menu

Miles Davis - Sketches of Spain (1960)

mijn stem
3,91 (302)
302 stemmen

Verenigde Staten
Jazz
Label: Columbia

  1. Concierto de Aranjuez (Adagio) (16:20)
  2. Will O' the Wisp (3:48)
  3. The Pan Piper (3:55)
  4. Saeta (4:59)
  5. Solea (12:17)
  6. Song of Our Country * (3:20)
  7. Maidz of Cadiz * (3:47)
  8. Concierto de Aranjuez (Adagio) [Rehearsal Take, Incomplete W/O Miles Davis] * (7:23)
  9. Concierto de Aranjuez (Adagio) [Alternate Take, Part One] * (12:06)
  10. Concierto de Aranjuez (Adagio) [Alternate Take Part Two] * (3:34)
  11. Concierto de Aranjuez (Adagio) [Alternate Ending] * (1:04)
  12. The Pan Piper [Take 1] * (3:12)
  13. Song of Our Country [Take 9 W/O Intro] * (3:00)
  14. Song of Our Country [Take 14, Slower Tempo, W/O Intro] * (3:11)
  15. Saeta [Full Version of Master] * (6:03)
  16. Concierto de Aranjuez (Adagio) [Live] * (17:07)
  17. Teo * (9:34)
toon 12 bonustracks
totale tijdsduur: 41:19 (1:54:40)
zoeken in:
avatar van Ernie
4,0
Leg ik deze vanavond even op komt er een prachtig momentje van herkenning voorbij als de eerste noten van Will'o the Wisp zich laten horen.

Jeru The Damaja sampelde deze voor de intro van zijn meesterwerk "The Sun Rises in The East".

Goede plaat ook trouwens, ben vooral bij Bitches Brew en Kind of Blue blijven steken dus alweer een goede Miles Davis ervaring rijker nu ?

avatar van Ernie
4,0
Ernie schreef:
Jeru The Damaja sampelde deze voor de intro van zijn meesterwerk "The Sun Rises in the East"


Mezelf even corrigeren hier, ik bedoelde dus de intro van zijn ander album "Wrath of the Math"

avatar van Barney Rubble
4,0
Thuiskomen is een raar gevoel. Uiteraard associëren we het met het fysieke thuis zijn. Even tijd weg van de daagse sleur: koning in je eigen rijk. Dat is echter niet het enige thuiskomen. Sommige muziek veroorzaakt eenzelfde soort gevoel, zo ook deze plaat van Miles Davis. Samen met wat andere platen was dit mijn introductie tot Jazz. Zo vaak heb ik dit album opgezet, maar toch blijft er een soort warme gloed omheen hangen. Ik verwonder me er eigenlijk nog over; hoe deze plaat na zo'n goede 7 jaar nog zo veel emotie weet los te peuteren. Wat is Davis toch een klasbak. Dit is niet eens zijn beste plaat, maar wel de plaat die ik het snelst opzet.

avatar van EttaJamesBrown
3,5
Zondags Ontbijtmuziek. Mag ik dat zeggen? Ja, dat mag ik zeggen.

Heerlijk.

avatar van Mjuman
EttaJamesBrown schreef:
Zondags Ontbijtmuziek. Mag ik dat zeggen? Ja, dat mag ik zeggen.

Heerlijk.


Dan is 't vast pap - want dat lusten velen hier wel van. Het is geen muziek waar je je tanden in hoeft te zetten

avatar van EttaJamesBrown
3,5
Mjuman schreef:
(quote)


Dan is 't vast pap - want dat lusten velen hier wel van. Het is geen muziek waar je je tanden in hoeft te zetten


Mevrouw Etta vindt het slechte pap. Ze zegt: "dit moet je goed kauwen, anders krijg je klontjes in je kots".

avatar van Mjuman
EttaJamesBrown schreef:
(quote)


Mevrouw Etta vindt het slechte pap. Ze zegt: "dit moet je goed kauwen, anders krijg je klontjes in je kots".


Waarom krijg ik nou het gevoel dat je procesbeheersing (verwerking) niet klopt of dat je even naar een arts moet? Meestal verlaat (verwerkt) voedsel via de uitgang het lichaam en niet via de ingang.

Dit album maakt deel uit van de workshop Miles Davis lite

avatar van Sandokan-veld
4,0
Met: Miles Davis (trompet, hoorn); Gil Evans (Arrangeur, dirigent), en nog een stuk of dertig anderen.

Deze viel me uiteindelijk toch goed mee. Vaak zie ik Sketches of Spain verschijnen op lijstjes van favoriete Miles Davis-platen, hoewel mijn Mume-vriendjes op deze albumpagina wat kritischer zijn. Zelf had ik wat moeite met eerdere Gil Evans/ Miles Davis-projecten, de laatste hiervoor (Porgy and Bess) is zelfs één van mijn minst favoriete Miles Davis-platen. Van de paar keer dat ik Sketches of Spain eerder al had gedraaid, is me weinig bijgebleven.

In zijn boek beschrijft Davis hoe hij iemand hem een opname liet horen van Joaquín Rodrigo’s ‘Concierto de Aranjuez’ (het ‘Adagio’ is hier de plaatopener). Hij en arrangeur Gil Evans werden geïnspireerd tot een album vol Spaanse volksmuziek, die Davis zich en passant cultureel toe-eigent door te stellen dat Spaanse muziek een sterk Afrikaans karakter heeft vanwege de ‘Moorse’ invloeden.

Nu zal niet iedere Spanjaard ermee akkoord gaan dat hun hele cultuur is terug te voeren op de Islamitische periode uit de middeleeuwen. Buiten dat klinkt de plaat, kritisch bekeken, soms toch als gemaakt door een stel Amerikanen, die een Spaans middagje hadden in de studio.

Er zijn die suffe castagnetten voor het ‘olé-sfeertje’, er is Davis zelf die met plamuurlagen van hoorn en trompet niet dezelfde speelse romantiek in ‘Aranjuez’ weet te leggen als de Spaanse gitaar doet in de beroemdste versies van het stuk, en ondanks verschillende passages van grote schoonheid voelt vooral die opener soms nét te lang en te halfslachtig. Tegen de tijd dat ‘Will O’ the Wisp’ halverwege is, begint bij mij ook een beetje een Efteling-gevoel toe te slaan, alsof er elk moment poppen aan touwtjes uit het plafond kunnen zakken om een houterige flamenco te dansen.

De B-kant vind ik wel echt stúkken beter. Davis versie van ‘The Pan Piper’ is een onweerstaanbare cocktail van broeierige spanning en ingehouden passie, waarin Davis en het orkest van Evans elkaar perfect aanvullen. Het ‘ridders en kastelen’- getoeter ‘Saeta’ zorgt in ieder geval voor wat afwisseling, waarna Evans’ Flamenco-pastiche ‘Solea’ nog het albumhoogtepunt is, een volledig geslaagde, kruidige en swingende samensmelting van ingrediënten uit de jazz en de mediterrane muziek.

Al met al een niet helemáál geslaagde plaat, maar zeker één die ’s avonds aangenaam wegluistert.
De sterke B-kant tilt het voor mij naar een krappe vier sterren.

avatar van madmadder
4,0
madmadders (her)ontdekkingsreis door de sixties en seventies #3: Miles Davis – Sketches of Spain

Door allerlei andere hobby's stond het schrijven van stukjes even op een lager pitje, maar ik heb in de afgelopen weken wel heel trouw doorgeluisterd, onder meer naar dit album. Na zo'n vijftien-twintig luisterbeurten moet ik concluderen dat ik erg gecharmeerd ben van de lange nummers, maar dat de korte nummers niet zo'n indruk weten te maken.

Italianen gingen ooit westerns maken, dat heb ik altijd een vrij rare move gevonden, en blijkbaar besloten enkele Amerikanen een aantal decennia geleden een Spaans aandoend jazzalbum te maken. Ik moet eerlijk bekennen dat ik het gehele album in het begin een beetje cheesy vond klinken (en wederom snap ik de stap niet echt). Alle clichés die je kunt verzinnen als het gaat om Spaanse muziek zitten in deze nummers verstopt en dat maakt het stiekem wel een beetje een potsierlijk gedoetje.

Desalniettemin bleef dat allereerste nummer me op de een of andere manier toch trekken. Het heeft enorme filmische kwaliteiten en als ik me een Spaanse western (waarom ook niet?) voor zou stellen, dan zou dit nummer de sleutelscene mogen vergezellen. Echt een nummer waarbij ik steeds weer opveer als ik het hoor, er zit een enorme spanning en broeierigheid in en er schieten allerlei beelden aan me voorbij als ik het hoor.

Zoals ik al zei, die drie kortere nummers die kunnen me niet echt boeien en vooral 'Will o' the Wisp' vind ik zelfs een beetje irritant. De andere twee storen niet, maar zijn gewoon enkele niemendalletjes die ik niet gemist had, mochten ze de plaat niet hebben gehaald. Gelukkig is daar 'Solea', het slotnummer van ruim een kwartier waarbij voor het eerst de Spaanse invloeden en de jazzelementen op een heel natuurlijke manier samenkomen.

Die twee lange nummers aan het begin en einde maken voor mij echt dit album en zorgen ervoor dat ik hier toch een kleine vier sterren voor over heb. Het zijn twee memorabele songs waar ik in de afgelopen weken best een beetje gehecht aan ben geraakt. Toch weer een mooie ontdekking dus, dit Sketches of Spain, ik had na de eerste luisterbeurt niet gedacht dat ik dat weken later toch zo positief zou zijn.

Next stop: Hank Mobley – Soul Station

avatar van Mssr Renard
4,0
Alle snobisten kunnen de hik krijgen, heartofsoul, Poles Apart en ondergetekende vinden dit fantastisch.

Ik wil zelfs zo ver gaan dit één van de fijnste platen ooit te vinden. Ik ben nog nooit in Spanje geweest, maar dankzij Miles en Gil kan ik mij toch in Spanje wanen, dankzij deze fabuleuze conceptplaat.

Ik had een hele verhandeling gelezen of Third Stream waarin jazzmusici de perfectie opzochten en (Europese) klassieke muziek gingen vermengen met Amerikaanse jazz. Wat dat betreft is dit een excellent voorbeeld. Ook omdat er twee stukken op staan (kant a) die klassieke stukken zijn.

Ik raak wel geïnteresseerd in Third Stream maar lees ook dat er heel veel platen uit die stroming niet geslaagd zijn. Tijdens de fusionjaren ('70) is er ook weer ge-experimenteerd met orkesten.

Hoedanook, ik vind deze plaat fabeltastisch!

avatar van Mjuman
Mssr Renard schreef:
Alle snobisten kunnen de hik krijgen, heartofsoul, Poles Apart en ondergetekende vinden dit fantastisch.

Ik wil zelfs zo ver gaan dit één van de fijnste platen ooit te vinden. Ik ben nog nooit in Spanje geweest, maar dankzij Miles en Gil kan ik mij toch in Spanje wanen, dankzij deze fabuleuze conceptplaat.

Ik had een hele verhandeling gelezen of Third Stream waarin jazzmusici de perfectie opzochten en (Europese) klassieke muziek gingen vermengen met Amerikaanse jazz. Wat dat betreft is dit een excellent voorbeeld. Ook omdat er twee stukken op staan (kant a) die klassieke stukken zijn.

Ik raak wel geïnteresseerd in Third Stream maar lees ook dat er heel veel platen uit die stroming niet geslaagd zijn. Tijdens de fusionjaren ('70) is er ook weer ge-experimenteerd met orkesten.

Hoedanook, ik vind deze plaat fabeltastisch!


Hier is maar één reactie gepast: melden bij de conrector en nablijven!

Het vreselijke behang van Concerto de Aranjuez toont (de tracks erna zijn beter) maar weer eens aan dat niet alles wat Miles Davis coverde in goud verandert - Time after Time (Cindy Lauper) is nog zo één, Corcovado (Quiet Nights) met Gil Evans idem. Dat soort 'jazz' is ideaal voor geconstipeerden. Zou tegen lieden die dit 'graven' willen zeggen ga meer vezelrijk voedsel eten, doe een theelepel psyllium door de muesli - stop afgaan op dit soort Miles Davis.

Nog geen jaar later volgen o.m. Working ... en Steaming with ... en da's andere koek. Quiet Nights (1962) daarentegen valt hier ook regelmatig verkeerd.

avatar van Mssr Renard
4,0
Gelukkig volg ik geheel mijn eigen weg en zet ik straks het eveneens fantastische Journey in Satchidananda op.

Dit vind ik gewoon een goede plaat en niemand die daar iets aan of tegen kan doen.

avatar van trebremmit
3,5
Sommigen denken dat als ze het maar vaak genoeg herhalen, anderen dit ook slecht gaan vinden.

avatar van Mjuman
Mssr Renard schreef:
Gelukkig volg ik geheel mijn eigen weg en zet ik straks het eveneens fantastische Journey in Satchidananda op.

Dit vind ik gewoon een goede plaat en niemand die daar iets aan of tegen kan doen.


Het album staat gewoon in de kast hoor en komt er heus wel eens uit. Maar blijkbaar mag je hier wel zeggen dat je 't goed vindt, maar niet dat je het matig vindt, want dan komen alle zwalpstaarten weer langs om je tegen te spreken of om je snob te noemen.

Ik vind de trompet gewoon niet zo'n goed instrument om de puntige gitaarlijnen (concert is oorspronkelijk geschreven voor gitaar) te volgen - net zomin als ik Jimmy Smith te allen tijde kan waarderen als hij met zijn Hammond-orgel lijnen van andere instrumenten volgt - maar dat is smaakkwestie.

Als ik de enige ben die een bepaald album weet de waarderen, maakt het mij geen moer uit wat de rest van de wereld ervan vindt. Het enige punt dat ik wilde maken dat Miles Davis gewoon authentieker werk heeft gemaakt - ik zie dit als wat men hier ook wel 'cheesy' noemt.

avatar van trebremmit
3,5
Ja maar dat heb je hier al heel vaak verteld. Bovendien is het wel een erg zure reactie op een enthousiaste mening.

Soledad
Wat een geleuter Mjuman. Het is met name de stellige toon van jou die nogal snobistisch overkomt. Ieder zijn meug, het behaagt de 1 wel en de ander niet. Zelf vind ik deze uitvoering net als Mssr. Renard wel erg mooi.

Jazz voor geconstipeerden…. Pffff… overigens werden zowel Workin’ en Steamin’ eerder opgenomen dan deze en dat is ook best de horen. Miles nam in iets meer dan een dag 4 platen op om zijn contract met met Prestige af te kopen. Lekkere plaatjes hoor maar om dat nou als zoveel hoogdravender aan te merken dan deze samenwerking met Gil.

avatar van Mssr Renard
4,0
Ik raak uiteraard wel benieuwd naar andere versies van het adagio van Concierto de Aranjuez. Dat dan weer wel.

Verder was mijn snob-opmerking meer algemeen dan persoonlijk. Ook gericht op de Rolling Stone Jazz Record Guide die de plaat niet eens benoemt.

Bovendien (wat ik al schreef) is dit dan toch ook één van de betere werken binnen de Third Stream, dus ook historisch belangrijk.

Soledad
Mssr Renard schreef:
Ik raak uiteraard wel benieuwd naar andere versies van het adagio van Concierto de Aranjuez. Dat dan weer wel.

Verder was mijn snob-opmerking meer algemeen dan persoonlijk. Ook gericht op de Rolling Stone Jazz Record Guide die de plaat niet eens benoemt.

Wat betreft jazz: die van het Modern Jazz Quartet en die van Chet Baker (met Paul Desmond en Jim Hall) zijn ook erg mooi.

avatar van Mssr Renard
4,0
Soledad schreef:
(quote)

Wat betreft jazz: die van het Modern Jazz Quartet en die van Chet Baker (met Paul Desmond en Jim Hall) zijn ook erg mooi.


Toevallig worden die ook in het stuk over Third Stream genoemd. Met name Modern Jazz Quartet heeft wel mijn aandacht getrokken. En dat terwijl ik net bezig was Mobley te ontdekken.

avatar van Mjuman
Tjongejonge - wat begon als een "dolletje" richting Mssr Renard krijgt hier een heel andere duiding. Blijkbaar is het in NL van de 21e eeuw het vermogen om ironie te duiden volslagen verloren gegaan als de tekst niet gelardeerd is met de nodige smiley's.

Opeens begin ik ook de verdwijntruc van Kingsnake/Ozric etc. te snappen: allemaal stieren die menen te moeten reageren op een quasi-rode lap. Zoek gewoon IRONIE op in de dikke Van Dale. Nogmaals: ik heb de plaat ook, ik draai 'em af en toe - en als ie niet goed valt, zet ik 'em meteen weer af - blijkbaar is de stemming er dan niet naar. Dat doe ik ook met andere lp's/artiesten - dat betekent dat ik sommige album inderdaad heel erg weinig draai - en andere weer vaker.

Nogmaals, ik vind dit album niet een hoogtepunt in het werk van Miles. Ik hoop dat eenieder die dit album kan waarderen verder (en ook terug) gaat luisteren/kijken naar diens werk.
Concierto de Aranjuez - Joaquín Rodrigo II. Adagio / Pablo Sáinz-Villegas - LIVE - YouTube

Op naar de koffie

avatar van EttaJamesBrown
3,5
Eens met Mju: ik ervaar het album als een misplaatste poging tot authenticiteit. Vanwege de kwaliteit toch puntjes.

avatar van Mssr Renard
4,0
Ik snap 'poging tot authenticiteit' niet. Dit is toch gewoon een third stream-plaat? Een mix van jazz en klassiek? Volgens mij wilden Gil en Miles geen ballet spelen maar iets totaal nieuws.

Los van de historische waarde die ik vind dat het heeft, vind ik het ook bovendien een uiterst aangename plaat.

avatar van EttaJamesBrown
3,5
Laat ik het anders zeggen: bij Saeta haak ik af. Het komt bij mij over als ridderfilmmuziek.
Of het wel of niet authentiek is had ik allicht beter geen uitspraak over moeten doen.

ik deed een Timmerfransje

avatar van Tony
4,0
Mssr Renard schreef:
Ik raak uiteraard wel benieuwd naar andere versies van het adagio van Concierto de Aranjuez. Dat dan weer wel.


Kent u deze al??


Soledad

Ja dat is die met Chet en Paul Desmond

avatar van Mjuman
De grote grap is natuurlijk dat het eigenlijk helemaal *geen* klassiek is - het stuk is nl geschreven in 1939. Omdat het werk echter al jarenlang figureert in de catalogus van DGG ligt die gedachte wel voor de hand.

En net als met andere covers ligt het er gewoon aan wat je het eerste leerde kennen. In mijn geval was dat dus de DGG -uitvoering. Net zoals ik deze Astrud Gilberto - Corcovado - YouTube - de stem van Astrud is er een waarvoor velen smelten - eerder leerde kennen dan deze Miles Davis - Corcovado - YouTube en dan heeft Miles nog fraai werk afgeleverd.

Er zijn ook 'andere' uitvoeringen zoals: Andy Caldwell feat. Gina Rene - Quiet nights - YouTube

avatar van Mssr Renard
4,0
Ik leerde 'She's Not There' en 'Black Magic Woman' en 'Samba Pa Ti' kennen via Santana. Alledrie prefereer ik de Santana-versies boven de originelen. Soms is dat gewoon zo.

avatar van Mjuman
Mssr Renard schreef:
Ik leerde 'She's Not There' en 'Black Magic Woman' en 'Samba Pa Ti' kennen via Santana. Alledrie prefereer ik de Santana-versies boven de originelen. Soms is dat gewoon zo.


Ja ik vind Because the Night van Patti Smith ook beter dan van The Boss zelve en Song to the Siren beter van The Cocteau Twins - bij Ziggy kies ik dan weer voor Bowie en niet voor Bauhaus.

Misschien is er wel een topic cover beter dan origineel?

avatar van Mssr Renard
4,0
Ongetwijfeld, maar mijn punt is deze: ik vind deze plaat erg goed, los van hoe andere versies van de gekozen songs mij bevallen.

Het zou wel zomaar kunnen zijn, dat mijn stem verandert door de tijd heen. En dat wil nog wel eens gebeuren, maar ik zal dit (denk ik) nooit niet authentiek vinden en ook nooit behang vinden.

Overigens was veel behang ook gemaakt door beroemde kunstenaars: Paulus Constantijn la Fargue | Den Haag zoals het was - dhzhw.wordpress.com
Maar daarover later meer.

avatar van Kronos
4,0
Mjuman schreef:
De grote grap is natuurlijk dat het eigenlijk helemaal *geen* klassiek is - het stuk is nl geschreven in 1939.

En in het jaar 1939 werd geen klassieke muziek gecomponeerd? Sterke onderbouwing.

avatar van EttaJamesBrown
3,5
Mevrouw Etta vindt het slechte pap. Ze zegt: "dit moet je goed kauwen, anders krijg je klontjes in je kots".

Mjuman schreef:
(quote)


Waarom krijg ik nou het gevoel dat je procesbeheersing (verwerking) niet klopt of dat je even naar een arts moet? Meestal verlaat (verwerkt) voedsel via de uitgang het lichaam en niet via de ingang.

Dit album maakt deel uit van de workshop Miles Davis lite


Het is een citaat/grap van Kamagurka

3,0
Miles Davis' stijfste plaat.

Gast
geplaatst: vandaag om 09:50 uur

geplaatst: vandaag om 09:50 uur

Let op: In verband met copyright is het op MusicMeter.nl niet toegestaan om de inhoud van externe websites over te nemen, ook niet met bronvermelding. Je mag natuurlijk wel een link naar een externe pagina plaatsen, samen met je eigen beschrijving of eventueel de eerste alinea van de tekst. Je krijgt deze waarschuwing omdat het er op lijkt dat je een lange tekst hebt geplakt in je bericht.

* denotes required fields.

Let op! Je gebruikersnaam is voor iedereen zichtbaar, en kun je later niet meer aanpassen.

* denotes required fields.