De eerste momenten van een plaat zijn ontzettend belangrijk. Anno 2018 al helemaal met luisteraars die denken binnen dertig seconden al te weten of ze iets goed vinden of niet.
Deafheaven weet vanaf de eerste tonen een sfeer neer te zetten die er voor zorgt dat ik aan de speakers gekluisterd zit. De duisternis van New Bermuda verdween geleidelijk aan op Gifts for the Earth (de slottrack van die plaat) en het lijkt wel alsof You Without End hier naadloos op aansluit. Gifts for the Earth was een experimentele track die wat mij betreft een zwakke broeder was op New Bermuda. Elementen die niet lekker in elkaar grepen en een finale die iets te veel kampvuurakkoorden opriep. Het leek alsof Deafheaven echt eens iets nieuws wilde doen, maar daar niet te ver in durfde.
Dat is met de intrede van Ordinary Corrupt Human Love helemaal verleden tijd. Zonnestralen komen nu in zijn totaliteit binnen tijdens You Without End. De piano is overheersend, weemoedige post-rockgitaren en slidegitaren ebben de track in, classic rockgitaarsolo's worden op de luisteraar afgevuurd in combinatie met cleane vocalen en de raspende vocalen van George Clarke. Het is zelfs ronduit episch te noemen. Dit is hoe je een plaat opent. Laten horen waar je als band momenteel zit en de luisteraar razend benieuwd maken naar wat er nog gaat volgen.
Op Ordinary Corrupt Human Love hoor je een Deafheaven die overduidelijk veel plezier heeft in het maken van muziek en zeer comfortabel in zijn doen is. Dat is na de melancholie en zwaarmoedigheid van de eerste drie platen een verademing om te horen. Wie Deafheaven al vanaf het begin volgt weet dat ze bekend staan om hun lange tracks met veel veranderingen in ritme en dynamiek. Dat is nog steeds zo, maar nu weten ze de luisteraar bij vlagen echt enorm te verrassen. Twists die eigenlijk compleet niet zouden moeten werken, maar heerlijk klinken.
Het schoolvoorbeeld daarvan is bijvoorbeeld de knallende melancholische blackmetalpassage in Honeycomb die door een enerverende roffel van drummer Daniel Tracy ineens in een alternatieve rockpassage gestuurd wordt die ook van Foo Fighters zou kunnen zijn met een gitaarsolo à la J Mascis van Dinosaur Jr. Het geheel wordt afgesloten met een bloedmooie post-rockpassage die het dromerigste werk van Mogwai en The Smashing Pumpkins ten tijde van Siamese Dream combineert. Het begin van Canary Yellow vloeit naadloos over in de slotfase van Honeycomb en klinkt in zijn meest furieuze passages waarin Tracy zijn dubbele basdrums laat rollen en zijn blastbeats op hoge snelheden afvuurt nog steeds rete-melodieus. Ook eindigt de track met een grootse finale met cleane vocalen die gemaakt zijn om mee te brullen.
Gitarist Kerry McCoy laat hier horen dat hij een ontzettend goede en vooral creatieve gitarist is. Zelfs binnen het blackmetal-idioom dat nog aanwezig is hoor je meer Kevin Shields (My Bloody Valentine), Billy Corgan (The Smashing Pumpkins) en Johnny Marr (The Smiths) doorsijpelen dan de Noorse blackmetalgitaristen uit de jaren '90. Ordinary Corrupt Human Love is dan ook de eerste Deafheaven-plaat waarop de blackmetalpassages een accent zijn in plaats van de hoofdmoot van de plaat. Dat was op Roads to Judah, Sunbather en New Bermuda wel anders. Alleen de track Glint gaat wat dieper in de zwarte metalen en zou ook thuis kunnen horen op Sunbather en New Bermuda. Post-rock en shoegaze regeren op Ordinary Corrupt Human Love. Worthless Animal neemt een bezwerende en adembenemend lange postrockaanloop voordat de boel volledig losbarst en de track Near is puur shoegaze à la Slowdive met de bijbehorende golvende gitaarpartijen en semi-gefluisterde vocalen.
Night People is misschien wel de grootste uitstap die Deafheaven heeft gedaan op een plaat tot nu toe. Moderne gothickoningin Chelsea Wolfe gaat in duet met George Clarke. Wordt dat een geval ''Beauty and the Beast''? Alles behalve. Clarke laat horen een prachtige cleane stem te hebben die een melancholie heeft van de post-punk en new-wave-zangers in de jaren '80. Ook het minimalistische instrumentale gedeelte past perfect bij die sfeer, behoorlijk Depeche Mode-achtig. Het laat horen dat het spectrum van Deafheaven alsmaar verbreed wordt en we lang nog niet alles hebben gehoord.
Ordinary Corrupt Human Love is de meest avontuurlijke Deafheaven-plaat tot nu toe. Het is een valkuil om een mijlpaal genaamd Sunbather iedere keer proberen na te bootsen, maar daar trappen ze niet in. De hele genrediscussie bij Deafheaven is inmiddels irrelevant, deze band maakt ''Deafheaven''. Een volledig eigen sound die inmiddels flink wat sporen heeft achtergelaten bij jongere bands. Luister bijvoorbeeld naar het
debuut van het Deense MØL van dit jaar. Wanneer je na nog maar acht jaar bestaansgeschiedenis al zo'n stempel achterlaat op het metal-landschap, simultaan de bekrompenheid én de ruimdenkendheid van de metalfan rondom imago en sound blootlegt én vier ijzersterke albums op rij maakt mag je een grote band genoemd worden.