Arctic Monkeys - Tranquility Base Hotel + Casino (2018)

Het heeft even mogen duren, maar het kwartje begint ook hier te vallen. American Sports is mijn nieuwste grote liefde. I never thought, not in a million years, that I'd meet so many lovers.

Ga ook voor de four stars out of five, en als ik terug kijk naar hoe slecht ik deze in het begin trok, is dat inderdaad unheard of.

Bij mij is deze plaat toch ook uitgegroeid tot four out of five. Erg knappe plaat! Het heeft wel moeite gekost om te wennen aan het nieuwe geluid. Tippen aan het debuut doet dit niet, maar dat is ook niet erg. Ik hoef ook geen 2e WPSIATWIN, laat die maar lekker op eenzame hoogte staan. Dit zijn de Arctic Monkeys anno 2018 met een volwassen en nieuw geluid and I like it!

Verrassend geluid van de heren. Een prettige knipoog naar Bowie en een plaat lang genieten. Ik sluit niet uit dat de score in de toekomst hoger uit gaat vallen.

Toch weer een geweldig album inderdaad. Ik sluit een eventueel hogere score ook niet uit. Toch een prestatie van hen als band hoor. De heren hebben nog geen enkel slecht, wat zeg ik, nog geen enkel middelmatig uitgebracht in hun ondertussen toch al vrij lange carrière. Er zijn toch niet heel veel andere bands die dat kunnen zeggen.

Hmmm. De meerderheid lijkt de score eerder omhoog bij te stellen dan omlaag... Ook ik dacht dat dit een groeiertje zou worden, aangezien ik toch behoorlijk gek ben op -pak 'm beet- Bowie, Sinatra en een croonende Robbie Williams. En op een plaat als AM is bijvoorbeeld de Nr 1 Party Anthem de favoriet.... Maar ligt het dan aan het WK dat ik een vergelijking maak tussen meneer Turner en Neymar? De ooit geniale voetballer die zijn brille in dienst stelde van het team, maar nu vooral de aandacht op zichzelf wil richten en daarmee zichzelf voorbij voetbalt?

De videoclip voor Tranquility Base Hotel & Casino is nu ook uitgebracht.

Arctic Monkeys - Tranquility Base Hotel & Casino (Official Video) - YouTube

Wat een mafklapper is het ook. En gelukkig maar.

Zojuist bijgesteld naar beneden nog steeds een hoge waardering hoor. Het is goed, maar beklijft minder dan de andere albums. Zelfs suck it and see, wat ik de minste plaat vind, zou ik nog eerder opzetten denk ik.

Het blijft een vreemd album, niet slecht, zeker niet, maar de stem van Alex Turner past gewoon niet zo goed bij opener Star Treatment.
Hier hoort een zwaardere stem bij, meer geleefder; bij een Nick Cave zou het geweldig klinken.
En waar ik bij vorig werk mij al ergerde aan de koortjes, doe ik dat hier nu ook weer; die achtergrondstem klinkt mij net teveel als Bono.
Bij AM viel uiteindelijk het kwartje wel, nee de term groeiplaat zal ik niet noemen, want daar geloof ik niet in; daarbij gaf het optreden op Pinkpop de doorslag, en bleek dat er genoeg sterke nummers op stonden.
Hier ben ik vooral aangenaam verrast door Four Out of Five, wat gewoon een sterke single is.
Tranquility Base Hotel + Casino beschouw ik iets teveel als een solo project van Turner, en misschien moet ik het zo ook zien.
Tussen de vorige platen zat gemiddeld een wachttijd van 2 jaar; op de eerste 2 albums na; maar vaak heeft een band in het begin veel materiaal; ten gevolge van jaren werken aan nummers, voordat ze rijp zijn voor de markt.
Een wachttijd van 5 jaar is vaak geen goed teken, het loopt allemaal wat stroever, en de inspiratie blijft dan achterwege.
Wat hier precies de reden van is, zal voor mij een raadsel blijven; maar ik ben in ieder geval niet aangenaam verrast door deze plaat.
Om het geheel samen te vatten; een plaat met raakvlakken in de jaren 60; het heeft een mysterieus sfeertje in de stijl van The Avengers (De Wrekers), oubollig, maar ondanks dat in die televisieserie genoeg spanning zit; is er hier toch wel een gebrek aan; ondanks het prima Four Out of Five.
Bij Arctic Monkeys is het bij mij nu meer Five Out of Six.

Je kunt dit natuurlijk geen slecht album noemen. De Arctic Monkeys blijft gewoon een van de beste, misschien wel de beste rockband uit ons tijdperk. Dit nieuwe album voelt filmisch aan, ontzettend dramatisch (niet per se negatief bedoeld); een duidelijke opvolger van het laatste Last Shadow Puppets album, een ander project van zanger Alex Turner. Toch voel ik een kleine teleurstelling. Met hun vorige album hadden de Arctic Monkeys bewezen dat mainstream rock niet dood hoeft te zijn, en zelfs haar hoofd boven water kan houden in de tegenwoordig toch vooral rockloze Top 40. Met Tranquility Base Hotel + Casino neemt de band echter een U-turn, en produceert de groep het meest ongrijpbare en gedurfde album tot nu toe. Dat is moedig en artistiek verdedigbaar, maar ik had het toch anders gewild.

Hup, direct een 4*! Ik was nooit echt een AM-fan, hoewel Humbug zeker een leuk album was. Ik had altijd de indruk dat het goede liedjesschrijvers waren, maar dat er verder niet zoveel achter zat. Maar dit, dit is muzikaal zo doordacht met die lounge-sound die instrumentaal toch zo divers is. En zo'n geweldig creatief concept, dat precies in mijn straatje valt. En tekstueel zit het zo vol met referenties die als puzzelstukjes in elkaar vallen...

Ga me nu niet vertellen dat al die voorgaande albums dat ook hadden! Dan moet ik echt nog eens goed gaan luisteren, want momenteel is dit (nu al) mijn favoriete AM!

Als deze je bevalt en je wil een andere AM-plaat proberen, dan lijkt de voorganger me sowieso het meest aan te raden.

Zelf ben ik ook een geweldig grote fan van Suck It And See, die ook wel wat meer mellow is. Voor mij is dat zelfs m'n favoriete AM-plaat, maar aan de rating hier te zien, zijn de meeste mensen dat niet zo met mij eens.

Het debuut zal het voor mij altijd winnen op nostalgie, maar deze is eigenlijk beter. Wat onvoorstelbaar knap dat je op zesde studioalbum het vrij radicaal anders doet, maar dan kwalitatief misschien wel nagenoeg je beste werk aflevert. Hulde. Staat voor mij, na het debuut, gelijk met Suck It And See.

Wederom halfje eraf. Minst beluisterd album van AM tot nu toe. Ik vind alleen het titelnummer er echt boven uit steken. Ik vind dit album echte iets te poppy en glad gestreken. Goed hoor, maar niet helemaal the arctic monkeys waar ik fan van ben.

Dit is misschien wel het minst 'poppy' album dat ze gemaakt hebben.

Oke verkeerde woordkeuze. Ik vind het te gladjes. Weet ik veel wat ik het vind, maar zeker niet hun beste en leukste album.

Pop, Yes it is!! en ook zeker hun minste!

Gladjes, dat is denk ik precies waar ze voor gingen. Een gestijld geluid, dat perfect bij de futuristische surrealistische hotelsfeer past van de titel, hoes en teksten. Maar die teksten! Ze zijn heerlijk reflecterend, kritisch maar ook menselijk, en bieden voor mij het perfecte tegenwicht aan de muziek om dit ervan te weerhouden een loungeplaat te worden. Misschien niet het meest catchy werk van Arctic Monkeys, maar voor zover ik het ken artistiek veruit het meest interessante.

[/quote]
Ik hoop dat de muziek op de lange termijn interessant blijft, want het concept en de lyrics komen op mij niet zo sterk over. Ook hoop ik dat Turner zijn zang me niet tegen gaat staan. [/quote]

Het is alweer een tijd geleden dat ik deze plaat gedraaid heb en moet helaas constateren dat mijn vrees in bovenstaande werkelijkheid geworden is. Het blijft voor mij te oppervlakkig zowel qua concept, lyrics (sommige zijn wel leuk gevonden maar over het algemeen te arty farty) als muzikaal, de gladde productie doet me weinig, z'n stem wordt vervelend. Eigenlijk een plaat die ik snel ga vergeten terwijl hij voor sommige moment, als lounge achtergrond muziek wel leuk kan zijn, maar goed daar zijn zoveel andere gegadigden voor.

Toch wel een afknapper dit na hun vorige 5 albums.
Enkele goeie tot zeer goeie songs (Star treatment, four out of five, one point perspective, de titelsong en de afsluiter The ultracheese) die ik wel kan smaken.
De rest komt gewoon niet binnen en ik denk omdat het gewoon zwakke tot middelmatige songs zijn, die bovendien ook , indien enige kwaliteit en potentie aanwezig mocht zijn, om zeep geholpen worden door arty-farty moeilijkdoenerij om aan te tonen dat ze het aandurven het roer om te gooien.
Een "Hit and miss" ding dus dat niet meer dan de helft van de sterren verdient.

Tranquility Base moest even landen, maar staat inmiddels als een huis. Ik heb enorme bewondering voor deze band, die met hun "I bet you look good on the dancefloor" zo'n beetje het startschot hebben gegeven voor mijn liefde voor rockmuziek en nu, ruim 13 jaar later nog steeds actueel zijn. Het vierde album van Arctic Monkeys heet Suck It and See. De titel was een soort middelvinger naar luisteraars die van alles en nog wat verwachtten van ze. Nadat ze met Humbug hadden geproefd van de Amerikaanse desert rock, keerden ze vervolgens terug met een relatief rustig, reflectief plaatje. De boodschap van Turner: "Ik zet zelf de route uit en als je mee wilt rijden mag je instappen, zo niet jammer dan."

Het grappige is dat Arctic Monkeys, in tegenstelling tot zo veel andere bands die gelijktijdig zijn begonnen, juist door hun eigengereidheid en experimentatiedriften hun identiteit hebben weten te behouden. Want of je nou naar "Library Pictures" of naar "Star Treatment" luistert, de composities, de riffs, de drums van Helder en vooral de scherpe, kritische teksten van Turner zijn altijd terug te vinden.

Er zijn niet zo veel bandjes die, in een tijd als deze, weg komen met een album als Tranquility Base Hotel & Casino. Een concept plaat over een futuristisch jaren 70 hotel. Turner die zich in de persoon waant van een gearriveerd zakenman die terugkijkt op zijn successen, soms zingend met een fout kak accentje. Je moet het maar durven. De Spotify plays staan ten slotte op het spel.

Arctic Monkeys slaagt echter met vlag en wimpel in het afleveren van een prachtplaat waar je even aan moet wennen. Na een paar luisterbeurten valt snel op dat de meeste nummers heel spannend zijn en dat zeker de eerste helft van de plaat toewerkt naar het meesterlijke Four Out of Five met die euforische climax. Tranquility Base is een album dat klinkt als vroeger, maar gaat over de toekomst. Arctic Monkeys is een stukje houvast in een tijd waarin originele rock muziek schaars is. Tranquility Base is mijns inziens één van de belangrijkste rock albums van dit jaar.

Voor mij was dit album een beetje een tegenvaller. Voorganger AM kon me goed bekoren, maar die plaat was daarmee eigenlijk al een uitzondering, want feitelijk vond ik alle platen die de Arctic Monkeys uitbrachten na hun fantastische debuutplaat Whatever People Say That I am ... niet te pruimen.

De Arctic Monkeys weten het voor elkaar te krijgen met elke plaat verder te degenereren: met deze kan ik werkelijk helemaal niks. Turner zwijmelt zich een weg door het hotel en casino terwijl de slappe tosti-deuntjes als een soort niet te ontwarren brij maar doorjengelen: frisse fruitigheid is ingeruild voor lamentabele inwisselbare nikserigheid; je hebt nauwelijks in de gaten wanneer het ene nummer in het andere overgaat want het is allemaal één pot nat. Ik zat te denken aan one star out of five maar doe er een halfje bij voor het titelnummer dat zowaar redelijk spannend klinkt.

Nou, laat het groeiproces maar beginnen.

We zijn inmiddels meerdere maanden verder nadat Tranquility Base Hotel + Casino is uitgekomen en mijn mening is in die tijd meerdere keren flink aangepast. Uiteindelijk moet ik toch tot de conclusie komen dat dit een absoluut meesterwerk is van de Arctic Monkeys (jawel de hele band, niet alleen Alex Turner).

Het concept is eigenlijk al geniaal. De liedjes worden beschreven vanuit een fictief hotel gelegen op Tranquility Base, waar in 1969 de maanlanding plaatsvond. Vanuit daar worden verschillende onderwerpen besproken zoals Amerikaanse politiek, technologische ontwikkelingen en bijvoorbeeld ook het monetaire beleid Quanitative Easing (waar ik toevallig mijn masterthesis over schrijf). Een keer een album met niet alleen maar liefdesliedjes, maar totaal andere onderwerpen vanuit de originele invalshoek met het hotel op de maan.

Dan is het muzikaal gezien al helemaal een huzarenstukje dat is afgeleverd. De songs hebben een soort lounge sound meegekregen, waarin de piano wat meer overheerst. Toch is elk nummer ontzettend rijk aan instrumenten en verborgen geluidjes, wat je normaal vooral bij bands als Radiohead aantreft. Daar komt ook duidelijk de bijdragen van de andere bandleden naar voren. Nick O'Malley levert heerlijke bass loopjes af, Matt Helders drumt precies op de manier die bij de nummers hoort (een dienende rol) en Jamie Cook stijgt boven zichzelf uit met de onderliggende gitaarriffjes.

Er wordt met alle wetten van de muziektheorie gespot, waar bijvoorbeeld de brug in Four out of Five een mooi voorbeeld van is. Vrijwel nergens wordt de normale structuur van couplet en refrein gebruikt en begint bijvoorbeeld One Point Perspective met het laatste akkoord van Star Treatment.

Toegegeven, nummers als Golden Trunks en She Looks Like Fun behoren niet tot de beste Monkeys songs uit hun oeuvre. Maar ze passen uiteindelijk goed binnen de stijl als onderdeel van een conceptalbum dat zowel op muzikaal als textueel gezien als een meesterwerk kan worden gezien. Five out of Five nu voor mij, waar het voor mij bij de eerste luisterbeurt nog zeer tegenviel.

Zo, vandaag op cd thuis ontvangen. Mijn persoonlijke nr.2 van de jaarlijst 2018 op dit moment......

En wat is je nr 1 dan?

Arctic Monkeys kunnen mij altijd bekoren, maar een topfavoriet van mij zullen ze nooit worden. Mijn favoriete AM albums zijn het debuut en Suck It And See. Ik vond AM wat tegenvallen (te weinig echt sterke nummers) maar Tranquility Base Hotel + Casino klonk daarentegen bij eerste beluistering al wat experimenteler en interessanter. De laidback sound bevalt mij goed, interessante teksten met veel verwijzingen, Alex Turner goed bij stem. De bas en percussie op de plaat doen me regelmatig denken aan The Good The Bad & The Queen. Vooral bij het titelnummer valt mij dit op.

Met name de eerste helft vind ik sterk, met 'Star Treatment', 'One Point Perspective', 'American Sports' en vooral het titelnummer en 'Four Out of Five'. Maar helaas heb je dan wel de hoogtepunten gehad. De tweede helft van de plaat is toch beduidend minder. Een gedurfdere plaat dan AM, in dat opzicht zeker geslaagd, maar niet al het songmateriaal is even sterk. Dus kom ik qua score ook uit op 3,5*, net als AM. Toch, als ik moet kiezen, vind ik TBH+C een iets betere plaat.

De term 'groeiplaat' is een jeukwoord geworden in de tombola van recensie-clichés, maar soms komt er zo'n plaat langs die, nou ja, gewoon een 'groeiplaat is. Na het wat gemakzuchtige AM was mijn obsessie voor de Arctic Monkeys wat tanende, en de eerste luisterbeurt van deze bracht me niet direct op andere gedachten.

Ben blij dat ik deze toch een kans heb gegeven, want na een keer of vijf luisteren verstomden alle kritische vragen (Waarom dit als band uitgebracht en niet als soloproject? Waarom niet minstens één lekkere rocker?), en krijgen de liedjes per luisterbeurt meer diepgang en, gek genoeg, meezingbaarheid (is dat een woord? Whatever).

Vooral de eerste helft is sterk, met de behoorlijk 'meta' opener 'Star Treatment', het titelnummer, semi-hitje 'Four Stars Out Of Five' en vooral hoogtepunt 'American Sports' als prijsbeesten. Tegen het einde raken de ideeën wel een beetje op, zo lijkt het. 'She Looks Like Fun' klinkt als een matig b-kantje van Humbug, 'Batphone' is een wat richtingsloos meanderend nummer op een moment dat het album dat niet echt nodig heeft, en 'The Ultracheese' is niet veel meer dan een passend sentimentele afsluiter. Desondanks vanwege de fraaie arrangementen, het oprecht bizarre concept en het feit dat alle andere liedjes verrassend goed beklijven, is dit waarschijnlijk hun beste plaat sinds Favourite Worst Nightmare.

Bovendien bewonderenswaardig om jezelf zo radicaal opnieuw uit te vinden, net op het moment dat je bandje een parodie op zichzelf dreigt te worden.

Nooit zo weg geweest van AM. Deze plaat bevalt me wel, mede omdat het een erg hoog Bowie gehalte heeft.

Dit vind ik eigenlijk dus gewoon het beste album van AM sinds het debuut (of misschien FWN). Zo sfeervol, mooie teksten en mooi gevarieerd instrumentengebruik. Dit is hoe je als een band ouder en volwassen moet worden, de poolaapjes hebben het begrepen!

Vandaag voor het eerst in een tijd weer eens gedraaid. Waar ik in de eerste instantie even aan de stijlbreuk moest wennen ben ik dit toch een van de toppers van AM gaan vinden, zoveel interessanter dan bijvoorbeeld een "Suck it and See"!

Ondanks dat AM al niet meer de tieners van hun weergaloze debuut zijn vind ik het knap dat je op relatief jonge leeftijd een album als dit durft te maken. De voordracht van Alex Turner is fantastisch en vindingrijk. Als een veteraan "verteld" hij je door de nummers en waar dit type songs bij anderen als achtergrondmuziek wegluisteren weet Alex Turner je er constant bij te houden.
Ik ben geen muzikant maar hoor wel dat de nummers sterk drijven op het fantastische basspel.

Nog vaak zal ik van dit muziekstuk genieten, maar ben ook erg benieuwd naar de volgende stappen van de mannen!!