menu

Arcade Fire - Everything Now (2017)

mijn stem
3,21 (583)
583 stemmen

Canada
Rock / Pop
Label: Columbia

  1. Everything_Now (Continued) (0:46)
  2. Everything Now (5:03)
  3. Signs of Life (4:36)
  4. Creature Comfort (4:43)
  5. Peter Pan (2:48)
  6. Chemistry (3:37)
  7. Infinite Content (1:37)
  8. Infinite_Content (1:41)
  9. Electric Blue (4:02)
  10. Good God Damn (3:34)
  11. Put Your Money on Me (5:53)
  12. We Don't Deserve Love (6:29)
  13. Everything Now (Continued) (2:22)
totale tijdsduur: 47:11
zoeken in:
avatar van Regberts
1,0
Creature Comfort vind ik zeker ok, maar de rest echt bagger. Misschien dat ik onderbewust een trauma heb opgelopen toen het publiek begon mee te zingen (tijdens best kept secret) bij “Everything Now”. Blijft geschmackssache natuurlijk.

avatar van Screenager
3,5
Regberts schreef:
Creature Comfort vind ik zeker ok, maar de rest echt bagger. Misschien dat ik onderbewust een trauma heb opgelopen toen het publiek begon mee te zingen (tijdens best kept secret) bij “Everything Now”. Blijft geschmackssache natuurlijk.

Geestig. Was bij mij eerder een kippenvelmoment en geweldige herinnering dan een trauma
Gewoon een vraag, stoort bijvoorbeeld een Wake Up meezingmomentje jou dan ook?

avatar van Regberts
1,0
Vind ik wel een goed nummer, maar wordt over t algemeen niet vrolijk als een grote groep gaat meezingen.

4,0
Pim
Is dit de 'Hot Space (Queen)' van Arcade Fire?

avatar van Joy4ever
Pim schreef:
Is dit de 'Hot Space (Queen)' van Arcade Fire?

Volgens betrouwbare bronnen rond de band schijnt dit niet het geval te zijn.

2,0
Dit album is één grote parodie. De vraag is dan ook hoe je het moet beoordelen? In ieder geval niet als een serieus bedoeld muziek album. Dan maar als een stuk muzikale satire. De vraag is dan ook of dit satirische project geslaagd is? Ik vergelijk het dan maar met satirische programma's zoals Jiskefet of TV Kantine. Jiskifet brengt satire waarbij ze typetjes neerzetten en het blijft leuk om het terug te kijken ondanks dat je de grap kent. Waarom ? Omdat de typetjes zo goed zijn. De TV kantine brengt ook typetjes maar die hoef ik niet terug te kijken. Waarom ? Omdat ze het in het belachelijke trekken. Eerlijk gezegd vind ik dat ook met dit album. Ze trekken de parodie naar het belachelijke en nemen daarmee ook de luisteraar niet echt serieus. Ze hadden hun punt gemaakt als elk nummer of 'typetje' ook daadwerkelijk goed was en keer op keer een vette hit oplevert. Maar op een paar uitzonderingen na vind ik de nummers naar het belachelijke toe met Everything Now als de absolute "topper". Ze nemen hiermee een groot afbraak risico omdat hun vorige werk toch echt een stuk serieuzer is. In hoeverre moet ik Arcade Fire na dit album nog serieus nemen? Ik heb van dit album genoeg gehoord na één keer luisteren. Leg het maar bij de TV kantine.

avatar van Fathead
4,0
Als je serieuze muziek wilt luisteren raad ik je de laatste National aan. Uiterst serieuze muziek...

avatar van Chameleon Day
4,0
@RealTOS

Je kan het ook zo zien: jouw beschouwing - die zonder meer interessant is - toont misschien ook aan hoe geslaagd dit kunst -project is! Het is inderdaad een satirische kritiek op onze moderne "hap-slik-weg-hoe-is-mijn-face-book-imago-cultuur". Pas over een jaar of 10 zullen we echt kunnen beoordelen of het goede satire was of niet...

avatar van galleryplay
2,0
Je kan het ook zo zien: jouw beschouwing - die zonder meer interessant is - toont misschien ook aan hoe geslaagd dit kunst -project is!


Zo geslaagd dat AF zelfs in eigen land voor halflege zalen staat te spelen..

Arcade Fire reportedly playing to half-empty arenas on North American tour - NME

avatar van Chameleon Day
4,0
We weten het pas over een "jaar of 10"....Er zijn meer voorbeelden van albums die pas (veel) later de "echte" waardering kregen. Ik noem een 'Spirit of Eden'.....destijds als pretentieus geneuzel ontvangen. We weten nu wel beter. Een zekere Van Gogh had er bij leven in zekere zin ook last van. Niemand wilde zijn werk kopen. De 'hap-slik-weg-ik-wil-het-nu' generatie is wellicht ook niet goed in staat de waarde van een kunstuiting 'in het nu' of 'wanneer dan ook' te beoordelen. Zo lijkt het. Goede wijn heeft tijd nodig om te rijpen. Waarmee ik niet zeg, dat ik dit album wel op de "werkelijke" waarde zou weten te schatten. Daar durf ik pas over "een jaar of 10" iets zinnigs over te zeggen.

2,0
Chameleon Day schreef:
We weten het pas over een "jaar of 10"....Er zijn meer voorbeelden van albums die pas (veel) later de "echte" waardering kregen. Ik noem een 'Spirit of Eden'.....destijds als pretentieus geneuzel ontvangen. We weten nu wel beter. Een zekere Van Gogh had er bij leven in zekere zin ook last van. Niemand wilde zijn werk kopen. De 'hap-slik-weg-ik-wil-het-nu' generatie is wellicht ook niet goed in staat de waarde van een kunstuiting 'in het nu' of 'wanneer dan ook' te beoordelen. Zo lijkt het. Goede wijn heeft tijd nodig om te rijpen. Waarmee ik niet zeg, dat ik dit album wel op de "werkelijke" waarde zou weten te schatten. Daar durf ik pas over "een jaar of 10" iets zinnigs over te zeggen.
De albums waar je naar refereert brachten een bepaalde vernieuwing in muziek waar de grote massa nog niet klaar voor was. Ik hoor in dit album niet iets nieuws tenzij muzikale satire de nieuwe trend wordt. Ik herinner me dat Rubberen Robbie ooit succes had met een parodie op Stars on 45

avatar van Chameleon Day
4,0
Het album waar ik naar verwijs bracht inderdaad muzikale vernieuwing, deze niet. Dat ben ik met je eens. Maar daar ziet de vergelijking niet op. Hier is het een bepaalde satire die gebracht wordt, niet alleen tekstueel maar vooral ook in de muziek die gepresenteerd wordt. De satire wordt in haar muzikale verbeelding behoorlijk op de spits gedreven. Bijna kitsch. Volgens sommigen zonder meer kitsch. Ik vind de muzikale "kitsch" die gepresenteerd wordt, wel 'spot on' de thematiek. Of je het genietbaar vindt, is uiteraard (dooddoener) volkomen subjectief. Ik kan de muzikale verbeelding van de thematiek persoonlijk wel waarderen. Maar ik denk dat het even zijn tijd nodig heeft om goed te kunnen beoordelen of het kunstzinnig geslaagd is. Net zoals dat gold voor het album waarnaar ik verwees. Maar dan vanuit een ander perspectief.

avatar van Mjuman
"Genietbaar" heeft dat dezelfde oorsprong als misbaar (ook in de on-vorm), draagbaar, denkbaar, plooibaar (3* idem), behapbaar - is er een soort van universele baar-moeder, waar je dat soort woorden kunt bestellen?

Las het van de week hier al twee keer eerder - en ik kreeg er Sidonia-voeten van.

Maar goed: ik denk dat Arcade Fire zich met dit album danig verslikt heeft: de dubbele - of misschien zelfs wel driedubbele bodem, zeker in het geval van Infinite Content - werkt, voor mij tenminste averechts. Google maar eens op "content is king". D'r staan een paar aardige nummers op, maar onvoldoende om het album te redden. Wel zie ik 1 voordeel: mijn lijst van 2C-bands is met 1 afgenomen, zonder dat ik daarvoor heb geïnvesteerd in concertkaarten

avatar van Chameleon Day
4,0
Dat vind je nu,... maar misschien zie je het over een paar jaar - in perspectief - heel anders. Ook hier geldt: 'everything now'...als u begrijpt wat ik bedoel....

Misterfool
Mm, ik herinner mij dat ik destijds dit album heb gemeden door de slechte kritieken. Andere prioriteiten(lees: andere platen), u kent het wel. Het commentaar van Chameleon Day wekt in ieder geval weer enige interesse op. Het zal vast niet de eerste keer zijn dat een album een tijd lang verkeerd wordt geduid(zie o.a Weezer's Pinkerton).

avatar van Chameleon Day
4,0
De eerlijkheid gebiedt wel te zeggen dat elk album ook autonoom, los van de door de auteurs van het album beoogde context, een werk van "kwaliteit" (in muzikaal opzicht) zou moeten zijn. Althans, dat zou je kunnen menen. Ik geef toe dat je daar, vanuit die optiek, bij dit album wellicht vraagtekens bij kan plaatsen. Het biedt mogelijk te weinig nieuws. Maar er zijn meerdere iconische albums waarbij je je die vraag kan stellen. Ik noem een 'Never Mind the Bollocks'. Een in perspectief geplaatst zeer belangrijk album, maar autonoom beoordeeld?...

avatar van Chameleon Day
4,0
Overigens ademt ook het art work van het album de thematiek van het album: verleidelijke neon-verlichting op een toegangspoort tot een......volkomen nada inhoudsloos niets.

avatar van Mjuman
Chameleon Day schreef:
Overigens ademt ook het art work van het album de thematiek van het album: verleidelijke neon-verlichting op een toegangspoort tot een......volkomen nada inhoudsloos niets.


Die vind ik dan wel weer heel treffend - volkomen 'in touch with the real now world': als postmoderne neoromantici zijn we dermate ongevoelig geworden voor (subtiele) stimuli - u mag ook "afgestompt" lezen - dat we a.h.w. neon signs nodig hebben om de (verstopte) symbolen te vinden. In die zin is de opzet van het album wél geslaagd: als metaperspectief op het muziek maken these days.

Dat zou ook de - nudge, nudge; wink, wink - insteek van het Abba-eske Eveything Now kunnen betekenen; maar waar is dan de goede muziek gebleven, waarvoor je als gewoon luisteraar dankbaar wilt zijn ("Thank You for the Music")

Ben ik rekkelijk kom ik tot 5 goede (acceptabele) nummers en dat vind ik eigenlijk te weinig. Alhoewel het artwork, binnenhoezen etc, lay-out in felle 60s kleuren wel een bonussie is.

En qua "Everything Now" zou ik Malcolm Gladwell - Blink (The Power of Thinking without Thinking) willen aanbevelen, lezenswaardig en vlot leesbaar - en da's 0,25 voor de boetepot - zonder enig misbaar (3* woordwaarde!)

avatar van galleryplay
2,0
Ik vind het bijna lachwekkend dat liefhebbers van deze plaat de satirische insteek als excuus gebruiken voor het zwakke materiaal waar de plaat vol mee staat. Wat het een beetje tragisch maakt is dat de band de slechte kritiek helemaal niet had voorzien: de band leek compleet verrast door de slechte kritieken- en reageerde behoorlijk geagiteerd op de nogal lauwe reacties.
Kortom, thematiek ten spijt, dit is gewoon het beste dat AF heeft nog te bieden anno 2017. We hadden het kunnen weten, de neergaande lijn was al op Reflektor ingezet.

Misterfool
galleryplay schreef:
Ik vind het bijna lachwekkend dat liefhebbers van deze plaat de satirische insteek als excuus gebruiken voor het zwakke materiaal waar de plaat vol mee staat.

Ik denk dat het niet zo zeer een excuus is, als een uitnodiging om het album van een andere kant te belichten. Het is zeker mogelijk dat het album slecht gewaardeerd wordt omdat het materiaal gewoonweg niet sterk is. Desalniettemin zijn er zekere platen aan te wijzen die ten tijde van hun release slechter werden gewaardeerd doordat het niet voldeed aan een bepaald verwachtingspatroon. Ik noemde al Pinkerton van Weezer, maar denk ook aan Music From the Elder van Kiss. Overigens vond ik Reflektor zelf een uitstekende plaat. De indie meets disco-aanpak beviel me wel.

avatar van galleryplay
2,0
Desalniettemin zijn er zekere platen aan te wijzen die ten tijde van hun release slechter werden gewaardeerd doordat het niet voldeed aan een bepaald verwachtingspatroon.


Dat is zeker waar. Nat als dat er zeker mensen zullen zijn die Ob la di ob la da als hun favoriete Beatles song beschouwen, al zal dat zeker niet gelden voor het gros die-hard Beatles fans.

Ik ben er overigens zeker van dat EN niet mijn Pinkerton gaat worden. Van Pinkerton wist ik destijds niet goed wat ik er van moest vinden en heb m daarom jarenlang genegeerd. EN zat van scratch af aan al in mijn allergie. Ik walg van die plaat, zeg ik als AF fan die vorig jaar nog (voor de release van EN) naar het buitenland afreisde om ze live te zien.

Misterfool
Op het eerste gehoor vind ik dit geenszins een slecht album. Eigenlijk gewoon een doorontwikkeling van het reflektor-geluid. Disco en indierock, met een scheutje ABBA. De maatschappijkritiek is soms gevat (de telefoongeluidjes op We Don't Deserve Love"), maar slaat hier en daar de plank wat mis.

Zo lijkt Infinite Content het punt te maken dat de moderne internetcultuur vooral dezelfde dingen opnieuw en opnieuw aanbiedt, al dan niet in een ander jasje. Infinite content, nee enkel infinitly content. Ergo, enkel dezelfde meuk die door een bepaald niet kritische consumentgroep wordt geconsumeerd. Mijns inziens is dat echter in de moderne cultuur al wel een stuk langer aan de gang (denk aan dime-store novels en day time TV) en verder is het een wat oppervlakkige kritiek.

Als je bijvoorbeeld kijkt naar de meme-cultuur dan klopt het dat bepaalde grappen(meme's) vaak worden herhaalt, maar daar speelt zich een soort meta-humor af die eigenlijk best intelligent is. Je moet in ieder geval feilloos kunnen aanvoelen of iets letterlijk, of humoristisch bedoeld is. Verder vind ik een uitspraak van (uit mijn hoofd, dus pin me er niet op vast) Stephen Fry treffender: "The Internet is like a mirror. If an Idiot looks in, you can't expect a genius to come out." Wie opzoek gaat, vindt tegenwoordig meer intelligente, inhoudelijke en diverse content dan ooit te voren. Het vereist echter wel enige moeite van de consument en- zoals de Britten zeggen- there's the rub.

Dat ik toch twee goede alinea's kan tikken over twee nummertjes van samen amper 3 minuten, geeft desalniettemin wel aan dat Everything Now iets meer biedt dan enkel simpele popsongs. Ik hou het voor nu op 3.5*.

avatar van ArthurDZ
2,5
Off-topic bericht verwijderd.

avatar van Niek
1,5
Tot en met nummer 4 nog te pruimen. Daarna is het huilen met de pet op. Moeilijk te geloven dat een band die in staat is tot Funeral, vier jaar kan doen om een plaat als deze voort te brengen...

3,5
Wat een gezeur over deze plaat. Ik post eigenlijk nooit berichtjes, maar laat ik het nu wel eens doen. Even een tegengeluid laten horen.

Mijn geschiedenis:
Ik maakte kennis met Arcade Fire in 2004, vlak na het uitkomen van Funeral.
Ik werd direct gegrepen door sommige nummers op deze cd. Tunnels was direct en is nog steeds een van m'n favoriete nummers aller tijden. Emotie, verhaal, intensiteit, gevoel, drama. Heerlijk nummer. Andere hoogtepunten waren 7 Kettles, Wake Up (heerlijk live), Haiti en Rebellion. Tegelijkertijd waren er diverse nummers die me weinig deden of me zelfs licht irriteerden (Laika bijv.). Dit is een trend die voor mij altijd eigenlijk is blijven bestaan. Arcade Fire maakt (sommige) geweldige nummers, maar geen geweldige platen (voelen ook wat onsamenhangend). Mijn interesse was wel gewekt en ik ben ze gaan volgen en heb ze 2007 op Lowlands gezien waar ze een geweldig concert gaven. Overall geef ik de cd een 3.5, met een paar flinke uitschieters.

Toen kwam in 2007 Neon Bible uit. Een stuk bombastischer, dat zeker. Een stuk professioneler geprouceerd ook. Opnieuw een paar nummers die er bovenuit stijgen: Keep the Car Running, Intervention, Antichrist Television Blues. Maar ook weer een paar mindere en zelfs irritante nummers zoals Black Wave / Bad Vibrations, No Cars Go (snap niet waarom 't zo populair is...). Toch over het geheel genomen een cd die er beter in gaat dan Funeral. Het voelt meer als een geheel. Iets minder dalen (maar ook een minder hoge piek). Overall geef ik de cd een 4.0.

En toen kwam in 2010 The Suburbs uit. Ik was erg benieuwd omdat de eerste berichten lovend waren. Interesse sloeg relatief snel om in teleurstelling. Ik vind het onbegrijpelijk dat juist deze cd zo enorm goed is ontvangen. De CD begin nog goed met The Suburbs. Populariteit van Ready to Start ontgaat me. Monotoon, weinig spannend. Modern Man heeft een interessant ritme en wel aardige groove, maar mist toch net iets. Bij veel nummers verder hoor ik kleine interessante dingen, maar die worden dan weinig uitgewerkt en blijven maar wat hangen. Wat leidt tot veel herhaling, waarbij nummers uiteindelijk erg lang aanvoelen. En switches hier en daar helpen niet (Suburban War begint interessant met dat gitaargeluid, maar verveelt snel). En zo kabbelen veel liedjes maar voort. Vooral in het midden van de CD zit een hele reeks met niemendalletjes. 16 nummers op een cd is top, maar als er zoveel matige opstaan doet het afbreuk aan het geheel. Gelukkig is er dan nog wel het leuke We Used to Wait, en ook Sprawl II kan ik wel waarderen. Maar al met al voor mij toch weinig hoogtepunten (ook geen echte dieptepunten overigens). Een cd die dan wel één geheel, maar toch te weinig spannend is, te veel binnen de lijntjes. Saaiig. Ik geef de cd een 3.0.

Toen ben ik Arcade Fire minder gaan volgen. Het pad waarin ze waren geslagen beviel me minder. Toen Reflektor uitkwam heb ik nog een paar keer wat nummers beluisteren, maar dit was echt 10x niks. Ga niet eens de moeite nemen de hele cd te benoemen. Niks voor mij.

Fast forward naar 2018. Nieuwste van Arcade Fire is al even uit, maar ze waren compleet van mijn radar verdwenen. Toen won Everything Now laatst plots song van het jaar, terwijl ik het nummer nauwelijks kende. Toch maar eens besloten de plaat te gaan luisteren (al vond ik de titel-track wel heel erg vrolijk, maar toch wel aanstekelijk).

Everything Now.
De CD begint met een aardige intro, met daarna het titelnummer. Toch wel een ijzersterk nummer, ondanks de happy-go-lucky-sfeer. Die fluit is wel een geniale vondst. Vervolgens Signs of Life. Beetje disco-achtig. Niet mijn stijl, maar kan me voorstellen dat mensen dit wel aanspreekt. Daarna het geweldige Creature Comfort. Goede tekst, spannende muziek, overweldigend. Dan het door velen hier gewraakte Peter Pan. Klinkt voor mij wat als Vampire Weekend. Zeker niet verkeerd. Catchy, redelijk dissonant, wat raar, maar zeker niet saai. Ver van wat Arcade Fire tot nog toe heeft gemaakt, dat zeker. So far so good. Echter, op dat moment zakt de plaat flink in. Chemistry is goedbedoeld, maar redelijk irritant en repetitief. Infinite_Content voelt zelfs aan alsof ze de luisteraar aan het trollen zijn. Electric Blue is weer wat disco. Iets té kinderachtig voor mijn smaak (de muziek is redelijk, maar de stemmetjes too much). Gelukkig komen ze daarna weer op aarde terug. Daarna volgt het prachtige (aan de ratings te zien onderschatte) Good God Damn, een groovy song, met een prachtig refrein. De pijn in de tekst komt hier mooi tot uiting. Daarna Put Your Money on Me. Geen hoogvlieger, maar ook niet onaardig en redelijk catchy. Daarna We Don't Deserve Love. Het gitaargeluid irriteert hier en daar wat, maar de opbouw is wel aardig, en het refrein is klein en cute. Net als met eerdere cd's van Arcade Fire (maar hier nog meer dan bij eerdere cds) is er een groot verschil tussen goede nummers en slechte nummers. Tot zover niks nieuws. Ik ben echter verbaasd dat ze zo'n negatieve score krijgen. Er staan een paar geweldige nummers op. De cd is spannend (net als Funeral dat was), schiet soms uit de bocht, maar schiet ook wel degelijk een paar keer hard raak.

Arcade Fire heeft zichzelf weer vernieuwd. Ze experimenteren en proberen nieuwe dingen uit, soms met succes soms niet, maar lijken dat nu redelijk goed te combineren met spannende muziek en goede teksten. Niet onverdeeld positief, maar Arcade Fire is voor mij met deze cd, na 2 teleurstellende cd's, weer terug op de kaart en heb meteen kaartjes besteld voor hun concert dit jaar.

avatar van Screenager
3,5
Money + Love is toch wel erg knap gedaan. Ook net 2 van mijn favoriete nummers van het album.

avatar van HaaPee
4,0
Arcade Fire bewijst met de druk te kunnen omgaan en hun eigen weg te durven gaan. Dit resulteert niet in een zoekend of van zichzlef losgezongen album, maar in een zeer divers klinkend soort conceptalbum waarin het eigen geluid nog steeds goed herkenbaar is.

Dat dit album zo laag scoort moet wel meer te maken hebben met de verwachtingen, de muzikale veranderingen die Arcade Fire aanbrengt, de geuren van plagiaat en misschien met de manier van promotie. Want wanneer het album op de muziek wordt beoordeeld is een 3,2 op 5 sterren echt laag. Het titelnummer is erg goed, maar Put Your Money on Me en We Don't Deserve Love kunnen zéker bij de topnummers van Arcade Fire gevoegd worden. Signs of Life heeft wat disco-stijl en voegt samen met Creature Comfort voor gewaagdere nummers die w.m.b. fier overeind staan. Iets minder snel is er grip te krijgen op Peter Pan (zeker niet onaardig) en het wel wat zwakkere Chemistry met toch een bijzonder funky eigen Arcade Fire-geluid. Echt wat moeilijker behapbaar wordt het met de twee Infinite Contents, maar vanuit de conceptalbumgedachte zijn dergelijke stukjes begrijpelijker - ik stoor me er niet aan, maar had ze zeker niet gemist. Electric Blue is een aardig probeersel - niet echt mijn stijl. Het zou met Régine in de hoofdrol misschien als de Sprawl II van dit album hebben moeten worden, maar het is inderdaad wat onvolwassener en niet-meeslepend. Good God Damn vervolgens is muzikaal een heerlijke opmaat naar de twee afsluitende nummers. De emotionele We Don't Deserve Love werkt toe naar de emotionele versie van het albumthema waarmee het ook begon. Fijn album als een geheel, maar zo af en toe kun je de toppers er natuurlijk afzonderlijk uit pakken.

avatar van galleryplay
2,0
HaaPee schreef:

Dat dit album zo laag scoort moet wel meer te maken hebben met de verwachtingen, de muzikale veranderingen die Arcade Fire aanbrengt, de geuren van plagiaat en misschien met de manier van promotie.


Euh, nee hoor. Heeft meer te maken met het zwakke materiaal.

avatar van corn1holio1
4,0
Dat dit album als geheel of zelfs met individuele songs minder is dan hun eerste 3 geniale worpen is voor mij wel duidelijk. Maar na een jaar beluisteren en 2 optredens later moet ik dit toch ook gewoon belonen met 4 sterren. Live zijn de nummers stuk voor stuk voltreffers en dat heeft ze me in retrospectief leren appreciëren op de plaat.

avatar van HaaPee
4,0
galleryplay schreef:
(quote)


Euh, nee hoor. Heeft meer te maken met het zwakke materiaal.


Haha, ook prima. Bij een klein gedeelte van het materiaal kan ik daarin meegaan.

Gast
geplaatst: vandaag om 08:54 uur

geplaatst: vandaag om 08:54 uur

Let op: In verband met copyright is het op MusicMeter.nl niet toegestaan om de inhoud van externe websites over te nemen, ook niet met bronvermelding. Je mag natuurlijk wel een link naar een externe pagina plaatsen, samen met je eigen beschrijving of eventueel de eerste alinea van de tekst. Je krijgt deze waarschuwing omdat het er op lijkt dat je een lange tekst hebt geplakt in je bericht.

* denotes required fields.