Het is even wennen, behoorlijk agressiever dan voorganger
The Pale Emperor (2015). Dat was toen een fijne hernieuwde kennismaking...
Het openingsnummer
Revelation #12 valt verkeerd. Nummers met het opnoemen van cijfers kunnen heel goed en
catchy uitpakken maar dat doet deze niet. Dan liever
Tattooed in Reverse waar duidelijk iets meer tijd aan besteed is.
De single
We Know Where You Fucking Live klinkt deels als een KISS nummer (met NIN invloeden) in de refreinen, de rest is typisch MM zoals ik het ken van ouder werk.
Say10 was volgens mij de originele titel van het album, maar die is aangepast na het overlijden van MM's vader (aldus Wikipedia). Deze doet me weer denken aan het werk van Ministry van 20 jaar geleden.
Kill4me ElectroRock klinkt als een nummer dat ook nog op de voorganger had kunnen staan als het niet zo door synths was gedomineerd in de refreinen.
Saturnalia volgens mij hoor ik daar een stukje van het James Bond theme? en lijkt geïnspireerd door de Post-Punk van de 70s en 80s. Aardig nummer, duurt alleen even voor het pakt. Misschien dat het daarom zo lang is?
Je$u$ Cri$i$ eindelijk weer een titel die uitdaagt, maar de tekst in de eerste minuut pakt totaal niet. Ik had gehoopt op een anthem met
Je$u$ Cri$i$ in het refrein maar helaas niet... gemiste kans. Ook hier hoor ik Ministry in terug. Pas in de tweede helft wanneer het nog meer op Ministry begint te lijken hoor ik vuur in de stem en wordt het nog enigszins recht gezet.
Blood Honey ingetogen en de intro doet nu aan IAMX denken, meer synths en spelen met hard en zacht.
Heaven Upside Down eigenlijk het meest 'gewone' Rock nummer op het album... meest natuurlijke nummer op het album ondanks MM die met zijn stem de limieten opzoekt.
Threats of Romance Ook deze is voor MM's doen behoorlijk ingetogen, en ik hoor ook wel Beatlesque invloeden in het gitaarwerk naast wat T-Rex. Zou hij al wat gehoord hebben van
Foo Fighters - Concrete and Gold (2017) toen hij dit nummer schreef?
De teksten op dit album klinken minder pakkend en de manier waarop het gezongen wordt spreekt me ook minder aan. Het is steviger geworden in de eerste helft, minder donker dan The Pale Emperor en meer agressiever. Maar het klinkt meer gevarieerd maar ook minder gefocust. De meeste nummers hoor ik wel maar voel ik niet. Het is pas de eerste beluistering en Marilyn Manson heeft genoeg krediet opgebouwd dat ik dit album nog wel een paar keer zal beluisteren... hopelijk valt het dan beter.
Favoriete nummer... afsluiter
Threats of Romance