Kurt Vile - Bottle It In (2018)

Wat een fantastische plaat is dit toch weer van Kurt. Naar mijn inziens kan die man niks fout doen. B'lieve I'm Going Down vond ik al fantastisch en ook de samenwerking met Courtney Barnett kan mij zeer bekoren. Bottle It In is toch een stuk rauwer dan zijn voorgangers. Dusver vind ik alleen het repetitieve gitaarrifje in Yeah Bones een tikkeltje irritant.

Ik ben dus overigens zeer blij dat Kurt uit WOD is gestapt, want zijn muziek is vele malen interessanter dan dat van zijn voormalige band.

Hij doet het idd 10x beter dan die overgewaardeerde band van de laatste tijd.

Ik kan me ook nauwelijks voorstellen dat Kurt Vile zelf, buiten misschien wat trots op het succes van zijn voormalige bandgenoten, op de banken staat voor de overgeproduceerde theatrale sentiment van The War on Drugs. In zijn nuchtere benadering is Kurt bijna een natuurlijke tegenpool. Met zijn beschouwende, niet-oordelende houding en de meanderende gitaarlijnen staat hij veel dichter bij het échte leven dan die zogenaamd epische bombast van The War on Drugs. Zo ook op deze plaat weer, al vind ik dat hij hier en daar net iets teveel doorschiet en er minder natuurlijke samenhang tussen de nummers lijkt te bestaan dan op de voorgaande platen. Met die laatste woorden is dan ook alles gezegd. De enige precedent waarmee je een nieuwe plaat van Vile kan wegen is hemzelf. Voor mij staat hij het afgelopen decennium op eenzame hoogte en een echt slecht nummer lijkt hij niet te kunnen maken, Rolling with the Flow komt daar nog het dichts bij in de buurt. Maar daar staan ook weer instant-klassiekers als Bassackwards, One Trick Ponies en Come Again tegenover.

Dat nummer is een cover van Charlie Rich.

Wat een vreemde uitspraak. Hoezo staat The War On Drugs niet dicht (of minder dicht) bij het echte leven? Oké, de teksten van Adam zijn romantischer dan die van Kurt, maar ook WOD kan toch ook uitblinken in subtiliteit als ze dat willen. Ik denk aan het prachtige Thinking Of A Place. Ik heb heel blij dat er eindelijk een band als deze naar het Sportpaleis/headliner formaat groeit. Hebben naar mijn mening ook nog geen enkele plaat uitgebracht die minder dan fantastisch is...

... net zoals Kurt Vile. Want ook deze is echt om van te smullen. Gevarieerder en gelaagder dan zijn voorganger ook. Ga me hier nog lang mee amuseren.

Die lofinozemlook zal vooral veel vrouwen aanspreken. Maar het gaat natuurlijk om de muziek. De 10 min tracks zijn de hoogtepunten, maar eigenlijk is het hele album dé perfecte soundtrack voor deze herfst.

Al lijken alle nummers en platen van Kurt op elkaar, ik ben toch weer verkocht.
78 minuten loom en nonchalant Vile-gemompel, heerlijk

Vandaag valt hier ook het kwartje, titelnummer en Skinni Mini zijn echt fantastisch.

Gelukkig is Kurt veel gewoner gebleven dan Adam en zijn muziek ook. Ik zet A Deeper Understanding nog eens op...

Wat betekent dat nou in randstedelijke spraak? Hecht je er nou wel of niet je goedkeuring aan?

Ik reageer even op die onzin van een aantal users bij deze plaat. Ik vind deze plaat namelijk weinig opzienbarend, terwijl ik WOD nog wel eens opzet.

Prachtige plaat!! Vooral de langere nummers!

Dat lijkt me al een duidelijke aanwijzing. WoD staat hier al te boek als RBR (relatively boring retro) en dat zet ik alleen op als ik straf verdien; omdat ik niet heb gestofzuigd oid - en dan doe ik het meestal subitamento omdat ik daardoor die muziek minder goed hoor

Noem het wat kort door de bocht, maar ik vind Kurt Vile langzaam aan vermoeiend worden.
Toen Childish Prodigy net uit was, klom ik aanboord en ben hem vanaf toen gaan volgen.

Toen 'Smoke Ring for My Halo' uit kwam heb ik in San Francisco expres mijn bus gemist zodat ik de deluxe versie van het album kon kopen bij Amoeba wat toen nog binnen moest komen..
Wakin' On A Pretty Daze was voor mij zijn magnum opus, die heb ik kapot gedraait. B'lieve im going Down heb ik nog gekocht, maar thuis niet meer gedraaid. Na 'Pretty Pimpin' gaat de automatische piloot aan en word je aan het einde van de plaat nog eens wakker geschud, maar meer dan een dwarrelend blad in het bos is het niet.

Met deze nieuweling combineert Vile best of both-of all- worlds en breid hij een veel te lang geheel. De instrumentals zijn soms wat stekelig en dagende luisteraar uit. Dat infantiele, monotone gedrein gaat echter wel de keel uithangen. 1 uur en 20 minuten lang achter elkaar op de zelfde toonhoogte brommen.. pfft. Ik geloof het verder wel met Vile.

Wat betekent dat nou in Gruneger sproak? Hecht je nou wel of niet je goedkeuring aan dit album?

Ket nog nait heurd! Als mijn licht het doet, stap ik vanavond later wel op de spotifiets

Loading Zones en Bassackwards zijn heerlijke tracks zeg! Net niet teveel country (niet mijn genre) en op Bassackwards duidelijk te horen dat Kurt Vile in The War On Drugs heeft gezeten, al zullen sommigen dat niet willen horen afgaande op reacties hierboven. Voor mij juist een positieve constatering

Niet helemaal juist. Kurt Vile speelde inderdaad tussen 2005 en 2008 mee met the War On Drugs, maarrrr Adam Granduciel speelde van 2004 tot 2011 in Kurt Viles' Vilators en is bijvoorbeeld op Wakin' On A Pretty Daze te horen. Daarom kunnen we beter stellen dat the War on Drugs als Kurt Vile is gaan klinken (zie ook de stappen jn platen van Kurt Vile en WOD).

Check Baby is wel echt heel erg lekker.

Ik ben Kurt Vile pas sinds Wakin On A Pretty Daze echt blijven volgen, en sindsdien heb ik met elk album gehad dat ik een aantal nummers erg goed vind maar ook een paar nummers gewoonweg saaitjes. Voor dit album geldt eigenlijk weer hetzelfde. Nummers als Loading Zones, Check Baby en Come Again vind ik erg fijn, maar nummers als Hysteria, Yeah Bones en Mutinies gaan langs me heen. Dan zijn er nog drie nummers van rond de tien minuten die best goed zijn, maar waar je wel voor in de stemming moet zijn.

Waarom moet het zo afgezet worden tegen WoD? Ja ze hebben beide een verleden met elkaar, ze hebben zeker overeenkomsten en ook zeker tegenstellingen. Maar probeer gewoon van beide te genieten, of in ieder geval van een van de twee.

Ik kan van beide genieten en draai ze beide regelmatig. Ik zet vile wel iets vaker op, maar komt meer door de stemming en sfeer die wat vaker beter bij vile past. The war on drugs vind ik minstens net zo goed.

Ik laat deze plaat nog even op mn inwerken voordat ik een goed oordeel kan vellen

Wacht nog steeds op Mn Numbered yellow with orange splatter edition vinyl! Zo benieuwd!

Luister hem nu op koptelefoon. Is het iemand al opgevallen dat bepaalde melodie lijnen in bassackwards ook achterstevoren afgespeeld worden? Of verbeeld ik het me? Lijkt normaal opgenomen te zijn en achterste voren afgespeeld. Bepaald instrument door het gehele nimmer heen.

Dat zal de bas dan wel zijn.

Of deze van The Sore Losers: The Sore Losers - Skydogs (2016) - MusicMeter.nl

Ik heb het album nu tweemaal volledig gehoord en het valt me niet tegen: relatief onopvallend, beetje gepimpte Alive on Arrival (Steve Forbert, 1978), niet opvallend, geen pottenbreker, maar niet dat ik na 15 min. vraag of er iets anders op mag, het kan blijven draaien. Bij WoD ligt dat anders; dat kan ik max 20 - 25 min. hebben, daarna sta ik niet meer voor mezelf in: flauwe, opgepiepte hap die met terug denken aan de tijd dat ik op een dakterras, tweehoog achter aan de Annastraat (hartje Utrecht, bijna aan de voet van de dom) kennismaakte met Shirts en Dire Straits.

Goed album van Vile, luistert lekker weg maar album duurt voor mij wat te lang... na een nummer of negen ben ik het wat beu gehoord... haal nooit het einde van het album in een ruk. Geen echt slechte nummers tussenmaar wel inwisselbaar en sommige mochten echt wel korter. Loading zones is wel een toppertje.

Dan zou ik je toch willen aanraden om nog maar eens goed te luisteren naar sublieme nummers als Life Like This, Lost My Head There en Wild Imagination. Allesbehalve automatische piloot. Prachtige songs die uitblinken in subtiliteit. Beter na iedere draaibeurt. Inderdaad te kort door de bocht dus wat mij betreft, die opmerking van je. Ik reken juist B'lieve I'm Going Down tot zijn magnus opus, waar ik bij Wakin' On A Pretty Daze op het sublieme openingsnummer na, toch al redelijk gauw afhaakte. B'lieve I'm Going Down kan ik van begin tot eind draaien en van achteren naar voren. Subliem album.

Ga dit album sowieso nog vaker draaien maar bij de eerste paar beurten ben ik niet volledig overtuigd. Nummers als Hysteria en Yeah Bones vind ik magertjes bijv. Hopelijk valt het kwartje nog.
Hoe dan ook, smaken verschillen, dat blijkt maar eens te meer.

Eerste deel ga ik akkoord. Maar Pretty adaze is een meesterwerk. Als je het magertjes vindt, dan verdenk ik je stiekem de pmaat niet to Air Bud te hebben beluisterd en misschien ook niet vaak genoeg opgezet om de genialiteit van Girl Called Alex en Too hard en Pure Pain te herkennen. Maar goed, hier spreekt een fan. Dit gaat over een andere plaat.

Loved you aaaall a long long tiiiime ☀️

Ik ga Pretty Daze in de reshuffle gooien. Sla ik nummer 1 voor de verandering eens over!