Hoera! 2018 is goed begonnen, want MGMT heeft een nieuwe plaat uitgebracht. Het duo, bestaande uit Ben Goldwasser en Andrew VanWynbergen, werd gevormd in 2002 in Connecticut. Het duurde toen vijf jaar vooraleer MGMT in 2007 het debuutalbum ‘Oracular Spectacular’ op de wereld losliet, een ijzersterke plaat en voor mij een echte classic uit de Nillies die me altijd in een nostalgische bui weet te brengen. De plaat bracht onvergetelijke singles voort zoals de dansbare kraker ‘Kids’, het opzwepende ‘Electric Feel’ en de tijdloze parel ‘Time To Pretend’. Vervolgens kwam MGMT in 2010 met het minder hitgevoelige ‘Congratulations’, wat echter wel een solide album bleek te zijn en enkele prachtnummers herbergt. In 2013 volgde echter het hit-and-miss album ‘MGMT’, wat voor vele fans mosselen noch vis bleek te zijn. Toen bleef het een tijdje stil rond de band, en velen (mezelf incluis) hadden een donkerbruin vermoeden dat Goldwasser en VanWyngarden weleens uitgezongen konden zijn. Gelukkig is niets minder waar. De nieuwe worp ‘Little Dark Age’ ligt intussen al enkele weken in de rekken en blijkt een glorieuze return to form te zijn voor deze heren. Driewerf hoera, ik ben zo blij met deze liedjes.
De plaat opent een beetje freaky met het grappige en quirky ‘She Works Out Too Much’. Na enkele luisterbeurten groeit deze opener nog meer en blijkt het een hardnekkige oorwurm te zijn. Psychedelische synths, funky bas, jazzy akkoorden en geinige zang maken van dit nummer een perfecte amuse voor wat komen gaat.
Als tweede nummer krijgen we meteen leadsingle ‘Little Dark Age’ voor de kiezen. Wat meteen opvalt is dat de toon vrij donker en zelfs lichtjes ‘gothic’ lijkt. Dit is een goed gegeven en doet af en toe terug denken aan de ‘80s (wat nog vaker zal gebeuren), meer bepaald aan artiesten als Depeche Mode en Gary Numan. Het lied is mysterieus, met raadselachtige lyrics en erg sterke melodielijnen. Geweldige topper.
“I grieve in stereo
The stereo sounds strange
I know that if you hide
It doesn’t go away
If you get out of bed
And find me standing all alone
Open-eyed
Burn the page
My little dark age”
We gaan verder met het lichtjes bijtende ‘When You Die’. Aan dit nummer leverde ook psychedelische indieheld Ariel Pink een bijdrage. Logisch, gezien MGMT en Ariel Pink compleet in dezelfde lijn liggen. ‘When You Die’ is een staaltje aanstekelijke psych-pop die erin slaagt de zomer in huis te brengen en toch hier en daar een koude rilling te veroorzaken. MGMT laat met elk nummer horen dat ze nog matuurder geworden zijn in hun sound. Leuk nummer!
“Go fuck yourself
You heard me right
Don’t call me nice, again
Don’t you have somewhere to be at seven thirty?
Baby, I’m ready
I’m ready ready ready to blow my brains off”
Track 4 is één van mijn absolute favorieten van het album. Het is dan ook niet verwonderlijk dat het lichtjes homo-erotische ‘Me And Michael’ het meest 80s-klinkende nummer van de plaat is. De cheesy, galmende keyboardklanken die het nummer inleiden toveren meteen een glimlach op mijn gelaat. Heerlijke melodieuze zang van VanWyngarden en een knaller van een refrein stuwen dit nummer meteen naar mijn voorlopige top 10 singles van het jaar.
“Me and Michael
Solid as they come
Me and Michael
It’s not a question now”
‘TSLAMP’, afkorting voor ‘Time Spent Looking At My Phone’, is een licht maatschappijkritisch deuntje waarop het moeilijk is te blijven stilzitten. Dansbaar, met een subtiele exotische touch en wederom catchy hooks. Ook de vocale leukigheidjes zijn hier een meerwaarde. Zo heb ik het erg graag, hoor.
Met nummer 6, ‘James’, zijn de Ariel Pink vibes al helemaal niet meer weg te denken. In de lage vocalen is de geest van Stephen Merritt van The Magnetic Fields ook erg sterk aanwezig (ook al leeft de man gewoon nog hoor). De plaat zakt niet in maar blijft over de hele lijn sterk.
‘Days That Got Away’ is een grotendeels instrumentaal sfeerstuk dat mooi de brug maakt naar het laatste drieluik van het album. De synths creëren een dromerige, zomerse en toch mysterieuze sfeer. Een momentje lekker wegdromen met dit muziekje.
‘One Thing Left To Try’ is weer een lekker energiek nummer met een geweldige dynamiek. MGMT klinkt even jeugdig en fris als 10 jaar geleden, maar ook urgent en met een zekere ‘serieux’ die ze in de begindagen nog niet aan de dag konden leggen.
‘When You’re Small’ is een trage ballad met de goeie oude invloeden van Syd Barrett en co. Het is een rustige opmaat naar de afsluiter.
Het laatste nummer, en tevens de derde single ‘Hand It Over’ vind ik een magisch lied. Ingetogen, maar toch laat het een blijvende indruk na. Waarom dit zo is weet ik nog niet precies, maar ‘Hand It Over’ is vanaf de eerste luisterbeurt een favoriet geweest hier. Luister en oordeel zelf, zou ik zeggen. Ik kan me ook niet van de indruk ontdoen dat het presidentschap van Donald Trump hier en daar een invloed is geweest op het songwriting proces.
“’Cause the deals we made to shake things up
In the rights that they abuse
Might just fuck us over
But the doors won’t shut
Until they’re sure there’s nothing left to use
Someone’s taking over
Threw it away, but now I say
It’s time to hand it over”
MGMT heeft met ‘Little Dark Age’ een dijk van een album afgeleverd. De band heeft bewezen dat ze nog steeds topnummers kunnen componeren en belangrijke spelers blijven in de indiescene. Als ik deze zomer een concertje van hen zou kunnen meepikken ben ik een tevreden man. Maar dat ben ik nu ook al hoor. Het is nog heel vroeg om voorspellingen te doen, zo in februari, maar ‘Little Dark Age’ zou weleens in mijn toplijstje van 2018 kunnen belanden!
Eindscore: 8/10
Deze recensie is afkomstig van mijn muziekblog
Pop-Pourri , ook terug te vinden op facebook