Diary of Dreams - Hell in Eden (2017)

Het is weer een tijdje geleden dat ik een album van Diary of Dreams op zetten sinds ik ze in 2000 leerde kennen via Butterfly: Dance!. Een klassieker in het alternatieve circuit, en nog steeds mijn favoriet van deze Duitse Darkwave act. Ze wisten toen een heerlijk dansbare balans te maken tussen SynthWave met een Gothic Rock attitude.

Dat kunnen ze nog steeds, alhoewel het klinkt alsof ze voor een iets trager tempo gekozen hebben, nog steeds dansbaar. Het schuurt nu meer dichter tegen Deine Lakaien en Wolfsheim aan. De 13 nummers zijn wat lang en een uur plus 5 minuten is toch wel een hele zit, maar gelukkig verveeld het niet. Af en toe gaat het tempo wel ver omlaag zoals in eerst helft van het sfeervolle Bird Pasage tot het kantelt en versnelt.

De singles zijn Epicon (met opgebouwde bombast) en Hiding Rivers, verder goed te pruimen het titelnummer Hell in Eden en Perfect Halo dat neigt naar Depeche Mode.

Mooi, een nieuwe DoD! Het vorige album was redelijk tot goed! Ben benieuwd!

*de stoffige zolderdeur voorzichtig opent*

Je kunt de bandnaam onderhand wel in het stof schrijven. Over honderd jaar zal Diary of Dreams nog precies hetzelfde klinken. Wellicht nog iets trager en stijver dan nu en zal ik de kaars wat eerder moeten uitblazen vanwege het wat minder prettige aangezicht. Ja, de tijden van de geweldige culthits Butterfly: Dance en Chemicals zijn natuurlijk allang vervlogen. Waar blijft de tijd! Ach, zolang het allemaal dansbaar blijft, luistert het nog wel lekker weg. Epicon en Decipher Me zijn dé stampers van deze plaat. Perfect Halo gaat ook nog wel. Maar als de grafstem van Adrian Hates weer sentimenteel gaat klinken, haak ik af.

*raam openzet en stofdoek uitklopt*

Had hierover gelezen in een Duits tijdschrift. Kijk er erg naar uit. Ga het binnenkort checken!

Wat is Epicon toch een waanzinnig bombastische track. Een van de zwaarste die Diary of Dreams tot nog toe heeft uitgebracht.

De mensheid is in een grote staat van verwarring, maar is er nog hoop? Dat is in een notendop het concept achter het dertiende album van Diary of Dreams. Zanger en hoofdcomponist Adrian Hates legt in interviews en in het begeleidende cd boekje uit dat Eden in zijn concept niet verwijst naar de tuin maar na een mythologische machine (ook te zien op de cover). Deze machine bepaalt sinds het begin der tijden alle dromen van de mensheid. In het begin was alles nog mooi en paradijselijk maar uiteindelijk ontstaat er steeds meer ruimte voor chaos, perversiteit, ziekte en onrust.

De titel van het album heeft in het Duits en in het Engels dan ook twee verschillende betekenissen. Hell, in het Duits verwijst naar helder of de mooie kant terwijl Hell, in het Engels juist verwijst naar de duistere kant. Zelf streeft de heer Hates naar meer balans, tolerantie en rust en hoopt dat hij met dit album daar een kleine bijdrage aan kan leveren. Hoe klein die bijdrage ook mogen zijn in mijn beleving is hij daar ruimschoots in geslaagd!

Achter elk nummer zitten tekstueel diepere lagen en het is knap dat de nummers op vele manieren zijn uit te leggen maar hoe interessant het filosofische concept ook zal zijn, onder de streep staat voor mij altijd de eigen beleving voorop en daar geeft Adrian Hates gelukkig alle ruimte voor. Ook zonder de conceptuele voorkennis barst elk nummer uit zijn voegen van tekstuele herkenbaarheid. Elke melancholische ziel zal bij het horen van de teksten meerdere malen instemmend knikken en een traantje weg pinken terwijl hij of zij begeleid wordt door de unieke wereld van Diary of Dreams.

Vanaf het eerste nummer Made in Shame is het eigenlijk al gelijk raak. Alsof het een klassieke compositie betreft valt er tussen elke noot een gepaste stilte en komt elke toon als een mokerslag binnen. De zinnen worden met veel zeggingskracht uitgesproken en het nummer blijft van het begin tot het eind een ongekende power houden die bijna geen andere band kan evenaren.

In het tweede nummer Epicon wordt voorgaande nummer qua bombast nog ruimschoots overtroffen. Muzikaal wordt er volgens mij een sample gebruikt van "Carmina Burana" en tekstueel komt de onrust over de grote levensvragen aan de orde. Vooral het desperate schreeuwen van de zanger is imposant. Het Tell me, Tell me now!! maakte bij de eerste luisterbeurten enorm veel indruk.

Bij de eerste tonen van Decipher Me moest ik gelijk aan de tv serie Knight Rider denken. Eerlijk gezegd maakte het voorgaande nummer Epicon zoveel indruk dat ik steeds de neiging had om dit nummer te willen skippen maar na een half jaar luisteren viel het kwartje bij dit nummer gelukkig toch nog. De dragende synthesizers en vooral de scherpe tekst maken dit weer tot een sterk nummer.

Een van de absolute hoogtepunten op dit album is echter het titelnummer. Werkelijk alles klopt aan deze song. De pianolijn, de troostende zang. Nadat je dit nummer hebt ondergaan weet je dat je niet alleen op de wereld bent en dat het dagelijkse leed allemaal dragelijk is zolang je nummers als deze kunt blijven draaien. Werkelijk waar een prachtig nummer dat ik elke luisteraar warm aan kan bevelen.

Om eerlijk te zijn zou ik nog pagina's vol kunnen schrijven over hoe prachtig en perfect ik dit album vindt maar ik ga me nu even beperken tot een aantal songs die in mijn beleving horen tot het hoogtepunten van dit album en het werk van Diary of Dreams in het algemeen.

Voor het gemak skip ik even naar Beast of Prey. Dit nummer heeft aldus Adrian de meeste tijd gekost om op te nemen. Oorspronkelijk was het bedoeld als een ballade die alleen was geschreven voor piano maar gaande weg kwamen daar violen en cello's bij en werd het nummer steeds wat grootser. Het maken van dit nummer omschrijft de zanger zelf als een monnikenwerk en dat hoor je bij dit nummer ook wel terug in de zang. Zoals altijd haalt Adrian het weer uit zijn tenen en na afloop heb je echt het gevoel dat je een ervaring rijker bent.

Een ander heerlijk nummer vind ik Listen and Scream. Het is lekker zwaar en Heavy zowel muzikaal als tekstueel. De mokerslagen die ook in de eerste twee nummers van het album zitten komen hier weer terug. Het is een heerlijk bombastische track die ideaal is als je in de ochtend naar je werk moet rijden en nog wat agressie kwijt moet voordat je aan de dagelijkse praktische dingen gaat beginnen.

Naast het titelnummer is voor mij de absolute parel van de plaat het afsluitende Hiding Rivers een nummer dat gedragen wordt door cello's en het droevige verhaal verteld van een meisje dat haar dagelijkse pijn verdringt door te dansen en te hopen op zingeving en mooiere momenten in het leven.

Hell in Eden is in mijn beleving het beste album dat Diary of Dreams tot nog toe heeft gemaakt. Qua productie klinkt alles als een klok en is de sound net wat voller en warmer dan op de voorgaande albums. De vertrouwde stijl elementen van de band zijn volop aanwezig maar de individuele songs zijn nog nooit zo goed geweest als op dit album. Alles is met veel oog voor detail gemaakt en tot in de kleinste puntjes uitgewerkt. Een zwakke song is nergens te bekennen!

De grootste kracht is echter de bezieling van zanger Adrian Hates. Zijn teksten zijn doorspekt van levenservaring en vooral empathie en je merkt aan alles dat de beste man zijn ziel en zaligheid in dit album heeft gestoken. In de zogenaamde Schwarze Szene steekt hij met kop en schouders boven alles en iedereen uit. Zijn band Diary of Dreams valt in mijn beleving nergens mee te vergelijken en neemt een volstrekt unieke positie in binnen de scene.

Ik ben benieuwd of Adrian dit ooit nog zal kunnen overtreffen? Ik kijk in ieder geval reikhalzend uit naar zijn nieuwe project Coma Alliance dat hij samen heeft opgestart met Diorama zanger en voormalig Diary of Dreams bandlid Torben Wendt.
Aan het einde van dit jaar zal er een album verschijnen en aan het begin van 2019 zal er een korte tour volgen.

Na End of Green - Void Estate (2017) en Janus - Ein Schwacher Trost (2017) is Hell in Eden van Diary of Dreams het derde absolute hoogtepunt van 2017 dat afkomstig is uit Schwarze Szene. Ik heb het al vaker geschreven maar ik ben het Duitse Gothic tijdschrift Orkus bijzonder dankbaar dat ze al deze mooie muziek onder mijn aandacht hebben gebracht en alle drie de albums heb ik daarom toegevoegd aan mijn top 10 en ik vrees dat ze daar nog lang in zullen blijven staan.

Tot slot wil ik nog schrijven dat alle fans van het oude werk van Diary of Dreams dit album dringend een kans moeten geven. Deze band heeft veel meer te bieden dan hun bekendste maar natuurlijk ook prima album Diary of Dreams - One of 18 Angels (2000). Maar ook mensen die fan zijn van bands als Depeche Mode, The Cure of The Sisters of Mercy kan ik deze band van harte aanbevelen.

Laat ik het nog wat scherper schrijven eigenlijk moet elke zichzelf respecterende melancholische ziel dit album opzetten en ondergaan want het is een meesterwerk van de bovenste plank!