Judas Priest - Firepower (2018)

Altijd wel mooi om te zien hoe een plaat bij verschillende mensen verschillend valt. Ik vind dit ook een meesterlijke plaat, zelfs de enige die in de schaduw van Painkiller mag staan. Ik geef wel toe dat het keurig binnen de lijntjes is allemaal, maar het is zo verdomd goed gespeeld dat ik dat geen moment storend vind. Het enige wat ik mis op deze plaat, en daar moet ik B.Robertson wel gelijk in geven, dat is het venijn wat KK Downing in de Priest bracht. Dat neemt niet weg dat ik nog steeds moeiteloos 5* aan deze plaat geef.

Painkiller ben ik ook niet zo'n fan van, van Priest zelf wel overigens, Nostradamus vond ik achteraf gezien verrassend goed. Maar ik dacht vannacht doe eens gek en bestel die CD van KK, is nu nog relatief vers.

Nostradamus heb ik altijd een fijn werkje gevonden. Heb het commentaar ook nooit zo begrepen, ze gaven duidelijk aan dat ze een soort van Rock Opera wilden maken, dat mensen dan teleurgesteld waren dat het niet op Painkiller leek, geeft wel aan dat veel mensen een plaat voor hun harses hadden. Dat het geen meesterwerk is, daar was ik het wel mee eens.
Enige wat me niet zo beviel wat het brave geluid, maar ook daar had ik wel wat begrip voor, bij een beetje Proggy muziek of Rock Opera kan je niet alles even hard in de mix hebben, dan verzuipt de plaat en mis je nuance.
Van K.K. twee dingen gehoord en voor mij was het mêh, magere uitvoering van Priest zelf. Maar ken de rest niet.

Ik zie het in geval van Sermons of the Sinner als een (jeugd)held van vroeger die een soloplaat uitbrengt en soloalbums zijn niet altijd de besten in vergelijking met regulier bandwerk. KK maakt er alleen een beetje een 'circus' van zo met die bandnaam. Binnen de gelederen van Priest is Ian Hill de enige vaste pijler geweest. Bij de scheiding tussen de gitaristen en de zanger trok ik meer naar Rob Halford, misschien heeft KK nu die eer al laat de toenmalige afgeserveerde Ripper Owens zich makkelijk inhuren tot een Priest-kloon te komen.

Voor mij zitten daar nog wel wat albums tussen. Boven Painkiller eerst nog Defenders of the Faith. Na Painkiller komen dan Sin After Sin, Screaming for Vengeance en Sad Wings of Destiny. Die liggen wat mij betreft heel dicht bij elkaar. Firepower staat op een mooie zesde plaats dus maar in puntenaantal dat ik er aan kwijt kan maakt het wel ferme duik. Mijn voorkeur gaat uit naar oude Priest. Hetgene dat Firepower voor mij dan toch een van de toppers maakt is het constante niveau dat bij veel Priest albums ontbreekt. In die zin doet Firepower aan Painkiller denken. Een harder album met minder variatie maar wel enkel goeie nummers.

Heerlijk. Ik maakte er een familiegebeurtenis van