Het wordt bijna eng, want je verwoordt weer bijna letterlijk wat ik van dit album vind
lennert.
Op Bridges To Babylon klinken de Stones een stuk moderner dan op Voodoo Lounge. Het album komt in de eerste zes nummers wat hortend en stotend op gang. Enkele goede nummers (Gunface, Already Over Me, Anybody Seen My Baby) worden afgewisseld met minder materiaal. Als Keith zijn reggaeliedje You Don't have To Mean It inzet moet gevreesd worden dat het net als op de tweede helft van Voodoo Lounge de verkeerde kant opgaat.
Gelukkig gebeurt het tegenovergestelde en ontbrand het album pas echt met het fantastische Out Of Control. Een heerlijk funky nummer met een explosie van energie in de refreinen en de solo. Saint Of Me is het volgende hoogtepunt. Door de productie van de Dust Brothers klinkt het erg modern, maar dat draagt juist bij aan de kwaliteit van het nummer. Op Might As Well Get Juiced wordt de moderne productie nog een stukje verder doorgetrokken. Een nummer waarop elektronica zeer prominent aanwezig is. Hierdoor verguisd door vele Stonesfans, maar ik vind het een geweldig nummer. Feitelijk is het gewoon een bluesnummer in een modern jasje (inclusief mondharmonica), dus zover zaten de Stones niet van hun wortels af in dit nummer.
Met Always Suffering komen we bij de tweede ballad en net als Already Over Me is het een mooi gevoelig nummer geworden. Gelukkig geen sentimenteel geneuzel meer zoals op Voodoo Lounge nog wel het geval was. Too Tight is een weinig opzienbarend rocknummer, dat door het strakke spel van Charlie toch wel behoorlijk swingt. Geenszins vervelend om naar te luisteren, maar echt bijzonder is het ook niet.
En dan komen we bij de twee afsluitende, door Keith gezongen nummers. Thief In The Night is een nummer zonder enige richting. In vergelijking met de hoge kwaliteit van de eerdere nummers is het eigenlijk ongelofelijk dat dit op het album terecht is gekomen. Het jazz achtige How Can I Stop sluit het album af. Een ballad met een sfeer die helemaal niet bij de rest van het album past. Misschien dat het daarom om de één of andere manier toch goed werkt.
Hoewel Bridges To Babylon enkele overbodige nummers heeft, verrast het me hoe goed ik dit album vind. In mijn hoofd was het altijd een stap terug na Voodoo Lounge en kon ik de moderne productie maar matig waarderen. Nu ik beide platen na elkaar luister moet ik vaststellen dat ik Bridges beduidend beter vind. Het heeft de tand des tijds ook opvallend goed doorstaan vind ik. Dit is toch wel mijn revelatie in deze marathon moet ik zeggen.
Tussenstand:
1. Beggars Banquet: 5*
2. Exile On Main St.: 5*
3. Sticky Fingers: 5*
4. Let It Bleed: 4,5*
5. Aftermath: 4,5*
6. Black And Blue: 4,5*
7. The Rolling Stones: 4*
8. Bridges To Babylon: 4*
9. Their Satanic Majesties Request: 4*
10. Tattoo You: 4*
11. Out Of Our Heads US: 4*
12. Steel Wheels: 3,5*
13. Some Girls: 3,5*
14. The Rolling Stones Now!: 3,5*
15. 12 X 5: 3,5*
16. It's Only Rock 'N Roll: 3,5*
17. Voodoo Lounge: 3*
18. Goats Head Soup: 3*
19. The Rolling Stones No. 2: 3*
20. Undercover: 3*
21. Between The Buttons: 2,5*
22. Emotional Rescue: 2,5*
23. December's Children (And Everybody's): 2,5*
24. Dirty Work: 2*