The Rolling Stones - Between the Buttons (1967)

Een erg onderschat album wat weinig aandacht lijkt te krijgen hier!

De 2 singles zijn sowieso lekkere nummer maar de rest van het album mag er ook echt wezen! 'My obsession' en 'Amanda Jones' bijvoorbeeld....

4*

Ik houd van de pop-periode van de Stones. Aftermath is daarin de heilige graal natuurlijk maar eigenlijk draai ik BTB veel meer sinds ik ze beiden op CD heb, zelfs nadat ik de ( IMO veel betere ) MONO versie van Afgemat skoorde. Eigenlijk vind ik het album na Yesterday's Papers pas echt op gang komen en duurt het daarna iedere keer weer veel te kort. Stiekum is BTB onderweg om mijn fave Stones album te worden, in de UK versie dan wel natuurlijk .......

Misschien komt het doordat ik geen "echte" stonesfan ben, maar ik snap echt niet wat iedereen hier zo slecht aan vindt. Ik heb (bijna) alle oude stones albums en deze vind ik echt veruit het beste. Het enige album die ik echt vaak luister. Veel en veel beter dan Aftermath, Sticky Fingers en Exile on Mainstreet! 5*

Dit is nou echt een album waarvan ik nooit weet welke nummers ik wel en niet geweldig vind. Mijn stemming is vooral bepalend. De ene keer zit ik met kippenvel naar She smiled seweetly te luisteren en daarna vind ik het weer een zeiknummer. Hetzelfde geldt eigenlijk voor MIss Amanda Jones en Complicated. De ene keer geweldig, de andere keer zeer vervelend en zeikerige neprock.
Ik blijf deze moeilijk te peilen vinden.

Deze plaat is weinig constant. Er staan geen zwakke nummers op dit album, maar wel een paar uitschieters.
Een paar maanden terug draaide ik deze best veel, toen vond ik 'cool calm & collected' een topnummer! Net luisterde ik het nog een keer en vond ik het nog steeds een topnummer .
Vooral voor de bluesy nummers op dit album moet ik in de stemming zijn, anders boeit het me ook niet echt. Beggars Banquet is eigenlijk een beter voorbeeld. Soms niet te pruimen, maar soms is het hemels .

Ik moet zeggen dat ik me als Stones liefhebber nooit in deze periode verdiept heb op de één of andere manier; dat zal ik vanavond dan maar eens rechtzetten....(effen 'vissen'). Ik ken alleen Yesterdays Paper's en dat is iig niet 'mijn ding' ....(1967 is sowieso niet mijn favoriete muziekjaar met al die Psychedelica... )

Als ik jou zo hoor, kan ik je aanraden om 'Their Satanic Majesties Request' (1967) links te laten liggen . Die plaat tript zo hard, dat het luisteren alleen al, schade op kan leveren .

Naar aanleiding van openingszin zou je idd. mogen verwachten dat ik die nog niet ken, maar die nu net wel; ik had beter kunnen zeggen dat ik BTB niet ken , maar ik ga 'm toch beluisteren, ondanks dat ik denk dat ie voor mij te 'poppy' is.
Trouwens even over de hoes; ik heb deze eens op LP gezien en wat zag Brian Jones er hier al schrikbarend slecht uit in een paar jaar tijd...)

TSMR is idd. niet favoriete Stonesplaat en dat is een understatement (behalve She's A Rainbow).

"Yesterday's Papers", "Backstreet Girl", "Let's Spend the Night Together" en "Ruby Tuesday" zijn en blijven goeie songs ! ! !

Er staan aardig wat flauwe vullertjes op (All Sold Out, Cool Calm & Collected, My Obsession...).
Neen, ze hebben gelukkig véél sterkere albums gemaakt, die veel consistenter en evenwichtiger zijn.
Ik heb dit altijd als een zéér raar plaatje beschouwd, nogal kabaretesque (Something Happened to Me Yesterday...) vind ik, erg on-Stones-achtig, toch??

Nu ja, ze hebben er ook véél slechtere platen, ik moet ze niet gaan opsommen, wie me kent weet wel welke ik bedoel.

Desalniettemin was ik voordien iets te streng, *** lijkt me billiger, dus ik verhoog met een halfje.

[quote="Father McKenzie"
Er staan aardig wat flauwe vullertjes op (All Sold Out, Cool Calm & Collected, My Obsession...).
Neen, ze hebben gelukkig véél sterkere albums gemaakt, die veel consistenter en evenwichtiger zijn.
Ik heb dit altijd als een zéér raar plaatje beschouwd, nogal kabaretesque vind ik.

Nu ja, ze hebben er ook véél slechtere, ik moet ze niet gaan opsommen, wie me kent weet wel welke ik bedoel.

Desalniettemin was ik voordien iets te streng, *** lijkt me billiger, dus ik verhoog met een halfje. [/quote]

Beste Pa,

Ik ben het met je eens met je opmerking dat het een raar plaatje is een inderdaad het heeft ook kabaretesque trekjes.
Maar zoals je aan mijn stem kan zien ben ik het voor de rest niet met je eens, er staan mijn inziens geen flauwe opvullertjes op.
Naar mijn idee spreek je jezelf ook tegen, het is een zeer consistente en evenwichtige plaat waarop alle nummers een aparate sfeer hebben.
Nog 100x luisteren en je komt wel aan 3,5 ster.

p.s.
Je komt ruim een jaar later met Harald schreef.......
Helaas mag hij niet reageren, uit ervaring weet ik dat hij als een waakhond
alles uit de vroege beathistorie bewaakte.

Sorry, Rufus, ik mag toch echt vinden dat er wel redelijk wat flauwe vullertjes op staan, dacht ik he?

Nou, ik vrees niet dat ik nog hoger kom dan *** wat toch niet "gebuisd" is, het zijn dan ook de Stones, die toen in een dipje zaten, laat ik maar zeggen... Vergeleken bij het vreselijk slechte en On-Stones-zijnde Their Satanic Majesties Flauw Gewauwel, is dit nog een briljant plaatje, dat wel ja...

Gelukkig vonden ze zichzelf met Beggars Banquet, Let it Bleed en Sticky Fingers weer helemaal terug nadien!!!

Dit vind ik nog steeds.

Ik waardeer je stemgedrag en je mag vinden wat je wilt.
Ik wilde alleen even melden dat ik het juist wel een consistente en evenwichtige plaat vind.
Jij niet, prima geen probleem.

Absoluut Rufus, geen probleem.

Beetje afwijkende Stonesplaat, maar wel lekker, zoiets als Rivella zullen maar zeggen, (al heb ik dat spul nooit gedronken). Favoriete nummers: Yesterday's papers, Backstreet Girl, Connection, Cool calm en collected, Miss Amanda Jones en Ruby Tuesday.

Er staat op Youtube een versie van Yesterday's Papers zonder zang, echt een geweldige opname, dan hoor je pas goed hoe briljant dit nummer eigenlijk in elkaar gezet is. En over zang gesproken ik denk dat er geen song van de Stones is waar Jagger zo volledig op zijn top is als Who's Been Sleeping Here. Geloof je me niet? Luister nog maar eens goed naar dat nummer en Jaggers prestatie daar in.

Helemaal met je eens behroez, eigenlijk zijn alle nummers op dit album van hoog niveau. Momenteel is dit mijn favoriete Stonesplaat. ga trouwens verhogen naar 4,5
alleen, 0,5 voor Sticky Fingers en 2,0 voor Let it Bleed Kun je dat uitleggen ?

Ik heb geen idee hoe je een videolink bij een nummer zet, maar voor een live uitvoering van het nummer Connection klik op de volgende link

YouTube - Rolling Stones - Connection - MGM 2006 - 63 Seconds

Voor de versie van Yesterdays Papers zonder zang, waar je aldus goed kan horen hoe briljant dit nummer eigenlijk in elkaar steekt (een absolute aanrader) klik op de volgende link

YouTube - YESTERDAY'S PAPERS

En voor degene die de Amerikaanse uitvoering van Between the Buttons hebben luister hier naar een live opname van Lets Spend the Night Together tijdens de Europese Stones tour van 1967 waarop Brian Jones mellotron of orgel speelt tijdens dit nummer (zijn laatste tour met de Stones). Lets Spend wordt hierop gevolgd door een uitzinnige uitvoering van Satisfaction die vooral, vanaf halfverwege dat nummer, tot het eind toe in een ware psychedelic trip veranderd. Tja ze deden deze korte Europese tour temidden van de Their Satanic Majesties Request opname sessies en dat is te horen ook.

YouTube - Rolling Stones- Live in Paris 1967

Ik ben nu alles aan het herbeluisteren, want ik rip naar i-tunes om die i-pod zinnig gevuld te krijgen.... en ik ben blij dat ik niet de enige ben die dit een soort "dipje vind ik hun vroege periode; Te veel flauwe vullertjes, zoals She Smiled Sweetly, Cool Calm and Collected, All Sold Out en Complicated... Ik moet helaas bij mijn *** blijven, en kan moelijk begrijpen, zwaar fan of niet, dat je dit mindere album toch ***** kan toekennen, maar het is democratie, het màg uiteraard al snap ik het niet.

Het beste nummer op de plaat, al is het maar voor de gewèldige openingsriff is voor mij Miss Amanda Jones.
Het openingstrio redt verder ook nog de meubelen op een voor de rest redelijk tam plaatje, één van hun zwakkere uit hun sixtiesperiode, echt wel!

Ik sta geheel onbevangen tegenover de sixties van de Rolling stones.

Dat wil zeggen, ik heb de collectie singles via The London Years en ik heb ook de LP Beggars banquet (ooit gekocht voor Sympathy for the devil) en daarmee houdt het bij mij officieel op. Qua wat ik in bezit heb van de Rolling stones uit de sixties.

Het voordeel van zo'n situatie is, dat ik geheel onwetend sta in de meest uiteenlopende discussies over de vraag wat je standaard hoort te vinden van deze periode of plaat van deze onvolprezen band.

Het is niet bewust dat ik het oude werk van de Stones links laat liggen. En als ik er toevallig tegen aan loop, ben ik ook best geneigd het te kopen, zoals gebeurde met deze Between the buttons.

Uit een periode dat heel veel artiesten, ook de Stones, veelvuldig singletjes uitbrachten die niet waren terug te vinden op LP's. Daar hadden ze dan weer andere nummers voor, materiaal genoeg.

Dat leidt er bijvoorbeeld toe, dat The London years een prachtig overzicht is van de uitgebrachte singles maar over de LP's zegt het maar weinig. Wie de eerste twaalf titels van Between the Button leest (de oorspronkelijke LP dus), ziet dat er niets van in de Top 40 heeft gestaan.

Ik ben onwetend over de sixties van de Stones en dat moet ik nu opeens koppelen aan een mening op musicmeter. Ik heb uitgebreid kunnen luisteren naar de gedigitaliseerde MONO versie van dit album.

Geen flauw idee, of The Rolling stones hier in een dipje zaten of hoe Between the buttons is te vergelijken met ander werk uit die beroemde jaren zestig in de rockmuziek van Mick Jagger en kornuiten. Ik sta er, 43 jaar na het verschijnen van deze plaat, nog steeds geheel blanco tegenover.

Als ik ooit alles heb van de Rolling stones, zal dit misschien wel hun 'minste cd van de sixties' zijn. Dat kan, als de rest ver boven alles uit steekt. Maar ik denk het eerlijk gezegd niet. Ik vind de kwaliteit nogal meevallen en de cd klinkt zelfs alleraardigst. Het heeft veel meer het karakter van typische jaren 60 nummers, meer popachtig dus, dan dat er stevige blues/rock wordt gespeeld door de Rolling stones. Wat je eerder zou verwachten.

Maar, daar koppel ik gelijk aan dat de composities stuk voor stuk sterk zijn en prima om naar te luisteren. She smiled sweetly is later nog gecoverd door Fleetwood mac's Lindsey Buckingham waarmee kan worden aangegeven dat Between the buttons zeker ook nummers bevat met een bepaalde eeuwigheidswaarde, daar zijn ze ook goed genoeg voor.

Al met al vind ik de cd 4**** wel waard. Misschien wel een prima plaat om van de zomer met veel mooi weer vaak uit z'n hoesje te halen, ik geef het met plezier z'n kans.

Wat bizar dat Backstreet Girl zo laag staat! Wat mij betreft de mooiste song van deze mooie plaat.

Mijn stem heeft ze .....

Schaars voorbeeld van een album dat beter is in de Amerikaanse uitvoering. 'Let's Spend the Night Together' en 'Ruby Tuesday' zou ik toch echt niet willen missen.

Ik heb alle reacties eens gelezen, maar hoe kan een plaat met een prima gemiddelde van 3,76 nou onderschat zijn? Het is niet het beste Stones album, en doet ook onder voor albums als Let it Bleed, Beggars Banquet en Sticky Fingers, maar toch staat dit album bomvol sterke nummers.

Ik vind hier zelfs geen enkel minder nummer. Naast de twee eerder genoemde hits vind ik bijvoorbeeld het inventieve 'Cool, Calm & Collected', het energieke 'Miss Amanda Jones' of 'Something Happened To Me Yesterday' ook klasse nummers.

Alleen die hoes... De Stones zien eruit als oude zwervers. Mick Jagger lijkt hier wel 45+...

Moet me toch aanlsuiten bij de mensen die het een raar en wisselvallig plaatje vinden. Had het vanmorgen weer eens opgezet in de auto op weg naar het werk en ik was gewoon blij toen ik gearriveerd was en uit kon stappen. In mijn ogen teveel minderen nummers, zoals who's been sleeping here, SSS en CCC. Herken hier vrijwel niks in van de Stones die ik ken van andere platen.

Buitenbeentje, dit stones-album, en een van mijn favorieten. Jagger's stem klinkt op elk nummer fantastisch, Charlies drumwerk is superstrak, en de productie is helder, kaal en ontdaan van alle franje. Geweldige hoes bovendien.

Een vreemde plaat in een vreemde periode van de Stones. Na het meesterlijke Aftermath lijkt de groep een beetje de weg kwijt in 1967, the summer of love. Waar dat andere bandje met twee klassiekers komt, Sgt pepper en Magical mystery tour, lijken The Stones een beetje uit beeld met de twee platen die ze in dat jaar maakte. Niets is minder waar, en zeker deze Between the buttons is erg goed, maar op punten stuurloos. Soms hoor ik in de verte al de echo van let it bleed, dan weer teruggrijpen naar de periode hiervoor, en proberend een hippiegeluid te laten horen. Op een aantal nummers, maar vooral op something happened to me yesterday klinken The Rolling Stones meer als The Kinks dan als The Rolling Stones. Een typische plaat, waar de overgang naar een ander geluid en het zoeken naar een nieuwe identiteit doorklinkt. Toch is het een lekkere plaat met een hele sobere productie.

Volgens Keith's autobiografie ging het hier al goed mis met Brian. Het was hoofdzakelijk aan hem te danken dat de sfeer in de band wat verziekte toendertijd. De weerslag van deze periode komt eigenlijk het meest naar voren in albums als Beggar's Banquet en Let It Bleed. Rond deze tijd werd hun mythe opgebouwd van slechte buurjongens naar drugsverslaafde jet-setters.

Ik vind deze plaat wel lekker lopen, eigenlijk. Geen briljante nummers (alhoewel ik Back Street Girl wel heel goed vind), maar toch alles bij elkaar prettig om naar te luisteren.

Deze behoort duidelijk tot de meer experimentele albums van The Rolling Stones. De beginselen van wat op Their Satanic Majesties Request uitgewerkt zou worden zijn hier al te horen. Ik vind Between the Buttons een heel sfeervolle Stonesplaat en tot nu toe de plaat waar Jagger het beste op zingt. De plaat bevat veel nummers die als basis een op mij kinderlijk overkomend melodietje hebben, dat meesterlijk uitgewerkt is, zoals bij Yesterday's Papers en Something Happened To Me Yesterday, maar dat je daardoor wel meer moet luisteren om het te waarderen. Daarnaast staan er ook nummers zijn die bij de eerste luisterbeurt al beresterk zijn (All Sold Out, Complicated). De meeste nummers bestaan uit eenvoudige melodietjes die veel herhaald worden. Bij sommige nummers is dat storend, maar bij sommigen juist niet. Aan deze plaat kleeft een cabareteske sfeer a la On With The Show (van het volgende album). Het is die sfeer die deze plaat zo bijzonder maakt. Vooral het einde is heel bijzonder: de plaat eindigt echt als een Monty Python-film.

Conclusie: geen topplaat, maar toch zeker wel een goed Stones-album (met enkele hele mooie nummers zoals She Smiled Sweetly). Een 3.5

Positief verrast door dit album, dat toch afwijkt van The Stones-norm.
Zoals al gezegd hier geen typisch blues of rock & roll-werk meer, maar vooral liedjes in het straatje van The Beatles en The Kinks en wat lichtelijk psychdelische tinten, mede bepaald door de bijdrages van multi-instrumentalist Brian Jones die hier nog in topvorm was (klokkenspel, orgels, piano).

Het album bevat ijzersterke rockers, zowel uptempo (Connection [punk avant la lettre], My Obsession, Please Go Home, Miss Amanda Jones) als mid-tempo (Cool, Calm & Collected, All Sold Out), tijdloze mid-tempo popliedjes als She Smiled Sweetly, Who's Been Sleeping Here, Complicated, en de Kinks-pastiche Something Happened To Me Yesterday, en de aandoenlijke ballad Backstreet Girl.

Het album toont dus een grote sprong wat betreft het songwriterswerk van de Stones, die hiermee bewezen tot de betere pop/rockgroepen van Engeland in de jaren 60 te behoren.