Japan - Tin Drum (1981)

top album inderdaad. ik hoop weer eens op nieuw werk van Sylvian.

Zeker en dan wat minder geneuzel en wat meer liedjes.

Tin Drum vond ik destijds een lastig album maar dat blijken later vaak echt goede albums te zijn.

Snow Borne Sorrow uit 2006 was zijn laatste werk wat enigszins toegankelijk was. Daarna is hij steeds meer avant garde, minimalisme, en sound scapes gaan maken. Het is daarnaast veel bezig met fotografie. Blijkbaar heeft hij wel geld nodig. Zijn solo platen zijn recentelijk allemaal opgepoetst opnieuw uitgebracht. Hele mooie vormgeving.
Ik verwacht eigenlijk niet meer dat David Sylvian zich enigszins gaat toeleggen op wat toegankelijkere muziek. Een tournee zit er ook niet meer in.
In dat opzicht is Steve Jansen een aanrader, hij maakt nog steeds muziek in de geest van zijn oudere broer, erg goed.

Klopt Steve Jansen is goed bezig en werkt mee bij andere toppers ( ook ex Japan leden)

Via Bandcamp kan je tegen een schappelijke prijs al zijn albums in digitaal formaat (FLAC) downloaden. Het werk van Barbieri vind ik daarentegen soms aan de vervelende kant.

Moet wel zeggen dat de remaster van bijv Dead Bees on a Cake (dubbel-lp met extratracks) fraai is gedaan qua geluid en artwork.

zou zomaar ook voor 'geneuzel' kunnen gelden

Op Manafon werd Sylvian's zang door een andere (senior) user ooit getypeerd als "voorleesmoeder"

en? geband?

Moest het verifiëren - ik was 't niet zelf - maar 't is juist! Al betwijfel ik of het daardoor kwam, ik citeer:

Het grote verschil tussen Hollis (..Morrison) en Sylvian is inderdaad de wijze waarop de stem is gebruikt . Niet als extra instrument, het geheel in balans. Meer als ..."voorlees moeder" waarbij achtergrondgeluid geimproviseerd wordt. Vloeiende, organisch gevormde "spoken word" met hogeschool improvisatie.

Het is dus Sylvian (met name zijn stemgebruik) die hier voor mijn gevoel roet in het eten gooit.

Nope, ruim de kans gegeven.

Na Tin Drum was het voorbij met Japan ... er was nog Oil On Canvas, maar dat was een live-album. Ieder Japan-album was wennen. En tegendraads in de tijd toen de albums verschenen, alhoewel Quiet Life dicht bij de Bowie-trilogie Low/Heroes/Lodger lag, maar door de Moroder-samenwerking licht dansbaar was. Door de verscheidenheid van de albums is er geen favoriet aan te wijzen, het zijn allemaal muzikale hoogtepunten vol tijdloze muziek. Tin Drum was weer even anders dan de voorganger Gentleman Take Polariods met al die oriëntaalse sferen. Alleen kan is die foto van Mao natuurlijk zo fout als het maar kan ....

Ik vind Tin Drum een overgangsalbum, van Japan naar het solo werk van Sylvian welteverstaan. Ik herken me in het commentaar van anderen dat het hier en daar te klinisch klinkt maar het toont ook al de pracht van het solowerk van Sylvian, Voor mij is het oosterse thema iets te ver doorgevoerd maar desondanks een hele ruime voldoende voor dit album. Absolute topper: Ghosts.

Dit heb ik ook. Waar is de groove van Quiet Life, de samenhang van GtP... Lastig album dit.

Echt funky of sexy was Japan nooit; ze doen het bij mij het best als ze decadentie suggereren, want het onderdompelen in sex & rock'n'roll is niet iets wat ze overtuigend overbrengen wat mij betreft.

Eerste twee nummers veeg ik dan ook van tafel; 'Ghost' doet hetzelfde wat 'Nightporter' zo goed deed: het sleept de luister mee door intrigerende geluiden, om vervolgens de melodie rustig uit te laten klappen.

De oriëntaalse invloeden van 'Canton' liggen er wel heel dik op. Maar doordat Sylvain zijn mond houdt werkt de suggestie van verre oorden goed genoeg.

'Still Life in Mobile Homes' is vintage Japan; Sylvains zang danst zwierig over de zwevende drum/bas-combinatie. De opbouw naar het refrein zit goed in elkaar, waardoor je blijft luisteren.

'Visions of China' is redelijk, maar ook wat sullig.

De instrumentatie van 'Sons of Pioneers' doet denken aan een funky variant op de verontrustende ambient van Brian Eno halverwege de jaren 70.

'Cantonese Boy' > zie oordeel over de eerste twee nummers in de openingszin.

Ik waardeer de experimenteerdrift van de band, maar veel van de resultaten zijn wat mij betreft net zo slecht bewaard gebleven als sommige ideeën op Obscure Alternatives en Quiet Life. Al zijn ze wel wat beter geproduceerd en gemusiceerd. De outro is top.

Yep, Divad Sylvain is een held.

zit nu niet meer in de muziek, maar fotografie

Divad Sylvain wel maar David Sylvian niet. Is net als, een nietmachine niet en een naaimachine niet.

Visions of China heb ik destijds grijs gedraaid.... en er staan meer fraaie tracks op...
Sfeervol album.

Zéker een sfeervol album. Op de voorganger constateerde ik dat de gitaar van Rob Dean moeilijk te horen was, niet wetend dat de band op deze opvolger, hun voorlopige zwanenzang Tin Drum, afscheid van hem had genomen. Ooit een glamrock/new waveband van enkele vrienden, bekend met hun ruige werk, in 1981 net als The Doors vóór hen en Keane na hen een groep zonder gitaar.

Ik kom er bij dit album wel achter dat ik de stem van David Sylvian niet goed trek. Bewondering heb ik juist voor het gevarieerde en gecompliceerde instrumentale werk van de vier, waarbij toetsenist Richard Barbieri, bassist Mick Karn en drummer Steve Jansen, de broer van Sylvian, maar de zang van de laatste is me te vlak. Zeker om een album lang naar te luisteren. Beste nummer vind ik dan ook het instrumentale Canton.

In Oor maakte Alfred Bos enkele rake, positieve opmerkingen (even scrollen).
De groep die zich Japan noemde en op de hoes (portret van de grote leider Mao Zedong) en liedtitels (tweemaal wordt Canton genoemd en ook Visions of China komt voorbij) naar de Volksrepubliek China verwees. Maar dat mag natuurlijk. Mijn eigen bandje heet Bruxelles en op de hoes van ons nieuwe album zie je mij etend in Café De Tol in Hummelo met Achterhoekse erwtensoep met roggebrood voor mijn neus.

Post-new wave met artrockelementen, gevoed met geluiden uit het verre oosten. Een volstrekt eigen, warme en tegelijkertijd gecompliceerde stijl. Voor de liefhebber.

Ik vind alle Japan albums toch kleine meesterwerkjes. Hun sound blijft gewoon uniek en hun muziek kent op elk album magische momenten, ook hier weer een aantal keer. Geweldige, zeer bijzondere en artistieke band, met in de gelederen misschien wel de beste mannelijke zanger ooit.

Over dat laatste kunnen we heul lang discussiëren. Zonder er ooit uit te komen...

In de zomer van 1985 leerde ik de muziek van dit zeer buitenissige bandje kennen via de afsluitende live album Oil on Canvas. Ik was tegelijkertijd gefascineerd en ergens wist ik, als ik dit aan anderen laat horen, dan verklaren ze me voor gek. Want de zangstem van David Sylvia die sterk refereert aan Bryan Ferry is beslist niet ieders kopje thee. En dat geldt ook voor die fretloze bas van Mick Karn die soepeltjes overal doorheen vloeit maar erg nadrukkelijk aanwezig is, alsof alles om hem heen is gebouwd. De drums van Steven Jansen zijn anders dan gebruikelijk, de synthesizer van Richard Barbieri atmosferisch en meer een klanktapijt. En een band die zich Japan noemt maar op de hoes staat Mao, een nummer heet Canton en een ander Visions of China? Vragen, vragen...

Maar de nummers dan? Die zijn wonderschoon. En alles valt op de één of andere manier perfect samen. Een geslaagde harmonie van tegenstellingen die uniek te noemen is. En helaas ook het einde van deze band markeerde want een jaar later gaven ze er de brui aan.

Een favoriete nummer noemen is lastig want ik vind ze allemaal prachtig.

Nooit gedacht dat het bandje van Adolescent Sex zich zó enorm zou ontwikkelen..

Ik geef niet rap een 5/5 maar zal dat wel voor dit album doen.
Het laatste album van de band Japan. Het album bevat net als zijn voorganger een mengeling van stijlen.
Het is minder dansbaar dan hun eerste platen maar het geeft wel een fijne vibe weer.