“But meanwhile, did everybody hear the great news today? Jimmy Swaggart under investigation! . . . Oh, Jay-ZUS! One day every one of those cock-suckers'll get caught!”
Tweede van drie livealbums in 1991 met optredens allemaal daterende uit 1988 van een uitgebreide band met blazerssectie. Er staan grotendeels instrumentale passages op dit album, het grappen en grollen blijft achterwege en veel teksten zijn er niet te volgen. Ik vind het geen makkelijk in het gehoor liggend album, ik moet soms doorzetten. De albumtitel is heel ironisch bedoeld, zo ook te horen op dit album.
Vanaf de eerste seconde staat er al een glimlach op mijn gezicht: Frank roept de aanwezigen op om zich te registreren om te stemmen en laat duidelijk merken hoe gelukkig hij is met het gerechtelijk onderzoek naar tv-evangelist Jimmy Swaggart. De toon is gezet en we starten met Stinkfoot. When Yuppies Go To Hell vind ik een saaie kakofonie met jazzy gedeelte, een drumsolo en allerlei elektronische geluiden. Pfft. Gelukkig wordt het nadien veel luchtiger en gemakkelijker om te volgen. Ik lees dat Fire and Chains een gitaarsolo is afkomstig van Pound For a Brown. Een vijftal nummers met Oh No er middenin zijn dan weer welgekomen korte en luchtige intermezzo’s. Zwaartepunt van disc 1 lijkt toch in de laatste drie nummers te liggen, het opnieuw jazzy Black Napkins met trompet- en saxofoonsolo, het nog altijd bijzonder virtuoze Big Swifty met tussenstukjes uit Lohengrin, Carmen en 1812 Ouverture, King Kong hier in een uitgebreide versie van “maar” 13 minuten, op YCDTOSA3 duurde deze 24 minuten. Star Wars Won’t Work sluit disc 1 af.
Op disc 2 wordt dezelfde grotendeels instrumentale jazzy lijn verder gezet, hoewel ik dit deel iets makkelijker te beluisteren vind, wellicht door het ontbreken van een saai stuk zoals bijvoorbeeld When Yuppies Go To Hell. Ik hoor ook minder die irritante samples en de songs klinken me bekender in de oren. Makkelijker maar zeker niet hapklaar: hier staat een briljante big band bijzonder goed te spelen op ingewikkelde songs. Dupree’s Paradise duurt hier “slechts” een achttal minuten, op YCDTOSA2 vierentwintig te lange minuten. City of Tiny Lights is: een heel fijn nummer met prima gitaarwerk. Twee korte tussenstukjes opnieuw afkomstig van respectievelijk Stravinsky en Bartok maar een nieuw hoogtepunt is voor mij zonder twijfel het adembenemende Stevie’s Spanking: de gitaarsolo’s zijn om duimen en vingers af te likken! Er staan weer spetterende gitaarsolo’s op. Ik noem maar enkele zaken, de tekst zal al lang genoeg zijn
.
Met dit album moet een beginnende Zappa ontdekkingsreiziger mogelijk opletten want het tweede nummer When Yuppies Go To Hell kan een “stopper” worden, de rest van disc 1 zit bijzonder virtuoos in elkaar, van druk naar relaxed. Jazz blijft de hoofdtoon spelen en die elektronische geluidjes en/of samples (bijvoorbeeld tussen 8:00 en 9:30 van Big Swifty) kunnen bijzonder irritant overkomen. Disc 2 bevat dit euvel bijna niet. Het is niet echt het album om mee te beginnen, wil je iets van deze man horen maar daarom niet minder goed.