menu

Arcade Fire - Everything Now (2017)

mijn stem
3,21 (583)
583 stemmen

Canada
Rock / Pop
Label: Columbia

  1. Everything_Now (Continued) (0:46)
  2. Everything Now (5:03)
  3. Signs of Life (4:36)
  4. Creature Comfort (4:43)
  5. Peter Pan (2:48)
  6. Chemistry (3:37)
  7. Infinite Content (1:37)
  8. Infinite_Content (1:41)
  9. Electric Blue (4:02)
  10. Good God Damn (3:34)
  11. Put Your Money on Me (5:53)
  12. We Don't Deserve Love (6:29)
  13. Everything Now (Continued) (2:22)
totale tijdsduur: 47:11
zoeken in:
avatar van west
4,0
Everything Now? Everything retro, zullen ze bedoelen. Invloeden uit de 70's en 80's zijn bepalend op de nieuwe plaat van Arcade Fire. Ze brengen het in een mooie eigen mix van disco, new wave en verderop wat country. Tegelijkertijd is het geluid nog steeds duidelijk herkenbaar Arcade Fire. In ieder geval klinkt het allemaal wat vrolijker en minder zwaar (de muziek althans).

Het album vormt een mooi geheel. De afzonderlijke singles komen daarin beter tot hun recht. Sterker nog: de plaat loopt eigenlijk continu door. Het begin sluit weer aan bij het einde en draai 'm zo maar door. De releasedatum is goed gekozen, want een zomers geluid is vaak te horen. Het artwork is dan ook gemaakt in Death Valley, waar je overigens zomers beter niet kan komen.

Single en titelnummer Everything Now blijf ik overheerlijk vinden. Hierna volgen diepe bas, handgeklap en synthesizers van het sterke Signs of Life. Vette synthesizers dragen Creature Comfort en Peter Pan, songs die in stijl ook wel op Reflektor hadden gepast. Toen hoorde ik ineens een... reggae ritme? Chemistry is vrolijk en loopt erg lekker. Het wordt gevolgd door het fijn chaotische, oh nee, heerlijk rustige Infinite Content (met steel guitar).

Electric Blue dreunt goed door op bas en synth en daaroverheen als tegenstelling juist de hele hoge zang van Régine. Dit nummer vind ik steeds beter worden. Maar de bas kan nog dieper op Good God Damn. Het funky gitaartje daarbij is erg prettig. Maybe there's a Good God? Damn. Synth en piano nemen het voortouw op de goede popsong Put Your Money On Me. We krijgen 'm gelijk in de 12 inch versie. We Don't Deserve Love heeft een mooie steel guitar en melodie. Prachtig nummer is dat.
Alles Is Nu anders bij Arcade Fire, maar toch niet helemaal. Het blijft prettig luisteren en soms genieten.

avatar van wibro
3,0
Na het uitstekende "The Suburbs" dat zeker niet veel onderdoet voor het briljante debuut "Funeral" is het hard achteruit gegaan met deze rockband. Ik weet niet wat Arcade Fire bezielt. Ik heb dit album zojuist op Spotify beluisterd. Na afloop kregen we een nummer te horen van The Suburbs. Wat een verschil! Alleen van het nummer "Put your money on me" herken ik iets van de oude Arcade Fire. Die laatste nummers van dit zeer teleurstellende album weerhouden mij er in ieder geval van dit album een dikke onvoldoende te geven.

3.0*

avatar van OscarWilde
2,5
Arcade Fire is mettertijd een van die bands geworden waar ik blindelings het nieuwe album van aanschaf. Zo zijn er een paar. En het mooie is dat ik zelden teleurgesteld ben. Van mij mogen bands overigens veranderen. Graag zelfs. Zolang ze dat maar doen met oprechtheid. Ik kon de overgang van de sturm und drang van Funeral naar het bombastische Neon Bible even goed smaken als de transitie van The Suburbs naar de elektronica van Reflektor. Ik vond dat dubbelalbum weliswaar net een tikkeltje te lang, maar het titelnummer is bij het beste wat ze geschreven hebben.

Dat ze die weg verder inslaan was voor mij dus geen probleem. Van de vier vooruitgeschoven nummers vond ik twee echt goed (Everything Now en Electric Blue) en twee ok zonder meer (Signs of Life en Creature Comfort). Het was dus afwachten of deze transitie mij enigszins kon bekoren. Hier volgt een korte bespreking van de tracks.

Everything now: Ik neem voor het gemak de eerste twee tracks samen. Het is uiteraard zeer poppy, maar dit nummer vind ik oprecht sterk. De referentie naar ABBA passeert vaak, maar hier hoor ik ook de latere Talking Heads terugkomen. Die passeren op de rest van het album ook af en toe. Helaas waren de latere Talking Heads best wisselvallig.

Signs of Life: Ik blijf erbij. Dat begin is toch een tikkeltje Boney M. Muziek is goed, maar vind het gezang minder. Leuke baslijn vooral. Tikkeltje repetitief, maar goed. Degelijk nummer. Thematisch doet het denken aan Rococo en Month of May (Nihilistische cool kids. Gelukkig heeft dit album daar geen last van * kuchje * )

Creature Comfort: Het derde van vier nummers die reeds op voorhand waren gereleaset. Ook hier vind ik de muziek best goed, maar ook hier vind ik dat Win Butler vrij irritant zingt. Hij heeft altijd wel wat geroepen, maar er was altijd wat urgentie, wat pathos. Dat is hier precies wat weg. Ook al is de materie (zelfmoord) niet licht. Dat “She was a friend of mine’” stukje vind ik dan weer wel de juiste snaar raken. Maar dan wordt het weer repetitief.

Peter Pan: De Flashbulb Eyes van dit album, maar dan nog minder. Zou ok zijn als overgangsnummer indien er hierna een klepper komt. Is een nummer dat een beetje in het ijle hangt.

Chemistry: Maar die klepper komt er niet. In de plaats komt er het soort Reggae dat ze rond middernacht op radio 1 spelen. Led Zeppelin heeft ook zo’n absolute stinker. D’yer Mak’er. Het refrein is “I love rock and roll” maar dan minder memorabel. Dit is echt een dieptepunt in hun back catalogue.
Infinite content: Oh neen, het kan blijkbaar nog erger. De viooltjes zijn leuk, maar dit is een demo, zelfs geen interlude. Eerlijk waar. Dit klinkt als het soort nummer dat ik schreef toen ik 16 was. (Maar dan zonder viooltjes want ik was alleen).

Infinite_content: Het is beter dan de eerste versie, maar demonstreert voor mij wat er fout is aan de plaat. Ik hou wel van albums die variëren en van genre naar genre springen. Maar er schuilt hier geen oprechtheid achter. Of ik voel het althans niet. En dit is daarmee al het vierde nummer op rij dat mij niet enkel koud laat, maar dat ik echt slecht vind.

Electric Blue: Een van mijn favoriete Arcade Fire-nummers is Sprawl II vanop The Suburbs. Ik ga niet zeggen dat het even goed is, maar ik vind dit wel duidelijk beter dan Sings of Life en Creature Comfort. Vind ook dat Regine hier niet irritant zingt (of toch niet irritanter dan anders), wat bij dit nummer wel vrij vaak werd aangehaald.

Good God Damn: Beetje een slechte woordspeling, lijkt me. Nummer is niet slecht, maar heeft ook redelijk weinig om het lijf. Zoals op de meeste nummers vind ik de baslijnen wel goed. (Misschien omdat Mackey van Pulp mee achter de knoppen zat?). Ik herhaal een beetje wat ik dacht bij Peter Pan. Ok als overgangsnummer op een meer consistente plaat, maar hier dobbert het.

Put your money on me: Ik val (opnieuw) in herhaling. Muziek is mooi, zang is wat onpersoonlijk, er wordt veel herhaald, en niet op een mooie, gelaagde manier. Het raakt mij niet, hoewel dit geen slecht nummer is. Het is ok. Niet meer, niet minder. Duurt gewoon te lang. Dat stukje vanaf 3:26 is de Arcade Fire die ik graag hoor, maar net als in andere nummers duurt het gewoon te kort en gaat het terug naar het kabbelende, gezapige en repetitieve van ervoor. Had beter geweest als dat stukje van 3:26 was overgegaan in laatste minuut. En laatste halve minuut ook weggekapt werd.

We don’t deserve love: Dit is wel een mooi nummer. Ingetogen, maar muzikaal boeiend. Opnieuw misschien wat te lang, maar kom. Het is kwalitatief, de zang is oprecht, de productie is optimaal.

Everything Now (Continued): 5 van de 13 nummers bestaan uit Everything now of Infinite Content. Er zal wel een of andere boodschap achter zitten die mij ontgaat. In ieder geval is het symptomatisch voor het album. Dat zijn toch minstens 5 letterlijk overbodige minuten. We don’t deserve love was een mooie afsluiter geweest. OF ze hadden hier Suburbs gewijs echt een andere versie van moeten maken, ook al proberen ze dat met wat viooltjes. Maar deze herhalingsoefening is een domper op de feestvreugde. En het feestje was al redelijk matig.

Verdict: Reflektor was voor mij een stap terug. Hoewel het enkele zeer goede nummers had, waren er ook enkelen die mij redelijk koud lieten. Dat had minder te maken met de elektronische sound, maar eerder met de duur en opbouw van het album. Met Everything Now gaat de band voor mij redelijk zwaar uit de bucht. Zoals hierboven gezegd mocht er al minstens een infinite content weg en de laatste Everything now. Het middenstuk zakt helemaal in mekaar, met Chemistry als een pijnlijk dieptepunt. Zit er ironie verscholen in het album? Wil de band hiermee een statement maken? Als het antwoord ja is, dan ontploft het voor mij in hun eigen gezicht. Als het antwoord neen is, dan was de inspiratie even op. Je kan uit dit album een hele goede EP distilleren. Misschien groeien er paar nummers nog, maar als album valt het allemaal net iets te licht uit en mis ik oprechtheid.

avatar van Vinck
3,0
Arcade Fire, de band rond Win Butler en Régine Chassagne, knalde naar de top van de indierock in 2004 met hun legendarische debuut ‘Funeral’. Ze onderscheidden zich met hun spetterende arrangementen en unieke sound, om vervolgens consequent steengoede albums te blijven maken. ‘Neon Bible’ was verfrissend met een bijtender en donkerder geluid dan het warme ‘Funeral’, nadien zorgde ‘The Suburbs’ voor een nieuwe schokgolf in de muziekwereld. Zonder enige moeite scheen Arcade Fire weer een klassieker geproduceerd te hebben. De rode draad doorheen alle platen zijn grote thema’s zoals de liefde en de dood maar vooral ook maatschappijkritiek, vaak inspelend op de actualiteit. Op ‘Reflektor’ kwam dit allemaal perfect samen, met prachtige songs die mijmerden over zingeving in het digitale (en social media) tijdperk. Nu is ‘Everything Now’ daar, na een typische Arcade Fire marketingcampagne. Slaagt Arcade Fire er weer in om een situatieschets van ons moderne tijdperk te maken in de vorm van weergaloze, genre-overstijgende muziek? Let’s find out.

Toen de tracklist van ‘Everything Now’ bekend gemaakt werd hield ik reeds mijn hart vast toen ik zag dat er maar liefst drie incarnaties van het gelijknamige nummer op deze LP terug te vinden zijn. Gelukkig gaat het hier wel om een uitstekende single en tevens het beste nummer van de plaat. De twee miniatuurtjes ‘Everything_Now (continued)’ en ‘Everything Now (continued)’ zijn semi-sfeervolle aanhangsels van deze single, respectievelijk dienend als intro en outro. Voor het nummer zelf valt wel nog iets te zeggen: met een uitstekende videoclip en sterke lyrics was ‘Everything Now’ een lekker voorproefje. Het lied doet denken aan ABBA bij de intro en Talking Heads tijdens het refrein. Deze mag permanent in de setlist geparkeerd worden.

“Every inch of space in your head
Is filled up with the things that you read
I guess you’ve got everything now
And every film that you’ve ever seen
Fills the spaces up in your dreams”


De afgelopen maanden werden er nog drie singles gelost: ‘Creature Comfort’, ‘Signs Of Life’ en ‘Electric Blue’. De eerste viel nog zeer goed te pruimen, nadien daalde de kwaliteit echter zienderogen, waarbij ‘Electric Blue’ nog slechts een schim leek van songs uit een nog niet zo ver verleden.

‘Signs Of Life’ komt direct na ‘Everything Now’ en roept meteen een 70s sfeertje op door het gebruik van kenmerkende strings en een funky baslijn. Instrumentaal dik oké, maar als Win Butler invalt moet ik toch even slikken. Ik weet niet precies waar het schoentje wringt, maar dit nummer had zoveel meer kunnen zijn. De titel klinkt zelfs licht ironisch want dit lied blijkt een funk/disco oefening waar amper tekenen van leven in te bespeuren zijn. Live zou dit wel meer uit de verf kunnen komen, maar deze studioversie stelt me teleur met het gebrek aan energie en dynamiek.

‘Creature Comfort’ beviel me goed als single, en ook bij herhaalde luisterbeurten blijft het nummer overeind. De riffs zijn catchy en ik meen ook iets meer pit te ontwaren in de zang van Butler. Tekstueel blijkt dit nummer ook een zware brok te zijn, maar dan in de goede zin: dit gaat wel degelijk ergens over. De backing vocals van Chassagne zijn een leuke aanvulling. Sterk nummer dat er met kop en schouders bovenuit steekt.

“We’re the bones under your feet
The white lie of American prosperity
We wanna dance but we can’t feel the beat
I’m a liar, don’t doubt my sincerity”


Vervolgens komt ‘Peter Pan’ door de koptelefoon geschald. Dit lijkt op een soort dub-experiment dat vreselijk misgelopen is. Wie zat hier achter de knoppen? Heel veel mensen blijkbaar, als ik Googleman raadpleeg. Geen van die mensen slaagde er echter in om van dit nummer iets te maken. Ik hoor nog het meeste gelijkenissen met het tussendoortje ‘Flashbulb Eyes’ van het voorgaande album, maar dan nog veel ziellozer.

‘Chemistry’ begint leuk en upbeat, maar vervalt al snel in een repetitief gedreun zonder inhoud. Een tekstflard ter illustratie.

“Chemistry (Chemistry)
Chemistry (Chemistry)
You and me, we’ve got (Chemistry)
Chemistry
You and me, we’ve got (Chemistry)
Baby you and me
Could this be that (Chemistry)
Chemistry, baby you and me”


Trek zelf uw conclusies. Ik besluit dat dit niet de Arcade Fire is die ik wil horen.

Volgende nummers zijn ‘Infinite Content’ en ‘Infinite_Content’. Iemand moet het ongelooflijk geinig gevonden hebben om underscores te gebruiken, maar het nut ervan gaat aan mij voorbij. ‘Infinite Content’ is slecht geproduced, maar doorheen de meuk van geluid klinkt wel een energiek nummertje dat een aggressievere kant van Arcade Fire laat horen. Hier heb ik het puur over het gevoel, want de tekst is wederom meer mantra dan proza.

‘Infinite_Content’ lijkt dan weer het spiegelbeeld te zijn van het vorige nummer. De tekst blijft hetzelfde, maar we krijgen een ander arrangement: country-achtige begeleiding met vreemde strijkers. Het album lijkt op dit punt verloren te zijn. Er is nog een sprankeltje hoop, maar ik kan reeds met zekerheid zeggen dat dit album het eerste zal zijn dat men met gemak kan laten liggen. En voor een band van het kaliber van Arcade Fire is dat erg triest.

‘Electric Blue’, volledig gedragen door Régine Chassagne, valt beter mee in de context van het album. Misschien komt dit echter doordat de vorige nummers gewoon zo ondermaats zijn, wie zal het zeggen? Het is een aardige sfeertekening met zweverige muziek en dromerige zang zoals ik het wel graag heb, maar dan wel als toemaatje of interlude en niet als één van de betere nummers van een erg matig album.

“A thousand girls that look like me
Staring out at the open sea
Repeat the words until they’re true
Cover my eyes electric blue”


‘Good God Damn’ is, naast een rare titel, een best leuk nummer met opnieuw funky, laid-back begeleiding en een aangename beat. Toffe achtergrondmuziek. Het was nog beter geweest met vocals van Barry White i.p.v. Win Butler.

‘Put Your Money On Me’ is zeker niet slecht, maar is in hetzelfde bedje ziek als de meeste nummers op ‘Everything Now’: de band klinkt levensloos, speelt zonder fut. Win Butler klinkt ongeïnteresseerd en weinig gepassioneerd, zeker vergeleken met de enorme bevlogenheid van de voorbije jaren.

‘We Don’t Deserve Love’ is het langste nummer, maar tegelijk ook het meest interessante. Muzikaal is het allemaal erg mooi en ook de zang zit goed, veel beter dan op de meeste nummers hier. We gaan op een ontspannen manier naar het einde van het album toe.

Echt eindigen doen we tenslotte met de outro die ik eerder al vermeldde en eigenlijk niets toevoegt aan het geheel van de plaat, behalve dat het ons nog eens doet denken aan het beste nummer dat we als eerste voorgeschoteld kregen.

Ben ik streng voor Arcade Fire? Ja. Maar enkel omdat ik deze band een warm hart toedraag en weet dat ze zoveel beter kunnen. De beste leerlingen worden doorgaans het hardst gedrild, en ook Arcade Fire moet dringend wakker geschud worden. Doorheen de jaren veranderde de band soms van richting, en elke plaat klonk wel anders. Geen probleem, als de passie en de oprechtheid consequent aanwezig blijven. Bij ‘Everything Now’ is dit het grootste struikelblok. De meningen zullen ongetwijfeld verdeeld zijn, maar voor mij is dit de eerste miskleun van een fantastische band. We hopen op een glorieuze ‘return to form’ binnen enkele jaren. Volgende keer beter, jongens!

Deze recensie is afkomstig van mijn muziekblog Pop-Pourri , ook terug te vinden op Facebook

avatar van deric raven
3,5
Mooi begin, een soort van kloppend hart, als je voor de eerste keer, de een of andere vage nachtclub binnen gaat; en eenmaal binnen…….
Je gaat met de tijdmachine terug naar de jaren 70 en 80.
Frankie Goes To Hollywood die los gaat op Dancing Queen van ABBA.
Mark Almond weer jong, en zonder tattoos, die er Tainted Love doorheen neuriet.
Misschien is dit wel de Arcade Fire die ik het meeste begrijp.
Escapisme in het nu, geborgenheid zoekend in het verleden, zoals men ook deed in de periode van De Koude Oorlog, de disco is daar de ideale plek voor.
Het Wham! achtige Signs of Life gaat door waar Scissors Sisters een paar jaar geleden stopte.
Toen vond iedereen het geweldig, maar blijkbaar kan men het van Arcade Fire moeilijker waarderen.
Voor mij is Everything Now een feest van herkenning; hoor in Creature Comfort wat Depeche Mode en Sigue Sigue Sputnik terug; voor velen is het allemaal muziek welke thuis hoort in de Foute Top 100; voor mij klinkt het erg geslaagd.
Chemistry is uiteraard zeer commercieel, maar dat zie ik met die titel als een vette knipoog.
Infinite Content zou zo een oldschool Junkie XL song kunnen zijn, vervolgens hoor je grappig genoeg een line dance versie van hetzelfde nummer.
Electric Blue heeft een hoop Electric Feel van MGMT in zich; de zang is op het randje; och bij Baccara ( Yes Sir I Can Boogie) werkte het jaren geleden ook prima.
Good God Damn heeft een The Clash vibe; deed Damon Albarn ook al eerder met Gorillaz, maar dat is niet de enige artiest waar ze hier van jatten, en voor mij komt het allemaal verantwoord over.
We Don't Deserve Love is voor mij een stuk minder, ik hou niet van die vals klinkende geluidjes tussendoor.
Vreemd genoeg klinkt dit voor mij wel het meeste als een Arcade Fire lied.
Na al die negatieve reacties had ik een beroerd geheel verwacht, maar het valt mij 100% mee.

avatar van galleryplay
2,0
Ik ben er niet zo zeker van dat ze gerust 10 Everything Nows hadden kunnen schrijven, lijkt me dat ze wel iets in die richting geprobeerd hebben maar de inspiratie er niet was en Everything Now gewoon het enige nummer is die goed genoeg uitpakt om die radiohit die ze zochten te worden.
Het album wordt in ieder geval interessanter wanneer ze expliciet dat pad verlaten zoals We Don't Deserve Love.


Ben ik het mee eens. Welke band gaat nu bewust een slechte plaat maken bedoeld als parodie op de mainstream? Dat zag je misschien in de vrije jaren 70 maar tegenwoordig kunnen artiesten zich dat soort exercities niet meer veroorloven. Ook in het interview in de Oor bespeur ik geen spoortje ironie. Dit is gewoon de plaat waar ze nu voor staan. Dit is wat erin zit, hier moeten we het mee doen.
Ik sluit niet uit dat AF een van die bands is, die na een creatieve bloei ineens de weg kwijt raakt en niet meer terugvindt.

Wel interessant om te zien hoe krachtig de merknaam AF nog steeds is. Reflektor werd aanvankelijk als meesterwerk onthaalt, daar kwam men later behoorlijk van terug. Ook bij EN durfte de pers niet streng te zijn in de eerste instantie. Want een band zo goed als AF kan toch niet zomaar falen? Misschien hebben we het nog niet goed begrepen? Misschien is het een groeiplaat? Uiteindelijk gooide uitgerekend Pitchfork de knuppel in het hoenderhok. AF moet van heel goede huize komen willen zij bij de volgende plaat weer die bij de pers beschermde status herwinnen.

Meanwhile blijft het oudere werk de live optredens met verve dragen. De vraag is hoe de band gaat reageren op het feit dat de nieuwe songs tamelijk onverschillig worden ontvangen (toegegeven: E.N uitgezonderd).

avatar van Sandokan-veld
3,0
Arcade Fire is, arguably, 's werelds grootste alternatieve rockband zonder een echte hit. In de tussentijd hebben ze, over vier elpees, wel zo'n beetje een hele levenscyclus doorlopen, van jeugdige Sturm und Drang op Funeral ('When daddy comes home/ we always start a fight/ so the neighbors can dance/ to the police lights') tot een midlife crisis- achtige delusie op Reflektor ('We fell in love/ when I was nineteen/ and now we're staring at a screen'). Intussen is Win Butler pas 37, en is het misschien inderdaad tijd om werkelijk aansluiting te zoeken bij een mainstream-publiek.

Ik zou mezelf niet omschrijven als een groot Arcade Fire-fan, toch heb ik al hun albums redelijk grondig beluisterd. Hun veelgeprezen optreden op Best Kept Secret heb ik grotendeels gemist omdat ik op dat moment nog aan het grooven was op/ afkoelen was van het weergaloze optreden van Thurston Moore (no regrets, overigens).
Ik merk dat ik op elke AF-plaat dingen heb gevonden om van te houden, maar ook tegen steeds dezelfde irritaties aanloop, bijvoorbeeld een nogal pompeuze nadruk op diepzinnigheid die ze niet altijd kunnen waarmaken. Het maken van een pure popplaat zou die laatste irritatie kunnen wegnemen, maar... niet echt. Als ik Butler hoor kwelen over jongens en meisjes die zeggen: 'God/ make me famous/ or if you can't/ just make it painless', heb ik nog steeds de neiging om een beetje met mijn ogen te rollen.

Maar die track ('Creature Comfort') is nog altijd wel een goed liedje, en dat is ook altijd de verlossende kwaliteit geweest van Arcade Fire: ze kunnen soms verdomd mooie liedjes schrijven. Verder heb ik altijd de aangename tegendraadsheid van hun werk plezierig gevonden. Denk de maniakale gitaarsalvo's van 'Power Out', of de gorgelende kerkorgels op 'Intervention'.

De wat gladde productie op Everything Now weet dat laatste op een haar na te vernietigen. We moeten het doen met wat gerag op 'Infinite Content' (waardeloos nummer verder), en wat meer subtiele accenten in de andere nummers. Nu is het zeker mogelijk dat bij herhaalde beluistering het geluidsbeeld van deze plaat rijker is dan het lijkt, terwijl de songs meer in mijn systeem komen en kleine details gaan opvallen. Maar, en dit is wellicht een vooroordeel: Arcade Fire is nooit echt een band geweest die ik associeerde met 'subtiliteit.'

Het grootste probleem van deze laatste worp is echter, en ik weet dat ik niet de eerste ben die hiermee komt, dat een aantal songs echt van bedenkelijk niveau zijn. Met name het middenstuk van de plaat klinkt als een verzameling lauwe B-kantjes. Dit is een euvel waar Reflektor al onder leed, en in mindere maten de voorgaande platen ook, en in wezen is het hier minder irritant, omdat 'Everything Now' korter is, puntiger.

Maar de productie temt ook het heilige vuur waar de band eerder in hun loopbaan minder geslaagde tracks mee camoufleerde ('Normal Person' van hun vorige plaat is een voorbeeld wat in me opkomt van de gave van de band om een betrekkelijke drol op te poetsen tot een betrekkelijke crowdpleaser).

Al met al blijft de indruk hangen van een band die beter wat selectiever had kunnen zijn, of een paar maanden extra had kunnen besteden aan het schrijven van de songs. Met halfbakken tracks als 'Peter Pan' maakt Arcade Fire het wel erg makkelijk voor zijn criticasters.

Zonde, want in bijvoorbeeld het titelnummer (dat zich bij elke herbeluistering meer openbaart als een bona fide anthem) of het aandoenlijke We Don't Deserve Love hoor je de potentie voor wat, met wat extra zorg en aandacht, één van de meest weergaloze popplaten van het decennium had kunnen worden. Voor nu kan ik niet meer zeggen dan dat ik het zonder tegenzin vijf keer heb uitgeluisterd, en een paar keer echt opveerde uit mijn stoel. We mogen meer verwachten van Arcade Fire, denk ik, ook als 'niet echt superfan.'

3,5
Pretentieus. Dat predicaat verdienen eigenlijk alle Arcade Fire-albums. Zeker sinds het alom bewierookte debuut, heeft die pretentie het maken van een echt goed album in de weg gezeten. Neon Bible heb ik destijds grijsgedraaid, maar 10 jaar na dato klinkt het toch wel erg over-the-top bombastisch en zelfs ietwat gedateerd. The Suburbs bevat een handvol van de allerbeste AF-nummers, maar ook te veel nietszeggende fillers. En ook Reflektor is minstens de helft te lang om echt een topalbum te zijn.

Dan Everything Now. Over de titeltrack kan ik kort zijn: Song van het Jaar redt ie bij mij net niet (die eer gaat waarschijnlijk naar The Nationals Guilty Party), maar absolute festivalhit van de zomer is ie zeker. Signs of Life heeft al bijna net zoveel airplay gehad bij mij: het klinkt alsof de Talking Heads een versie van Mmm... Skyscraper I Love You hebben opgenomen (of ben ik de enige die bij dit nummer de hele tijd 'Porn dogs sniffing the wind' in zijn hoofd krijgt?). Het eveneens al gereleasete Creature Comfort klinkt muzikaal als The Cure, wanneer Robert Smith eens met zijn goede been uit bed zou zijn gestapt. Thematisch is het van een zwaarte die Smith en de zijnen juist doet verbleken. Deze tegenstrijd maakt dat het even duurt, voordat je het nummer onder de knie hebt, maar het is absoluut een groeier.

Dan het middenstuk, dat opent met Peter Pan. Absoluut niet het lichtzinnige liefdesliedje dat sommigen het hier van betichten (hoor de donkere ondertoon in 'in my dreams you're dying'), maar op zijn best een aardig tussendoortje. Verdomd, horen we daar reggaeritmes in Chemistry? In tegenstelling tot velen hier, krijg ik absoluut geen acute uitslag bij reggae, maar dit is wel vrij inspiratieloos. Het punk/country-duo Infinite Content is het absolute dieptepunt van het album. Bowie-hommage Electric Blue vaart niet veel beter, met name door de zeer zwakke vocale prestatie van mevrouw Chassagne.

Met fijne baslijn van Good God Damn wordt de lijn omhoog weer ingezet. Ja, ook ik hoor de Luv-referentie in Put Your Money on Me, maar dat is voor mij geen diskwalificatie. Sterker nog, ik vind dit een van de beste nummers van het album, type volume hoog en dansjes door de woonkamer. We Don't Deserve Love is het meest typische Arcade Fire-nummer op het album en daarmee ook het meest kleurloze, prima nummer verder wel. De herkauwing van het titelnummer tot slot hadden ze van mij achterwege mogen laten.

Resumerend, waar hebben we de afgelopen drie kwartier naar geluisterd?
- Een Arcade Fire dat wederom ruimschoots put uit 50 jaar muziekgeschiedenis, maar daarbij deze keer kiest voor de wat lichtere varianten als disco en reggae. De vergelijking met Let's Dance van hun grote voorbeeld is dan al snel gemaakt.
- Een Arcade Fire dat weer overduidelijk een thema door onze strot aan het duwen is, al het contrast tussen de lichte muziek en de zware lyrics meestal goed geslaagd.
- Een Arcade Fire dat als vanouds pretenties heeft, en zich daar weer in vergaloppeert. De beweging disco-wave-reggae-punk-country-rock-disco kan zelfs Arcade Fire niet geloofwaardig brengen. Het album had zodoende ook best Let's Pretend kunnen heten.

Al met al dus een typisch Arcade Fire-album. Wéér geen topalbum, daarvoor is het middenstuk echt te zwak. Aan de andere kant staan hier wel weer een aantal nummers op, waar ik heel veel plezier aan beleef. Als ik het cijfermatig zou moeten beoordelen, kom ik aan 5* voor het openingstrio, 2,5* voor het middenstuk en 4* voor het slot. Afgerond kom je dan op een 3,75*. Dat rond ik af naar boven, aangezien ik albums liever beoordeel op hun hoogte- dan hun dieptepunten.

avatar van Mark17
4,0
John Self schreef:
Is Arcade Fire niet gewoon een band die dankzij de hype van album naar album hopte en nu eindelijk door de mand valt als een middelmatig bandje.


Nee. Arcade Fire geldt als één van de belangrijkste indierockbands van deze generatie, zo niet de belangrijkste. Met Funeral hebben ze een bepalende rol gespeeld binnen het genre en tot en met The Suburbs zijn ze leidend geweest. Laatstgenoemde is wat mij betreft het absolute hoogtepunt, omdat het thematisch en muzikaal hand in hand met elkaar gaat. Bij Reflector duurde het erg lang voordat ik de electronica ging waarderen. Het legendarische Pinkpop concert in 2014 zorgde voor een mokerslag en trok mij mee de nieuwe richting in.

En nu dit Everything Now. Volgens sommigen hun meest inconsistente plaat ooit, anderen roepen dat het hun slechtste worp is. Het is inderdaad niet zo goed als de eerste drie meesterwerken, maar wat het heel goed doet is meteen al onweerstaanbaar in huis te vallen. Het titelnummer Everything Now is gewoonweg geniaal bedacht, zowel tekstueel als muzikaal een oorwurm. Signs of Life kan ook niet meer stuk en krijg ik onmogelijk uit mijn hoofd.


Those cool kids
Stuck in the past
In a world of cigarette ash
"Where are we going?"
Who did you ask?


Simpel, onweerstaanbaar en tussen de regels door toch met een duidelijke boodschap. De band steekt de draak met de gecreëerde perfecte wereld op social media, "Some girls hate their bodies, stand in the mirror and wait for the feedback", in Creature Comfort. De stuwende beat weet mij andermaal in te pakken. Het middenstuk, zoals al vaker gezegd, is duidelijk het zwakke segment op Everything Now. Op Chemistry hoor ik een vrij lompe softrock sound, terwijl Win zichzelf continu herhaalt. Infinite Content had zelfs op een B-kant niet eens het draaien waard geweest.

Vanaf Good God Damn kan ik weer genieten. Dit nummer doet op een bepaalde manier zelfs denken aan The Suburbs, qua melancholie en sfeer. Een vrij onopvallende song die toch onder je huid weet te kruipen. Dat doen de laatste twee songs in ieder geval. Put Your Money On Me kan wereldwijd een potje kraken met die jaren '80 electro beat, in de geest van Michael Jackson' Billie Jean. En Abba natuurlijk. Wat mij betreft de dark horse van dit album.

Aan het einde draai ik hem gewoon nog een keer, zodat de loop lekker door blijft lopen. Geen wereldschokkend en innovatief meesterwerk, wel onweerstaanbaar, dansbaar en een opvallend uitstapje in het gevarieerde oeuvre van de band uit Montreal. 4*

avatar van hobbyrocker
2,0
@Bert Wasbeer: Ik snap het concept. De door jou beschreven boodschap is wat mij betreft alleen niet krachtig en origineel genoeg. U2 deed het al in hun Zooropa periode (en wat mij betreft beter). Ik mis de urgentie, of een verrassende invalshoek in de benadering van het onderwerp. Nu het concept aan me voorbij gaat, moet wat mij betreft de muziek het hier in zijn eentje opknappen. En dan blijft er voor mij weinig over om van te genieten. Dan blijft alleen de holle, lege vorm over.

3,0
Dim
Wat een blij nummer, dacht ik bij de release van de titelsong - de discobeat en het lalala nog daarna. Niet heel slecht, maar ook niet iets wat me deed uitkijken naar het album. Bij de singles die volgden viel me op dat de zang steeds hoger was - ik dacht nog "nu moet die plaat maar gauw uitkomen, of er gaan echt glazen sneuvelen".
Met Signs Of Life is de blijheid nog niet verdwenen. Wederom leuk voor een keer. De single Creature Comfort, tevens track 4 (en ja, we gaan weer een toontje hoger), is dan eindelijk meteen fijn - en uiteindelijk het enige nummer waarbij een druk op de repeatknop wordt overwogen, al is het vooral omdat je de oude Arcade Fire, waar na tracks 1,2 en 3 al behoorlijk naar verlangd wordt, hierin wél terughoort. De relatieve vreugde is van korte duur, met de nietszeggende track Peter Pan en het ronduit vervelende Chemistry.
Met genoemde tracks in het achterhoofd is een plaatje als Infinite Content al snel goed, maar een keer een plaatje zonder opsmuk is sowieso welkom. Dat het daarna nog een keer akoestisch gebracht moet worden, is dan weer jammer.
De twee nummers daarna bieden te weinig om de aandacht vast te kunnen houden; We Don't Deserve Love is eigenzinnig en nog wel OK. Maar ik ben blij dat het er opzit.

avatar van WoNa
4,5
Arcade Fire is een band waarbij het bij mij alle kanten op kan gaan. En dat bleek ook weer toen ik na de vakantie Everything Now op Spotify opzocht. WTF, ABBA? DIsco? Reggae? Nog meer disco? En toch heb ik de plaat inmiddels op vinyl naast de platenspeler staan. Ik merkte al snel dat het aanstekelijke van de titeltrack in mijn hoofd bleef spelen en dat de thematiek van het nummer volkomen vandaag op het hoofd slaat. Met een aantal andere nummers gebeurde precies hetzelfde, met de prachtige violen, die fraai vertraagd de herkenningsmelodie van de titelsong heerlijk overdoen, als apotheose.

Arcade Fire is op het punt in haar carrière uitgekomen dat zij kan doen wat zij wil. Het enige wat dan nog nodig is, is dat het publiek de muzikale moves volgt. In grote lijnen zal dat gebeuren, is mijn inschatting. Voor mij blijft het met de plaat de zaak aankijken en met Everything Now valt het na meerdere luisterbeurten de goede kant op.

Niet alle nummers vallen even goed, maar er staan een aantal zeer sterke broeders op de plaat met invloeden van ABBA tot Talking Heads en offshoot Tom Tom Club. Naar de betere disco is duidelijk ook geluisterd, zonder dat het dus echt disco wordt. Daarnaast vallen er telkens weer nieuwe geluidjes te ontdekken. De keyboards en synthesizers zijn zeer uitbundig gebruikt in veel nummers, waardoor er veel verrassingen in de nummers zitten.

Al met al was het even doorbijten op Everything Now, maar ik wist eigenlijk direct al al dit zinvol zou zijn, waar ik bij 'Neon Bible' en 'The Suburbs' bij de tweede luisterbeurt al wist dat het niets tussen ons zou worden. Kortom, intrigerend album dat Everything Now.

Het hele verhaal staat hier op WoNoBlog.

avatar van AOVV
3,5
Toen ik single en titelnummer Everything Now voor het eerst op de radio hoorde, vreesde ik een vreselijke oorwurm te hebben ervaren. Het liedje werd echter regelmatig op Studio Brussel gespeeld, en ik merkte dat het steeds beter begon mee te vallen; ik begon zelfs mee te neuriën. Want ja, zo catchy is het wel. Ik besloot dus de song wat meer marge te gunnen, en dat was een goeie keuze, want nu vind ik het gewoon een fijn liedje. Met de nieuwe plaat in z'n geheel heb ik bewust hetzelfde gedaan, temeer omdat Arcade Fire me tot nu toe nog niet eerder heeft ontgoocheld.

Net als zijn vier voorgangers is Everything Now een machtige plaat, zij het ditmaal op een wat minder positieve manier. Tot en met Creature Comfort is het materiaal ijzersterk (misschien hier en daar wat sloganesk, maar da 's geen ramp). De uitloper van de intro doet me overigens denken aan All Delighted People van Sufjan Stevens..

Het nummer dat daarop volgt, is echter niet bepaald goed te noemen; in een mismoedige bui klinkt het zelfs verschrikkelijk. Peter Pan moet haast één van hun slechtste songs zijn. Chemistry is niet veel beter, maar op zich wel leuk. De warm-koude tweetrapsraket die Infinite Content is, weet me slechts ten dele te charmeren. Het punky eerste gedeelte klinkt net wat te springerig, deel twee wat gelaten.

Gelukkig krijgen we ook in het tweede deel van de plaat nog een topnummer, in de vorm van Electric Blue. Waarom deze spitante song dan weer wel de juiste snaar weet te bespelen, is moeilijk uit te leggen; iets met het aanstekelijke disco-achtige geluid, de enge sprookjesstem van Régine Chassagne en een zekere gemoedelijke cool die van de song uitgaat.

De overige songs zijn niet memorabel, maar ook zeker niet slecht. Gewoontjes is niet een term die ik vaak gebruik wanneer ik naar deze band refereer, maar vooral Put Your Money on Me is me wat te lang en te loom. We Don't Deserve Love bezit dan weer een zekere melancholie, en weet me op die manier traag maar gestaag voor zich te winnen. Ook deze song klinkt loom, trouwens, maar hier stoort me dat gevoelig minder. Om het album af te sluiten, wordt de titelsong in een statig, wat plechtig jasje gestoken; een outro die goed op zijn plaats is voor dit album.

Arcade Fire scheert met Everything Now geen hoge toppen; een slechte plaat is het allerminst. Met wat goeie wil kan ik hier gewoon een goeie score aan kwijt.

3,5 sterren

avatar van Regberts
1,0
Creature Comfort vind ik zeker ok, maar de rest echt bagger. Misschien dat ik onderbewust een trauma heb opgelopen toen het publiek begon mee te zingen (tijdens best kept secret) bij “Everything Now”. Blijft geschmackssache natuurlijk.

avatar van otherfool
2,0
Voor het grootste deel maar slappe disco-meuk (met name songs als Electric Blue en Chemistry zouden eigenlijk verboden moeten worden) met dan gelukkig ook nog twee fijne uitschieters (Creature Comfort en Put Your Money On Me). Maar best is het allemaal natuurlijk niet. Inmiddels is het toch ook wel wat sneu dat van de 10 beste Arcade Fire nummers er een stuk of 6 op de debuutplaat staan...

5,0
Ik heb het album veel geluisterd en ik vind het een super album. Ik vind het niet onder doen voor bijvoorbeeld 'Funeral'.
Als 'Everything Now' (of 'Reflektor', wat ik ook een geniaal dubbelalbum vind) hun eerste album zou zijn en 'Funeral' hun laatste, dan zou volgens mij 'Funeral' slechte(re) recensies krijgen. Zo werk het psychologisch gezien.

Gast
geplaatst: vandaag om 16:20 uur

geplaatst: vandaag om 16:20 uur

Let op: In verband met copyright is het op MusicMeter.nl niet toegestaan om de inhoud van externe websites over te nemen, ook niet met bronvermelding. Je mag natuurlijk wel een link naar een externe pagina plaatsen, samen met je eigen beschrijving of eventueel de eerste alinea van de tekst. Je krijgt deze waarschuwing omdat het er op lijkt dat je een lange tekst hebt geplakt in je bericht.

* denotes required fields.