Sir Spamalot schreef:
...ondanks een paar mindere momenten naar het einde toe, maar dan krijg ik weer “dat gevoel”, het gevoel van hun albums van de jaren tachtig, waar een zogezegd minder nummer (in casu: Lone Wolf) gered wordt door een specifieke zanglijn, een specifieke gitaarlijn, een prachtige gitaarsolo. Dan hang ik deze trailer met Firepower erin aan de trekhaak van de trekker met Defenders of the Faith of Screaming for Vengeance erin, welke inderdaad ook die mindere momenten hebben maar dan als album geslaagd zijn volgens mijn buikgevoel
hier vat je toch heel aardig mijn gevoel bij deze plaat samen. Ik ben er inmiddels wel achter dat deze zich probleemloos kan meten met het werk van eind jaren 70/begin jaren 80. Roept deze plaat hetzelfde gevoel op dan? ja, en nee. Muzikaal gezien klinkt het zoveel beter, het geluid is beter ik hou meer van de stem van Rob heden ten dage dan van de jonge Rob. De nummer liggen qua stijl niet zo ver uit de buurt van het oude werk. Alleen heeft deze plaat nog geen enkele nostaligische waarde voor me. Ik heb geen herinneringen aan deze hoe ik met een cassette radio met Priest en Maiden de hele zomer door kwam bijvoorbeeld. Verslavend is deze overigens wel.