menu

Judas Priest - Firepower (2018)

mijn stem
3,94 (122)
122 stemmen

Verenigd Koninkrijk
Metal
Label: Epic

  1. Firepower (3:27)
  2. Lightning Strike (3:29)
  3. Evil Never Dies (4:23)
  4. Never the Heroes (4:23)
  5. Necromancer (3:33)
  6. Children of the Sun (4:00)
  7. Guardians (1:06)
  8. Rising from Ruins (5:23)
  9. Flame Thrower (4:34)
  10. Spectre (4:25)
  11. Traitors Gate (5:43)
  12. No Surrender (2:53)
  13. Lone Wolf (5:09)
  14. Sea of Red (5:51)
totale tijdsduur: 58:19
zoeken in:
avatar van Eddie
5,0
Altijd wel mooi om te zien hoe een plaat bij verschillende mensen verschillend valt. Ik vind dit ook een meesterlijke plaat, zelfs de enige die in de schaduw van Painkiller mag staan. Ik geef wel toe dat het keurig binnen de lijntjes is allemaal, maar het is zo verdomd goed gespeeld dat ik dat geen moment storend vind. Het enige wat ik mis op deze plaat, en daar moet ik B.Robertson wel gelijk in geven, dat is het venijn wat KK Downing in de Priest bracht. Dat neemt niet weg dat ik nog steeds moeiteloos 5* aan deze plaat geef.

avatar van B.Robertson
Painkiller ben ik ook niet zo'n fan van, van Priest zelf wel overigens, Nostradamus vond ik achteraf gezien verrassend goed. Maar ik dacht vannacht doe eens gek en bestel die CD van KK, is nu nog relatief vers.

avatar van MetalMike
4,5
Nostradamus heb ik altijd een fijn werkje gevonden. Heb het commentaar ook nooit zo begrepen, ze gaven duidelijk aan dat ze een soort van Rock Opera wilden maken, dat mensen dan teleurgesteld waren dat het niet op Painkiller leek, geeft wel aan dat veel mensen een plaat voor hun harses hadden. Dat het geen meesterwerk is, daar was ik het wel mee eens.
Enige wat me niet zo beviel wat het brave geluid, maar ook daar had ik wel wat begrip voor, bij een beetje Proggy muziek of Rock Opera kan je niet alles even hard in de mix hebben, dan verzuipt de plaat en mis je nuance.
Van K.K. twee dingen gehoord en voor mij was het mêh, magere uitvoering van Priest zelf. Maar ken de rest niet.

avatar van B.Robertson
Ik zie het in geval van Sermons of the Sinner als een (jeugd)held van vroeger die een soloplaat uitbrengt en soloalbums zijn niet altijd de besten in vergelijking met regulier bandwerk. KK maakt er alleen een beetje een 'circus' van zo met die bandnaam. Binnen de gelederen van Priest is Ian Hill de enige vaste pijler geweest. Bij de scheiding tussen de gitaristen en de zanger trok ik meer naar Rob Halford, misschien heeft KK nu die eer al laat de toenmalige afgeserveerde Ripper Owens zich makkelijk inhuren tot een Priest-kloon te komen.

avatar van Kronos
4,5
Eddie schreef:
Altijd wel mooi om te zien hoe een plaat bij verschillende mensen verschillend valt. Ik vind dit ook een meesterlijke plaat, zelfs de enige die in de schaduw van Painkiller mag staan.

Voor mij zitten daar nog wel wat albums tussen. Boven Painkiller eerst nog Defenders of the Faith. Na Painkiller komen dan Sin After Sin, Screaming for Vengeance en Sad Wings of Destiny. Die liggen wat mij betreft heel dicht bij elkaar. Firepower staat op een mooie zesde plaats dus maar in puntenaantal dat ik er aan kwijt kan maakt het wel ferme duik. Mijn voorkeur gaat uit naar oude Priest. Hetgene dat Firepower voor mij dan toch een van de toppers maakt is het constante niveau dat bij veel Priest albums ontbreekt. In die zin doet Firepower aan Painkiller denken. Een harder album met minder variatie maar wel enkel goeie nummers.

avatar van Jowanotti
Sir Spamalot schreef:
Origineel is toch ook de volgende applicatie op hun website: Judas Priest - judaspriest-namegenerator.com.


Heerlijk. Ik maakte er een familiegebeurtenis van

"Boven Painkiller Defenders of the faith" nou sorry maar Defenders of the faith vond ik maar een matig album. Freewheel burning, The Sentinal en Night comes down (ook dat intro Prachtig) zijn m'n favorieten. Judas Pries heeft hetzelfde als met Kiss : de hoogtij dagen liggen in de jaren zeventig. alhoewel ik de albums van Judas Priest in de jaren tachtig hoger aan sla dan die van Kiss. Maar het verval lag al in de albums respectievelijk Killing Machine en Dynasty van Kiss. Judas Priest had vanaf Killing Machine !978) tot en met turbo(1986) de neiging om een metal"carnaval" cracker op de albums te zetten waarvan ik mij afvraag wat is de toegevoegde waarde daarvan?? Laat de meezingers maar aan Twisted Sister over want die kunnen dat veel beter dan Judas Priest. Vervolgens worden er albums door elkaar gehaald van de jaren zeventig en tachtig. Die vergelijking gaat naar mijn mening niet op, omdat de techniek van de jaren zeventig anders was dan die van de jaren tachtig. In de jaren zeventig staat bij mij Sad wings of destiny en Sin after sin op een gedeelde 1e plaats, vlak daarna komt Stained Class, Killing machine en Rocka rolla. In de jaren tachtig is het Screaming for vengeance en Ram it down een gedeelde 1e plaats daarna Brittisch Steel, Turbo, Defenders of the faith en als laatste Point of entry. Painkiller uit 1990 is een ander tijdperk, Ram it down had al die richting die Painkiller zou verworden tot een waanzinnig album. De albums met Ripper Owens respectievelijk Jugulator en Demolition zijn naar mijn mening waardige opvolgers. En ook het eerste album na de terugkeer van Rob Halford (Angel of retribution is een waardige opvolger. De albums daarna heb ik (nog) niet aangeschaft.

avatar van namsaap
4,5
Aan de vooravond van de nieuwe release 'Invincable Shield' draai ik dit album nog eens. Ze jaar na dato is dit wat mij betreft nog steeds een knaller van jewelste. Erg benieuwd naar het nieuwe album!

avatar van RonaldjK
3,5
geplaatst:
En dat voorbeeld volg ik, om daarna de twee plaatjes van KK's Priest mee te nemen, op weg naar Invincible Shield. Firepower verscheen behalve op cd als dubbelelpee met drie á vier nummers per plaatkant.

Enkele nummers gingen indertijd vooraf en die zitten in de eerste helft. Titelnummer Firepower opent met alles wat Judas Priest naar mijn smaak zo goed maakt: sterke riffs, snelle gitaarduels met soms een vleugje klassiek aandoende melodie en de sterke zang van Rob Halford. Lightning Strike is iets langzamer van hetzelfde laken een pak: pakkend bovendien. Evil Never Dies is net zo massief waarna het derde nummer dat als "single" verscheen volgt: met Never the Heroes is het weer ieeeetjes ingetogener. Maar nog altijd klinkt intense heavy metal, messcherp vastgelegd.

Daarna verlies ik wat aandacht. Niet omdat de kwaliteit van de composities minder is, maar omdat verrassingen ontbreken. Misschien is het verzadiging die ik voel bij Necromancer en Children of the Sun. Het ingetogen en korte Guardians dat als een intro overgaat in het slepende Rising from Ruins biedt echter de afwisseling die ik zocht. Mede omdat Halford met zijn stem terugschakelt en de gitaarsolo's zo fraai melodieus zijn.

Daarna gebeurt het me echter weer: de aandacht verslapt, terwijl nog steeds alles klopt. Had ik ook bij verschijnen in 2018, toen het ondanks alle lovende verhalen bij mij niet tot een überklassieker wilde uitgroeien. Het beste werk zit in mijn beleving in de eerste helft van de plaat.
Vergelijk ik dit echter met de sterke albums uit de jaren '80, dan doet het er niet voor onder. Integendeel! Geen vervelende meezingers om de hitparade te halen bijvoorbeeld. Vullertjes ontbreken, de kwaliteit is constant. Waarschijnlijk toch iets teveel (?) vlieguren van mijn kant door de jaren heen.

Nadat ik steeds ongeduldiger wacht op een sterk afwijkend nummer, iets avontuurlijkers, misschien wel een Victim of Changes, komt uiteindelijk powerballad Sea of Red. Juist de variatie in Halfords stem laat horen wat de man vermag en hetzelfde geldt voor de opbouw van het nummer met heerlijk gitaarwerk.

Indertijd verschenen met online logomaker, leuk om je naam in te noteren.

Gast
geplaatst: vandaag om 02:08 uur

geplaatst: vandaag om 02:08 uur

Let op: In verband met copyright is het op MusicMeter.nl niet toegestaan om de inhoud van externe websites over te nemen, ook niet met bronvermelding. Je mag natuurlijk wel een link naar een externe pagina plaatsen, samen met je eigen beschrijving of eventueel de eerste alinea van de tekst. Je krijgt deze waarschuwing omdat het er op lijkt dat je een lange tekst hebt geplakt in je bericht.

* denotes required fields.

Let op! Je gebruikersnaam is voor iedereen zichtbaar, en kun je later niet meer aanpassen.

* denotes required fields.