The Black Crowes - The Southern Harmony and Musical Companion (1992)

'k Vind er weinig aan....

Was deze site eerder ontstaan dan had deze band heel hoog gestaan in de Top 250. Black Crowes waren mega toen de retrorock welig tierde. Dat hoog genoteerd staan zou overigens terecht zijn. Het is een prima plaat. Weer zo'n verhaal dat de creatieve piek op het juiste moment komt en de band in een flow terecht komt waardoor zij groter en belangrijker wordt dan het product dat zij voortbrengt. Dat is hier niet storend overigens. Sympathieke band.

Soulvolle southern rock die mij zo nu en dan doet denken aan Humble Pie van de mid jaren zeventig, maar dan zonder de bluesrock agressie.

Voor Southern Rockers te soft en popliefhebbers die de band van de hits kennen, die hebben geen idee wat Souther Rock is.

Maar deze band (samen met Gov't Mule en Drive By Truckers) hebben er voor gezorgd dat Southern Rock uit het slop geraakte.

Remedy is natuurlijk een top-song, uit een tijd dat rock met gitaarsolo's nog even gewoon mocht.

In tegenstelling tot de de meeste mensen hier op MUME heb ik de The Black Crowes de laatste jaren pas echt leren kennen. Remedy kende ik natuurlijk (en heb ik altijd geweldig gevonden, maar om de één of andere reden heb ik nooit een BC album aangeschaft) en ook hun versie van Hard To Handle had ik al wel eens gehoord.

Toen ik een jaar of 2 geleden Warpaint bij ons in de plaatslijke Bib zag liggen was ik wel dadelijk geinteresseerd. En na enkele luisterbeurten moest ik vaststellen dat dit muziek was die volledig in mijn straatje past.

Vorig jaar kwam dan Before The Frost en dat album vond ik nog beter. Wat een geweldig album is dat!!

En die plaat overtuigde me dan ook om het oude werk van de Crowes op te snorren (en ook de commentaren hier op MUME dat de oudere albums beter zijn).

The Southern Harmony is de eerste die ik gevonden heb. Na enkele luisterbeurten moet ik besluiten dat dit zeker een aangenaam rock album is (en Remedy blijft geweldig) maar dat het toch niet kan tippen aan Before The Frost. Het songmateriaal is voor het grootste deel sterk maar wat er muzikaal gebeurt is toch een stuk minder interessant dan de Crowes van de laatste paar jaren.

Anway, de rest van hun albums ga ik zeker proberen aan te schaffen.

Dit album is een stuk minder dan z'n voorganger vind ik. De zweverigheid komt hier al irritant om de hoek kijken. Ze zijn hier geen echte rockband meer. Toch zijn er nog wel enkele toppers te vinden; Hotel ilness, Remedy, Sting me, Thorn in my pride en Time will tell. De rest is matig op z'n best naar mijn mening.

Enkele maanden later moet ik toch wel zeggen dat dit album enorm sterk opent met de eerste 3 nummers. Dan wordt het even iets minder. Maar Hotel Illness en de twee daaropvolgende tracks zijn weer erg lekker.

Eigenlijk hetzelfde verhaal als bij hun debuutalbum, ik moet er voor in de stemming zijn en boeit niet de volle lengte.
Er zijn momenten dat de stem van Chris Robinson mij wat gaat tegenstaan, anderzijds staan hier wel een stel prima songs op zoals Sting Me, Remedy, Hotel IIlness & Thorn In My Pride.
My Morning Song vind ik daarentegen weer een zware zit, dat nummer doet me dan weer weinig tot niets.

Het debuut is wat makkelijker te verhappen , omdat daar meer uitgegaan wordt van een stevige rockbasis en bij vlagen worst gas teruggenomen . Meer recht toe , recht aan .

Hier gaat de band een stukje dieper . Beetje Exile On Mainstreet aanpak . Pittige rock , maar ook gospel en wat bluessy dingen .
Vind wel dat The Black Crowes artistiek vrij snel aan hun plafond zat . De Zep/ Stones invloeden bleven aanwezig , en op echte vernieuwingen heb ik ze niet meer betrapt .

Nee, dit doet het niet voor mij vooralsnog. Hoewel ik hem al weer een aantal jaar in de kast heb staan overigens.

Het hele punt is; ik vind Remedy by far het mooiste nummer op dit album. En de rest doet mij eerlijk gezegd vrij weinig.
Jammer maar helaas. Maar je kan ook niet alles mooi vinden he?

Lekkere Reto rock.
eerste twee platen doen mij denken aan de Stones in de jaren 70.
En dat is nooit verkeerd.
Ben benieuwt hoe ze live zijn. Maar zal vast niet tegenvallen in paradiso
4 sterren.

Iedereen die dit album waardeert kan ik ook deze aanbevelen:

Vintage Trouble - The Bomb Shelter Sessions (2010)

Je kunt deze toch niet vergelijken met Shake ... , blijft natuurlijk altijd subjectief maar deze plaat heeft veeeeeeeeel meer diepgang en soul dan de 1e. Remedy bv stijgt mijlenver uit boven welk nummer dan ook van het debuut. Stones zijn nooit ver weg, idd Exile, de vibe van dit album is tijdloos, kan begin jaren 70 zijn maar ook in 2051, dit soort muziek is tijdloos. Souther Rock is bull, hoor ik echt niet, gewoon een prachtige soulfulle gitaarplaat. Klinkt ook erg lekker, ga m binnenkort maar ;s aanschaffen op vinyl en leg m dan naast de beste klinkende gitaarplaat aller tijden, het debuut van Masters of Reality.

Deze plaat komt uit 1992. In die tijd zat ik op de middelbare school en begon ik meer en meer naar muziek te luisteren. Tijdens het jaarlijkse muziekfestival op school vertolkte één van mijn klasgenoten het nummer "Remedy". Ik kende het nummer niet, noch de band, maar toen ik de amateuristische, maar niet onverdienstelijke, uitvoering van mijn klasgenoot hoorde wist ik direct: dat nummer en die band moet ik gaan opzoeken.

In een platenzaak heb ik de plaat blind gekocht en ik was na één luisterbeurt helemaal verkocht. In die tijd kende ik nauwelijks van het bestaan van de blues af, en voor mij was "The Southern Harmony and Musical Companion" een rockplaat. Maar na vele luisterbeurten (ik krijg er nog steeds geen genoeg van) laat deze plaat meerdere lagen horen. Het is niet pure rock, maar meer een zeer prettige combinatie van rock, soul en blues. Op deze, maar ook op hun andere platen bewijzen The Black Crowes dat ze in staat zijn de geschiedenis van de Amerikaanse muziek zeer vernuftig in elkaar te verweven.

The Black Crowes is een zeskoppige band bestaande uit een zanger, bassist, drummer, twee gitaristen en een toetsenist. Over het algemeen ben ik best huiverig als een band meer dan één gitarist in de gelederen heeft. Dit kan nog wel eens uitmonden in een muzikale brei, waarbij het onderscheid tussen de gitaarpartijen niet meer te maken is. Op "The Southern Harmony and Musical Companion" is dit middels een mooie productie opgelost. Als je naar de plaat luistert (en dan met name als je gebruik maakt van een goede koptelefoon) hoor je uit je linkerspeaker de rhythm gitaarpartijen van Rich Robinson. Uit de rechterspeaker hoor je vervolgens de lead gitaar van Marc Ford. De kwaliteiten van beide gitaristen is daardoor continue aanwezig. De aanstekelijke en groovende riffs van Rich Robinson, die de basis zijn voor de muziek van The Black Crowes, aangevuld met de mooie lead licks en solo's van Marc Ford.

Rich Robinson en zijn broer (en zanger) Chris Robinson zijn het hart van de band. Beide broers schrijven gezamenlijk de muziek en leveren vrijwel altijd kwalitatief goede songs af met daarin een mooie afwisseling tussen ballads, midtempo en uptempo songs. Als rode lijn door de muziek van The Black Crowes en dan met name op "The Southern Harmony and Musical Companion" is de intensiteit van de muziek en de teksten. Met name tijdens concerten komt dit prachtig tot uiting. Ik heb de heren tweemaal live mogen aanschouwen in de Heineken Music Hall te Amsterdam, en die concerten schaar ik nog steeds onder de beste waar ik ooit ben geweest.

Ik ga niet alle nummers van de plaat bespreken, maar hoogtepunten zijn voor mij "Thorn in My Pride", "Black Moon Creeping", "My Morning Song" en uiteraard het geweldige "Remedy". Dat nummer en deze plaat zullen me altijd bijblijven, aangezien ik met name "Remedy" beschouw als de soundtrack van mijn middelbare schooltijd.

Baby, baby why can't you sit still?
Who killed that bird out on your window sill?
Are you the reason that he broke his back?
Did I see you laugh about that?
If I come on like a dream?
Would you let me show you what I mean?
If you let me come on inside?
Will you let it glide?

Can I have some remedy?
Remedy for me please
Cause if I had some remedy
I'd take enough to please me

Baby, baby why did you dye your hair?
Why you always keeping with your mother's dare?
Baby why's who's who, who knows you too?
Did the other children scold on you?
If I come on like a dream?
Would you let me show you what I mean?
If you let me come on inside?
Will you let it slide?

Ik vind deze wel goed maar toch al een stuk minder dan het debuut. Deze wordt me al wat te zweverig. Het debuut stampt, dampt en rockt meer en dat bevalt me stukken beter. Maar iedereen heeft zo zijn 'eigen' geweldige albums waar je maar geen genoeg van kunt krijgen. En dat is prachtig!

Bij mij is het juist dat ik die rechttoe rechtaan aanpak van het debuut wat minder vind dan deze plaat. Ook al is het debuut ongekend goed, het verveelt sneller dan deze plaat. Ook ik kocht deze plaat blind, want ik wilde eens wat nieuws. En ja hoor, echt een keiharde voltreffer dit album.

Het heeft ook met een groeiproces te maken. Het debuut is fantastisch, laat daar geen twijfel over bestaan.
Maar het is wel zo dat ze verder moesten. Shake Your Money Maker gaf als indruk dat er weer plaats was voor retro rock a'la The Stones en The Faces. Echt zo'n plaat die recht voor z'n raap binnenkomt.
Een mooi visitekaartje voor een band die al snel omarmd werd.
Deze 2e gaat inhoudelijker wat dieper en dat hoor je er van af. Er is wat meer rust , zijn meer nuances en de band is duidelijk gegroeid.

Erg fijne plaat. Ook goede herinneringen aan hun concert in Ahoy, volgend op dit album. Met volgens mij Manic Street Preachers in het voorprogramma,
Ik heb een dubbel cd liggen met op het 2e schijfje live uitvoeringen van: Remedy. Jealous Again, Thorn in my Pride en Sting Me. Opgenomen in Texas in 1993.
Aanrader!!

Wat een geweldig album; prachtig geproduceerd met soul en warmte. Een mooie combinatie van het beste van de Rolling Stones, The Faces en The Band. Voor mij een van de beste albums ever.

Hele fijne opvolger van het magistrale debuut.
Met de (pas in tweede instantie) hit Remedy (toch wel nummer 24 in juli 1993) en de hit Hotel Illness (maar liefst nummer 23 in januari 1993). Iedereen heeft Remedy onthouden en die andere waarschijnlijk niet.
The Black Crowes nemen hier t.o.v. het wat directere en makkelijker in het gehoor liggende debuut, wat gas terug en doen regelmatig denken aan The Stones in de Exile On Main Street-periode.
Naast de genoemde hits levert dit nog de fantastische nummers Thorn In My Pride, Sometimes Salvation, Black Moon Creeping (toepasselijke titel voor de sfeer van dit nummer) en My Morning Song op.
Enkel de afsluiter vind ik een beetje melig en dus wat minder (al hadden The Stones hier natuurlijk ook mee weggekomen).
Album hoort tot de beste blues/soul/rock albums van de eerste helft van de jaren 90 en niet te missen voor liefhebbers van The Stones, Free, Humble Pie, Rod Stewart/Faces en nog wat van die dingen.

Wat mij betreft van hetzelfde hoge niveau als het debuut. De drie eerste nummers zijn gewoonweg geweldig, waarbij ik vooral Thorn in My Pride geweldig vind (in een aantal live uitvoeringen waarschijnlijk wel mijn favoriete nummer van de Black Crowes in zijn totaliteit).

Wat een mooi energiek album is dit, deze blaast mij van begin tot eind compleet omver! Dit bevalt mij een stuk beter dan het toch wel veel rustiger debuut! Op dit album gaan alle registers los lijkt het wel, en het zal mij verbazen als een ander album van hun mij nog beter gaat bevallen. Blij voorlopig met deze, het debuut en Warpaint live uit 2009

Dan zullen zeker de eerste 3 tracks op By Your Side je ook wel erg goed bevallen. Daarin klinken de Crowes minstens zo energiek als op deze plaat. Alleen jammer dat By Your Side als geheel niet zo sterk is dan The Southern Harmony...

deze plaat had de tijdgeest mee. Het rommelige dat sommige nummers in zich hebben komt nu veel minder "binnen" dan vroeger. Nog steeds leuk, dat wel, maar wel een half puntje eraf, dat ook.

Mijn favoriete rockalbum; volledig grijsgedraaid. Van begin tot eind geweldige composities. Beste album van de crowes naar mijn mening.

In navolging van The Black Crowes - $hake Your Money Maker deze ook maar weer eens geluisterd. Ik moet in de stemming voor deze muziek zijn maar als ik dat ben gaat het er in als zoete koek. Iets meer gospel dan op het debuut maar dat is wat mij betreft geen probleem. Overduidelijke Stones en Zeppelin invloeden, ben ze na dit album uit het oog verloren.

Ik vind de eerste twee albums van deze band beide erg goed! Shake your Money Maker staat in mijn top 10. Ik zal binnenkort de andere albums van the Black Crowes ook weer eens beluisteren, ik heb ze al een lange tijd niet gehoord.
Enkele jaren geleden heb ik alle albums van deze band voor een koopje gekocht via Marktplaats.

Misschien net even duurzamer dan het debuut. Ik zou deze eerder opzetten na al die jaren. Live vond ik ze wel sterker voordat deze plaat uitkwam. Heb me nog wel eens gestoord aan de eindeloze -en trage- jams die vanaf deze plaat prominent aanwezig waren tijdens optredens.

De Exile on Main Street van The Black Crowes. Als dit album in de jaren 70 zou zijn verschenen, was het waarschijnlijk een van de beste rock platen ooit. Geen enkel slecht nummer en een overdaad aan zeer goede nummers. The Crowes wordt regelmatig verweten dat ze copy cats zijn. Maar daar ben ik het helemaal niet mee eens. Ze hebben juist een heel eigen sound en tillen hun genre naar een ongekend hoog niveau. Daar waar de Stones (ik ben een fan) met hun sound blijven hangen in de aanstekelijke riffs van Richards (hoe goed ook) heeft Rich Robinson zoveel meer invulling gegeven aan bijvoorbeeld de open G tuning (gitaar) die de basis vormen voor menig Stones klassieker.

Thorn In My Pride is voor mij een van de beste ballads ooit. Sting Me is pure rock waarop je niet stil kan blijven staan. Dat geldt overigens voor veel meer nummers van The Black Crowes. My Morning Song is simpelweg briljant en de overgang van solo naar het einde van het nummer bezogt me nog steeds kippenvel.

Southern is een mijlpaal die een veel prominentere plek in de muziekgeschiedenis verdient.

Wat een belachelijke prijzen voor de 4 lp box