Nothing but Thieves - Broken Machine (2017)

Sterke plaat. Heeft wat meer tijd nodig gehad dan verwacht om door te dringen, maar nu toch overtuigd om er een 4 aan te plakken. Vind de plaat weliswaar niet sterker dan de eerste (eerste helft van de debuutplaat blijft fantastisch), maar het is in ieder geval een hele mooie opvolger.
Favorietjes: I Was Just A Kid, Amsterdam, Broken Machiner en I’m Not Made By Design.

Plaat met goede neo-rock attitude en voldoende rockpop stijl.

Vorige album ook vaak gedraaid.

Vooral zanger doet - naast sfeervolle instrumentale inbreng - de belangrijkste duit in de albumzak. Want: waar zouden we zijn zonder de vocalen als belangrijkste 'instrument'.

Absoluut een goed album dat dienovereenkomstig zeker 4 uit 5 verdient.

Een degelijk plaat met de uitschieters Amsterdam en Sorry.

Ik verhoog nog even naar 5.

Ik geloof dat ik ga zeggen dat Nothing but Thieves momenteel zo'n beetje het allerbeste is in het genre.
Het is niet alleen zozeer goede songs. Hoewel dat geen punt van discussie is.

Het is vooral een hele veelzijdige band, met binnen de bandbreedte hele spectaculaire songs, onverwachte wendingen en afwisselende melodieën. Eigenlijk is het nergens méér van hetzelfde. En dat is niet alleen opmerkelijk maar ook buitengewoon volwassen.

Die tracks 1-6 zijn totaal verschillend van elkaar, hoewel het natuurlijk overal Nothing but Thieves is. Met zanger Conor Mason als toptalent en blikvanger. Echt geweldige zanglijnen en zelfs interessante teksten. Mason durft zich ook kwetsbaar op te stellen. Naast rebels, opstandig, verongelijkt en enigszins macho. Heel modern (Live like animals) maar ook melodieus en meeslepend (Sorry).

Amsterdam lag voor de hand, maar Sorry heeft voor mij inmiddels de status beste song van het album. Maar het is nergens slecht, integendeel. Het eerste deel van Broken Machine heeft wel mijn voorkeur, ik vind de opener I was just a kid ook geweldig gevonden.

Wie de cd wil hebben, moet zorgen dat de extra tracks er ook op staan. Heel hoog bij mijn favorieten staat ook Reset me en die staat niet op het oorspronkelijke album, alleen als bonus.

Er was ooit een moment dat je op basis van het gebodene bij U2 kon voorspellen dat de band ons nog jaren in een 'ijzeren greep" zou houden. Gebaseerd op talent en met wat ze aan albums wisten te brengen.

Ik vind eigenlijk Nothing but Thieves bij hun 2e album rijper, veelzijdiger en veelbelovender voor de toekomst dan U2 dat was begin jaren '80. Mason beter dan Bono. Nu nog voorlopig elk jaar een nieuw album.

Het zal vermoedelijk toch aan mij liggen. Hoewel.
Ik ben heel wat jaartjes muziek gewend.

Maar zo'n geweldige start van een album met I was just a kid, Amsterdam en Sorry ben ik zelden tegengekomen.
Niet alleen muzikaal, ik zal erkennen dat de vocalen van Conor Mason eveneens een 10 met een griffel verdienen.
Maar een dergelijke explosieve opening van een album, beter dan dit in 60 jaar muzikale historie moet echt op slechts één hand zijn te tellen. Het nadeel is dat je dan behoorlijk moet aanpakken om de rest van het album op dat niveau te blijven. Dat lukt NBT grotendeels wel, voldoende om het album naar 5***** te loodsen. Maar de 3 beste songs van het album zijn ook gelijk de eerste 3.

Ik ben er helaas niet zo van onder de indruk. We hebben het allemaal al eens eerder gehoord bij tal van andere bands (Muse, Radiohead, Snow Patrol o.a) , en ook beter. Gemiddelde plaat, niet slecht maar niks bijzonders.

Deze muziek verschilt totaal van oa Muse, Radiohead, Snow Patrol - met dit verschil dat Nothing But Thieves indrukwekkender is op hun eigen manier.

Ja, zoals Muse, Radiohead en Snow Patrol de mosterd weer hebben gehaald bij HUN voorgangers, zoals Buckley, Talk Talk, U2. Wat een dooddoener. Sorry. Natuurlijk komen hier bekende elementen terug, maar ik vind het dan juist weer heel knap hoe ze er een eigentijds smoel aan geven, bijvoorbeeld door de aansprekende thematieken. Ik vind het vooral heel tof om te zien hoe ze aanslaan bij een nieuwe generatie, die niet gehinderd wordt door een overvloed aan eerder referentimateriaal. Sterker nog; ik vind het heerlijk als onze oudste twee wenkbrauwen optrekt als ik een uitspraak doe die maar enigszins in de buurt komt bij "goh, dit klinkt wel heel erg als....", of: "...dit is toch gewoon [fill in nineties band], maar dan een B-kantje..."

Tussen alle oersaaie indiebandjes vind ik dit wel een leuke en wat meer onderscheidende groep.

De zanger klinkt een beetje als Jeff Buckley als hij ingetogen zingt en gaat richting Matthew Bellamy als het gas erop gaat. Er is genoeg variatie in de tracks. Niet alles raast maar in één tempo door, er zijn snellere tracks en rustpuntjes en ook binnen de nummers gebeurt genoeg. Dat houdt het album fris en spannend en met een mooie speelduur van krap drie kwartier ligt verveling sowieso niet op de loer.

Geluid bevalt me ook goed. Geen rommelige brij zoals je tegenwoordig vaak hoort maar duidelijk te onderscheiden instrumenten. Vooral het drumgeluid is erg lekker.

I Was Just a Kid, Amsterdam en I'm Not Made by Design springen er voor mij bovenuit. Particles is me iets te Keane af en toe, Soda ook wat zwakker/saaier. En met Sorry al te veel doodgegooid, kan ik moeilijk nog objectief naar luisteren. Hell Yeah en Afterlife gaan dan weer richting Radiohead, prima afsluiters. Sla ook bonustrack Reset Me zeker niet over.