menu

Miles Davis - Bitches Brew (1970)

mijn stem
4,16 (460)
460 stemmen

Verenigde Staten
Jazz / Rock
Label: Columbia

  1. Pharaoh's Dance (20:04)
  2. Bitches Brew (26:58)
  3. Spanish Key (17:31)
  4. John Mclaughlin (4:22)
  5. Miles Runs the Voodoo Down (14:01)
  6. Sanctuary (10:57)
  7. Feio * (11:49)
  8. Spanish Key [Alternate Take] * (10:20)
  9. John Mclaughlin [Alternate Take] * (6:39)
  10. Miles Runs the Voodoo Down [Single Edit] * (2:49)
  11. Spanish Key [Single Edit] * (2:49)
  12. Great Expectations [Single Edit] * (2:41)
  13. Little Blue Frog [Single Edit] * (2:36)
  14. Bill Graham Intro [Tanglewood Live 1970] * (0:12)
  15. Directions [Tanglewood Live 1970] * (9:31)
  16. Bitches Brew [Tanglewood Live 1970] * (9:15)
  17. The Mask [Tanglewood Live 1970] * (3:55)
  18. It's About That Time [Tanglewood Live 1970] * (7:30)
  19. Sanctuary [Tanglewood Live 1970] * (1:35)
  20. Spanish Key / The Theme [Tanglewood Live 1970] * (6:32)
  21. Miles Runs the Voodoo Down [Tanglewood Live 1970] * (4:39)
  22. Bill Graham Outro [Tanglewood Live 1970] * (0:22)
toon 16 bonustracks
totale tijdsduur: 1:33:53 (2:57:07)
zoeken in:
Harald
Oldfart schreef:
Heb je hem ook wel eens gehoord Harald; een zoektocht waard?
Vier uur en 25 min. is een beste hap overigens.


Als je door de gewone dubbel LP/CD aan gesproken voelt dan is die vier cd editie wel de zoektocht waard. Is natuurlijk ook een kwestie van geld, ik weet niet hoe duur deze editie op dit moment is.

eazyfan
Nog nooit zoveel moeite gehad met een verlaging van een album, dus bij deze doe ik dat met ongelooflijk veel pijn in het hart. Kind of Blue krijgt toch wel voorkeur voor nu en John MacLaughlin (de track) vind ik toch ietwat saai, daar hoor je ook niks van Miles Davis en/of Wayne Shorter, miss ook maar normaal gezien de naam maar toch, die track skip ik nooit en niet slecht maar had die er toch echt liever niet op gezien.

4;5* en uit me top10 (voor nu toch).

voltazy
Triest nieuws is dat Joe Zawinul op dinsdag 11 september is overleden

eazyfan
voltazy schreef:
Triest nieuws is dat Joe Zawinul op dinsdag 11 september is overleden
Erg RIP, zijn bijdrage aan dit album is groot. (Electric Piano).

EVANSHEWSON
voltazy schreef:
Triest nieuws is dat Joe Zawinul op dinsdag 11 september is overleden


Dat klopt, ik mocht hem gelukkig nog enkele keren op North Sea Jazz Den Haag bezig zien en horen... hij was pas 74 jaar.

eazyfan
Mijn favoriete Jazz-plaat! (van Miles Davis, voor alle duidelijkheid). Kind of Blue was dat lange tijd maar na vandaag beiden eens 'grondig' beluistert te hebben bevalt mij deze toch een stuk meer, komt ook vooral omdat Miles' trompet-geluid op deze Cd mij een stuk meer bevalt. Miles was hier ook niet meer de 'standaard-speler' in mijn ogen, hij ging een totaal andere vernieuwende, frisse richting uit, dat experimentele/gewaagde bevalt me erg aan dit album, composities van de bovenste klasse in de meest geniale tijden die je maar kan verzinnen. Miles speelt hier ook véél beter dan op Kind of Blue vind ik, van zijn krachtige uitspattingen tot zijn uiterst mooie rustige momenten, hij kan het allemaal en het verveelt geen enkele seconde.

De Medespelers vind ik ook fantastisch: Wayne Shorter op de soprano sax speelt mooi in, klinkt allemaal zo vloeiend en gewoon erg erg sterk, Bennie Maupin vergezelt geweldig met zijn bass clarinet. 3 geniale blaas-instrumenten aan het werk en toch overtreft Miles ze keer op keer (kan eigenlijk ook niet 'echt' anders), Joe Zawinul en John McLaughlin bewonder ik dan nog het meest als het aankomt op andere mede-spelers. John McLaughlin moet al het geniale gitaarwerk voor zijn rekening nemen, Joe Zawinul leidt het hele 'orkest' bij Pharoahe's Dance (tevens de beste track hier), de rest ken ik niet echt, weet ik ook niet echt wat over te zeggen, alleen dat de bassisten (2) ook nog erg leuk te werk gaan bij momenten.

Van het gewaagde tot de lange tracks, deze Cd heeft wat unieks, ik bedoel de tracktijden voelen zo fantastisch aan, eerst 20min van de geniaalste momenten van dit album, dan trakteert Miles & Crew je op 27min van uiterst chaotisch fantastische muziek. Dan mag je eventjes cool relaxen met Spanish Key (2de favo hier) van 17min, die track ademt ook andere sfeer uit in vergelijking met Cd1, opent Cd2 werkelijk briljant. John McLaughlin is dan een lekker 'rock-tussendoortje'. Miles Runs The Voodoo Down is gewoon geweldig, die track staat ook voor het nieuwe dat Miles speelt, vandaar ook de geweldige titel, mijn 3de favoriet op deze Cd. Sanctuary is dan een uiterst fantastische rustige solo van 11min, ik bedoel je moet het maar kunnen, een werkelijk tijdloze tracks waar je met je ogen gesloten van geniet tot de laatste seconde zonder enig gevoel van tijdsbesef.

Pharaoh's Dance blijft mijn grote favoriet hier en tevens mijn tweede favoriet Miles Davis-'compositie'. Alles klopt werkelijk aan dat lied: van de geweldige begindeun door de medespelers, dan laat Miles een voorproefje horen van zijn grenzenlose genialiteit rond de 2de minuut, rond minuut 3 barst het feest dan uiteindelijk los met Miles op z'n best, Wayne laat zich ook van zijn betere kant tonen, ook fantastisch hoe Miles ene stuk van dat lied krachtig speelt en andere mintuur (16) dan erg relaxt uit de hoek komt, zorgt ervoor dat die track werkelijk geen seconde verveelt.

Bitches Brew is dan 27min pure perfectie zonder een seconde verveling, erg lekker hoe Miles en zijn Crew het ene moment het erg krachtig aandoen, dan zwakken ze af, ze beginnen langzamerhand erg zwoel en langzaamaan komt het hele spel top aan dreef. Dan gooit Miles er met een paar hoge noten leven in, de God van de Trompet gewoon bij die track, alsof hij ze wakker schudt om aan het echte werk te beginnen. Je moet het maar kunnen.

Spanish Key zet naar mijn mening Cd2 in een compleet ander daglicht, het blijft deze formule, alleen anders toegepast. Gelukkig maar, verveelt zo ook niet natuurlijk. Bij deze track wordt ik vooral vrollijk, klinkt zo lekker 'swingend' en 17min lang is vooral bij die track de passende tijd. Vooral rond minuut 3 als John McLaughlin nog eens losbarst krijg ik het.

John McLaughlin is dan een leuk "rock"-tussendoortje. Erg Lekker!

Miles Runs The Voodoo Down is dan de meest "relaxt" gespeelde track hier, alsof hij dat opnam aan het strand ofzo. Heerlijk om op te "chillen" gewoon, de medespelers komen daar vooral geweldig aan bod vind ik, die track staat ook dacht ik voor de nieuwe Sound die Miles bracht. 14min van uiterst leuke deuntjes vergezelt door een geweldige "vakantie-sfeer" vind ik toch.

Sanctuary is dan zoals ik al zei die tijdloze fantastische solo van 11min, je moet het maar kunnen. Vooral geweldig met je ogen gesloten voor het slapen gaan, heb je het gevoel alsof je echt een eeuw zit te luisteren naar Miles' sound. Geweldig, tijdloos en opmerklijk geniaal, zo beschrijf ik die track.

Wat me vooral erg positief opvalt aan dit album is dat als je redelijk lang bezig bent met een track en je kijkt hoe lang het duurt je beseft dat je nog niet eens halverwege zit en dan je nog een hele boel genialiteit te gaan hebt, dat heb ik zeer veel bij deze Cd. Miles rockt gewoon op deze Cd, van de eerste sec tot de allerlaatste. (Vooral tot de allerlaatste), hij pakt uit met een geweldige collectie deuntjes en hoe hij opvalt en inspeelt op zijn Crew is geniaal! Vormt als het ware 1 groot geniaal orkest van topmuziekanten. Deze Cd variëert genoeg op alle vlakken, dezelfde formule verveelt niet. Van krachtige Miles tot rustige tot zwoele/funky, deze Cd bevat het allemaal.

De Enige Jazz-Cd voor mij momenteel die zich mag meten met 'A Love Supreme', daarom kan ik ook niet ander dan #2 in mijn top10 (voor nu).

*****

voltazy
mooi stuk

straks ga je nog jazz georienteerde progressieve muziek waarderen

fredpit
voltazy schreef:
mooi stuk

straks ga je nog jazz georienteerde progressieve muziek waarderen


De z.g. "ik wil wel maar kan niet" jazz

eazyfan
fredpit schreef:
(quote)


De z.g. "ik wil wel maar kan niet" jazz
Wat is dat precies?

avatar van itchy
4,5
eazyfan schreef:
(quote)
Wat is dat precies?

Een muziekpolitie-term

fredpit
eazyfan schreef:
(quote)
Wat is dat precies?


Wat begrijp je niet aan de term "ik wil wel maar kan niet"?

avatar van Paap_Floyd
4,0
Hij wil die term wel begrijpen maar hij kan het niet, denk ik.

fredpit
itchy schreef:
(quote)

Een muziekpolitie-term


Laat iedereen vooral "jazz georienteerde progressieve muziek" gaan luisteren...ik gaf slechts mijn mening

(als ik ergens een hekel aan heb dan is het wel aan muziekpolitie )

avatar van itchy
4,5
fredpit schreef:
(quote)


Laat iedereen vooral "jazz georienteerde progressieve muziek" gaan luisteren...ik gaf slechts mijn mening

(als ik ergens een hekel aan heb dan is het wel aan muziekpolitie )

Ah, het kwam wat belerend over, vandaar.

fredpit
itchy schreef:
(quote)

Ah, het kwam wat belerend over, vandaar.


Ik vind het knap dat jij in die ene zin al iets belerends kunt zien...ik zie het niet en zo was het ook zeker niet bedoelt.

eazyfan
Ik snap er volledig niks meer van, ik plaatste alleen een 'leuke' revieuw, of deed mijn best, vanwaar opeens dit alles? Deed ik dan wat verkeerd?

avatar van itchy
4,5
Je deed niks verkeerd Eazy, een erg goede review waarvoor hulde!

avatar van Kos
3,0
Kos
Absoluut. .

Ik heb dit album overigens behoorlijk geprobeerd de laatste tijd, maar vind het toch iets teveel gefreak.
Ongetwijfeld geweldig goed, maar voor iemand als ik die vaak nog wat anders doet tijdens het luisteren (ik weet het, dat hoort niet) is het genoeg om me af en toe helemaal onrustig te maken.

fredpit
eazyfan schreef:
Ik snap er volledig niks meer van, ik plaatste alleen een 'leuke' revieuw, of deed mijn best, vanwaar opeens dit alles? Deed ik dan wat verkeerd?


Mijn opmerking had niets met jouw prima review te maken easyfan.

eazyfan
fredpit schreef:
(quote)


Mijn opmerking had niets met jouw prima review te maken easyfan.
Nee weet ik Maar sinds dat berichtje van muziek-politie-term ben ik niet meer mee, maar enfin, Enige uitleg daarover is graag welkom

black/bird
Ken deze al wat jaartjes maar nog geen stem uitgebracht.
De eerste x dat ik het luisterde was ik totaal van mijn padje af en toen blies het me weg, naderhand ook sober beluisterd en ook toen steengoed. Lang niet meer geluisterd, mss vanavond nog eens.

5*****

3,0
Heavy, experimenteel, vond het toen goed, nu niet om aan te horen. Dus niet bepaald tijdloos terwijl veel van zijn andere werk dat wel is.

avatar van Paalhaas
5,0
Olrac schreef:
Heavy, experimenteel, vond het toen goed, nu niet om aan te horen. Dus niet bepaald tijdloos terwijl veel van zijn andere werk dat wel is.

Dat zijn weinigen met je eens. Velen (waaronder ik) vinden dit zelfs zijn beste album. In ieder geval één van de zijn twee beste.

eazyfan
Ik twijfel nog altijd eigenlijk, Bitches Brew voor nu Maar als ik Kind of Blue luister (zoals nu), dan neig ik weer naar die Cd. En als ik dan dit nog eens opgelegd heb (ben ik morgen van plan) dan zal ik deze weer willen. Muziek-dillema! Dit is zonder enige twijfel de Jazz/Fusion A Love Supreme, mijn 2de favo Jazz-album van het moment en de enige die echt dichtbij komt bij mijn #1 (samen met The Black Saint and The Sinner Lady). Ook een paar muziekale verbanden te leggen tussen A Love Supreme en dit:

1. Part 3 - Persuance en Miles Runs The Voodoo Down:
Allebei tracks waar de medespelers ook hun eigen stukken krijgen, staat ook allebei voor de muziek die ze maakten.

2. Part 4 - Persuance en Sanctuary:
Tijdloze, prachtige solo!

Je zou bijna denken dat Miles Coltrane na deed .

PS:
Ik merk net na So What geluisterd te hebben dat ik hierin te veel zin heb! Nog eens Miles Runs The Voodoo Down luisteren Ik moet dringend beginnen aan The Complete Sessions hiervan en Eletric Miles verder ontdekken! Bitches Brew .

Nicci
Olrac schreef:
Heavy, experimenteel, vond het toen goed, nu niet om aan te horen. Dus niet bepaald tijdloos terwijl veel van zijn andere werk dat wel is.


experimenteel en tijdloos gaan niet zo heel vaak samen. ik luister weinig naar deze plaat, maar kan hem nog steeds erg waarderen. kind of blue is tijdloos. bitches brew inderdaad niet of in ieder geval minder.

eazyfan
Kind of Blue is te rustig vind ik, kent alleen rustige momenten, op geen enkel moment gaat Miles echt tot het uiterste, had hij moeten doen, Coltrane's stijl kennende, Adderley die mooi zou aangevuld hebben.

En wat tijdloosheid betreft. Hangt er van af wat je verstaat er onder, ik vind dit tijdloos om de volgende reden:
Als ik geen horloge heb in de buurt, om te zien hoe lang ik een bepaalde track al draai, dan heb ik bv net zoals daarnet bij Miles Runs The Voodoo Down het gevoel dat ik al lang naar genialiteit te luisteren zit, terwijl ik nog maar 6min ver zat, dan besef je van: Damn nog 8min fantastisch genieten . Bij Kind of Blue kan ik altijd ongeveer inschatten waar ik zit. Lijkt me maar logisch gezien de 2 albums dus. Eigenlijk klopt deze stelling ook niet volledig, Pharoahe's Dance heb ik al zoveel geluistert, dat ik eigenlijk al weet wanneer wie speelt. Maar enfin, komt erop neer dat nadat je denkt veel beleeft te hebben er nog véél meer komt...

Bitches Brew:
De funk-inslag bij het ontbijt waar je echt energie van krijgt, de Red-Bull voor tijdens het werk, die ene melodie die tot je gaat slapen in je kop blijft hangen.Zo beschouw ik dit...

Heb ik bij geen enkel ander album.



En dan om terug te keren tot het volgende discussie-punt: Kind of Blue vs. Bitches Brew (alhoewel die "Vs" niet moet/overbodig is):
Welja, hangt er van af wat je meer bevalt, allebei totaal verschillende albums, ene is echt die "oude" Jazz-sound, dit is al echt wat meer Funk-achtig maar natuurlijk nog steeds Jazz . Niet dat ik er zoveel van af weet, ik typ wat ik denk te weten . Als die oude Sound je bevalt met wat structuur in begin/einde dan ga je voor Kind of Blue, als je echt volledige vrijheid wil dan Bitches Brew, en dan nog dit ene aspect: De Medespelers:
Alhoewel ik van de volgende mening ben:
Kind of Blue < Bitches Brew
Miles > Miles (speel beter op BB vind ik, maar algemeen gezien)
Coltrane > Wayne
Adderley > Bennie Maupin
Bill Evans > Joe Zawinul
Paul Chambers > Dave Holland
Jimmy Cobb > Alle drummers hier waarschijnlijk.
(Ik zet gewoon de gelijksoortige instrumenten tegen elkaar op ter vergelijking, maar dit wisten jullie natuurlijk al).
Wat maakt de ene dan beter dan de andere? Eigen mening, smaak, etc...

fredpit
En dan om terug te keren tot het volgende discussie-punt:..


Nou...discussiepunt?

Helemaal niet nodig Easy..jij vindt Bitches Brew gewoon beter/leuker/toffer/....*vulzelfmaarin*... als Kind of Blue.

duidelijk en zo klaar als een koe

Nicci
inderdaad. geen kind of blue vs. bitches voor mij. ik heb min of meer toevallig kind of blue in m'n top 10 staan, maar daar hadden zo 3 andere titels kunnen staan. Miles heeft een vrij indrukwekkend ouvre.

eazyfan
Persoonlijk discussie-punt
Daar had ik het over, zoals bij mij, ik twijfel nog altijd, ik begin mijn morgen maar met deze Cd. Eigenlijk ben ik Marcel Jongeneel eeuwig dankbaar voor deze aanrader! Echt ongelooflijk bedankt .

Ik weet nog dat ik dit gewoon had gezien op deze site, vond die cover al zo ongelooflijk mooi, eigenlijk nog altijd, mijn favo Cover ooit denk ik zelfs, ik kocht deze Cd dan maar in Knokke (Zeestad dichtbij Brugge), waar ik vroeger werkte, na een lange dag "hard werken" merkte ik op dat een Cd-winkel nog niet gesloten was, dus ik besloot maar om nog eens te gaan kijken, deze gekocht voor 20, eigenlijk mijn enige echt toffe herrinering aan die stad en die periode..., ik had Kind of Blue en A Love Supreme al geluistert, dus vol verwachtingen aan deze begonnen, ik merkte toen pas de immense tracktijden op, was ik nog niet gewend, ik was echt benieuwd hoe dit zou gaan klinken en of het me zou bevallen. De volgende dag maar opgelegd en damn wat een eerste indruk had ik toen, voor mij was dit toen zelfs de Jazz-plaat. Eigenlijk een van de redenen waardoor ik besloot om echt verder zou gaan, voor zover ik me kan herrineren zelfs mijn eerste Jazz-aankoop Blijft Miles op zijn best vind ik



PS:
Wat de cover/albumtitel betreft, Miles had dit toch opgenomen ten tijde van Jimi Hendrix's dood? Als eerbetoon dacht ik ook. Welja Bitches Brew: "Bitches Brouwsel" (of wat dan ook). Ik kan alleen maar vaststellen dat het te maken heeft met het laatste album van Jimi en deze cover:

http://www.musicmeter.nl/images/covers/0/857.jpg

De Jazzversie van die andere classic dus!

eazyfan
Toch maar een halfje ervan af deze keer, dit komt vooral omdat ik besef dat de oudere Jazz-sound mij meer ligt. Dit album is en blijft een ongelooflijke classic en Revolutionair, een waar genoot voor het oor en alleen maar positiefs, alleen de 5* niet meer waard voor mij. (Voor nu dan).

Gast
geplaatst: vandaag om 13:17 uur

geplaatst: vandaag om 13:17 uur

Let op: In verband met copyright is het op MusicMeter.nl niet toegestaan om de inhoud van externe websites over te nemen, ook niet met bronvermelding. Je mag natuurlijk wel een link naar een externe pagina plaatsen, samen met je eigen beschrijving of eventueel de eerste alinea van de tekst. Je krijgt deze waarschuwing omdat het er op lijkt dat je een lange tekst hebt geplakt in je bericht.

* denotes required fields.