Judas Priest - Firepower (2018)

Echt verbazingwekkend wat voor hoge scores deze plaat krijgt. Overal hoor ik gejubel, maar dit stelt echt niets voor. Geinige dertien in een dozijn heavy metal. Tuurlijk, Halford doet het uitstekend voor een 66-jarige, maar daar houdt het bijna mee op. De productie is een stuk beter dan op Redeemer. Dan kan ik wel stoppen met de positieve punten. Ik mis K.K. Downing (en Tipton ook wel, met de wetenschap dat hij al jaren parkinson heeft). Het kan niet anders dan dat de gitaarpartijen door Faulkner geschreven zijn. Kom er vandaag achter dat hij de gitarist van Lauren Harris was. Dat zegt toch genoeg mensen? Waarom zijn we wel bij Lauren Harris zo eerlijk om te zeggen dat het niks is, maar hier niet?

Hoe verder ik luister, hoe treuriger ik ervan word. Al na drie nummers was ik er al klaar mee. Waarom vergelijken mensen dit met Painkiller? Twee albums die mijlenver van elkaar staan. Vanaf het oersaaie Traitors Gate valt het op hoe non-priest het klinkt. Judas Priest is dood. Het was een erg leuke marathon, maar het einde is een domper.

Tussenstand:
1. Sad Wings Of Destiny
2. Defenders Of The Faith
3. Sin After Sin
4. Nostradamus
5. Ram It Down
6. Angel Of Retribution
7. Stained Class
8. Screaming For Vengeance
9. Turbo
10. Painkiller
11. Rocka Rolla
12. British Steel
13. Demolition
14. Killing Machine
15. Point Of Entry
16. Firepower
17. Redeemer Of Souls
18. Jugulator

Dit is ook geen NWOBHM. Dan moet je vooral denken aan het vroege werk van Maiden, Diamond Head, Saxon, Def Leppard en vele andere Britse bands van rond '80-'82.

Goed, ik hou ook niet van deze klasse heavy metal of wat je het ook wil noemen in het algemeen.

Jullie maken we nou wel benieuwd naar het eerdere werk van Priest (dat ik nooit serieus heb beluisterd), als deze blijkbaar onderaan de lijst bungelt...

Ah joh, trek je niks aan van die lijstjes (of welke lijstjes dan ook)

Ben zelf erg van de lijstjes dus dat wordt moeilijk!

Ach, ook lijstjes zijn maar een mening. Bij mij zou Firepower absoluut hoger op de lijst komen. Heerlijk gitaarwerk, heerlijke zang, en heerlijke teksten. Judas Priest is hartstikke springlevend!

Dat argument was sterker geweest als Faulkner als songwriter bij dat album betrokken was geweest. Wellicht dat het album dan beter had geklonken . Hij is daar gewoon een gehuurde kracht en krijgt op twee nummers credits voor een bijdrage aan een nummer. Dat matige album heeft overigens slechts 4 stemmen, waarvan volgens mij maar één van de stemmers op dit album. De 'we daar wel zo eerlijk zijn' valt wel mee dus.

Tipton heeft wel degelijk zijn bijdrage geleverd aan Firepower als songwriter. En zijn onmiskenbare soleerstijl is zeker terug te horen op dit album. Maar ook ik had liever K.K. Downing naast hem gehoord.

Tipton heeft inderdaad met veel pijn en moeite al zijn bijdrages geschreven en ingespeeld voor dit album. Prestatie van formaat, kan me niet voorstellen hoe moeilijk en frustrerend dat geweest moet zijn zeg.

Bij mij staat deze in de bovenste helft van de lijst. Maar het is lang niet hun beste naar mijn mening.

In de discografie van Judas Priest zitten redelijk uiteenlopende dingen. Wat je van het ene album vindt zegt dus niet meteen iets over wat je van het andere vindt. Gewoon allemaal eens uitproberen.

Dit dus!

Dit is voor mijn gevoel voor het eerst weer een JP album dat langer dan een paar dagen blijft hangen sinds Angel Of Retribution. Deze gaat de auto in, en krijgt van mij een welverdiende 3,5, met necromancer en Rising From Ruins als voorlopige favorieten

Dit album is mijns inziens een bijzondere wederopstand van Judas Priest qua muziek. Dit album sluit naadloos aan bij de klassiekers van weleer.

Na een draaibeurt of 20 beklijven alle songs. De productie is top, Halford klinkt als een jonge, hongerige hond, de songs zijn af.

De voorgaande drie albums daar kon ik weinig mee, de twee albums met Ripper konden mij ook niet bekoren, dus de enige conclusie: Firepower is het beste Priest album sinds Painkiller!

Petje af voor deze Metal goden die bijna 70 zijn!

Sterke heavy metal plaat van deze veteranen,tenminste daar ga ik gemakshalve maar even van uit want ik heb eigenlijk nooit eerder serieus naar hun muziek geluisterd.Maar daar gaat gezien de kwaliteit van deze schijf wel verandering in komen.
Vooral de twee openingssongs,Rising from Ruins en Spectre bevallen me prima,al haalt eigenlijk wel heel het album een constant,hoog niveau.

Geweldig album. Overall echt een hoog niveau.

Judas priest moet alleen oppassen dat ze geen kermisattractie worden in de toekomst.

Hoezo? Dat zijn ze toch al lang?

En hij blijft leuk! Inmiddels heeft hij al ruim tien keer gedraaid en elke luisterbeurt vermaak ik me er weer mee. Score gaat omhoog naar vier sterren! En een voorlopig plekje in de jaarlijst, wie had dat verwacht?

6 Augustus weer live mogen aanschouwen. Voortreffelijk en de nieuwe nummers staan als een huis live. (firepower, lightning strike, rising from ruins en no surrender "met glenn".
Firepower blijf ook na de vele luisterbeurten een grandioze judas Priest plaat.

Live kwamen de nieuwe nummers inderdaad mooi uit de verf en wat mij betreft konden ze zich prima meten met de klassiekers.

Zag dat ze in Tilburg ook Victim of changes hebben gespeeld. Naar mijn weten voor het eerst deze tour. En ook het nieuwe No surrender was een premiere. Ze zijn goed bezig deze tour!

Ik dacht na een jaartje niet afspelen mijn enthousiasme wel wat minder zou zijn geworden. Niets is minder waar. Wat een fun listen weer. Alleen Never the Heroes wordt geskipt.

Kan ik met totaal in vinden gigage. Voor mij blijft Priest toch dé metalband. Er zijn een hoop bands gekomen die dezelfde (soort) muziek spelen, maar Priest is en blijft voor hij het summum.

Oude metalhead meldt zich aan het front. Ik ben vroeger, 1982, afgehaakt na Point of Entry. Er kwamen toen spannender releases op de markt (Number of the Beast, Blackout, Earthshaker) en het zakgeld kon maar een keer worden uitgegeven. Mijn buurjongen had Screaming, en die kon ik dus tapen. Ik vond die toen overigens veel minder dan British Steel, toen mijn favo Priest album. Defenders en Painkiller zijn langs mij heengegaan, ik zat toen alweer in een andere fase.
Een tijdje terug bij toeval tegen Firepower aangelopen en meteen raak! Damn, wat een fantastische plaat! Heerlijk helder en vet geproduceerd en lekkere tracks, geen enkele echt zwakke broeder. Ik ben vanwege Firepower ook in ander mij nog tamelijk onbekend Priest werk gedoken, met name de hiervoor genoemde post '81 top albums. Ook goed, maar ik vind Firepower toch veel lekkerder. Komt wellicht omdat ik geen nostalgische gevoelens bij dat oudere week heb. Bizar eigenlijk dat na al die tijd door puur toeval de liefde tussen Priest en mij weer is opgelaaid.

Heerlijke plaat. Maar waarom zoveel nummers? Als de matige nummers uit waren gehaald dan was een hogere score zelfs nog mogelijk!!

Ik zou Defenders zeker een kans geven, wat mij betreft de beste Priest plaat. Vind ik persoonlijk ook beter dan Screaming én British Steel. Painkiller is ook een gave plaat.

Ik vind Defenders ook (iets) beter dan Screaming for vengeance en zeker beter dan Britsh steel.

Eerste twee nummers kende ik al, was er niet super van onder de indruk, maar nu ik het geheel hoor, vallen de nummers ook beter voor mij op hun plaats op één of andere manier. Met name "Lightning Strike". "Evil Never Dies" is het eerste echte hoogtepunt voor mij... daarna volgen die hoogtepunten elkaar snel op; "Never The Heroes" heeft voor mij een Saxon feel, "Children Of the Sun" waar Halford heerlijk krachtig naar voren komt, het mooie "Guardians" als intro voor het machtige "Rising From Ruins" en voor mij het weergaloze "Spectre" als laatste echte hoogtepunt. Wat een zalige plaat is dit toch geworden, fantastische productie, een Halford die bijna zo goed klinkt als op "Angel of Retribution", absolute top prestatie van de man. Laatste 3 nummers zijn ietwat overbodig, maar ik geef toch 4.5 ster omdat ik het net wat beter vind dan de voorganger die ik 4 sterren geef, alles bij elkaar genomen dichter bij een 9 dan een 8. Het klinkt veel geïnspireerder, de band heeft lol zo klinkt het. Zo klinken de nummers ook, geïnspireerd! De riffs volgen elkaar op, nummers krijgen een twist door de variatie die er in zit.
Dat de band dit nog kon brengen verbaasde me, een prachtige aanvulling op hun oeuvre, geen plichtmatige oefening, maar een meer dan volwaardige Priest plaat!