Miles Davis - Bitches Brew (1970)

Al jaren bezig deze noot te kraken, en heel langzaam begint hij wat te groeien. Alleen draai ik de twee CD's nog niet achter elkaar, meestal kies ik óf CD 1, óf CD 2.

Ook moeilijk deze muziek onder woorden te brengen. Koortstrip komt aardig in de buurt denk ik. Ik denk dat ik nog wel eens goede vrienden kan worden met dit buitenissige werkje. Ik bijt me vast; ik wil dit begrijpen, ik wil ervan genieten (uiteraard het belangrijkste) en het zál me ooit lukken...

Een voorzichtige 3,5 met groei-optie.

Wanneer de zomer me overvalt hul ik me in smaragdgouden lakens van weleer. In de zweethut van het leven boor ik mijn tenen in de mulle aarde, rein als de dag van gisteren zie ik de zonsondergang tegemoet. De hitte zindert na op mijn gelaat. Hier zou ik vrede kunnen vinden.

Een snerpende trompet versplintert de vrede, zacht als de dijen van een vrouw doch even meedogenloos. De waanzin heeft me weer in zijn greep en stuwt me naar een ontkend verleden. Nee, ik wil op dit ogenblik geen verleden of toekomst kennen. Drijven, meedrijven op de Congorivier terwijl Kurtz op me wacht. Conrad. Conrad. We zijn Ben Howard’s geschonden boot. We zien de uitweg. Onze haven. Maar we worden opgejaagd door slinkse meisjes. Repetitief de ritmes waaraan ik me ten prooi geef. Een kontje tegen mij gedrukt, ze weet dat ik wil paren.

Mijlen ver begeef ik me thans onverschrokken. Drinkend van de fontein die deze teef is. Ze is een brouwsel van alles wat ik begeer doch nooit waarachtig kan bezitten. Ik schok doorheen de nacht en waan mezelf verloren. Verdwaald in klankgolven die onophoudelijk mijn onrustig hart bestoken.

Poëtisch

Welk een duister hart! Tussen de regels door proef ik roes van een koloniale Belgische geest in zijn trip naar naderende waanzinnigheid. Die bitches brew!

Kweetnie, ik heb in deze geen poëtische aspiraties. Dit is gewoonweg een verdomd indrukwekkend album vol met geweldige muziek gespeeld door goede muzikanten. Waarlijk een klassieker!

Misschien toch eens Apocalypse Now bekijken en bedenk dan dat Francis Ford Coppola tegenwoordig succesvol wijnproducent is.

Net binnen: Voor 17 Euro de heruitgave (2015) op twee 180-grammers en nog wel gewoon op de Columbia label, da's een mooie aankoop. Erg blij mee!
Nu kende ik deze al van vroeger bij vrienden thuis af en toe een kantje en ik zal hem vast nog wel ergens op MP3 of zo hebben.
Maar nu heb ik eigenlijk voor het eerst de plaat als geheel een paar keer intensief beluistert en kan ik eindelijk na al die jaren sterretjes geven

Kijkend naar de muzikanten valt Chick Corea mij direkt op. Toch eens wat gaan verdiepen in die man want hoe hij hier speelt vind ik geweldig en zijn elektrische piano heeft een geweldige sound.
Van wat ik gehoord heb van het spel van John Mclaughlin ben ik nooit zo onder de indruk geweest.
Als Jazz gitarist vond ik hem altijd wat,..tja, identiteitsloos?, maar waarschijnlijk heb ik niet genoeg van die man gehoord (alleen zijn bijdrage aan Al Di Meola / John McLaughlin / Paco de Lucía - Friday Night in San Francisco (1981) en af en toe een ander nummertje) want ik vind hoe hij hier speelt geweldig; intens doch subtiel mooi passend in het geheel.
Natuurlijk voert de toeter van Davis de boventoon; met een schitterende timing is elke noot raak. Ook dat experimenteren met die echo's is mooi.

Wat ik alleen niet begrijp is dat iedereen het hier over "Rock" heeft. Een term als Funk zou toch net iets beter van toepassing zijn als subgenre?
Vooral de drums vind ik behoorlijk funky.
Maar goed hoe je het beestje ook noemt, het blijft een klassieker en een mijlpaal.

Had ik al gezegd dat ik erg blij was met deze plaat? Ja? Bij deze dan nog een keer

Met alle waardering voor je poëtische invalshoek waarmee je wel vaker moedig je nek uitsteekt, moest ik bij bovenstaande frase toch denken aan de onverbiddelijke dijen van Femke Jansen in de Bondfilm GoldenEye. Behoorlijk obligaat. Dat geef ik toe. Maar ook een beetje te wijten aan je associatieve schrijfstijl.

Kort commentaar bij dit album. Ik heb er héél lang omheen gelopen en het pas vrij recent aangeschaft. Helemaal vatten doe ik het nog niet. Vervoering en ergernis wisselen elkaar af bij het luisteren. Ik beschouw dat als teken van een groeiplaat. Werk aan de winkel dus. Daar hou ik van. Voorlopig daarom een wellicht iets te vroeg verleende rating. Het kan nog alle kanten op maar ik schat in dat het wel klopt zo.

Korte toevoeging bij mijn vorig bericht. Bij nader inzien verwijst Franck Maudit naar de klassieke novelle Heart of Darkness van Joseph Conrad. Dat gaat o.a. over ene Kurtz in Congo. Coppola heeft zich wellicht hierdoor laten inspireren en het personage verplaatst naar Vietnam. Daarmee wordt Franck's bijdrage hierboven voor mij to the point en volstrekt plaatsbaar bij dit album. Sorry daarom Franck voor de voorbarige popiejopie zinsneden in mijn vorig bericht over je schrijfstijl.

Excuses zijn geheel overbodig beste kistenkuif. Ik zag jouw opmerking over mijn associatieve schrijfstijl als een mooi compliment. Reviews zoals bij dit album zijn een kleurenpalet, een voorzichtige poging om mijn luisterervaring te vertalen naar woorden. Ieder doet er daarna mee wat hij/zij wenst. Laat me wel voorop stellen dat er weinig albums zijn die zo'n krachtige uitwerking op mijn verbeelding uitoefenen als deze Bitches Brew.

In mijn bespreking zijn er trouwens 4 verwijzingen. Om toch maar eens de vaagheid te doorbreken.
1. Joseph Conrad - Heart of Darkness
2. Francis Ford Coppola - Apocalypse Now
3. Jef Geeraerts - Gangreen 1 (Black Venus)
4. Ben Howard - Conrad

Zoals ik eerder opmerkte: welk een duister hart!

Dat ik jou niets te leren heb wist ik al langer hoor

Mijn favo jazz plaat.

Surreëel, tegendraads, onorthodox, experimenteel, revolutionair en ook nog eens zeer populair.
Een monster van een album dat uitdaagt en een koninkrijk aan melodieën en ritmes afvuurt.
Dit album straalt trots en kracht uit.
Het eist volledige concentratie, en beloont die verkenningsdwang in zijn volle glorie met een gevoel van extase.
Stimulerend maar toch mellow.

Ik luister actief mee en kan me zodoende ontspannen. Ik hoef me nergens druk om te maken, want ik kan wegvluchten in deze muzikale psychedelische, bizarre droom.
Qua sound is het nuchter en aards, maar qua beleving/uitwerking buitenaards.

Het koelbloedige karakter brengt me in een bepaalde flow/gemoedstoestand waardoor ik me de koning te rijk voel. Zijn brutale, grove en ''in your face'' elementen in combinatie met de verfijnde structuren brengen iets bijzonders.
En hoewel bijna alle nummers heel lang duren, klinken ze niet episch, het werkt allemaal niet naar een climax toe, maar brengt hoogtepunt na hoogtepunt.
Het is een avontuurlijke reis alsof je door een stugge gebied met allerlei obstakels je een weg baant, wat alleen maar voldoeninggevend is.

Een zwaargebied en juggernaut in jazz land.

We moeten streng zijn. Pharaoh's Dance en het titelnummer zijn perfect.
De overige nummers weten me echter net ietsje minder te pakken. Begrijp me niet verkeerd, ze zijn stuk voor stuk geweldig. Maar het is toch net dat tikkeltje minder beklijvend. Hierdoor is dit album jammer genoeg iets onevenwichtiger dan bijvoorbeeld In A Silent Way.

Trek je echter niets aan van mijn gezaag, ik ben gewoon aan het bitchen. (misschien beetje te lang in de zon gelopen)

Dan zou ik zeker niet naar The Complete versie (4 cd's) hiervan gaan luisteren, in dat geval ben ik bang dat je achteraf je lego-doos door het hele huis terug kunt zoeken.

Al zij gezegd dat dit album zich i.t.t. In a Silent Way (waarvan de box - The Complete *** wél meerwaarde heeft) zich meer leent voor socializing (bijv Risk, Stratego of Diplomacy spelen) dan In a Silent Way dat meer geëigend is voor soli(psi)stische aciviteit. Miles ondersteunt/draagt je mood terwijl Trane 'em (ver)bouwt, maar misschien ben ik aan het zwatelen.

In geen tijden zo'n rake opmerking gelezen. En nee, ik zwatel niet.

Mijn eerste Miles Davis, ben benieuwd.

Wow, wat een plaat. Ben totaal niet thuis in de jazz, maar als groot Zappafan, klinkt het allemaal erg vertrouwd. Kende Davis niet als beinvloeder van Zappa, maar ze hebben zeker veel van elkaar weg, zo op het eerste gehoor.


Jammer dat dit meteen zijn beste schijnt te zijn.

In a Silent Way is nog beter

Wie zegt dat?

Las het her en der, maar ga zeker verder in zijn oeuvre duiken, want het bevalt me zeer goed!

Tsja dat bepaal je altijd zelf uiteindelijk. Dat soort gegevens zijn zo subjectief. Zogenaamde critici/experts zitten er zo vaak naast, vind ik. Veel succes met je zoektocht

Ik weet niet of Davis Zappa heeft beïnvloed, maar ik weet wel dat Zappa heel erg gecharmeerd was van Eric Dolphy. Luister maar eens naar Out to Lunch van Dolphy. Die vibe hoor je in de sound van Zappa's jazzy albums (wat is dat? I know) wat mij betreft wel terug.

En nee, Bitches Brew is niet z'n beste voor mij, daarvoor komen In a Silent Way, Filles de Kilimanjaro en Tribute to Jack Johnson eerder in aanmerking.

Dit is een magistraal album waarin ik volledig kan wegdromen.

Zelf heb ik het idee dat heel veel jazz musici sterk zijn geïnspireerd door het meesterwerk van Miles. En laat ik de versie op double vinyl nu scoren 3 jaar terug op een platenmarkt in Dordt. En wel puntgaaf! Tot op de dag van vandaag zeer verguld mee.......Gaat dit luisteren en oordeel zelf....

Stiekem vind ik Miles runs the Voodoo down het fijnst. Goed verteerbaar en te behappen.

Soms zijn er die (on)nodige persoonlijke discussies wat betreft voorkeur binnen het oeuvre van een bepaalde artiest die je als liefhebber probeert te beslechten: What's Going On of Let's Get It On? Wish You Were Here of The Dark Side of the Moon? Ook bij Miles Davis was er geen ontsnappen aan.

Nu zal Kind of Blue altijd bijzonder blijven; simpelweg omdat het als eerste album mijn kennismaking met Jazz erg toegankelijk maakte. Toen ik deze echter in mijn oude collectie zag staan, werd het meteen hoog tijd om het nog eens op te leggen! Bitches Brew is een wonderlijk intensieve luisterervaring Er zijn weinig werken die zo extensief zijn en tegelijkertijd mijn aandacht doorlopend weten te prikkelen, op zowel een uitdagende als een ontspannende manier.

Dit was me vooral bijgebleven als muziek vol aangename en onverwachtige wendingen, en dat blijft het ook.

Fantastische hoes !

Zeer zeker de LP uitvoering. Heb alle Miles Davis albums op LP èn cd. Maar de LP klaphoezen uit de jaren 70 dragen gigantisch bij aan de mood en sfeer van de muziek. Had eerst gewoon alles op cd maar raakte toch verknocht aan het oorspronkelijke analoge vinyl geluid en de mooie grote hoezen. Alles weer op LP gekocht. Haha. Crazy!

Zo crazy is dat niet.
Wat Bitches Brew betreft had ik aanvankelijk alleen de 'CBS Jazz Masterpieces' dubbel cd in bezit die in de jaren 80 uitkwam. Deze heeft een nogal dof geluid met heel weinig resolutie en een overdreven ruisonderdrukking. Meer recent kwam de 40th anniversary versie beschikbaar die ik voor een zeer interessante prijs kon kopen.
Het verschil in detaillering, klankkleur en dynamiek is enorm. De muziek klinkt ook enigszins anders omdat de originele tapesporen zijn geremixed tot een nieuw geheel, maar niet op een storende wijze.
Een nummer als Miles runs the voodoo down komt ineens tot leven en daarmee kon ik dat prachtige nummer voor het eerst pas goed doorgronden en op waarde schatten.
Van Miles Davis heb ik ongeveer 50 cd's in bezit, de meeste gelukkig in de nieuwere Legacy uitvoeringen en niet in de Jazz masterpieces variant. Hiermee is de geleidelijke ontwikkeling van Miles en zijn bands goed te volgens en met name vanaf ongeveer 1968 de aanloop naar Bitches Brew. Het is niet zo dat dit zomaar uit de lucht kwam vallen, maar meer een moment waarin m.i. alle muzikale puzzelstukjes op hun plaats vielen die leidden tot dit meesterwerk.

Met Filles de Kilimanjaro (1968) wordt inderdaad de weg ingeslagen richting Bitches Brew, maar met de daaropvolgende Tribute to Jack Johnson (1971) wordt wat mij betreft pas het toppunt van de reeks afgeleverd. Ik vind Tribute een nog beter album dan het soms wat zwalkende Bitches Brew.