Wat een gezeur over deze plaat. Ik post eigenlijk nooit berichtjes, maar laat ik het nu wel eens doen. Even een tegengeluid laten horen.
Mijn geschiedenis:
Ik maakte kennis met Arcade Fire in 2004, vlak na het uitkomen van Funeral.
Ik werd direct gegrepen door sommige nummers op deze cd. Tunnels was direct en is nog steeds een van m'n favoriete nummers aller tijden. Emotie, verhaal, intensiteit, gevoel, drama. Heerlijk nummer. Andere hoogtepunten waren 7 Kettles, Wake Up (heerlijk live), Haiti en Rebellion. Tegelijkertijd waren er diverse nummers die me weinig deden of me zelfs licht irriteerden (Laika bijv.). Dit is een trend die voor mij altijd eigenlijk is blijven bestaan. Arcade Fire maakt (sommige) geweldige nummers, maar geen geweldige platen (voelen ook wat onsamenhangend). Mijn interesse was wel gewekt en ik ben ze gaan volgen en heb ze 2007 op Lowlands gezien waar ze een geweldig concert gaven. Overall geef ik de cd een 3.5, met een paar flinke uitschieters.
Toen kwam in 2007 Neon Bible uit. Een stuk bombastischer, dat zeker. Een stuk professioneler geprouceerd ook. Opnieuw een paar nummers die er bovenuit stijgen: Keep the Car Running, Intervention, Antichrist Television Blues. Maar ook weer een paar mindere en zelfs irritante nummers zoals Black Wave / Bad Vibrations, No Cars Go (snap niet waarom 't zo populair is...). Toch over het geheel genomen een cd die er beter in gaat dan Funeral. Het voelt meer als een geheel. Iets minder dalen (maar ook een minder hoge piek). Overall geef ik de cd een 4.0.
En toen kwam in 2010 The Suburbs uit. Ik was erg benieuwd omdat de eerste berichten lovend waren. Interesse sloeg relatief snel om in teleurstelling. Ik vind het onbegrijpelijk dat juist deze cd zo enorm goed is ontvangen. De CD begin nog goed met The Suburbs. Populariteit van Ready to Start ontgaat me. Monotoon, weinig spannend. Modern Man heeft een interessant ritme en wel aardige groove, maar mist toch net iets. Bij veel nummers verder hoor ik kleine interessante dingen, maar die worden dan weinig uitgewerkt en blijven maar wat hangen. Wat leidt tot veel herhaling, waarbij nummers uiteindelijk erg lang aanvoelen. En switches hier en daar helpen niet (Suburban War begint interessant met dat gitaargeluid, maar verveelt snel). En zo kabbelen veel liedjes maar voort. Vooral in het midden van de CD zit een hele reeks met niemendalletjes. 16 nummers op een cd is top, maar als er zoveel matige opstaan doet het afbreuk aan het geheel. Gelukkig is er dan nog wel het leuke We Used to Wait, en ook Sprawl II kan ik wel waarderen. Maar al met al voor mij toch weinig hoogtepunten (ook geen echte dieptepunten overigens). Een cd die dan wel één geheel, maar toch te weinig spannend is, te veel binnen de lijntjes. Saaiig. Ik geef de cd een 3.0.
Toen ben ik Arcade Fire minder gaan volgen. Het pad waarin ze waren geslagen beviel me minder. Toen Reflektor uitkwam heb ik nog een paar keer wat nummers beluisteren, maar dit was echt 10x niks. Ga niet eens de moeite nemen de hele cd te benoemen. Niks voor mij.
Fast forward naar 2018. Nieuwste van Arcade Fire is al even uit, maar ze waren compleet van mijn radar verdwenen. Toen won Everything Now laatst plots song van het jaar, terwijl ik het nummer nauwelijks kende. Toch maar eens besloten de plaat te gaan luisteren (al vond ik de titel-track wel heel erg vrolijk, maar toch wel aanstekelijk).
Everything Now.
De CD begint met een aardige intro, met daarna het titelnummer. Toch wel een ijzersterk nummer, ondanks de happy-go-lucky-sfeer. Die fluit is wel een geniale vondst. Vervolgens Signs of Life. Beetje disco-achtig. Niet mijn stijl, maar kan me voorstellen dat mensen dit wel aanspreekt. Daarna het geweldige Creature Comfort. Goede tekst, spannende muziek, overweldigend. Dan het door velen hier gewraakte Peter Pan. Klinkt voor mij wat als Vampire Weekend. Zeker niet verkeerd. Catchy, redelijk dissonant, wat raar, maar zeker niet saai. Ver van wat Arcade Fire tot nog toe heeft gemaakt, dat zeker. So far so good. Echter, op dat moment zakt de plaat flink in. Chemistry is goedbedoeld, maar redelijk irritant en repetitief. Infinite_Content voelt zelfs aan alsof ze de luisteraar aan het trollen zijn. Electric Blue is weer wat disco. Iets té kinderachtig voor mijn smaak (de muziek is redelijk, maar de stemmetjes too much). Gelukkig komen ze daarna weer op aarde terug. Daarna volgt het prachtige (aan de ratings te zien onderschatte) Good God Damn, een groovy song, met een prachtig refrein. De pijn in de tekst komt hier mooi tot uiting. Daarna Put Your Money on Me. Geen hoogvlieger, maar ook niet onaardig en redelijk catchy. Daarna We Don't Deserve Love. Het gitaargeluid irriteert hier en daar wat, maar de opbouw is wel aardig, en het refrein is klein en cute. Net als met eerdere cd's van Arcade Fire (maar hier nog meer dan bij eerdere cds) is er een groot verschil tussen goede nummers en slechte nummers. Tot zover niks nieuws. Ik ben echter verbaasd dat ze zo'n negatieve score krijgen. Er staan een paar geweldige nummers op. De cd is spannend (net als Funeral dat was), schiet soms uit de bocht, maar schiet ook wel degelijk een paar keer hard raak.
Arcade Fire heeft zichzelf weer vernieuwd. Ze experimenteren en proberen nieuwe dingen uit, soms met succes soms niet, maar lijken dat nu redelijk goed te combineren met spannende muziek en goede teksten. Niet onverdeeld positief, maar Arcade Fire is voor mij met deze cd, na 2 teleurstellende cd's, weer terug op de kaart en heb meteen kaartjes besteld voor hun concert dit jaar.