Isaac Hayes - Hot Buttered Soul (1969)

BroemAls ik jou was, zou ik alleen waarde hechten aan de woorden van west als ie hier een foto van zichzelf plaatst met kale glatze en een bootybabe aan elke arm minstens. Volgens mijj heeft hij de soul leren kennen bij Kareltje en niet eens bij Cartouche (om de hoek daar).

Just walk on by, want by the tme he gets to Phoenix all the babes ...

Ben jij gek Mjuman: elke vrijdag en/of zaterdag, later studentendonderdag naar Cartouche. De eerste echte en gelijk beste discotheek van de lage landen. En een babe aan elke arm is wel wat weinig vind je niet?

All talk - vertel mij dan eens wat voor auto, merk en type - thans een echte klassieker - reed een van de gebr. Poppes dan - stond vaak tegenover de tent geparkeerd op de Mariaplaats?

Weet ik niet, wel dat schuin tegenover Radio Midstad zat, wat je zelfs vaak in de winkels in Utreg hoorde.

Altijd gedacht dat jij een automan was; 't was een Porsche 928 (V8 voorin). We hebben elkaar maar zo tegen kunnen komen bij Kareltje - daar kocht ik in de 80s veel Casablanca en Tommy Boy 12"s

Vlak daarbij - waar nu de winkel met de merkkleding van Floortje Dessing zit - zat Midtown Records, nmd trouwens.

Ja, dat is waar ook: Midtown Records. Ik had trouwens in Cartouche ene Dan Hartman gehoord met Vertigo/Relight My Fire en via Kareltje kreeg ik die bijna 10 minuten versie, Canadese import in een witte hoes. Een tijd later kwam de Nederlandse / Europese 12" versie, maar die is maar een kleine 7 minuten, zonder Vertigo. Losers!

Natuurlijk, By the Time I Get to Phoenix heeft een veel te lange, oninteressante intro, maar de tweede helft van dat nummer is wel van zulk een formidabel niveau! Die hemelse blazers en strijkers, en vergeet vooral de bas en drums niet, die elkaar steeds verder naar een soort muzikaal orgasme lijken te stuwen... wow. Eigenlijk enorm zonde van dat begin.

Maar gelukkig is op de LP heel duidelijk te zien wat het gesproken intro is, dus meestal til ik de naald even op. Verder is dit eigenlijk één van de weinige nummers van Isaac Hayes waar de lange singleversie het beste van is (zonder intro dus) en niet de albumversie:

Isaac Hayes - By The Time I Get To Phoenix/Walk On By (Vinyl) at Discogs

Die ook gewoon als bonus op de CD staan ..........

Jemig Bolus, 3 sterren voor deze soul/funk classic? Jij bent ook teveel rock/blues man hiervoor I guess (hoewel ik het ook geen 5 sterren waard vind)

Nou Cured: kom op met je 4,5*!

Bij mij staat deze sublieme plaat inmiddels op 3 in mijn top 10, nu ik 'm geremastered vanaf 180 gram gold colored vinyl heb gehoord!

Ik houd gewoon van songs met een kop en een staart. Dit zijn studio jams waar later blazers en strijkers tegen aan geplakt zijn. Het recept zal goed gewerkt hebben als hij live speelde, maar ik vind het gewoon niet spannend genoeg en ben meer fan van de songs die hij met David Porter voor Sam & Dave schreef. En Theme From Shaft natuurlijk

Dit zijn echt geen studio jams. Het zijn uitgebreide composities van Hayes, waar hij ook alle arrangementen voor geschreven heeft en die dus bewust zo met orkest en band zijn opgenomen. De muziek heeft zo zeker ook een klassieke component, zo moet je het eerder zien. Misschien dat je vanuit die invalshoek er wat anders tegenaan kijkt Droombolus?

Ik heb ook een punt aftrek, vanwege de te lange songs (door wel of niet gesproken intro's en outro's). Qua gebrek aan spanning kan ik me Droombolus ook wel wat volgen.
Q

In een periode aangekomen dat het oudere soul/funk meer en meer mij interesse heeft gewekt.
Toendertijd werd dat nog met veel passie en muzikale vernuftheid gebracht.
En wat een grote jongens toen zeg.
Sly, Curtis en Isaac Hayes.
Dit album is een belangrijk hoofdstuk uit het soul/funk tijdperk van de eind 60's/ begin 70's.
Nooit bewust vermeden, maar kennelijk nog niet klaar voor dit genre is dan mijn excuus.
Maar nooit te laat om te ontdekken natuurlijk.
God damn! Wat heeft dit album een heerlijke warme deken.
De zwoele en perfect gearrangeerde strings, de bronsige stem van Hayes en de superswing, die koninglijk heerst over het hele album.
Erotisch eigenlijk ook. Het is pure sex, maar dan in een muzikale vorm - de titel van de plaat dekt de lading volledig.
De uitsmeerderij van de songs is dan helemaal niet bezwaarlijk, mits in een bepaalde mood.
Ramen lappen, of de administratie doen is volstrekt misplaatst bij een plaat als deze,
Nee, dit is een plaat die op zwoele avonden perfect dienst doet en met een drankje en voedsel - net wat de voorkeur heeft ( oesters misschien?) Een partner is wel wenselijk dunkt mij.
Maar ik wil dit zeker niet af doen als een Barry White album of zo.
Hot Buttered Soul heeft genoeg muzikaliteit te bieden.
Het valt wellicht niet zo op, omdat alles heel organisch klinkt.
Ook alles op de goede plek en geraffineerd is vastgelegd.
Niet typisch een 1969 album.
Best tijdloos, waar het geheel het sterke punt vornt.
Wat een baas die Hayes en wat een mooi album.
Blij dat ik 'm ontdekt heb.

Public Enemy heeft ook goed naar dit albun geluisterd

Mooie sample van Hyperbolicsyllabicsesquedalymistic in black steel in the hour of chaos

Een meer dan legendarisch soulalbum dat maar vier nummers bevat, maar toch ruim drie kwartier duurt. Een bijzonder album met uitgesponnen, psychedelische en funky soulnummers. De baritonstem van de legendarische Isaac Hayes wordt daaraan toegevoegd en door de jaren heen heb je een cultstatus te pakken.
1. Walk on By – niet vaker hoorde ik nummers zo goed opgebouwd als deze versie van de bekende Burt Bacharach song. Lang duurt het zeker, maar dat heb je tijdens het luisteren eigenlijk nooit echt door omdat je bij elke luisterbeurt opnieuw andere dingen hoort.
2. Hyperbolicsyllablecsequedalymistic – een schier onmogelijk uitspreekbare titel brengt wat meer funk en jazz in dit album. Een stuk korter dan de opener, maar nog steeds dik negen minuten genieten van muzikale vindingrijkheden
3. One Woman – hier gaat Isaac Hayes wat meer op de romantische tour. Een warm nummer door de mooie strijkers, maar ook door zijn bronzige stem. Wederom een plaatje zoals het opgebouwd is.
4. By the Time I get to Phoenix – in eerste instantie praat Isaac ons door het nummer heen. Na ruim acht minuten begint hij met zingen en dan is het nummer ook echt los. Prachtig nummer.

Via 'A few more kisses to go' (heerlijk nummer, zat in een of andere podcast) kom ik hier terecht. Ondanks dat hier best weleens wat op staat wat je funky zou kunnen noemen, heb ik Isaac Hayes aardig over het hoofd gezien. Gezien de hoeveelheid respons lijkt het het beste om eerst deze te beluisteren, het album waar voorgenoemd nummer op staat kan dan eventueel later nog.

Het nummer wat het meeste in de stijl van 'A few more kisses to go' is (de derde) valt voor mezelf helaas wat weg, zo blijkt na beluistering. Wel mooi, maar het blijft ook na meerdere draaibeurten niet zo plakken. Van de vierde spoel ik de gesproken helft door, om uiteindelijk alsnog in een prachtig stuk muziek vol wendingen te belanden. Goede heldere productie/instrumentatie, valt me op. Bij de eerste (m'n favoriet) herken ik direct 2wicky van Hoover(phonic). Net als de tweede helft van de vierde typische hoofdtelefoon-muziek, waarbij je geluidjes gaat lopen ontleden. En dan blijft de track met de moeilijke naam over. Bij deze denk ik dat hij nog een paar draaibeurten meer moet hebben. Maar de potentie is wel aanwezig.

Iig zullen délen hiervan nog (veel) vaker op staan.

Na 5 seconden luisteren wist ik het al: dit is een meesterwerk. Dat overkomt me maar zelden. Qua compositie is dit wat mij betreft het beste soul album ooit gemaakt. Enige minpunt vind ik de lange aanloop van By the Time I Get to Phoenix, die na meerdere luisterbeurten niet zoveel meer toevoegt.

Sinds kort staat South Park op Netflix, waar ik met stomme verbazing erachter kwam dat Isaac Hayes de man is die de stem van Chef doet. Geen wonder dat Chocolate Salty Balls zo'n wereldberoemd nummer is geworden! Dat was echter vorige week, daarvoor had ik allang al dit album beluisterd. Toen was het al erg lekker en zit ik hier mezelf voor de kop te slaan: waarom wist je niet dat dit Chef is én hoezo ontdek je deze sixties-klassieker nu pas?

Vanaf seconde één is het de voetjes van de vloer en constant losgaan. De nummers zijn erg goed opgebouwd en Hayes' stem is een en al seks, jammer dat het tempo er ruim acht minuten uit ligt tijdens By the Time I get to Phoenix, wat toch een smetje is op het geheel. Desondanks: feest!

Walk on By, populair vanwege de duur, was altijd de song waarop conrector en rector actief werden op schoolfeesten: er werd dan geslowd en zij staken altijd hun armen tussen de dansenden ter handhaving van een minimale afstand van 10 cm tussen beiden.

Als filmliefhebber zou je kunnen weten dat Hayes de man is van (Theme from) Shaft, een van de eerste Blaxploitation fims,right on brother