menu

Nine Inch Nails - Year Zero (2007)

mijn stem
3,66 (216)
216 stemmen

Verenigde Staten
Rock
Label: Interscope

  1. Hyperpower! (1:42)
  2. The Beginning of the End (2:47)
  3. Survivalism (4:24)
  4. The Good Soldier (3:23)
  5. Vessel (4:53)
  6. Me, I'm Not (4:52)
  7. Capital G (3:50)
  8. My Violent Heart (4:14)
  9. The Warning (3:39)
  10. God Given (3:51)
  11. Meet Your Master (4:09)
  12. The Greater Good (4:52)
  13. The Great Destroyer (3:17)
  14. Another Version of the Truth (4:09)
  15. In This Twilight (3:34)
  16. Zero-Sum (6:15)
totale tijdsduur: 1:03:51
zoeken in:
avatar van Ploppesteksel
3,5
Sterk album

avatar van tom broshuis
het album begint heel sterk, veel afwissellende en goede nummers. maar naar capital G is het de hele tijd de zelfde deuntje, niet dat het allemaal kut nummers zijn hoor ( the great destroyer is zelfs mun lievelings nummer van deze plaat ), maar een beetje meer afwisselling had wel gemogen
nog geen idee hoeveel sterren ik ga geven.

PS: zag ze op lowlands en het was zeker een van de hoogtepunten van het festival, wat een optreden!


avatar van Shinobi
4,0
Gewoon lekkere album om naar te luisteren, lekker elektronisch, goede beats en muziek met een betekenis.

Ik geef 'm 4, 0 sterren.

avatar van Ploppesteksel
3,5

Woow, is dat bij nog iemand anders gelukt ?

120Goof
Ja hier, en opzich is dat niet erg bijzonder. Hoort bij de CD.

3,0
Deze CD word door de 'kenners' bestempeld als het beste NIN album sinds The downward spiral. Daar ben ik het niet mee eens, al vind ik dit wel weer sterk werk van Trent Reznor. Het is meer industrial dan The Fragile en With teeth, de tracks klinken erg elektronisch en in sommige nummers zit veel noise.

tom broshuis schreef:
het album begint heel sterk, veel afwissellende en goede nummers. maar naar capital G is het de hele tijd de zelfde deuntje.

Hier ben ik het wel mee eens, track 8 tot en met 11 lijken teveel op elkaar. Daar had inderdaad wat meer afwisseling in gemogen. Mn favo nummers van deze CD zijn: The beginning of the end, Survivalism, The good soldier, Capital G, The great destroyer, en another version of the truth. Dit is weer een erg sterk album van Trent Reznor(kan deze kerel trouwens wel slechte muziek afleveren??) Ik ben de laatste maanden echt een fan geworden van NIN en hoop gezien zijn productiviteit van de laatste jaren op nog veel meer albums. Ik geef het een 3.5, als er wat meer afwisseling had gezeten tussen de nummers had ik het zeker 4 sterren gegeven.

ben door tds,broken, phm en tf een groot liefhebber van nin geworden maar na with teeth en year zero, the slip niet eens meer geluisterd. het werk van yer zero is knap geproduceert maar er mist iets.

het vaak geprezen great destroyer is wel een mooi voorbeeld, het is een enorme bak electronica die uit de kast getrokken wordt op het eind, maar het komt geforceerd over. echt erg jammer, ik heb dit album heel vaak geluisterd aangezien het in de eerste instantie heel erg interessant klonk.

verder mis ik wat tempowisseling in de cd. veel mid-tempo.
de eerste albums waren zeg maar wat extremer en zwaarder, dat is nu niet meer het geval ondanks het zeer electronische karakter van deze cd.

3,0
Gister weer eens geluisterd en hij valt nu toch wel wat tegen hoor. Ik waardeer de verandering die Trent Reznor heeft ingevoerd qua concept en lyrics, die ik erg origineel vind. Maar muzikaal is het gewoon te onintressant. Vooral nummers 5 tot 11 zijn, met uitzondering van Capital G eigenlijk gewoon ronduit saai. Die nummers missen zowat alle ingredienten waar NIN zo bekend om staat.

avatar van GothicBowie
4,5
Ik vind dit album nog vrij goed meevallen eigenlijk, een heel ander geluid dan we van NiN gewoon zijn vergeleken met hun eerste albums, maar zeker en vast niet slecht .

avatar van Mindshifter
3,5
Gut o gut, waar is onze Trent mee bezig?! Behalve Survivalism wat tot de beste NIN nummers behoort is de rest gewoonweg saai en lijkt het album met plakband en spijkers aan elkaar te hangen, met andere woorden; een geheel is het niet. Jammer. *2.

avatar van Devoo
4,0
Best een goed album! Lekkere songs, met als favoriet toch wel The Great Destroyer. Dit was het eerste album van Nine Inch Nails dat ik leerde kennen, waarschijnlijk ook daarom dat ik het nog steeds een goed album vind, ook als ik het vergelijk met de andere albums.

4,5
Niks mis met dit album. Dat gezeur over The Downward Spiral.

avatar van Madjack71
4,0
Begin wel meer waardering voor Nine Inch Nails te krijgen. Tijdje terug vond ik het teveel noise en chaotisch, maar voor alles is een tijd, na een concert van A Place To Bury Strangers ben ik toch wel anders tegen chaotische vormen van muziek aan gaan kijken. Trent heeft een goede stem, die ook wel wat doet denken aan Sivert Hoyem. Verders hebben ze op zich wel oog voor sterke muzikale lijnen en doen ze lekker hun eigen ding, waardoor ze zichzelf weten te onderscheiden van de grote meute. Ik kan mij goed indenken dat Tori Amos een grote liefhebber van hun muziek is.

avatar van horizon
4,5
Ook dit blijft een hele sterke cd maar het meest net dat extra'tje wat With Teeth and the Fragile hebben.

avatar van King of Dust
3,5
Year Zero

Een belangrijke plaat voor Nine Inch Nails. Dit omdat Trent op dit album het roer om gooit. Voorheen gingen al zijn albums over persoonlijke problemen, innerlijke frustraties en de duistere fantasieën die daaruit voortkwamen. Deze poel van zelfhaat en narigheid vormde in de jaren '90 voor Trent een onuitputtelijke bron van inspiratie. Zwaar depressief als hij was schudde hij het ene na het andere briljante nummer uit de mouw. De muziek en de teksten klonken heel puur: je kon gewoon met de man meevoelen. Maar hoewel de neerwaartse spiraal voor inspiratie en dus goede muziek zorgde, was het ook een gevaarlijke bron. Dat zag Trent op een gegeven moment ook in en daarom besloot hij stappen te ondernemen. Toen hij in 2005 With Teeth uit bracht was het al te horen. Hoewel de plaat nog steeds over innerlijke pijn en frustraties ging, klonk de muziek al veel lichter. Trent was aan de beterende hand, en moet ingezien hebben dat zijn gemoedstoestand als inspiratiebron aan het verzwakken was. Daarom besloot hij het met Year Zero anders aan te pakken.

Op Year Zero kijkt Trent niet in zichzelf, maar naar de wereld om hen heen. Hij bekritiseert die wereld, maar doet dat wel op de typische NIN-manier en die is niet al te positief. Hij schetst een doemscenario van de wereld over een aantal jaren als alles zo doorgaat, en het album eindigt naar mijn idee met het einde van het leven op aarde. Een heel interessante verandering van het concept, die tekstueel goed is uitgepakt. Maar hoe zit het met de muziek?

Die is op dit album zeer elektronisch. Soms pakt dat goed uit, soms wat minder. Het album opent lekker stevig met Hyperpower, en daarna komen nog een aantal erg sterke nummers. Vessel is het eerste minpunt. Het is een goed nummer, maar op het eind komt er een lang instrumentaal, electronisch stuk wat ik niet veel aan het nummer toe vindt voegen. En dat is een probleem wat meerdere malen op dit album voorkomt. Me I'm Not, My Violent Heart, God Given, The Great Destroyer: allemaal nummers die op zich goed zijn, maar eindigen met veel te lang elektronisch geneuzel. Vooral bij The Great Destroyer stoort dit. Het is echt een heel goed nummer, tot dat Trent op het einde een uithaal doet en een keihard stampende beat begint, die wat mij betreft meer stoort dan toevoegt.

Ook de intro's stellen op dit album teleur. Het is veel van hetzelfde. Bijna ieder nummer begint met een elektronische beat, waarna de riff invalt en het nummer volgt. Waar is de tijd gebleven van de We're In This Togethers en de Erasers, met hun uitgesponnen en innovatieve intro's? Het lijkt wel alsof Trent het maken van een goed intro op dit album tijdverspilling vond. Hetzelfde geld voor de outro's, want veel nummers eindigen niet heel bijzonder. Dat deed Trent vroeger ook veel beter. Hij kon een nummer lekker langzaam en zweverig laten eindigen, of dat heel abrupt doen, maar wel op een manier dat het einde verrassend en goed is. Dat is niet bij alle nummers het geval, maar wel het bij het merendeel, en dat is misschien nog wel het grootste minpunt van dit album.

Hierboven mogen dan wat kritische noten staan die dat idee geven, maar ik vind Year Zero helemaal niet slecht. Veel nummers zijn namelijk wel echt goed en de plaat is weer lekker duister. Wat ik ook heel mooi vind om te horen, is dat Trent op deze plaat weer lekker experimenteert (waar With Teeth het meer bij het oude hield). Hij heeft niet zoiets van 'mijn bedje is al gespreid, nu gewoon even eens in de zoveel jaar een album uitbrengen en klaar is kees'. Hij heeft nog steeds de ambitie om zijn stijl te verbreden. Hij kiest er niet voor om bij het veilige te blijven en een onberispelijke plaat te maken, maar maakt een plaat die niet helemaal perfect is, maar wel weer anders is. Dat moet ik Trent wel nageven.

En Trent weet Year Zero meesterlijk af te sluiten. Op het eind stijgt het niveau naar mijn gevoel. The Greater Good vind ik een prachtig experimenteel kunstwerkje, wat meerdere luisterbeurten nodig heeft om het te doorgronden (als dat al kan). Het onbehaaglijke gevoel wat je ook bij platen als Broken, The Downward Spiral en The Fragile krijgt, is hier weer volop aanwezig. De mensen zijn te ver gegaan met hun milieuonvriendelijke spelletjes: nu moeten ze de prijs gaan betalen. In This Twilight zegt het al: het is een voor twaalf voor het menselijk leven. Zowel muziek als tekst laten de rillingen over je rug lopen:

Watch the sun as it crawls across a final time
And it feels like, like it was a friend


Het afscheid van de zon en dus ons doodvonnis. Terwijl de mensen het einde afwachten, denkt Trent na over zijn hele aardse leven:

Night descends
Could I have been a better person?
If I could only do it all again


Het refrein heeft weer wat hoop in zich. Het geeft mij een beetje het idee van nog even helemaal los gaan, wetend dat je er over een paar uur niet meer bent. De wereld nog even helemaal op de kop zetten, terwijl het einde nadert.

Zero-Sum is het einde van de wereld. De zuurstof op aarde is bijna op, degenen die nog niet dood zijn, verkeren in hevige ademnood. En in deze laatste minuten realiseert de mensheid zich hoe fout ze zijn geweest en wensen ze dat ze nog een kans konden krijgen.

Shame on us
Doomed from the start
May God have mercy
On our dirty little hearts
Shame on us
For all we've become
And all we ever were
Just zeros and ones


De mensheid overdenkt zijn zonden in de laatste minuten. Maar het heeft geen zin. Op het einde is al het leven weg en het oog van de verteller zoomt weer uit van de aarde die nu niks speciaals meer is. Een dode planeet, zoals zovelen in het universum.

De bittere conclusie van dit toch wel goede album.

Gast
geplaatst: vandaag om 23:44 uur

geplaatst: vandaag om 23:44 uur

Let op: In verband met copyright is het op MusicMeter.nl niet toegestaan om de inhoud van externe websites over te nemen, ook niet met bronvermelding. Je mag natuurlijk wel een link naar een externe pagina plaatsen, samen met je eigen beschrijving of eventueel de eerste alinea van de tekst. Je krijgt deze waarschuwing omdat het er op lijkt dat je een lange tekst hebt geplakt in je bericht.

* denotes required fields.

Let op! Je gebruikersnaam is voor iedereen zichtbaar, en kun je later niet meer aanpassen.

* denotes required fields.