menu

Suede - The Blue Hour (2018)

mijn stem
3,85 (178)
178 stemmen

Verenigd Koninkrijk
Pop / Rock
Label: Warner Bros.

  1. As One (4:10)
  2. Wastelands (5:31)
  3. Mistress (3:23)
  4. Beyond the Outskirts (4:06)
  5. Chalk Circles (2:04)
  6. Cold Hands (3:16)
  7. Life Is Golden (3:57)
  8. Roadkill (2:06)
  9. Tides (4:08)
  10. Don't Be Afraid If Nobody Loves You (4:24)
  11. Dead Bird (0:26)
  12. All the Wild Places (3:15)
  13. The Invisibles (4:09)
  14. Flytipping (6:41)
totale tijdsduur: 51:36
zoeken in:
avatar van Manfield
4,5
aERodynamIC schreef:
(quote)

Is al te vinden inmiddels


Ik bewaar nog even mijn geduld, althans dat hoop ik

avatar van jellecomicgek72
4,5
Manfield schreef:
(quote)


Ik bewaar nog even mijn geduld, althans dat hoop ik


Ik niet! Staat nu op.

avatar van aERodynamIC
4,5
Na A New Morning uit 2002 leek het gedaan voor de Britse glamrock van Suede, zeker ook omdat zanger Brett Anderson op de solotoer was gegaan. Groot was toch de verrassing dat er in 2013 een nieuw album verscheen: Bloodsports, een verdomd goed album ook. Drie jaar daarna verscheen Night Thoughts, en ook dat was helemaal raak wat mij betreft.

The Blue Hour wordt door Anderson gezien als het laatste deel van de drie 'comeback-albums'. Of dat betekent dat we hierna voorlopig niets meer hoeven te verwachten moeten we dan maar gaan zien. Ik hoop het niet, want Suede is en blijft nog steeds een favoriete band die met zeer grote regelmaat fantastische albums heeft afgeleverd.

Hoe The Blue Hour zich gaat verhouden tot de rest van de discografie moet over lange termijn blijken. Hoe bevalt ie vers van de pers?

Eigenlijk als vanouds: het is bij tijd en wijle lekker zwelgen in de over de top dramatiek die we voorgeschoteld krijgen. Er zitten een paar orkestrale hoogtepunten bij (genieten op elk album toch telkens weer mijn voorkeur), het is fijn glamrocken, de ballads blijven mooi en Anderson is nog steeds goed bij stem.

Elegant staat naast groots, opgepompte drama naast intieme momenten. Eigenlijk niks nieuws en dat is helemaal niet erg, want ook The Blue Hour is weer een voltreffer van Suede met aan het einde de absolute hoogtepunten. Wat een schitterend slot kent dit album in de vorm van All the Wild Places (Droomvlucht van de Efteling is er niks bij), The Invisibles (bombast zoals het hoort te zijn) en Flytipping (hoe geweldig is dit nummer).

avatar van johan de witt
4,0
Die intermezzo’s hadden van mij niet zo gehoeven, maar voor de rest (10-11 songs) is het weer classic Suede. Mooi!
Kijk uit naar het Paradiso-concert volgende week.

avatar van jellecomicgek72
4,5
Wat een geweldig album is dit geworden! Heb er voor klaar gezeten vannacht haha. Wastelands, Beyond the Outskirts, Life Is Golden Don't Be Afraid If Nobody Loves You en Flytipping (!!!) zijn mijn favorieten.

5,0
Inmiddels tien keer afgespeeld en hij wordt alleen maar mooier!

avatar van Frenz
Dit zou zo maar 's de mooiste van het drieluik kunnen zijn. Life is Golden ligt prachtig ingebed en wordt er nog mooier van. Flytipping hoort bij de mooiste nummers überhaupt, wat einde.

Heb 'm nog maar een keer of 3 kunnen luisteren, maar ik vind dat er een prachtige balans in het album zit.

Wss het album van het jaar voor mij en onvoorstelbaar dat ze nog zo fris klinken en er geen sleet op zit, respect.

avatar van IntoMusic
Oef, wat een lovende reacties zeg. Ik vond Night Thoughts al ijzersterk, dus deze op vakantie maar meenemen

avatar van ArthurDZ
3,0
Niet slecht maar net zoals op de vorige reünieplaten mis ik wat bite, het is me allemaal iets te zweverig en theatraal geworden. Volgende week zie ik ze live, misschien zal dat mijn waardering voor deze plaat goed doen. Voor nu kan ik er opnieuw niet meer dan 3.5* aan kwijt.

avatar van Joy4ever
3,5
Ik ben ook nog niet heel enthousiast. Life is Golden blijf ik een pareltje vinden en afsluiter Flytipping is erg fraai. Maar verder kan ik er nog niet zoveel mee. Er zitten mij wat te "makkelijke" nummers tussen. Night Thoughts kwam veel urgenter op mij over na de eerste luisterbeurt. Mmm, ik weet het nog niet.

avatar van Poles Apart
4,0
Vandaag tijdens een lange treinrit beluisterd en behoorlijk onder de indruk. Het gitaarwerk en de strijkersarrangementen zijn vlekkeloos, Suede heeft natuurlijk als jonge band verrassender en sexier geklonken, maar dit is een zeer geslaagd slotstuk van een trio zeer volwassen platen. De ego's, de drugs, het hoeft allemaal niet meer zo nodig, de muziek staat nu voorop.

Vooral het tweede, meer melancholische, deel van de plaat is perfect voor deze tijd van het jaar. Gaat nog vaak beluisterd worden!

avatar van akira124
3,5
Wat een verademing na het, in mijn ogen teleurstellende en vervelende, album Night Thoughts. The Blue Hour ligt meer in lijn met Bloodsports (2013), een Suede-album die voor mij na Dog Man Star hun beste plaats is.

Het tweede deel van de album is schitterend met The Invisibles als hoogtepunt.

Vooralsnog 3.5 ster

avatar van erwinz
4,5
recensie op de krenten uit de pop:
De krenten uit de pop: Suede - The Blue Hour - dekrentenuitdepop.blogspot.com

Suede wordt in haar tweede jeugd alleen maar beter en beter en levert een meesterwerk af
Suede begon een paar jaar geleden aan haar tweede jeugd en voltooit na Bloodsports en Night Thoughts met The Blue Hour een heuse trilogie. Ook op haar nieuwe plaat klinkt Suede afwisselend groots en meeslepend en wonderschoon en sprookjesachtig. De arrangementen zijn prachtig, Brett Anderson zingt beter dan ooit en de songs zijn van een bijzonder hoog niveau. The Blue Hour laat echo’s uit het eigen verleden horen, maar sleept er ook van alles bij, waardoor deze plaat alleen maar mooier en boeiender wordt. Ik vind hem misschien wel beter dan alles dat de band hiervoor maakte.



Bij de Britse band Suede wordt wat mij betreft te vaak gemijmerd over die memorabele eerste en tweede plaat. Natuurlijk waren het titelloze debuut uit 1993 en Dog Man Star uit 1994, beiden gemaakt met stergitarist Bernard Butler, van een onwaarschijnlijk hoog niveau en zijn het tot op de dag van vandaag zeer invloedrijke platen, maar persoonlijk vind ik de meeste andere platen van de band uit Londen niet veel minder.

Head Music uit 1999 en A New Morning uit 2002 waren natuurlijk wel een stuk minder goed, maar Coming Up uit 1997, Bloodsports uit 2013 en Night Thoughts uit 2016 konden zich wat mij betreft best meten met de beste platen van Suede en misschien vind ik de laatste zelfs wel de beste plaat die de Britse band tot dusver maakte.

Het deze week verschenen The Blue Hour voltooit de trilogie die met Bloodsports en Night Thoughts werd ingezet en is wederom een hele sterke plaat. The Blue Hour opent heerlijk donker en bombastisch of zelfs overweldigend met een track die zo het laatste seizoen van Game Of Thrones kan inluiden. Het is een prachtige start van een album dat meerdere gezichten van Suede laat zien.

In de tweede track schuift zanger Brett Anderson in de eerste noten dicht tegen Morrissey aan, waardoor Suede in één keer het gat tussen de muziek van The Smiths en de Britpop van de jaren 90 dicht. Hier blijft het niet bij, want in het tweede deel van de track komen ook nog wat flarden progrock voorbij en gaat Suede nog wat verder terug in de geschiedenis van de Britse rockmuziek.

Brett Anderson bepaalde met zijn zeer expressieve vocalen voor een belangrijk deel het geluid waarmee Suede ooit doorbrak, maar persoonlijk vind ik dat de Brit veel beter is gaan zingen de laatste jaren. Zeker in de bombastische tracks, waarin de strijkers flink aanzwellen, en in de tracks die flirten met 70s glamrock gaat de Brit nog flink los, maar hij kan inmiddels ook gewoon mooi zingen.

Net als op de vorige platen uit de trilogie die met Bloodsports werd ingezet, schiet Suede meerdere kanten op. De band kan flink uitpakken, maar ook prachtig ingetogen of zelfs sprookjesachtig klinken, wat The Blue Hour voorziet van veel dynamiek. De band blijft hierbij trouw aan de eigen muzikale erfenis, maar durft ook te vernieuwen, waardoor er sinds het fraaie Night Thoughts weer een stap is gezet.

Het zorgt er voor dat je flink heen en weer wordt geslingerd door de tijd en het ene moment het memorabele debuut van de band herbeleefd, het volgende moment nog een of twee decennia verder terug gaat, om uiteindelijk toch weer in het heden te belanden.

Ik vind de zang op de plaat zoals eerder gezegd beter dan op de vroege platen en ook in muzikaal opzicht is Suede alleen maar gegroeid, waarbij gitarist Richard Oakes er inmiddels in geslaagd is om Bernard Butler te doen vergeten met betoverend mooie gitaarlijnen en de gelouterde producer Alan Moulder heeft gezorgd voor een werkelijk prachtig geluid.

Voor een echte topplaat draait alles uiteindelijk om de songs en ook die zijn op The Blue Hour van hoog niveau. Suede imponeert met bombastische orkanen van geluid en wonderschone ingetogen passages, maar komt ook op de proppen met songs die direct blijven hangen en een goed gevoel geven. Het zorgt er voor dat The Blue Hour, net als zijn twee voorgangers, indruk maakt en het zou me niet verbazen wanneer de plaat uiteindelijk boven deze twee voorgangers uit stijgt, wat absoluut een prestatie van formaat is. Erwin Zijleman

avatar van Fathead
4,0
Mijn vrouw vindt deze plaat wederom verschrikkelijk, dat is een goed teken!

avatar van lennon
4,0
Eerste luisterbeurt gehad. En het is zeker weer goed en kwaliteit. Maar.... het wordt wel steeds theatraler. Het verrast met ook minder dan Blood sports dat wel deed. Het is toch weer t zelfde truukje, maar dan wel erg goed.
Zo enthousiast als met de 2 voorgangers wordt ik er niet van, maar ze leveren wel de 3e top plaat in rij af..dat is een mooie hattrick.

avatar van Mausie
4,0
Mausie (crew)
Ik kom er echt totaal niet in helaas. Night Thoughts was mijn eerste kennismaking met Suede en een van mijn favoriete platen van 2016. Ik had dus hoge verwachtingen en die werden alleen nog maar hoger door alle positieve berichten hier. Maar na een aantal luisterbeurten moet ik concluderen dat er, vooralsnog, bijna geen memorabele nummers boven komen drijven. Life Is Golden is erg fijn, maar verder is het grotendeels een grote brij voor mijn gevoel. Het album lijkt te verzuipen in bombast en het theatrale, maar de songwriting blijft naar mijn idee achter. Ik mis pakkende refreinen, verslavende riffjes en mooie instrumentale stukken. Dan hou je dus alleen de bombast en het theatrale over. Dan gaat datgene wat ik op het vorige album erg waardeerde, juist op mijn zenuwen werken. Ik ga het album nog een keertje draaien, maar als ie dan nog niet wil groeien, moet het album voorlopig maar de ijskast in.

avatar van starsailor
4,0
Als Suede fan van het eerste uur zijn hun eerste 2 albums voor mij heilig. Iedereen mag mij uiteraard veroordelen maar alles wat daarna kwam was in mijn ogen matig met hier en daar nog een aantal uitstekende tracks. Hun comeback in 2013 met Bloodsports en later Night Thoughts vond ik helemaal niet verkeerd. Ik kan inmiddels genoeg andere comebacks noemen waar ik niet vrolijk van geworden ben maar Suede kwam op de proppen met 2 prima albums. Om nu te zeggen dat ik deze grijs gedraaid heb....neen. Nu The Blue Hour. Ook daar is niet alles hosanna wat mij betreft maar er staan ineens weer tracks op die mijn doen denken aan hun hoogtij dagen. Opener As One heeft een bombast zoals opener Introducing The Band van Dog Man Star en ja....Suede kan me niet bombastisch genoeg zijn. En bombast komt veel terug op dit album en doet mij smullen. Chalk Lines, The Invisibles maar vooral Tides (voor mij het prijsnummer van het album) zijn fenomenaal. Wastelands, Cold Hands, Beyond the Outskirts, Life Is Golden en Flytipping zijn ook tracks die staan als een huis. Ik kan niet wachten om ze zondag in Brussel te zien en hoop dat het bombast van het concert afdruipt.

5,0
Aan de setlists te zien zullen ze maandag zeker spelen: "Wastelands", The Invisibles" en "Life Is Golden". Ik hoop ook op "Flytipping" (tot nu slechts één keer) en "All the Wild Places" (nul keer).

avatar van blur8
2,5
Hoe meer ik naar Blue Hour luister, des te meer gaat de bombast me tegenstaan. Het grote gebaar is zo ver doorgevoerd dat het bijna potsierlijk wordt. Beetje wonderlijk is het wel, want het is echt een zeer geslaagd album waar alles wat Suede zo bijzonder maakt in ruime mate samen komt..
Het Carmina Burana koor in As One, de gitaarsolo voorafgegaan door een drumroffel in Flytipping zijn voorbeelden dat groots ook over de top kan gaan. En natuurlijk is dat precies de bedoeling.
Met andere woorden: kom er niet helemaal uit waarom ik scheuren in het beton hoor en waarom Night Thoughts beter bevalt dan the Blue Hour.

avatar van Mausie
4,0
Mausie (crew)
Mausie schreef:
Ik kom er echt totaal niet in helaas. Night Thoughts was mijn eerste kennismaking met Suede en een van mijn favoriete platen van 2016. Ik had dus hoge verwachtingen en die werden alleen nog maar hoger door alle positieve berichten hier. Maar na een aantal luisterbeurten moet ik concluderen dat er, vooralsnog, bijna geen memorabele nummers boven komen drijven. Life Is Golden is erg fijn, maar verder is het grotendeels een grote brij voor mijn gevoel. Het album lijkt te verzuipen in bombast en het theatrale, maar de songwriting blijft naar mijn idee achter. Ik mis pakkende refreinen, verslavende riffjes en mooie instrumentale stukken. Dan hou je dus alleen de bombast en het theatrale over. Dan gaat datgene wat ik op het vorige album erg waardeerde, juist op mijn zenuwen werken. Ik ga het album nog een keertje draaien, maar als ie dan nog niet wil groeien, moet het album voorlopig maar de ijskast in.


Wat een verschil kunnen 2 extra luisterbeurten maken! Ik ben inmiddels om, dit album doet niet onder voor Night Thoughts. Ik heb nog steeds wel moeite met vooral de laatste 2 nummers, die komen nog niet binnen. Ik vind ze niet slecht, maar ik snap de populariteit (nog) niet.

avatar van Frenz
Er is maar één band die wegkomt met zoveel Bombast.

Ja, het is meer aanwezig hier dan op Night Thoughts en past prachtig.

Met als apotheose Flytipping

avatar van thetinderstick
4,0
Bloodsports was al een hele fijne comebackplaat voor Suede, al was deze weinig verassend. Night Thoughts deed daar nog een schepje bovenop en kan zich meten met hun jaren '90 trilogie Suede, Dog Man Star (beste album allertijden wat mij betreft) en Coming Up.

Dan nu The Blue Hour. Deze plaat gaat verder waar Night Thoughts ophield. Nog meer drama, nog wat meer experiment, nog meer bombast. En ja, het is weer een hele fijne plaat geworden. Brett Anderson heeft al aangekondigd dat The Blue Hour het laatste deel van een drieluik was en dat het volgende album en stap in een andere richting zal zijn. Is The Blue Hour nu ook het beste album van dit drieluik? Daar ben ik nog niet helemaal over uit.

'Wastelands', 'Beyond the Outskirts', 'Life Is Golden', 'The Invisibles' en 'Flytipping' zijn echt nummers van de buitencategorie die laten horen waarom Suede wellicht de beste band was van de grote 4 van de britpop uit de jaren '90. Urgent, krachtige stem, melodieus, dramatiek en heerlijk gitaarwerk van Richard Oakes. De genoemde nummers zijn nu al nieuwe klassiekers van de band. De andere nummers zijn ook gewoon heel sterk.

Dus het beste album van dit drieluik? Tja, er zit nog wat twijfel bij mij. The Blue Hour is een semi- concept plaat (waarvan ik de verhaallijn nog niet helemaal heb kunnen doorgronden). Op sommige momenten wordt het wel heel erg bombastisch en theatraal. Met name de opener 'As One' is wel over the top. Ook het spoken word van bijvoorbeeld 'Road Kill' maakt dat het drama wel heel erg wordt opgevoerd. Stoor ik mij hier aan? Suede heeft toch altijd bombastisch en theatraal geklonken (een aantal albums daargelaten). Sterker nog, mijn favoriete Suede platen zijn hun meeste bombastische. 'The Asphalt World', 'We Are the Pigs', 'The Living Dead', 'Pantomime Horse', maar ook b.v. 'Apollo 13' (the Tears) zijn juist toch zo fenomenaal goed vanwege de dramatiek? Is The Blue Hour echt zoveel bombastischer dan Dog Man Star? Waar zit em dat dan in? Hierover ben ik (net als blur8 nog in verwarring. Ok, in 'As One' staat de bombast mij een beetje tegen. Maar de rest? Dat is toch hoe ik ze graag hoor?

Goed, The Blue Hour is wederom een fantastische, fraai geproduceerde plaat, met een Brett Anderson in bloedvorm. Met zeker een handvol nummers die zich kunnen meten met hun allerbeste werk. Zoals op de beste albums slaagt The Blue Hour erin om een heel eigen sfeer neer te zetten. Fantastisch dat mijn jaren '90 helden (net als de Manic Street Preachers eerder dit jaar) weer met zo'n sterke plaat op de proppen komen. En dat over the top bombastische? Gaat dat wennen? Valt het mee? Gaat mij dat tegenstaan na langere tijd luisteren? De tijd zal het leren. Voor nu 4*, we zullen zien of dat meer gaat worden.

4,5
Hoe meer recensies ik lees, hoe enthousiaster en nieuwsgieriger ik word. Over de top, bombastisch, koren, strijkers, Brett Anderson die goed bij stem is: ik ben ontzettend benieuwd! Nog een klein weekje wachten en dan valt het album bij mij op de deurmat, als het goed is (leuk verjaardagscadeautje).

"Life Is Golden" luister ik vrijwel dagelijks. Wát een geweldig nummer is dat!

avatar van Marco van Lochem
4,0
“THE BLUE HOUR” is het derde album van de Britse band Suede sinds hun come-back in 2010 en het geweldige album ‘BLOODSPORTS” in 2013. Suede werd in 1989 opgericht en zanger Brett Anderson en bassist Mat Osman zijn de enige die sinds het begin in deze pop rock band zit. Suede was vooral in Engeland erg succesvol in de jaren ’90, maar ook de Scandinavische landen liepen warm voor de muziek van de van oorsprong Londense band. Met het nieuwe album “THE BLUE HOUR” de trilogie beëindigd, dat dus begon in 2013 met “BLOODSPORTS”, met “NIGHT THOUGHTS” in 2016 zijn vervolg kreeg en nu dus wordt vervolmaakt met dit op 21 september jl. verschenen briljantje. Het is een album met de typische en van Suede bekende galmende, emotionele alternatieve rock, maar je zou het album ook als een conceptalbum kunnen betitelen. Er zit een duidelijke lijn in het album, er staan enkele gesproken delen op, enkele tracks lopen in elkaar over en dat geeft het album alleen maar meer kwaliteit. De zang van Anderson is en blijft een genot om naar te luisteren, al kan ik mij voorstellen dat er mensen zijn die zich gaan irriteren aan de wat klagende toon van zijn stem. Het past echter perfect bij de muziek van Suede. In iets meer dan 51 minuten en verdeeld over 14 songs komt er een album aan je voorbij dat je kan emotioneren, een perfecte balans heeft tussen groots én bombastisch en ingetogen én sfeervol. Na het iets mindere “NIGHT THOUGHTS” hebben de heren Brett Anderson, Mat Osman, Richard Oakes (gitaar), Simon Gilbert (drums), Neil Goding (toetsen) een topper in hun oeuvre uitgebracht. Het is hun achtste en zal in diverse jaarlijstjes in de top 10 staan, misschien bij die van mij ook…wat een heerlijke plaat!

avatar van deric raven
3,5
Ik heb Suede altijd een lastige band gevonden; het debuut was geniaal, met So Young als absolute killer.
Maar anderzijds klinken ze vaak ook tegen het aanstellerige aan, iets wat ik dus ook bij bands als Coldplay en Radiohead heb.
Suede is een geslaagde one night stand; inclusief hoogtepunt, maar vervolgens komen ze steeds impotenter over.
Night Thoughts verraste mij al op een positieve manier, en ik had zelfs de indruk dat ze nog tot meer toe in staat waren.
The Blue Hour opent veelbelovend, As One is zeer duister, en roept herinneringen op naar een band als The Mission.
Dat is toch gothic rock?
Suede is toch meer van de glam (en glitter, sorry, ik kon het niet laten)rock?
Ja, maar hier is de dramatiek niet op een kitscherige manier vorm gegeven, en ik geloof Brett Anderson gelijk, weg zijn de verwijfde maniertjes in het zingen, wat is dit een sterke opener!
Gelukkig gaat Wastelands in deze lijn door; laat de s weg en je hebt de titel van een song van The Mission.
Niet zo dreigend als de eerste track, maar wel verrekte goed.
Mistress heeft nog wel dat softere in de zang, maar het blijft Suede, en het zou vreemd zijn als ze nu opeens helemaal als een Sisters Of Mercy kloon zouden klinken.
Het jeugdige van vroeger heeft definitief plaats gemaakt voor een volwassen geluid, en ja, natuurlijk blijf ik altijd het verfrissende van gitarist Bernard Butler missen, maar als ik reëel zou zijn, dan weet ik niet of hij hedendaags zou passen bij de meer donkere sound.
Beyond the Outskirts heeft iets opbeurends en hoopvols, en even moet ik aan het debuut denken, maar die droom wordt op een prettige manier verstoord door het brute gitaargeweld halverwege.
Chalk Circles is een bijna engelachtig rustpunt halverwege de plaat, dat vervolgens een duivels verloop heeft.
Cold Hands is stevig, dit zit echt vrijwel tegen de metal aan, wat!! Suede en metal in een zin?
Ja, ik kan het ook bijna niet geloven, maar het voelt echt zo.
Life Is Golden heeft het Old School Suede gevoel, maar is daardoor een beetje een vreemde eend op deze plaat; wel goed hoor, maar niet helemaal passend.
Roadkill is de Rivella Light van de plaat; vreemd maar wel lekker, en het lest eventjes de dorst.
Bij Tides zijn de twijfels van Brett weer voelbaar, waren het vroeger zijn tienerangsten, nu is het meer het besef van de sterfelijkheid, het ouder worden, Robert Smith van The Cure heeft hier tig albums over geschreven, die zat al met zijn 25 jaar in een mid-life crisis.
De overgang naar Don't Be Afraid If Nobody Loves You is niet mooi gemaakt, zonde als je weet dat de rest van de plaat vlekkeloos in elkaar over loopt, maar wel muzikaal gezien zeker weer een hoogtepunt op deze meer dan geslaagde plaat.
Dead Bird hoort hier gewoon bij, niks bijzonders.
All The Wild Places is sprookjesachtig, maar niet op een vervelende huppelende balletachtige manier.
Bijna Over The Top, maar het past wel.
The Invisibles zou een James Bond song kunnen zijn, maar ook voor de een of andere superheldenfilm; het is allemaal groots opgezet, ondanks de trieste ondertoon geeft het mij wel een Feel Good gevoel.
Afsluiter Flytipping is ook melancholisch van toon, niet echt een van de betere nummers op deze plaat, wat aan de langdradige kant qua opbouw, maar och, als je verder zo’n geslaagd resultaat kan afleveren, dan mokken we verder nergens over, en eigenlijk is het ook niet slecht.
Beste plaat sinds hun debuut.

avatar van matthijs
Er is een klein rijtje artiesten dat al 25 jaar of meer zeer geinspireerde albums maakt, en Suede reken ik daar bij, naast PJ Harvey, Radiohead en Nick Cave. Net als hen zijn er enkele mindere albums, maar dat zijn uitzonderingen. Bij de meeste artiesten zie ik na een jaar of 10 de inspiratie voorgoed teruglopen.

Hoe doen ze t?


avatar van hobbyrocker
4,5
Geweldig, imponerend album. Er zijn volgens mij weinig bands die zo’n mooie serie comebackplaten af hebben geleverd. Er schieten me geen voorbeelden te binnen. Jullie wel? Bloodsports, Night Thoughts en The Blue Hour maken me zeer nieuwsgierig naar de volgende zet die Suede zal zetten.

avatar van herman
3,0
ArthurDZ schreef:
Niet slecht maar net zoals op de vorige reünieplaten mis ik wat bite, het is me allemaal iets te zweverig en theatraal geworden. Volgende week zie ik ze live, misschien zal dat mijn waardering voor deze plaat goed doen. Voor nu kan ik er opnieuw niet meer dan 3.5* aan kwijt.

Zo voel ik het ook. Net als het vorige album is er weinig mis mee, maar echt opveren doe ik ook nergens. Het blijft allemaal een beetje op de vlakte, terwijl ik zou willen dat ze af en toe eens flink uit de bocht vliegen met een scheurende gitaar ofzo. Wel lastig om te benoemen waardoor het nou komt, want vroeger vond ik Suede geweldig (eerste twee albums en in mindere mate Coming Up en daarna ook nog een handvol nummers), maar nu komt het gewoon niet meer echt binnen. Het voelt wat belegener en de productie lijkt te ver dichtgesmeerd (wat dat betreft zou Brett Anderson zo weer solo mogen van mij en nog meer albums a la Slow Attack uitbrengen). Maar misschien zijn Suede en ik ook wel gewoon uit elkaar gegroeid...

avatar van ArthurDZ
3,0
Berichten verplaatst naar Suede

Gast
geplaatst: vandaag om 12:46 uur

geplaatst: vandaag om 12:46 uur

Let op: In verband met copyright is het op MusicMeter.nl niet toegestaan om de inhoud van externe websites over te nemen, ook niet met bronvermelding. Je mag natuurlijk wel een link naar een externe pagina plaatsen, samen met je eigen beschrijving of eventueel de eerste alinea van de tekst. Je krijgt deze waarschuwing omdat het er op lijkt dat je een lange tekst hebt geplakt in je bericht.

* denotes required fields.