menu

Caligula's Horse - In Contact (2017)

mijn stem
3,80 (40)
40 stemmen

Australiƫ
Rock
Label: Inside Out

  1. Dream the Dead (8:09)
  2. Will's Song (Let the Colours Run) (4:42)
  3. The Hands Are the Hardest (4:26)
  4. Love Conquers All (2:21)
  5. Songs for No One (7:43)
  6. Capulet (3:23)
  7. Fill My Heart (6:42)
  8. Inertia and the Weapon of the Wall (2:57)
  9. The Cannon's Mouth (5:56)
  10. Graves (15:31)
  11. Atlas (Revisited) * (5:10)
toon 1 bonustrack
totale tijdsduur: 1:01:50 (1:07:00)
zoeken in:
avatar van Mindscapes
Een eerste track werd vorige week vrijgegeven!

avatar van Sake
4,5
Will's Song klinkt in ieder geval al goed. In een recent interview over In Contact met de band hadden ze het over een 'heavier and darker' album vergeleken met voorganger Bloom. Over dat album ben ik zeer te spreken, dus ik ben erg benieuwd naar het eindresultaat van deze verse plaat.

avatar van Don Cappuccino
Ik vind de eerste track niks aan. Gaat iets te veel de moderne metalrichting in wat mij betreft.


avatar van buso
4,0
Zo op het eerste gehoor ligt het allemaal in het verlengde van de vorige albums ...

avatar van namsaap
4,0
Mijn review op Zware Metalen.

Eerlijkheid gebied mij te zeggen dat ik tot voor kort nog nooit een noot muziek van het Australische Caligula’s Horse had gehoord. De band is toch al sinds 2011 actief en heeft podia gedeeld met bands als Opeth, Mastodon, The Dillinger Escape Plan, Protest The Hero, The Ocean, Twelve Foot Ninja, and Ne Obliviscaris. Met In Contact brengt de band alweer de vierde langspeler uit en het tweede album via InsideOut Music.

De modern klinkende progressieve rock die Caligula’s Horse op het nieuwste album laat horen, doet denken aan bands als Between The Buried And Me, Leprous en Haken. De muzikanten laten horen technisch zeer vaardig te zijn, waarbij de kunsten van gitarist Sam Vallen in het bijzonder opvallen. Gelukkig worden deze vaardigheden wel ingezet in dienst van de muziek.

De tien nummers op In Contact klinken bijzonder dynamisch. Djent-achtige riffs worden afgewisseld met met mooie melodieën, akoestische passages en sterke refreinen. Ondanks het progressieve karakter van de muziek klinkt het nergens ‘gezocht’. In Contact is een van de betere prog-releases dit jaar.

avatar van Sake
4,5
Oei, dit klinkt als eindejaarslijstjesmateriaal. Caligula's Horse was al een persoonlijke favoriet door hun relatief 'melodieuze' aanpak binnen de prog-metal/rock, waar op technisch gebied genoeg te ontdekken valt, maar het lied te allen tijde centraal staat. Waar de band Leprous recentelijk met een relatief rustig album kwam, is dat hier niet het geval. Vergeleken met de voorganger is In Contact overall iets minder catchy, maar daardoor rauwer en zwaarder. De vocalen zijn minder gepolijst, maar je krijgt er een goudeerlijk eindresultaat voor terug.

Caligula's Horse verkent hier enkele nieuwe ideeën in dienst van dit conceptuele album, zoals het volledig gesproken 'Inertia and the Weapon of the Wall', wat naar mijn mening verrassend goed uitpakt. Wederom wisselt de band vlekkeloos tussen beukende riffs en rustig kabbelende passages zonder afbreuk te doen aan de algehele sfeer. De forse afsluiter 'Graves' heeft potentie om mijn nieuwe favoriete CH track te worden, vooral door de fantastische climax met saxofoon.

Ik ben wel weer eventjes zoet.

avatar van Zagato
Het pakt mij nog niet echt, vlees nog vis zou ik op dit moment zeggen.

avatar van keijzm73
4,0
Ik ben minder lyrisch over dit album van Caligula’s Horse in vergelijking met hun voorganger ‘Bloom’ (2015). Overigens heb ik ook eerder werk van de band geluisterd en daar ben ik ook minder enthousiast over. Waarschijnlijk zal ik dus steeds teruggrijpen naar ‘Bloom’. Wat van begin tot einde een steengoed en solide album is. Ironisch beschouwd sta ik dus minder ‘In Contact’ met dit werk.

Waar ligt dat aan? Lastig te benoemen, want ‘In Contact’ heeft wel echt het geluid van de band. Het geluid wat me juist heel erg aanspreekt op ‘Bloom’. De afwisseling/dynamiek tussen hard en zacht. De (op momenten) Buckley-achtige zangstem van zanger Jim Grey. Op een of andere manier wordt de dynamiek niet goed gebracht op dit album. Het kent geen soepel verloopt. Het lijkt teveel bedacht. Zoiets!?

Het eerste nummer ‘Dream the Dead’ hakt er meteen goed in. Maar toch. Ik vind het.. uhm, jah? Pretentieus overkomen. Een beter woord kan ik even niet vinden. Er wordt ‘dynamisch gefröbeld’, waarbij Grey zichzelf ook nog eens overschreeuwt. Dat past hem niet en heeft de muziek niet nodig. Het tweede nummer (1e uitgebrachte single) ‘Will’s Song’ is een heerlijk gedreven nummer. Harder en meer constant dan de openingstrack, maar hierin geen overdreven gestuntel. Erg fraai! Ook het 3e nummer; ‘The Hand Are the Hardest’ mag er wezen. Een mooi stabiel nummer met heerlijk gitaarwerk.

Vervolgens kakt de boel volledig in met ‘Love Conquers All’. Gevolgd door (voorlopig) prijswinnaar van het album; ‘Songs for No One’ (tweede single). Hier is (voor mij) het vertrouwde geluid van de band weer even te horen. Dan opnieuw een intens rustige onderbreking. Aanvankelijk word je met ‘Fill My Heart’ even wakker geschud. Aardig nummer, maar een wat merkwaardige uitspatting in het begin. De opbouw later in het nummer is beter geslaagd. Nog merkwaardiger is de volledig gesproken track ‘Inertia and the Weapon of the Wall’. Qua intonatie doet het me denken aan Meat Loafs’ ‘Hot Summer Night’. Tja, conceptueel wellicht van belang maar het voegt voor mij weinig toe. Geinig en gedurfd, dat zeker.

Na deze interrupties (lees: onderbrekingen) – van rustige nummers en een gesproken track – ben ik er eigenlijk klaar mee. Terwijl ‘The Cannon’s Mouth’ best oké is. En het 15 minuten durende ‘Graves’!? Lange tracks; niets mis mee, maar dan moet er wel een muzikale beloning tegenover staan. Dat vind ik nu nog moeilijk beoordelen. Een nummer met potentie. Wellicht een groeier. Laat ik het daar even op houden. ‘Atlas – revisited’ is een prima melancholische afsluiter. Dit nummer stond ook op hun album ‘The Tide, the Thief & River’s End’ (2013). Daar is de compositie meer gedreven/ harder. Zelf vind ik deze nieuwe verfijnde uitvoering mooier en absoluut passend als laatste nummer van dit nieuwe album. Dit trucje heeft de band overigens eerder uitgehaald met het nummer; ‘The City Has No Empathy (Your Sentimental Lie)’. Dit nummer was de redelijk harde openingstrack op het debuutalbum uit 2011 van de band (Moments from Ephemeral City). Op Bloom (2015) hebben ze dit nummer in een meer akoestische setting nog eens overgedaan. En ook als albumafsluiter. Werkelijk een prachtig nummer! En dan met name die akoestische herbewerking. Die doet echt denken en terugverlangen naar muziek van Jeff Buckley.

Al schrijvend, luisterend en concluderend had het een prima totaalplaat kunnen zijn. Maar de volle 107 minuten is het me vooralsnog niet waard. 3 nummers eraf, hier en daar wat schaven en dan was het me waarschijnlijk beter bevallen.

avatar van Sake
4,5
keijzm73 schreef:
Qua intonatie doet het me denken aan Meat Loafs’ ‘Hot Summer Night’.


Ai, op deze vergelijking was ik niet mentaal voorbereid.

Voor de rest snap ik je bedenkingen ten opzichte van Bloom wel. Vooral als je The Tide, the Thief & River’s End ook minder kon waarderen, valt dit waarschijnlijk meer in datzelfde straatje. Dit album verteert inderdaad iets trager door de "interrupties", wat de flow van de plaat iets sterker onderbreekt dan de band eerder heeft laten gebeuren. Bij mij valt het nu allemaal mooi op z'n plekkie, maar ik kan me heel goed voorstellen dat het bij veel mensen een kink in het luisterplezier is.

avatar van Wibren
4,5
Deze zomer live gezien op Midsummer Prog Festival. Toen kende ik al een paar nummers en verbaasden ze mij wel. Dus ik keek uit naar deze.. en wat een fijne muziek maken deze heren toch! Heel goede sound en ben wel fan van de zanger.
Dream The Dead, Songs For No One en Graves steken er bovenuit.

avatar van keijzm73
4,0
Gisteren en vandaag weer opgehad. Nu in een periode dat ik weer meer hardere muziek luister bevalt het album stukken beter. Inmiddels ook vaker geluisterd, wat meestal ook helpt. Tijdens het afsterven van de natuur buiten begint het album uit te groeien naar iets moois. Ik kom langzaam maar zeker 'In Contact' zou je kunnen zeggen. Mijn bovenbeschreven argumenten komen bijna volledig te vervallen. Aanvankelijk toch te snel beoordeeld na een tweetal luisterbeurten met nog 1 been staande in nazomerse hip-hop beats of iets dergelijks.

Even kort rechtzetten. Dream The Dead is verre van pretentieus en de schoonheid van het 15 minuten durende Graves openbaart zich nu ook goed. Beiden nummers gaan zelfs tot de meer favoriete nummers behoren. Songs for No One en Will's Song (Let the Colours Run) waren sowieso al favoriet. Enkel het vocale/ conceptuele 'Inertia and the Weapon of the Wall' had wat mij betreft achterwege gelaten mogen worden. The Cannon's Mouth sluit hier wel mooi op aan, zodat het niet heel verstorend werkt. @Sake Die vocale interruptie doet me nu ook minder denken aan Meat Loaf maar krijg er ineens een Eminem associatie bij

Van 3,5 naar 4 sterren.

avatar van DargorDT
Wat grappig, ik luisterde Inertia and the Weapon of the Wall' ná het lezen van die Meat Loaf-associatie en hoorde de gelijkenis wél Onmiskenbaar zelf.

Bij Eminem/hiphop in het algemeen is 'spoken word' natuurlijk veel gangbaarder, zeker als er wat woede/frustratie wordt geventileerd. Het is hier een wat vreemde eend in de bijt, maar er zal ongetwijfeld over zijn nagedacht.

Ik heb pas één geluisterd, maar kom waarschijnlijk na twee of drie luisterbeurten ook op vier sterren uit.

avatar van The_CrY
4,0
Tegenwoordig moet progmetal zo djenty en machinerig zijn als een Leprous of Voyager, en Caligula's Horse doet lekker mee aan die trend. Wederom betekent dat een flashy, knallende portie verfijnd klinkende metal, maar wederom mis ik het gevoel. Hoogtepunt voor mij is duidelijk de monoloog 'Inertia and the Weapon of the Wall', welke de boel opstut en mijn aandacht onmiddellijk trekt (de Meat Loaf-associatie snap ik wel, maar dit is toch duidelijk van een ander kaliber), en afsluiter 'Graves', waar ik voor het eerst geraakt word. Begrijp me niet verkeerd, het album luistert lekker weg, maar boven de 4 sterren stijgt dit soort muziek bij mij niet.

Misterfool
Ik verbaas me enigszins over de lauwe reacties. Mijns inziens is dit opvallende, overtuigende en vooral spannende muziek. Waarschijnlijk gun ik deze plaat zelfs een positie in mijn eindejaarslijst.

avatar van Barney Rubble
4,0
Gedreven progmetal die nog steeds met verve overeind blijft. Caligula's Horse is het neusje van de zalm wat prog betreft. Geweldige band.

avatar van Rick53
4,5
De bikkelharde breakdown van The Cannon's Mouth zomaar altijd boven het hoofd gezien/gehoord .. Wat een krachtig nummer na het monoloog!

avatar van notsub
4,0
In Contact heb ik hier een beetje over het hoofd gezien. In 2018 was Caligula's Horse live onweerstaanbaar goed. Jim Grey op zijn best is echt pure magie, één van de beste uit deze scene. Bij In Contact heb ik altijd het gevoel gehad dat onnodig heavy moest klinken. Ik mis een beetje de frisheid en spontaniteit van de voorgangers. Will's Song (Let the Colours Run) en Songs for No One klinken mij van deze release het best. De rest is zeker niet slecht, maar de band lijkt al wat tegen haar plafond te komen.

5,0
Een van de albums die ik van voor naar achter in een ruk afluister. De tracklist is wat verwarrend voor cd luisteraars. Zegt toch genoeg. Probeer het zelf eens zou ik zeggen. Ik vind de zanger ook iets te hoog zingen en soms vind ik het niet heavy genoeg maar ik kan het niet afzetten!! Vaste bezoeker laatste tijd van mijn cd speler samen met Leprous en Alter Bridge.

avatar van james_cameron
3,5
Ik heb deze australische progressieve rock/ metalband pas sinds kort ontdekt en ben nu met terugwerkende kracht de albums aan het ontdekken. Ook deze worp steekt bijzonder fraai in elkaar, met een mooie balans tussen dromerige rock en djent-achtige metal. Hier en daar boeit het songmateriaal me iets minder (zoals de saaie monoloog Inertia And The Weapon Of The Wall) en had het allemaal wel iets steviger mogen zijn, maar al met al zeker een mooi album.

Gast
geplaatst: vandaag om 06:11 uur

geplaatst: vandaag om 06:11 uur

Let op: In verband met copyright is het op MusicMeter.nl niet toegestaan om de inhoud van externe websites over te nemen, ook niet met bronvermelding. Je mag natuurlijk wel een link naar een externe pagina plaatsen, samen met je eigen beschrijving of eventueel de eerste alinea van de tekst. Je krijgt deze waarschuwing omdat het er op lijkt dat je een lange tekst hebt geplakt in je bericht.

* denotes required fields.

Let op! Je gebruikersnaam is voor iedereen zichtbaar, en kun je later niet meer aanpassen.

* denotes required fields.