latest trick' uit 1992 kocht ik in 1993 al, plus het live-album 'On the night'.

Na het opnieuw beluisteren van dit album tijdens het huishouden in mijn appartement, moet ik iets van mijn bovenstaande bericht aanpassen. Niet 'The man's too strong', maar 'Ride across the river' is naast 'Brothers in arms' het andere liedje dat over oorlog gaat.

Hier werd het allemaal wel een beetje easy-listening en braafjes en raakte ik Dire Straits een beetje kwijt. Mooi geproduceerd en de ideale CD-uitventer (als medium), maar de muziek werd niet beter.

Ten tijde van de introductie van de CD speler in 1985 werd je doodgegooid met muziekfragmenten van dit album en dan met name het intro van Money For Nothing, dit heeft wel voor een grondige afkeer van dit nummer gezorgd, tevens vind ik het een wat simplistisch nummer.
Ook Walk Of Life, Your Latest Trick & One World staat bij mij niet in hoog aanzien.
De overige 5 nummers daarentegen vind ik wel mooi en dan met name Why Worry & het afsluitende titelnummer.

In mijn herinnering was dat 1983 en de eerste artiest op cd was Peter Gabriel met zijn 4e album werd me toen wijsgemaakt in van Puttens LP show. Voor het overige geheel met je eens.

Dit album vind ik wel een van betere albums van Dire Straits , vooral omdat het lekker afwisselend is , Brothers in Arms is weer heel anders dan Walk of Life en Money for Nothing is weer heel anders dan Why worry .
Veel mensen vinden het debuut van The Dire Straits erg goed , het is inderdaad wel goed , maar het is wel allemaal een beetje dezelfde hap , heel afwisselend is het niet.
Het enige nummer waar ik niks mee heb is Your latest trick , ik heb nu eenmaal weinig met een saxofoon, vind dat maar een saai instrument.
In tegenstelling tot velen vind ik Walk of Life wel een leuke toevoeging op dit album , absoluut geen Straits nummer , maar dat maakt het juist zo leuk , even lekker wat anders , even gek doen , en toch zie ik vaak dat de voetjes van de vloer gaan als dat nummer gespeeld wordt en tijdens concerten van The Straits gaat het publiek meer tekeer bij Walk of Life dan menig nummer van het album On Every Street.
Al met al een leuk afwisselend album van The Dire Straits wat het uiteindelijk toch wint van On Every Street

Dat is mijn probleem met het hele oevre van deze band... Het is allemaal wel goed, en Knopfler kan lekker gitaar spelen, maar het is ook eenheidsworst..... (wat mij betreft)

The Visitors van ABBA ('81) was in 1982 het eerste album op een CD

Daarom zei ik ook "wijsgemaakt". In ieder geval waren het samen met de Straits de visitekaartjes van de cd promotie.