Haha, ik heb nog nooit zoon gevarieerde stemtabel gezien
Heerlijk album overigens, de variatie is het sterkste punt van deze plaat.
Die harde LP tracks zoals Given up en No more sorrow geven de kick die een rock plaat nodig heeft. Ook hun oude sound blijft gehandhaafd met het geweldige bleed it out.
Maar met Ballads als Leave out en Shadow laat LP horen dat ze ook een rustigere kant hebben. Mike kan zijn ding doen met Hands Held High, wat toch een van mijn favoriete nummers is. En ook een experimenteel nummer als In between is een groeier die steeds mooier word naarmate je hem meer luistert.
De resterende nummers laten horen dat Linkin Park ook geweldige alt-rock artiesten zijn. Het heerlijke up-tempo nummer In pieces zing je al na een paar keer luisteren vloeiend mee. Valentine's day begint als mooie ballad om vervolgens prachtig af te sluiten met een knallende climax.
En net als je denkt dat LP alles op deze plaat heeft gedaan en je niet meer kan verrassen, leveren ze hun beste nummer als afsluiter. Eigenlijk hoef ik geen woorden vuil te maken aan The little things maar die opbouw!, die lyrics!!, die samenzang op het eind!!! en die solo!!!!!
Mijn grootste minpunt aan dit album is voornamelijk de stem van Chester. Hij houdt zich zeker staande met de rustigere nummers maar je hoort duidelijk dat deze stem is gemaakt voor tracks als Given up.
De variatie is voor mij het grootste pluspunt omdat ik houd van alle stijlen die LP hier laat horen. Dit heeft echter als gevolg dat dit album nogal onsamenhangend overkomt.
De lyrics zijn prachtig en veel beter uitgedacht en ze proberen veel verschillende stijlen. Linkin Park wil doorgroeien en dat merk je aan alles op dit album. Dit is voor mij een van de weinige bands die mij niet heeft teleurgesteld met hun nieuwe weg en dat voor een nu-metal band. I'm impressed.