menu

Miles Davis - Bitches Brew (1970)

mijn stem
4,16 (461)
461 stemmen

Verenigde Staten
Jazz / Rock
Label: Columbia

  1. Pharaoh's Dance (20:04)
  2. Bitches Brew (26:58)
  3. Spanish Key (17:31)
  4. John Mclaughlin (4:22)
  5. Miles Runs the Voodoo Down (14:01)
  6. Sanctuary (10:57)
  7. Feio * (11:49)
  8. Spanish Key [Alternate Take] * (10:20)
  9. John Mclaughlin [Alternate Take] * (6:39)
  10. Miles Runs the Voodoo Down [Single Edit] * (2:49)
  11. Spanish Key [Single Edit] * (2:49)
  12. Great Expectations [Single Edit] * (2:41)
  13. Little Blue Frog [Single Edit] * (2:36)
  14. Bill Graham Intro [Tanglewood Live 1970] * (0:12)
  15. Directions [Tanglewood Live 1970] * (9:31)
  16. Bitches Brew [Tanglewood Live 1970] * (9:15)
  17. The Mask [Tanglewood Live 1970] * (3:55)
  18. It's About That Time [Tanglewood Live 1970] * (7:30)
  19. Sanctuary [Tanglewood Live 1970] * (1:35)
  20. Spanish Key / The Theme [Tanglewood Live 1970] * (6:32)
  21. Miles Runs the Voodoo Down [Tanglewood Live 1970] * (4:39)
  22. Bill Graham Outro [Tanglewood Live 1970] * (0:22)
toon 16 bonustracks
totale tijdsduur: 1:33:53 (2:57:07)
zoeken in:
avatar van HammerHead
4,5
Ik heb maar weer eens een blinde jazz-aankoop gedaan en opnieuw is het een schot een de roos. Het beste wat ik van Miles Davis heb gehoord in ieder geval, beter dus dan Kind of Blue. Ook in vergelijking met bijvoorbeeld The Mahavishnu Orchestra vind ik dit wat completer en diepgaander, vooral de eerste 2 nummers zijn ronduit fantastisch.

Ik heb overigens het jaartal aangepast van 1969 naar 1970, aangezien we op deze site aan releasedata doen en niet aan opnamedata.

avatar van unaej
4,0
‘Bitches Brew’. “Psychedelic jazz”. Muziek waaruit de emoties zich niet zo eenvoudig laat destilleren. Moeilijke jazz die uiteindelijk toch alles waar jazz om draait belichaamt. Een smeltkroes van stijlen, geluiden, gedachten. Ieder wijst een andere richting uit; ieder gààt ook een andere richting uit. Niemand doet concessies; niemand strijkt de eer op. ‘Bitches Brew’ is dan ook één grote concessie. Aan het leven, aan de wereld aan de muziek. Leg dat maar eens uit.

‘Bitches Brew’. Ik denk aan wat de romantische filosofen bedoelden toen ze het hadden over de versmelting van het “ik” met het “alles”. Hier zouden zij blij mee geweest zijn – zonder twijfel. “Ik” besta hier immers niet. Dit is de absolute negatie van het ego, de ontkenning van ‘ik’ speel en jij begeleidt. Ik denk aan expressionisten die “organische poëzie” wensten te scheppen: regels die losstaan van auteur, moment, invloed. Is zoiets onmogelijk? ‘Bitches Brew’ zegt “nee”, bewijst het "nee". Eenmaal men iets collectief schept, zoals hier, gaat het zijn eigen leven leiden. Organisch, dus.

‘Bitches Brew’. Een kosmisch gegeven. Tegelijk heel groot én heel klein; tegelijk persoonlijk en zakelijk; tegelijk zwoel en afstandelijk. ‘Bitches Brew’, een creatie die alles behelst; een paradox zo immens als ons bestaan; een contradictie zo groot als “nee” “ja” is en “ja” “nee”. Een omgekeerde wereld die verrassend veel weg heeft van die andere wereld, waarin we mogen ontwaken als beide schijfjes afgedraaid zijn. We begrijpen er in elk geval even weinig van...

‘Bitches Brew’. De meest revolutionaire jazz-plaat ooit?


En moge het mij vergeven zijn dit “new age”-achtige schrijven af te vuren op het intelligente Musicmeter-publiek. Jullie hebben deze rommel niet verdiend.

avatar van Don Cappuccino
4,5
Nu het album helemaal beluisterd en dit is heel erg goed. CD 1 is een cd met niet echt makkelijke nummers, maar die wel heerlijk zijn. De dynamiek in beide nummers is geweldig. CD 2 is iets relaxter en heeft hetzelfde niveau als CD 1. De nummers kunnen niet lang genoeg duren. Ik stond te twijfelen of ik A Love Supreme of deze zou meenemen, deze meegenomen en ik ben zeer blij met mijn keuze
En de bonustrack Feio is ook erg goed.

Ik ga Spanish Key nog eens een keer luisteren, gebeurt niet vaak dat ik iets nog een keer opzet, dus dat wordt een 5,0* en een mooie plaats in mijn top 10!

avatar van AOVV
4,5
Ik ben niet zo thuis in de benamingen binnen de jazz, maar één ding weet ik wel zeker; dit is veel te druk om te laten fungeren als achtergrondmuziek. En, eigenlijk, ook gewoon veel te goed.

Ik beluister 'm nu nog maar eens, ik ben een Miles Davis-day aan het houden. Dit is de vijfde plaat van hem die ik vandaag beluister, en veruit de meest opvallende. Alhoewel Davis niet m'n favoriete jazzartiest is (maar wel een steengoeie, en uitermate belangrijke muzikant), kan ik hier toch altijd lekker van genieten. Er gebeurt meer dan genoeg, veel ritme, en Davis die er lustig op los trompetteert. John McLaughlin is gitarist op deze plaat als ik me niet vergis, en die doet dat echt fantastisch. De saxofonist waarmee Davis samenspeelt is Wayne Shorter, ook een bekende naam normaal gezien.

Die eerste drie tracks alleen zijn al goed voor ruim een uur. Tel daar nog de 3 resterende tracks bij op, plus de bonustrack 'Feio', en je komt aan ruim 7 kwartier muziek. Ik begrijp dat het voor sommige mensen een brug te ver is, dat men er haast niet naar kan luisteren, omdat het ook weer afwijkt van het meeste van Davis' werk. Ik vind het vooral mooi van Davis dat hij zich afzette tegen de stroming, wat wel meer uitzonderlijke artiesten deden (ik denk dan bijvoorbeeld aan Bob Dylan).

'Bitches Brew' is een album dat niets aan de verbeelding overlaat, en tegelijkertijd diezelfde verbeelding tart; je kan je er zoveel bij voorstellen, verzinnen, gewoon je ogen sluiten en een eigen wereld scheppen. De muziek kan verscheidene dingen in je oproepen, het beperkt zich niet tot één kleurtje, maar gebruikt de hele kleurdoos. Samen met 'Kind of Blue' het meesterwerk van Davis in mijn ogen, al is er nog steeds veel van de man dat ik niet ken (maar dat zijn vooral minder bekende platen, al wil dat niets zeggen natuurlijk; mijn vaststelling dat het hier een meesterwerk betreft, berust op mijn persoonlijke mening).

4,5 sterren

avatar van Ronald5150
3,0
Vind ik dit mooie muziek? Het antwoord daarop moet ik met nee beantwoorden, maar ik vind dit wel heel knappe muziek. Het zit vernuftig in elkaar en de muzikanten zijn duidelijk virtuosen op hun instrument. Om ernaar te luisteren en echt van te genieten is voor mij een brug te ver. Ik mis de echte kop en staart van de songs, waardoor ik ongeacht de virtuositeit van de Miles Davis en zijn band het lastig vind om de plaat uit te zitten. "Kind of Blue" vind ik persoonlijk toegankelijker dan deze "Bitches Brew". Ik waardeer de experimenteerdrift en de vernieuwingsdrang, maar deze is niet op alle vlakken aan mij besteed.

avatar van Funky Bookie
4,0
Ik zit niet echt in de jazz, maar ik ben wel gevoelig voor klassieke albums en artiesten.
In dat rijtje mag dit album en Kind of Blue uiteraard niet ontbreken.

Deze plaat vind ik net als een goede single malt. De eerste slok valt wat tegn, maar als je het meer laat rondrollen en eraan gaat wennen, begin je het meer en meer te waarderen. Als niet jazzy vind ik dit nog wel een hele moeilijke plaat omdat er (voor mij als leek) bijna geen structuur te ontdekken is. Toch kan ik er wel van genieten en muzikaal gezien is het reteknap.

Spanish Key is mijn persoonlijke favoriet. De toetsen doen me regelmatig denken aan Riders on the Storm van The Doors, wat natuurlijk ook heel jazzy gespeeld wprdt. Verder vind ik het gitaarspel van John McLaughlin echt heel goed. Het is geen Hendrix of Vai, maar het kleurt ontzettend mooi bij de andere muzikanten.

Het feit dat Miles zo ontzettend van experimentern hield, heeft mijn bewondering en dat is ook 1 van de redenen dat ik mezelf "gedwongen"heb naar dit album te luisteren en het uiteindelijk dus ben gaan waarderen.

avatar van west
4,5
Niet meer dan een voldoende voor stukjes mooie muziek, het lef om te experimenteren en de duidelijke hoge kwaliteit van de uitvoering. Het zijn natuurlijk niet de meest misselijke muzikanten die hieraan meedoen. Verder is deze 'fusion' aan mij niet besteed, hoewel ik zowel van jazz als rock hou. Overigens hoor ik het rock gedeelte er weinig in terug en klinkt het mij eerder als meer experimentele jazz of free jazz in de oren, met een vleugje rock (in de vorm van de gitaar). Anyway: het is een lange zit dit Bitches Brew. Blij dat het voorbij is.

avatar van schizodeclown
Mijn favo jazz plaat.

Surreëel, tegendraads, onorthodox, experimenteel, revolutionair en ook nog eens zeer populair.
Een monster van een album dat uitdaagt en een koninkrijk aan melodieën en ritmes afvuurt.
Dit album straalt trots en kracht uit.
Het eist volledige concentratie, en beloont die verkenningsdwang in zijn volle glorie met een gevoel van extase.
Stimulerend maar toch mellow.

Ik luister actief mee en kan me zodoende ontspannen. Ik hoef me nergens druk om te maken, want ik kan wegvluchten in deze muzikale psychedelische, bizarre droom.
Qua sound is het nuchter en aards, maar qua beleving/uitwerking buitenaards.

Het koelbloedige karakter brengt me in een bepaalde flow/gemoedstoestand waardoor ik me de koning te rijk voel. Zijn brutale, grove en ''in your face'' elementen in combinatie met de verfijnde structuren brengen iets bijzonders.
En hoewel bijna alle nummers heel lang duren, klinken ze niet episch, het werkt allemaal niet naar een climax toe, maar brengt hoogtepunt na hoogtepunt.
Het is een avontuurlijke reis alsof je door een stugge gebied met allerlei obstakels je een weg baant, wat alleen maar voldoeninggevend is.

Een zwaargebied en juggernaut in jazz land.

avatar van Sandokan-veld
4,5
Met: Miles Davis (trompet); Joe Zawinul, Chick Corea, Larry Young (elektrische piano); Wayne Shorter (sopraansax); Bernie Maupin (basklarinet); John McLaughlin (elektrische gitaar); Dave Holland ((elektrische) bas); Harvey Brooks (elektrische bas); Jack Dejohnette, Lenny White (drums); Don Alias (drums, congas); Jim Riley (percussie)

Toen ik een paar jaar geleden voor de grap begon (hahaha) met het doornemen van Miles Davis' hele oeuvre vanaf het begin, zou ik niet hebben voorspeld dat mijn favoriete periode van hem de 'elektrische' zou worden. Meestal kan ik niet zoveel met 'fusion' of crossover en hoor ik mijn jazz het liefst geheel akoestisch. Maar hier zijn we dan, met de derde plaat op rij die ik 4,5 geef.

Nu kende ik deze plaat al wel, het was zelfs de tweede plaat van Miles Davis die ik ooit luisterde (en daarmee mijn tweede jazzplaat ooit na Kind of Blue). Ik vond het toen al wel een toffe plaat geloof ik, al kon ik er niet veel kaas van maken, zo'n twintig jaar geleden, en heb ik hem daarna eigenlijk nooit meer gedraaid.

Frisse oren deden hier wonderen, want het album staat al een week op drie op hoge rotatie en weet me elke keer helemaal in te pakken. De plaat gaat duidelijk verder waar In a Silent Way (zes maanden eerder opgenomen) ophield, met het wat meer funky geluid waarin de keyboards sfeerbepalend zijn. Op die laatste plaat speelde Tony Williams nog mee, die ruim vijf jaar met Davis had gespeeld maar in zijn liveband toen al was vervangen door Jack Dejohnette. Die laatste is hier eindelijk ook op een plaat van zijn baas te horen, op één stereokanaal terwijl op de andere een tweede drummer zit.

Dit verschil in de ritmesectie valt direct op, de artistieke, polyritmische touch van Williams wordt vervangen door een meer rockende, tribale beat die de (stevige) bodem vormt voor een minder gestructureerd, meer psychedelisch geluid. Met ook twee bassisten, een extra blazer en percussionisten erbij ontstaat een wilde kookpot, een plaat die minder coherent is dan zijn voorganger maar op zijn meest uitgelaten momenten zo intens is dat ik er helemaal in kan wegkruipen.

Daarbij moet ik vermelden dat de plaat me vooral goed bevalt op momenten dat ik er niet naar hóef te luisteren, op de koptelefoon op de fiets of tijdens huishoudelijke taken, of zo. Met volle aandacht erbij kan ik nog weleens een tikkie ongeduldig worden tijdens de momenten dat de band maar wat raak lijkt te priegelen (desondanks is natuurlijk alles zorgvuldig in elkaar gepuzzeld door producer Teo Macero, dus niet zo spontaan als het lijkt).
Maar de momenten dat ik op de fiets zit en ineens hele kilometers kwijt ben omdat ik helemaal in de wereld van Bitches Brew zit, zijn toch doorslaggevend (ik let nog steeds wel op, hoor, dus geen zorgen over de verkeersveiligheid).

Gast
geplaatst: vandaag om 07:36 uur

geplaatst: vandaag om 07:36 uur

Let op: In verband met copyright is het op MusicMeter.nl niet toegestaan om de inhoud van externe websites over te nemen, ook niet met bronvermelding. Je mag natuurlijk wel een link naar een externe pagina plaatsen, samen met je eigen beschrijving of eventueel de eerste alinea van de tekst. Je krijgt deze waarschuwing omdat het er op lijkt dat je een lange tekst hebt geplakt in je bericht.

* denotes required fields.