Judas Priest - Firepower (2018)

Origineel is toch ook de volgende applicatie op hun website: http://judaspriest-namegenerator.com.

Ik onderschrijf jouw verhaal helemaal!!!

Redeemer of Souls heb ik nooit aangeschaft, want wat ik hoorde via youtube overtuigde mij allerminst. De songs missen gewoon de pit die Painkiller, Screamings for Vengeance en (vooral) Defenders of the Faith had. Op basis van de twee eerste vrij gegeven songs van Firepower heb ik deze cd dan wel aangeschaft. Na vier luisterbeurten kan ik zeker zeggen dat het een lekkere plaat is. De songs zijn over het algemeen prima, maar ik vind niet dat er echte uitschieters op staan, Zoals vaak gezegd hier is de productie prima met oud gediende Tom Allom achter de knoppen.
De cd haalt niet het niveau van de drie eerder genoemde cd's.

50 jaar oud, en dan toch invullen hè;)

Vanmorgen had ik eindelijk tijd om de LP bij de platenzaak op te pikken. Inmiddels draait Firepower zijn rondjes in huize Namsaap en ik ben vooralsnog erg positief over het album. Belangrijkste winst t.o.v. Redeemer Of Souls is dat het album, zoals door meerderen al aangegeven, productioneel klinkt als een klok.

Compositorisch laat Judas Priest geen verrassingen horen maar dat is geenszins bezwaarlijk, aangezien dat de laatste keer (Nostradamus) nu niet bepaald tot een geweldig resultaat leidde. Het Judas Priest op Firepower klinkt vertrouwd en bevlogen. Prima plaat!

Leuk zeker, maar origineel niet meer: http://metallica.alwaysdata.net

Zo doe je dat dus, een geweldig album maken als je toch al even meeloopt!

Leuk album. De tweede helft heeft meer om het lijf dan de wel erg veilige viertal openers.
Rising from Ruins is de sterkste en zeker wel een uitschieter met die mooie intro erbij.

Ik kan het eerste deel van het album ook goed waarderen, maar ben met je eens dat het tweede deel van het album sterker is, met name het kwartet Rising to Ruins tot en met Traitors Gate.

Wanneer een band na zo'n 40 jaar met dit komt...wat moet je dan nog vertellen en die teksten... och.
Maar de rest...

Ik denk dat Judas Priest met het album 'Firepower' toch wel een mooie punt achter hun carrière kunnen zetten, met al een ruim aangename discografie weet de band toch ook met Firepower een fijn album op de wereld te zetten. Echter, gaat het denk ik na dit album niet meer helemaal goed voelen mocht Tipton er helemaal mee gaan stoppen (ook met muziek maken), want dan mist de band Judas Priest toch echt wel zijn gezichten, met een al vertrokken K.K. Downing en dan nu een Tipton door Parkinson. Ook Halford tikt over drie jaar zijn 70ste levenjaar aan, en mochten ze willen stoppen rond die tijd, kunnen ze dat beter nu doen want het kan altijd nog slechter gaan klinken met een 'afscheidsalbum'.

Het niveau wat 'Painkiller' had gaat dit album niet aantikken, en dat zou anders ook wel donders moeilijk worden want Painkiller was een album van zichzelf, een typische 'Once in a lifetime moment'. 'Firepower' kent zijn openers, met nummers als 'Firepower' en 'Lightning Strike' opent het album razend hard en snel, en zit je interesse al ontzettend hoog. Met het nummer 'Guardians' kreeg ik het gevoel alsof de band zei dat ze het wat anders gingen aanpakken met nummers als 'Traitors Gate' knalden de formatie toch wel weer hard door en dan zat je vanaf 'Rising from Ruins' tot aan 'Traitors Gate' wel even te genieten van het werk van de heren, waarna het album met een mooi en rustig nummer 'Sea of Red' eindigde en dat zette een perfecte album op de wereld.

Dit is tevens ook gelijk het einde van mijn Judas Priest marathon, waarmee ik me uitstekend en prima mee vermaakt heb. Firepower is een mooie afsluiting maar de echte pit wat de groep in hun vroegere jaren kende mistte ik hier en daar, en dan klonk het album toch niet bepaald 'nieuw'.

(voorlopige) Eindstand:

01. Painkiller
02. Screaming for Vengeance
03. Defenders of the Faith
04. Sad Wings of Destiny
05. Sin After Sin
06. British Steel
07. Angel of Retribution
08. Stained Class
09. Firepower
10. Redeemer of Souls
11. Turbo
12. Killing Machine
13. Nostradamus
14. Point of Entry
15. Rocka Rolla
16. Demolition
17. Ram It Down
18. Jugulator

Gemiddeldes:

01. Megadeth 4,10*
02. Judas Priest 4,00*
03. Slayer 3.21*
04. Twisted Sister 3.00*

Verdienstelijke herhalingsoefening, in ieder geval beter dan de saaie en langdradige voorganger Redeemer Of Souls. Door de prima produktie en het meer compacte songmateriaal klinkt alles hier optimaal goed, temeer omdat zanger Rob Halford in topvorm is. Het feest der herkenning werkt zo aanstekelijk dat je amper doorhebt dat de hier verzamelde songs eigenlijk niet zo heel bijzonder zijn. Naarmate het album vordert begint dat besef wel te komen en gaat de plaat helaas uiteindelijk ook een beetje als een nachtkaars uit.

Wat mij betreft het beste album sinds Painkiller. Over de gehele linie louter sterke nummers. Qua stijl niks nieuws, en zeker de eerste paar nummers zijn gewoon glorieuze Priest tracks zoals we ze al decennia kennen, maar wel gewoon erg goed uitgevoerd. Vanaf 'Rising from Ruins' worden er wel wat dingen uitgeprobeerd, waardoor Firepower voor mij echt een quintessentiële Priest-plaat is geworden. Vooral Rob Halford is erg goed in vorm. Alleen jammer dat dit de laatste keer is dat we Glenn Tipton gaan horen, waarschijnlijk.

Ik kan inmiddels ook wel genieten van Firepower, maar het beste album sinds Painkiller vind ik weinigzeggend. Een grote prestatie is het namelijk niet want er zijn nadien geen fantastische albums meer verschenen. Firepower mag dan wel het beste zijn sinds Painkiller, maar tegelijk komt het ook niet echt in de buurt, waardoor het wat mij betreft een misleidende uitspraak is.

Nee, het overtreft Painkiller inderdaad niet, maar met zo'n uitspraak bedoel ik natuurlijk dat we voor het eerst sinds Painkiller weer een Priest album hebben wat hen aanhoren meer dan waard is. In de trant van 'Ben jij ook teleurgesteld door Jugulator, Demolition, of Redeemer of Souls? Probeer dan nu Firepower!' Waar ik overigens niet mee wil zeggen dat genoemde albums niet hun eigen fijne momenten hebben.

Een misleidende uitspraak?? Hoe bedoel je dat?

Ook wat mij betreft is dit het beste album sinds Painkiller.

Het is een misvatting te denken dat je door zoiets te zeggen, dit nieuwe album met Painkiller vergelijkt. Het tegendeel is waar. De uitspraak zegt vooral iets over de albums die na Painkiller verschenen. Die zijn minder dan Firepower. Gezien het aantal albums dat in de tussenliggende jaren verscheen (vijf in 28 jaar) is het juist apart en veelzeggend dat JP toch nog in staat blijkt dergelijke kwaliteit te produceren.

Dat had ik al uitgelegd dacht ik.

De uitspraak was hier al verschillende keren voorbij gekomen en het lijkt heel wat maar als je er even over nadenkt is het eerder weinigzeggend. Om het met een extreem voorbeeld duidelijk te maken: Stel dat ik in 1990 olympisch goud haalde met hoogspringen. De jaren daarna bakte ik er nog maar weinig van. Ik geraakte zelfs niet meer over één meter! En plots, na 25 jaar, spring ik 1 meter en 5 centimeter. "De beste prestatie sinds mijn gouden medaille!!" Maar nog steeds niet hoog hè.

Ik snap hem. Je zou dus ook kunnen zeggen: Het beste album sinds Painkiller. Maar hey, zo moeilijk was dat ook niet he?

Hun beste album sinds de terugkeer van Rob Halford. (De twee zonder hem zijn te vergeten.)

Klopt. Letterlijk ben ik zijn naam vergeten (Ik weet alleen dat hij ook bij Iced Earth zat).

Tim ´ripper´ Owens

Judas priest vroeger erg veel gedraaid in mijn metal periode!
Tot en met painkiller ook bijna alles op cd/ lp.
Toen een beetje uit het oog en oor verloren!
Toen meer in de bluesrock ( en nog)
Maar draai uiteraard nog veel metal ( Iron Maiden, accept, Saxon, en judas priest)
Zoals al gezegd was ik ze een beetje uit het oog en oor verloren, nog even en kleine opleving bij angel of retribution.
Maar wat albums er voor en de twee na angel of retribution niet meer gehoord. Nu weer een nieuwe kans gegeven de nieuwe judas priest, en zeer positief verrast!! Wat een heerlijke sound en pakkende songs!
Heb 'FIREPOWER 'op vinyl en klinkt prima ?. Fantastische productie!!!
Voor mij een aangename verrassing van judas priest, ze kunnen het nog steeds. Blijft toch een stukje jeugdsentiment deze band.

Ja, dit album klinkt beter en Rob Halford zingt beter. Maar daarmee heb je nog geen goed album. Een klein uur blijven boeien vraagt sterke nummers. En dat is precies wat Firepower te bieden heeft. Echt elk nummer is de moeite en er is onderling net genoeg variatie. Het knappe Sea of Red werkt perfect als afsluiter.

89/100


-----------------


Defenders of the Faith: 99/100
Painkiller: 99/100
Sin After Sin: 98/100
Screaming for Vengeance: 98/100
Sad Wings of Destiny: 97/100
Firepower: 89/100
Stained Class: 88/100
British Steel: 88/100
Killing Machine: 87/100
Ram It Down: 87/100
Redeemer of Souls: 78/100
Turbo: 73/100
Angel of Retribution: 72/100
Nostradamus: 71/100
Point of Entry: 70/100
Rocka Rolla: 68/100

Door het enthousiasme dat het allemaal beter is dan al het materiaal sinds Painkiller leek ik het een geweldige plaat te vinden. Meerdere luisterbeurten later blijkt Firepower gewoon een lekkere Judas Priest CD te zijn, die zeker de verwachtingen overtreft. Het geluid is prima en de songs zijn dik in orde. Toch kan ik niet zeggen dat er toekomstige klassiekers op deze CD staan. Een schande is dat natuurlijk niet. De vertrouwde elementen zijn allemaal aanwezig: de dubbelloopse gitaarpartijen, getokkelde tussenstukjes, de melodieën, het oerdegelijke baswerk van Ian Hill en de geweldige zang van Rob Halford. Ok, hoog zingen gaat steeds moeilijker maar hij blijft binnen zijn eigen grenzen het maximale eruit halen. Respect.

Laatste weken veel vaker gedraaid dan ik op basis van mijn eerste indruk (gematigd positief, geen toppertjes) had verwacht.

Ik was dus weer eens te snel met mijn oordeel..

Weliswaar 3-4 mindere, maar niet eens echt slechte, nummers (ik noem flame thrower, necromancer, lone wolf, sea of red) maar de rest zijn toppers in spé en hadden alle niet misstaan op de beste platen uit hun discografie (screaming, defenders en painkiller).

Beoordeling dus naar boven bijgesteld.

Met moeite een maand na datum van verschijnen maar na talloze luistersessies ervaar ik een verslavende werking bij dit album. Het was zelfs zo erg dat ik mij de vraag stelde of ik dit beter vond dan Painkiller, wat natuurlijk een hypothetische vraag dient te blijven. Door de geruime tijd tussen beide albums en ook door een andere opzet is vergelijken mijns inziens een leuke doch tamelijk zinloze oefening.

En toch... kon ik het een paar weken geleden niet laten om beide albums na elkaar te draaien, want eens de vraag gesteld zoek je een antwoord. Painkiller liet op mij niet meer die verwoestende indruk van 28 jaar geleden na en is dat niet logisch? Sindsdien is er al zo veel muziek op mij afgekomen.

Momenteel heb ik een lichte voorkeur voor deze Firepower, ondanks een paar mindere momenten naar het einde toe, maar dan krijg ik weer “dat gevoel”, het gevoel van hun albums van de jaren tachtig, waar een zogezegd minder nummer (in casu: Lone Wolf) gered wordt door een specifieke zanglijn, een specifieke gitaarlijn, een prachtige gitaarsolo. Dan hang ik deze trailer met Firepower erin aan de trekhaak van de trekker met Defenders of the Faith of Screaming for Vengeance erin, welke inderdaad ook die mindere momenten hebben maar dan als album geslaagd zijn volgens mijn buikgevoel.

Durf ik dit album het etiket “gedurfder dan anders” toebedelen? Dat is moeilijk, dat is zo persoonlijk maar ik wist voordien niet meer wat ik bij Judas Priest zo heb gemist sinds, juist, een Defenders of the Faith of een Painkiller: het ergens loslaten van teveel regels, het gewoon op je af laten komen, dankzij een nieuwe (of zeg maar een tweede) adem door de inbreng van gitarist Richie Faulkner, het vertrouwde vakwerk van producer Tom Allom, de aandacht voor details van Andy Sneap én het eindelijk gevarieerder drumwerk van Scott Travis, dat voor mij meer “swing” bevat, meer avontuur.

Datzelfde buikgevoel dicteert mij hier een 4,50 te stemmen in plaats van mijn huidige 4,00 en ik durf niet, ik aarzel want, komaan, vind ik dit even goed als Defenders of the Faith? Resoluut neen dicteert mijn verstand, want Defenders roept bij mij andere gevoelens op, natuurlijk uit nostalgie maar vooral door de beruchte A-kant ervan. Hoe lang is het echter geleden dat ik nog zo een warm gevoel kreeg bij een album van de “Oude Krakers” zoals Iron Maiden of Judas Priest of... Raakpunt tussen hun goeie albums en deze Firestorm? Variatie (en vakmanschap). Dit krijgt een warm applaus van mij.

hier vat je toch heel aardig mijn gevoel bij deze plaat samen. Ik ben er inmiddels wel achter dat deze zich probleemloos kan meten met het werk van eind jaren 70/begin jaren 80. Roept deze plaat hetzelfde gevoel op dan? ja, en nee. Muzikaal gezien klinkt het zoveel beter, het geluid is beter ik hou meer van de stem van Rob heden ten dage dan van de jonge Rob. De nummer liggen qua stijl niet zo ver uit de buurt van het oude werk. Alleen heeft deze plaat nog geen enkele nostaligische waarde voor me. Ik heb geen herinneringen aan deze hoe ik met een cassette radio met Priest en Maiden de hele zomer door kwam bijvoorbeeld. Verslavend is deze overigens wel.

Ik hou helemaal niet van NWOBHM, maar dit album blijf ik maar opzetten! Een onverwachte hoogvlieger (voor mij althans...)

De oplossing ligt voor de hand. Stem 4,5* voor dit album en 5,0* voor Defenders.

Ik snap echt niet hoe iedereen hier zo lyrisch over is. Goed, Nostradamus was niet populair bij de fans omdat deze wel erg afweek van de klassieke Priest-sound en Redeemer Of Souls heeft een belabberde productie, maar heeft Firepower nu echt zoveel interessanters te melden dan een goeie productie? Het eerste nummer dat mij wakker schudt is Rising From The Ruins en dan zitten we al over de helft van de cd. Alles daarvoor was uitzonderlijk standaard op een manier dat ik liever de laatste Primal Fear opzet, dan dat ik Priest zichzelf door standaard mid-tempo niemendalletjes heen hoor worstelen. Ja, Halford zingt echt goed hoor en de solo's zijn mooi, maar potverdrie wat is het allemaal voorspelbaar.

Ik was nooit een grote Judas Priest-fan voordat ik deze marathon deed en ben juist nu best wel om met betrekking tot de kwaliteit. Firepower is echter het clichébeeld dat ik had van hoe de band zou klinken. Saaie heavy metal met poepsimpele teksten. Flame Thrower is echt een van de meest afgezaagde tracks die ik ooit van de band heb gehoord. Niet getreurd, want The Spectre, No Surrender en Lone Wolf zijn eveneens verschrikkelijke tracks waarbij laatstgenoemde zelfs nog lijkt terug te grijpen op de Owens-albums met een misplaatste groove. Slechts afsluiter Sea Of Red beroert me nog een beetje.

Als Redeemer Of Souls een goeie productie had gehad en een beter zingende Halford, had dat album qua materiaal veel hoger gestaan dan deze wat mij betreft uitzonderlijk teleurstellende afsluiter. Heeft nog eens veel teveel songs ook. Jammer, maar de fans slikken het allemaal toch wel. Ik zet Nostradamus nog wel een keer op.

Eindstand
1. Nostradamus 5*
2. Defenders Of The Faith 4.5*
3. Sin After Sin 4.5*
4. Ram It Down 4.5*
5. Stained Class 4*
6. Sad Wings Of Destiny 4*
7. Angel Of Retribution 4*
8. Turbo 4*
9. Screaming For Vengeance 4*
10. Demolition 4*
11. Painkiller 3.5*
12. British Steel 3*
13. Rocka Rolla 3*
14. Jugulator 3*
15. Firepower 2.5*
16. Redeemer Of Souls 2.5*
17. Killing Machine 2.5*
18. Point Of Entry 2.5*
Gemiddelde: 3,61*