Rolling Stones - Voodoo Lounge (1994)

Hehehe, dan wordt het wel zelfmarteling. Dat wordt voor niemand leuk.

Alleen leuk voor Keith, elke betaalde stream telt.

De jaren '80 zijn voorbij en aangezien de jaren '90 vooral draaide om een meer uitgeklede sound is het niet vreemd dat The Stones daar ook in meegaan. Levert een album op dat na de klinischere jaren '80 sound ineens beduidend levendiger klinkt. En deze sound bevalt ook best. Veel pedalsteel en daarmee wat meer een countryvibe, maar ik kan een zoetsappige song als Out Of Tears alsnog goed behappen. Sweethearts Together en Blinded By Rainbows vind ik daarentegen weer verschrikkelijk en nog steeds begrijp ik het niet dat Keith Richards op albums moet zingen.

Het album duurt wel echt veel te lang en echt sterke songs staan er ook weer niet op. Het is meer dat de uitgeklede sound best werkt en Jagger nog goed zingt, dan dat het album echt een flinke portie pareltjes heeft. Zodoende wederom een album dat op de achtergrond aan te zetten is, maar er niet uitspringt. Kan me alsnog best voorstellen dat de fans na 5 jaar blij waren om een 'back to roots'-album te horen.

Tussenstand:
1. Sticky Fingers
2. Their Satanic Majesties Request
3. Goat Head Soup
4. Steel Wheels
5. Undercover
6. Let It Bleed
7. Dirty Work
8. Beggars Banquet
9. It's Only Rock N Roll
10. Some Girls
11. Aftermath
12. Exile On Main St.
13. Tattoo You
14. Between The Buttons
15. Voodoo Lounge
16. 12x5
17. Out Of Our Heads
18. Emotional Rescue
19. The Rolling Stones No. 2
20. The Rolling Stones
21. Black And Blue

Sweethearts Together en Blinded by Rainbows vind ik net prima songs waarin de samenzang van The Stones ten volle benut wordt. Ik vind een standaardrocker als You Got me Rocking dat bovendien een kopie is van If You Can't Rock Me het dieptepunt. Maar ik ben het volledig met Lennert eens dat Voodoo Lounge beter te pruimen is dan dat de vorige 3 Stones-albums vanwege de natuurlijke, levendiger sound.

lennert, je verwoord echt bijna letterlijk wat ik van dit album vind. Alleen mijn mening over de zangkunsten van Keith is een stuk positiever.


Voodoo Lounge werd destijds onthaald als een terugkeer naar het geluid van hun gloriejaren begin jaren 70. Deze plaat klinkt inderdaad een stuk traditioneler dat voorganger Steel Wheels, waardoor het inderdaad dichter in de buurt van de sound van de jaren 70 komt dan alles wat ze in de 15 tot 20 jaar voor deze plaat hadden opgenomen. De vraag is of dat ook een album oplevert dat beter is dan de platen van de afgelopen jaren. Het antwoord op die vraag moet helaas nee luiden.

Voodoo Lounge begint sterk. Love Is Stong, You Got Me Rocking en Sparks Will Fly vind ik allen prima rocknummers met een lekkere groove. Niet spectaculair, maar het luistert lekker weg. The Worst is een prachtig klein Keith liedje en ook het country achtige New Faces vind ik mooi. Moon Is Up is vanwege de percussie een opvallend nummer, maar verder is het ook gewoon een leuk nummer, waarop ook nog een mooie pedal steel partij te horen is. Met Out Of Tears en I Go Wild volgen er nog twee nummers die ik goed kan waarderen, maar daarna is het wel afgelopen met de pret.
Brand New Car is al een flinke stap terug en met Sweethearts Together komen we bij het eerste nummer dat ik als niet goed zou willen omschrijven. Sterker nog, dit is gewoon een draak van een nummer. Ik heb het nooit erg goed gevonden, maar nu ik het weer hoor vind ik het nog veel slechter dan ik mij kan herinneren.
Hierna komt het niet meer goed met Voodoo Lounge. De laatste 5 nummers zijn allen gebaseerd op één of meerdere goede ideeën, maar goede nummers willen het maar niet worden. Echt slecht wordt het ook niet meer, waardoor ik niet kan zeggen dat ik met tegenzin naar dit album heb geluisterd. Door de goede eerste helft wil ik hier toch nog 3 sterren aan geven.

En dat verbaast me toch wel. In mijn herinnering was Voodoo Lounge een goede rockplaat (ik had hem op 4 sterren staan) en de claim die destijds her en der werd gemaakt dat het de beste plaat sinds Some Girls was vond ik niet eens zo heel ver van de waarheid af. Nu moet ik vaststellen dat dit geenszins het geval is en dat Voodoo Lounge de tand des tijds slecht heeft doorstaan. In de geschiedenis van de Stones is het inmiddels niet veel meer dan een voetnoot.

Tussenstand:
1. Beggars Banquet: 5*
2. Exile On Main St.: 5*
3. Sticky Fingers: 5*
4. Let It Bleed: 4,5*
5. Aftermath: 4,5*
6. Black And Blue: 4,5*
7. The Rolling Stones: 4*
8. Their Satanic Majesties Request: 4*
9. Tattoo You: 4*
10. Out Of Our Heads US: 4*
11. Steel Wheels: 3,5*
12. Some Girls: 3,5*
13. The Rolling Stones Now!: 3,5*
14. 12 X 5: 3,5*
15. It's Only Rock 'N Roll: 3,5*
16. Goats Head Soup: 3*
17. Voodoo Lounge: 3*
18. The Rolling Stones No. 2: 3*
19. Undercover: 3*
20. Between The Buttons: 2,5*
21. Emotional Rescue: 2,5*
22. December's Children (And Everybody's): 2,5*
23. Dirty Work: 2*

Gek om te lezen dat men zo verschillend kan denken over wat nou het beste of minste Stones album is... Ik vind Undercover een heel goede plaat. Tattoo you is OK. It's only rock and roll, niks mis mee.
Maar mijn top 5? Beggar's banquet / Let it bleed op een gedeelde eerste plaats. Get yer ya ya's out op 3, Black and blue op 4 en toch Undercover op 5...

Lekker toch al die andere meningen!

Dit album lijdt onder de lengte: laat de 4 of 5 mindere nummers weg en je krijgt een heel degelijke plaat. Een pijnpunt waar veel albums vanaf die tijd mee kampen. Om nog maar te zwijgen over een nog nieuwer fenomeen (intussen al niet nieuw meer): een album met een deluxe-uitgave en bonustracks, en een superdeluxe-uitgave met nog meer bonustracks. Zo gaat de essentie van een album al te vaak verloren en is het goed gekozen slotnummer ook geen slotnummer meer. Mark Knopfler is daar een meester in, wat ik betreur. Ik verkies het gewone album en verzamel graag de goede bonusnummers op een apart cd'tje of lijstje. Terug naar dit album: 'Love is Strong' is een pareltje!

Helaas bleven The Stones ook hierna te lange albums maken.
De tijd van elk jaar een album op de markt slingeren was definitief voorbij, dus wat er dan voor handen was werd op een nieuwe plaat gezet. Dit album is best aardig overigens, maar enig schrapwerk had niet verkeerd geweest. Om over de volgende worp Bridges To Babylon helemaal maar te zwijgen. Maar dat is naar mijn inzicht helemaal geen al te best werkje.

Er is nog genoeg geschrapt voor dit album. Het was echt niet zo dat ze alles wat ze konden verzinnen op de plaat werd gezet. Dat is echt een foute conclusie.

Inderdaad. Heb een aantal bootlegs, "Voodoo Stew" en "Voodoo Brew" bijv., en die bevatten juist heel veel sterk materiaal dat uiteindelijk niet op het album verscheen. Ze hadden zo een prima dubbelalbum uit kunnen brengen. The Stones begonnen aan de opnames met een karrenvracht aan nieuw materiaal. Zoek de vele outtakes op YouTube maar eens op...

Het is best mogelijk dat ze veel geschrapt hebben voor dit album, maar ze mochten het album toch korter gemaakt hebben.
'The Worst' doet me aan Tom Petty denken.

Mogelijk, maar ik vind dat de groep wat minder kritisch naar hun materiaal keek. Dat was overigens al een tijdje gaande. Op een cd kun je betreft de tijdsduur behoorlijk uitpakken en dat is dan meteen een mogelijke valkuil. Nogmaals, een heel acceptable plaat, zeker voor een band die eigenlijk al zijn verhaal verteld had. Maar eens met goldendream. Het had een betere plaat kunnen zijn als het wat korter had geweest.

Ik had een tijd terug voor een mooie prijs de echt geweldige Rolling Stones vinyl boxset vanaf 1971 gekocht. De prijs was ook zo laag, omdat de laatste 3 dubbel albums er niet in zaten. En kijk eens aan: 'natuurlijk' brengen the Rolling Stones de platen ook los uit. Ik moet zeggen dat deze at Abbey Road half-speed mastered Voodoo Lounge fantastisch klinkt. Ik heb een mooi plekje ervoor in die box.

Ik heb van deze en Bridges to Babylon de originele versies uit de jaren 90. Klinken ook goed maar ik zou het verschil wel eens willen horen.

Oh dat is wel echt leuk en bijzonder die originele versies. Zag net op Discogs dat een originele Voodoo Lounge 2LP in goede staat ondanks de re-release nog steeds vanaf 75 euro waard is.

En ik heb ze ongeveer tien jaar geleden 25 euro betaald. Goede investering blijkbaar.

Vond het album (op cd) vandaag in de KL. Hoewel geen Stones fanaticus is elk album dat ik van de groep vind gewoon leuk om te hebben en mijn discografie weer wat uit te breiden.

Wat me met het meest aanspreekt is het drumwerk van Charlie (Moon is up), bij vlagen mooi aanwezig maar meestentijds terughoudend.
Ik vind er persoonlijk geen echte highlights op staan.
Meestal beloon ik een mij aansprekend nummer met opnemen in mijn Spotify speellijst.
Dat werd van dit album You got me rocking.
Rechttoe rechtaan en het mag misschien lijken op eerder werk, maar best lekker.

De opname kwaliteit vind ik trouwens ook netjes.

En dat artwork ..die voorkant vind ik niet aansprekend. De foto in het midden van het booklet is wel vermakelijk.