menu

Sam Baker - Land of Doubt (2017)

mijn stem
4,03 (72)
72 stemmen

Verenigde Staten
Folk / Roots
Uitgebracht in eigen beheer

  1. Summer Wind (4:18)
  2. Same Kind of Blue (4:20)
  3. The Slivered Moon [Interlude] (0:48)
  4. Margaret (3:34)
  5. Love Is Patient (3:24)
  6. Leave (2:36)
  7. Pastures Fit for Thoroughbreds [Interlude] (1:41)
  8. Song of Sunrise Birds [Interlude] (0:51)
  9. The Feast of Saint Valentine (5:17)
  10. Moses in the Reeds (3:12)
  11. Say the Right Words (2:53)
  12. The Sunken City Rises [Interlude] (0:47)
  13. Peace Out (2:54)
  14. Where Fallen Angels Dwell [Interlude] (3:05)
  15. Land of Doubt (3:36)
totale tijdsduur: 43:16
zoeken in:
avatar van Lura
4,5
Het leven van Sam Baker werd in 1986 op een verschrikkelijke wijze overhoop gegooid. Hij overleefde ternauwernood een terroristische aanslag in een trein op weg naar Cuzco, Peru. De schade aan zijn lichaam was enorm; een slagaderlijke bloeding, hersenbeschadiging, gescheurd trommelvlies, een verbrijzelde hand en nog een aantal andere verwondingen. Om zijn lijf enigszins te fatsoeneren onderging hij maar liefst achttien operaties.

Geestelijk had het natuurlijk ook de nodige sporen achtergelaten. Een van de vragen, die hem erg bezighield was, waarom hij de aanslag had overleefd en vele anderen niet. Hij begon zijn gedachten op papier te zetten, in eerste instantie waren dit veelal teksten zonder samenhang. Maar uiteindelijk begon hij ook liedjes te schrijven, sommigen gingen daadwerkelijk over de aanslag, zoals Steel op het album Mercy en Broken Fingers op Pretty World.

Zijn eerste drie albums, Mercy, Pretty World en Cotton vormen samen een trilogie, met volgens Baker als thema “everyone is at the mercy of another one’s dream”. Cotton is overigens het enige album, dat niet in eigen beheer werd uitgebracht. Het verscheen op Music Road Records, het label van de onlangs betreurde Jimmy LaFave.

Maar de meeste liedjes gaan toch over anderen, hij is een uitstekend observator. Allmusic vergelijkt hem terecht met Guy Clark en Townes van Zandt. Net als hen is Baker literair onderlegd. De afgelopen weken heb ik door omstandigheden weinig muziek kunnen luisteren, echter deze nieuwe schijf Land of Doubt kwam regelmatig voorbij.

Zoals Sandra Zuidema, de zakelijk behartiger van Sam Baker in Nederland, in de nieuwe Popmagazine Heaven aangeeft, je moet Baker’s album een aantal keren horen, voordat het kwartje valt. Daarna word je iedere keer volledig meegezogen in zijn met veel bezieling gebrachte songs.

De liedjes zijn bovendien bijzonder fraai gearrangeerd. Daarnaast beschikt hij over fantastische begeleiders als Will Kimbrough. Hij bewandelt wat, niet al te schokkende, nieuwe muzikale wegen. Net als Rootstimecollega Yvo Zels vind ik dat Baker zichzelf overtroffen heeft met Land of Doubt. Jammer genoeg komt hij pas in januari naar Nederland voor concerten, tot die tijd zal ik het moeten doen met deze nieuwe schijf, maar dat is geen enkel probleem.

avatar van Tonio
5,0
Ik volg Sam al vanaf het begin. Ik had na de formidabele trilogie niet veel meer verwacht. Was aangenaam verrast door zijn crowdfunding acties die Say Grace mogelijk heeft gemaakt. Heb hier dan ook van harte aan meegedaan. Moesten kleine talentvolle artiesten vaker doen!

Say Grace stelde zeer zeker niet teleur. Hoop dat land of Doubt weer van hetzelfde niveau is. Nog een paar nachtjes slapen ...

avatar van Tonio
5,0
Inmiddels heb ik Land of Doubt al zo'n keer of 10 beluisterd. En zoals Lura Sandra Zuidema al aanhaalde, is het - zeker bij dit album - noodzakelijk om deze vaak en intensief te beluisteren zodat zich de gelaagdheid aan de luisteraar ontvouwt.

Dat heeft alles te maken met de ontwikkeling die Sam heeft doorgemaakt. Bij zijn eerste trilogie volgde hij nog aardig de gebaande paden van de Texaanse 'mannen-met-gitaar'. En dat bedoel ik zeker niet negatief. Integendeel: in dit genre durf ik hem in de eredivisie te plaatsen (Townes Van Zandt, John Prine, Guy Clark, Chip Taylor). Maar dat doet niets af aan het feit dat zijn muzikale invulling op zijn eerste drie albums vrij traditioneel van aard is en dat hij zich qua tekst als een traditionele verhalenverteller presenteerde.

Maar dat is veranderd: bij Say Grace was het al een beetje te horen, maar op Land of Doubt zijn de veranderingen echt goed merkbaar. Bij de muziek laat hij veel overbodige tonen weg, om op de juiste momenten nieuwe en vooral andere tonen toe te voegen. Zeker bij de prachtige interludes, maar ook in andere nummers duiken nu wat dingen op die je niet vaak tegenkomt in dit genre: zaken zoals onder andere kleine elektronische achtergrondgeluidjes, orgel en trompet tillen zijn muziek naar een hoger niveau.

Maar ook in zijn teksten heeft hij een vergelijkbare ontwikkeling doorgemaakt, namelijk van verhalen vertellen naar poëzie. Hij heeft minder woorden nodig om de essentie van zijn verhalen te vertellen. Mooi voorbeeld is het trio nummers waar hij zijn debuut mee afsluit: in Steel - Angels - Mercy verhaalt hij van zijn ongeluk en het daaropvolgende herstel. Aangrijpend, ja zeker, maar toch vertelt hij het alsof hij er buiten stond. Maar ja, wellicht was een beetje afstand ook maar goed om dit proces met anderen te delen. De teksten op Land of Doubt zijn daarentegen veel poëtischer: hij beschrijft niet wat er gebeurt, maar wat het met hem (of een ander personage) doet. En zo raakt hij mij ook (nog) meer dan voorheen.

Die ontwikkeling komt niet uit de lucht vallen: hij was al lang een liefhebber van gedichten, heeft muziek leren maken en is gaan schilderen (kijk ook eens op zijn gallery). Deze talenten versterken elkaar flink.

Maar er is nog iets vreemds aan de hand: zijn laatste twee albums zijn via crowdfunding gefinancierd. En dan lees ik de laatste weken een zestal recensies, waarbij de woorden 'overweldigend', 'bezieling' en 'indrukwekkend' de toon aangeven: iedereen, maar dan echt iedereen, is laaiend enthousiast. Normaal leidt dat bij mij tot enige reserve. Zo ook dit keer.

Maar ook ik moet al die recensenten gelijk geven: het is indrukwekkend en ik ga hier de komende weken nog veel meer in ontdekken. Maar hoe komt het in godsnaam dat ik nu de 7e stemmer op Land of Doubt bij MuMe ben? En hoe komt het in godsnaam dat Sam de centen bij elkaar moet schrapen om zijn talenten met ons te delen?

Ik volg de muziekbusiness al bijna vijftig jaar zeer intensief, en dacht dat ik het steeds beter begon te begrijpen. Maar in Sam's geval moet ik tot de vaststelling komen dat ik er toch steeds minder van snap ...

avatar van LittleBox
4,5
Dankzij MuMe op dit album uitgekomen. Wat een onvoorstelbare parel. Meteen brok in de keel. Nog een keer luisteren....

4,5
Lura schreef:
Het leven van Sam Baker werd in 1986 op een verschrikkelijke wijze overhoop gegooid. Hij overleefde ternauwernood een terroristische aanslag in een trein op weg naar Cuzco, Peru. De schade aan zijn lichaam was enorm; een slagaderlijke bloeding, hersenbeschadiging, gescheurd trommelvlies, een verbrijzelde hand en nog een aantal andere verwondingen. Om zijn lijf enigszins te fatsoeneren onderging hij maar liefst achttien operaties.

Geestelijk had het natuurlijk ook de nodige sporen achtergelaten. Een van de vragen, die hem erg bezighield was, waarom hij de aanslag had overleefd en vele anderen niet. Hij begon zijn gedachten op papier te zetten, in eerste instantie waren dit veelal teksten zonder samenhang. Maar uiteindelijk begon hij ook liedjes te schrijven, sommigen gingen daadwerkelijk over de aanslag, zoals Steel op het album Mercy en Broken Fingers op Pretty World.

Zijn eerste drie albums, Mercy, Pretty World en Cotton vormen samen een trilogie, met volgens Baker als thema “everyone is at the mercy of another one’s dream”. Cotton is overigens het enige album, dat niet in eigen beheer werd uitgebracht. Het verscheen op Music Road Records, het label van de onlangs betreurde Jimmy LaFave.

Maar de meeste liedjes gaan toch over anderen, hij is een uitstekend observator. Allmusic vergelijkt hem terecht met Guy Clark en Townes van Zandt. Net als hen is Baker literair onderlegd. De afgelopen weken heb ik door omstandigheden weinig muziek kunnen luisteren, echter deze nieuwe schijf Land of Doubt kwam regelmatig voorbij.

Zoals Sandra Zuidema, de zakelijk behartiger van Sam Baker in Nederland, in de nieuwe Popmagazine Heaven aangeeft, je moet Baker’s album een aantal keren horen, voordat het kwartje valt. Daarna word je iedere keer volledig meegezogen in zijn met veel bezieling gebrachte songs.

De liedjes zijn bovendien bijzonder fraai gearrangeerd. Daarnaast beschikt hij over fantastische begeleiders als Will Kimbrough. Hij bewandelt wat, niet al te schokkende, nieuwe muzikale wegen. Net als Rootstimecollega Yvo Zels vind ik dat Baker zichzelf overtroffen heeft met Land of Doubt. Jammer genoeg komt hij pas in januari naar Nederland voor concerten, tot die tijd zal ik het moeten doen met deze nieuwe schijf, maar dat is geen enkel probleem.


Dank je voor het verhaal*. Ik werd echt getriggerd hierdoor en heb het album gekocht. Met het geven van puntjes wil ik nog ff wachten. Daarvoor moet het nog indalen. Wél kan ik nu al aangeven dat het echt minimaal 4 worden. Wss wel (veel) meer, want het raakt me na 1 luisterbeurt al.

* mag ik jouw verhaal delen op mijn Feestboek?

avatar van Lura
4,5
Geen enkel probleem, Jan uit Berlijn, leuk dat het stukje je aangezet hebt tot de aanschaf van het album, het is het meer dan waard.

4,5
Ook ik begrijp de muziekbusiness minder en minder en wat zou het zonde zijn als deze pure klasse en schoonheid grotendeels aan onze vluchtige wereld voorbij gaat. Bondig samengevat; geweldige liedjesschrijver, ongekende intensiteit en de gelaagdheid ontvouwt zich als in je spannendste jeugdboek ooit.

4,5
Op 1 of andere lullige manier kun je voelen of iets écht uit het hart komt of niet. Of iets door marketingtrollen in de markt wordt gezet of werkelijk met liefde gemaakt is. Dat laatste is in dit geval zonneklaar lijkt me.

Hoor ik in het 1e nummer een mix van Damien Rice en Chris Rea? Of ben ik het weekend te heftig begonnen? Bij het 2e nummer verdwijnt dat gevoel overigens totaal.

Vento Vivimus
Uitgebreid verhaal over deze huisartiest van het voormalige KRO programma ' American Connection' op radio 2 & 6 - huisartiest want de luisteraars van dat programma kozen zijn albums ' Pretty World' & Cotten in 2007 en 2009 tot Americana album van het jaar - al had je kunnen volstaan met een verwijzing naar de (uitgebreide) introductie (follow the link) die ik op de kop af een lustrum geleden op dit forum postte, maar Sam verdient natuurlijk alle aandacht die we hem kunnen geven en we zijn nu ook al weer vijf jaar verder.

Liefhebbers van Sam moeten zeker het laatste album van Phil Elverum niet overslaan. Phil maakte onder zijn 'moniker' Mount Eerie met 'A Crow like me' een van de meest persoonlijke albums die ik de afgelopen maanden beluisterd heb.

avatar van erwinz
4,5
Recensie op de krenten uit de pop:
De krenten uit de pop: Sam Baker - Land Of Doubt - dekrentenuitdepop.blogspot.nl

De Amerikaanse singer-songwriter Sam Baker was in de zomer van 1986 op het verkeerde moment op de verkeerde plek.

Op het station van Cuzco in Peru ontplofte op 26 juni 1986 een door terreurgroep Lichtend Pad geplaatste bom in een vooral met toeristen gevulde trein, die net zou vertrekken naar de Inca stad Machu Picchu. 7 mensen kwamen om het leven en onder de 38 zwaargewonden was Sam Baker.

Het heeft zijn sporen nagelaten op de lichamelijke conditie van de Amerikaan, die het grootste deel van zijn gehoor verloor en gitaar moest leren spelen met een verbrijzelde hand.

De singer-songwriter Sam Baker debuteerde overigens pas in 2004 met het bijzonder fraaie, maar ook behoorlijk zwaarmoedige Mercy, waarop de Amerikaan uitvoerig terugblikte op de terroristische aanslag die zijn leven zo ingrijpend veranderde.

Sindsdien brengt de Amerikaan met flinke tussenpozen platen uit en ze zijn allemaal even mooi. Na Mercy (2004), Pretty World (2007), Cotton (2009) en Say Grace (2013), is het onlangs verschenen Land Of Doubt de vijfde plaat van Sam Baker en het is wederom een hele mooie en bijzonder indringende plaat.

Het is een plaat die voor een deel in het verlengde ligt van zijn voorgangers. Sam Baker kiest nog altijd voor een ingetogen en aardedonker geluid vol melancholie en draagt zijn teksten bijna voor met zijn rauwe, doorleefde en emotievolle stem.

De vaak aan ‘spoken word’ rakende zang van Sam Baker zal niet iedereen kunnen waarderen, maar als je gevoelig bent voor de bijzondere voordracht van de Amerikaan, komt deze ook dit keer weer hard binnen.

Land Of Doubt is net als zijn voorgangers een indringende en donker klinkende plaat, maar de instrumentatie wijkt behoorlijk af van die op de vorige platen van de Amerikaan. Land Of Doubt valt op door een uiterst subtiele instrumentatie, waarin de rol van de piano en blazers en strijkers flink is gegroeid. Centraal staat voor mij echter het werkelijk briljante gitaarspel van Will Kimbrough, die zichzelf overtreft met subtiele en zonder uitzondering wonderschone en zeer trefzekere gitaarlijnen.

Het voorziet de muziek van Sam Baker van een bijzondere lading vol dreiging en wanhoop, wat weer perfect past bij de bijzondere zang van de Amerikaan, die wederom meer dan eens herinnert aan een jonge Tom Waits.

De door Sam Baker bijna voorgedragen teksten zijn wederom van een hoog niveau en vertellen verhalen die onder de huid kruipen. Ik werd altijd al geraakt door de bijzondere muziek van Sam Baker, maar Land Of Doubt doet, zeker na enige gewenning, nog veel meer met me.

Land Of Doubt bevat bijna drie kwartier muziek en 15 songs (inclusief enkele wat kortere instrumentale intermezzo’s) en het is muziek van een enorme schoonheid en intensiteit. Het is deels de verdienste van producer Neilson Hubbard die de plaat prachtig heeft ingekleurd en de topmuzikanten die op de plaat te horen zijn, maar het is Sam Baker die zorgt voor het kippenvel, 45 minuten lang. Land Of Doubt is om te janken zo mooi. Erwin Zijleman

avatar van Spoelworm
ik hoorde het nummer broken fingers op y- tube, echt een prachtig intro maar dan komt dat vertellende ipv zang en dat vond ik echt een tegenvaller. is dat op alle nummers zo?

avatar van Frank voor Klank
4,0
Vanaf Pretty World heb ik ze inmiddels allemaal ,maar deze" Land of Doubt" van Sam The Man zou weleens zijn beste album kunnen zijn.

avatar van Elphie
4,5
Met afstand mijn album van het jaar tot nu toe en kan me niet voorstellen dat er nog een album overheen gaat. Ik kende Sam Baker niet, maar dankzij Musicmeter 1,5 maand geleden voor het eerst beluisterd en was gelijk verkocht. Zó mooi! Lang geleden dat een album me zo heeft gepakt.

Overigens komt Sam in januari 2018 naar Nederland. Ik heb kaarten voor zaterdag 20 januari in theater Junushoff Wageningen. Hij komt onder andere ook nog naar Utrecht, Amsterdam, Middelburg, Eindhoven, Den Bosch, etc. Hier staat de (tot nu toe) volledige speellijst: www.ldmbookings.nl/sambaker. Ik kijk er erg naar uit!

Heb overigens vorige week het album 'Mercy' via zijn site besteld. Ben erg benieuwd of ik die ook zo mooi ga vinden.

Hendrik68
Ik vind het niet raar dat Sam Baker op grote schaal wordt gewaardeerd. Wel apart vind ik het dat het ineens op zo'n grote schaal is. Hij draait al een beste poos mee en ineens is het verhaal van de overleefde aanslag het nieuws van de dag en dat dat zo'n impact op zijn muziek heeft. Dat is wel zo, maar dat is zijn hele carrière al zo. Ik vind voorlopig het album Say Grace echt veel sterker dan dit nieuwe album. Wel moet ik toegeven dat ik na een luisterbeurt of 5 wat verveeld raakte en nog niet weer de moeite heb genomen er verder mee te gaan. Dat zal ik in het najaar zeker nog een keer doen. Want Sam Baker verdient wel even een uitgebreide beluistering. Hij komt komend seizoen ook naar Drenthe.

avatar van Lura
4,5
Hendrik68 schreef:
Ik vind het niet raar dat Sam Baker op grote schaal wordt gewaardeerd. Wel apart vind ik het dat het ineens op zo'n grote schaal is.

Pretty World heeft al 48 stemmen, dus ik begrijp je opmerking niet zo goed. 37 stemmen is ook niet bepaald overdreven veel, vergeleken met de populaire albums op dit forum.

Hendrik68
U heeft helemaal gelijk. Ik was in de veronderstelling dat Sam Baker relatief onbekend was. Niet dus. Nee 37 is niet heel veel, maar jij en ik bewegen ons meestal in genres waar meer dan 10 stemmen een uitzondering is. In die zin is 37 best wel veel. Maar inderdaad, mijn post slaat de plank wel een beetje mis.

avatar van Ducoz
Spoelworm schreef:
ik hoorde het nummer broken fingers op y- tube, echt een prachtig intro maar dan komt dat vertellende ipv zang en dat vond ik echt een tegenvaller. is dat op alle nummers zo?


Dat is altijd zo, want hij is doof of bijna doof. Dat heeft te maken met het verhaal van Lura

avatar van brt
3,5
brt
Ik heb dit nu heel vaak gehoord en bij vlagen vind ik het geniaal, maar vaak ben ik ook halverwege de plaat wel klaar. Moses in the reeds is voor mij telkens het moment om af te haken.

Het komt door die typerende, haperende/hakkerige manier van zingen/praten. Het drukt me te veel een stempel op de muziek waardoor het te veel op elkaar gaat lijken voor mij. Het staat me te veel het gevoel van de liedjes, die an sich mooi zijn, in de weg.

Vanavond even kijken bij Sam Baker in Amsterdam. Heb er zin in! Iemand al optredens van de beste man gezien? Ben benieuwd

avatar van Frank voor Klank
4,0
Vorige week zaterdagavond Sam Baker live aan het werk gezien in Wageningen. Mijn vrouw en ik hebben genoten . Na afloop toch even signeren met onze namen op CD boekje van Land Of Doubt. Thank U Sam .Optreden met zijn pianist was ingetogen ,gevoelsrijk.Hij was zeer in zijn element. Veel songs gespeeld van Land Of Doubt (mijn nr 1 album van afgelopen jaar) en Say Grace, en natuurlijk Broken Fingers.

avatar van popstranger
4,5
Kan niet anders dan me voegen bij de enthousiaste stemmers hier. Sam Baker maakt muziek over personages die net naast het leven hebben gegrepen en doet dat op de enige gepaste manier. Met een gebroken stem zingt hij zijn songs waardoor de blutsen en de builen die het leven soms veroorzaakt nog duidelijker en oprechter overkomen.

avatar van HansVon
4,5
Prachtig album !
Afgelopen zondagavond gekocht bij concert van Sam Baker met begeleiding van Tim Lorsch op viool/cello. Wat een geweldig concert in de bovenste zaal van Tivoli. Sfeervolle zaal met een perfect geluid maakt een onvergetelijke avond. Zijn stem kwam zo mooi uit en zijn minimalistisch gitaarwerk is prachtig in eenvoud. Zo belangrijk vind ik de viool/cello erbij ; geeft een schepje extra melancholie.
Land of Doubt is van goede kwaliteit al is een live stem net niet haalbaar, maar nog steeds mooi rauw en breekbaar. Drum, trompet, orgel en piano passen erbij. Ik kan de intermezzo's best waarderen; zorgen voor nog meer emotie...

avatar van potjandosie
5,0
moet met het schaamrood op mijn kaken bekennen dat ik slechts het geweldige album "Pretty World" van Sam Baker in mijn bezit heb. wil graag meer werk van de man leren kennen. zie dat hij 5 reguliere albums heeft gemaakt. vraagje aan Tonio die groot fan van de man blijkt te zijn. kan ik het beste kiezen voor de albums van de trilogie "Mercy" of "Cotton" of zijn latere 2 albums?

avatar van Tonio
5,0
Nou, potjandosie, schaamrood is nergens voor nodig. De aanschaf van alle andere albums van Sam Baker des te meer . In ieder geval de andere twee delen van de Mercy-trilogie: Mercy & Cotton. De drie platen horen bij elkaar, omdat ze thematisch gaan over zijn ongeluk, de gevolgen daarvan en het helingsproces. Verder zijn ze qua sfeer en niveau ook redelijk gelijk, hoewel ik het debuutalbum een streepje voor vind hebben. Dat komt door de drie aansluitende songs: Steel-Angels-Mercy. Op de eerste song beschrijft hij heel concreet de aanslag, het tweede nummer gaat over de heling (verpleegsters & morfine), en de instrumentale (en geweldige) titelsong belichaamt de vergeving en aanvaarding.

Maar nu weer on topic: want hoe fantastisch de trilogie ook is, deze Land of Doubt is nog beter. Maar het is wél een album waar je best veel moeite voor moet doen. Waar de trilogie typische Texaanse country/folk bevat (man met gitaar en spaarzame begeleiding), bevat dit album meer experimentele elementen. Waaronder trompet, klarinet, piano, ambient sounds en echt geweldige distorted gitaarpartijen van de onvolprezen Will Kimbrough. Maar ook tekstueel heeft Sam Baker zich ontwikkeld. De meer beschrijvende en concrete teksten van de trilogie is verworden tot beeldende, poëtischer teksten. En waar zijn zang op de eerste platen heel beperkt was (vanwege zijn doofheid en hersenschade), heeft die zich nu meer ontwikkeld richting spoken word. Zie verder ook mijn post hierboven van 22 juni 2017.

Maar ja, zoals gezegd, het kost wat moeite. En hoewel ik de nadelen van streamingdiensten erken heeft het een erg groot voordeel: ik leer zo veel mooie nieuwe muziek kennen. En als ik iets dan erg fraai vind schaf ik die aan, al jaren niet meer fysiek, maar wel het liefst via Bandcamp.

Tenslotte nog verheugend nieuws uit zijn recente nieuwsbrief: op 19 januari verschijnt een nieuw album Win Win.

avatar van potjandosie
5,0
dankjewel voor jouw reactie Tonio en je uitleg. dacht eigenlijk dat ik met "Pretty World" zeg maar het Sam Baker album had, dat iedereen zou moeten hebben. begin nu eerst maar met de trilogie te vervolmaken met eerst het "Mercy" album en daarna "Cotton". ben zelf niet zo van de ambient sounds en distorted gitaarpartijen, waar ik ook de vrouw des huizes geen plezier mee doe . hou ook niet zo van de bliepjes op bijv. een album als LP5 van John Moreland. heb overigens niks tegen vernieuwingsdrang als het in betere muziek resulteert. ik ga dit volgens jou meer experimentele "Land of Doubt" album later zeker eens beluisteren. schaf nog steeds fysieke albums aan en ben zelf niet van het streamen, maar wellicht is dat een achterhaald principe. en ja die muziekbusiness die je in je bericht van 2017 aanhaalde is helaas vooral "big business". of dat altijd zo is geweest weet ik niet. je ziet het bij de release van het nieuwe Stones album. de p.r. machine draait al weken vooraf op volle toeren en zo'n album krijgt overal in de media (zelfs bij de NPO) en dus ook hier op MuMe erg veel aandacht. op zich begrijpelijk maar toch. het nieuwe album van Sam Baker daarentegen zal wel weer via "crowdfunding" tot stand komen. heb overigens de indruk dat dit soort muziek folk/roots/americana niet erg populair is hier op Mume. zoveel gebruikers en zo weinig reacties bij mensen als Sam Baker en niet alleen hij. kennelijk sluit het niet aan bij de smaak van de hedendaagse muziekliefhebber. Tja.

avatar van potjandosie
5,0
heb dit vijfde en laatste, reguliere album van de inmiddels 69-jarige Texaanse singer/songwriter Sam Baker al weer een tijdje in huis. bewust dit "Land of Doubt" de tijd gegeven om zeg maar in te laten dalen. heb er inmiddels vele luisterbeurten opzitten.

na het in 2007 verschenen "Pretty World", dat eerder een verpletterende indruk op mij maakte, werd dit 16 jaar later mijn 2e kennismaking met 's mans muziek. woorden die mij te binnen schieten bij dit album: authentiek, breekbaar, donker, doorleefd, integer, kwetsbaar, oprecht, persoonlijk, puur, warm. dat alles voorzien van prachtige melodieën met geweldige, beeldende teksten.

geen hapklare brokken of lichte kost die de man serveert, maar deze muziek laat zich, zeker na meerdere luisterbeurten en als je er je voor open stel, althans door mij goed consumeren. het is wel muziek die iets van de luisteraar vraagt en waar je voor moet gaan zitten. het lijkt wel of de man zijn pareltjes en miniatuurtjes van songs als schilderwerken inkleurt en zo klinkt de muzikale omlijsting ook.
met vrij minimale begeleiding en prachtige accenten van gitaar, piano, trompet, komt de muziek echt "binnen". de aanwezigheid van "ambient sounds", "distorted" gitaarpartijen en strijkers overheersen niet in het totale geluidsbeeld en ook de prachtige, instrumentale "Interludes" voegen iets toe aan de zeggingskracht van dit album.

een zeer fraai "Grand Cru" album met muziek en teksten die raken en die mits je er de tijd voor neemt, een zalvend effect hebben op de ziel van de luisteraar. een luister trip van de 1e orde deze "Land of Doubt".

dit in eigen beheer uitgebrachte album werd geproduceerd door Neilson Hubbard en opgenomen in Nashville, Tennessee

All songs written by Sam Baker except 10) Moses in the Reeds co-written by Mary Gauthier

The band:
Sam Baker
Neilson Hubbard
Will Kimbrough
Dan Mitchell

Strings:
David Henry
Camon McLoughlin

avatar van Tonio
5,0
En zo is het!

Op 19 januari komt zijn nieuwe album uit: Win Win.

avatar van potjandosie
5,0
de release van het nieuwe album van Sam Baker is al een paar keer uitgesteld. de release staat nu gepland voor maart (onder voorbehoud)

Gast
geplaatst: vandaag om 02:06 uur

geplaatst: vandaag om 02:06 uur

Let op: In verband met copyright is het op MusicMeter.nl niet toegestaan om de inhoud van externe websites over te nemen, ook niet met bronvermelding. Je mag natuurlijk wel een link naar een externe pagina plaatsen, samen met je eigen beschrijving of eventueel de eerste alinea van de tekst. Je krijgt deze waarschuwing omdat het er op lijkt dat je een lange tekst hebt geplakt in je bericht.

* denotes required fields.

Let op! Je gebruikersnaam is voor iedereen zichtbaar, en kun je later niet meer aanpassen.

* denotes required fields.