The Kinks - Muswell Hillbillies (1971)

Het eerste album bij een nieuw label in 1971 en een nieuw geluid. Hoewel, op Lola Versus Powerman & The Moneygoround was al te horen dat The Kinks een folk/country richting in sloegen. Op Muswell Hillbillies is deze sound helemaal uitgekristalliseerd. Daarnaast is op het album de groep uitgebreid met een blazerssectie. Niet direct een feit waardoor ik naar de plaatselijke platenboer zou rennen.
Mijn favorieten zijn dan ook vooral die nummers waarop de blazerssectie niet te horen zijn. In feite is de enige plek waar de blazers effectief zijn ingezet Alcohol. Het nummer laat de indruk achter alsof de groep begeleid wordt door een Leger Des Heils orkestje om de ellende van de hoofdpersoon nog eens te benadrukken. Verder vind ik het een overbodige toevoeging.
Voor liefhebbers van dit album adviseer ik de Deluxe Edition met een bonus disc aan te schaffen. Deze bevat wat studio outtakes, alternatieve mixes en live materiaal.

De blazers spelen op enkele songs in de britse music-hall traditie. Daar moet je van houden. De variatie aan stijlvormen maken voor mij dit album juist zo aantrekkelijk. Het past bij de losse sfeer en thematiek.

Ik ben het met kistenkuif eens. De blazers voegen zeker wat toe in de nummers.
En de Country/ Folk en Blues stijlen passen naadloos in het geheel. Een ietwat lome vibe met een Amerikaans tintje, maar uiteindelijk brits genoeg om de groep te blijven herkennen.
Niet zozeer een rockalbum- al hakt 20th Century Man er gelijk lekker in.
Uiteindelijk is de rest ook prima in orde.
Alcohol valt wat in het niet door de geweldige liveversie die op Everybody's In Showbizz staat.

Die blazers waren toch van The Mike Cotton Sound? Een zeer competente en leuke Britse groep die diverse muzikale stijlen hebben beproefd. Ondanks kwam er van hen een overzichts-cd uit op RPM.

Correct! En de Mike Cotton had tot 1969 een bassist die in 1979 tot The Kinks toetrad als vervanger voor Andy Pyle: Jim Rodford.
Maar toen hadden The Kinks de blazerssectie al weer achter zich gelaten.

Zoal de meeste Kinks-albums een ietwat vergeten en onderschat album. Ray Davies is wat mij betreft een van de grootste songwriters allertijden en meester van de conceptalbums. Op de Legacy editie (staat gewoon op Spotify) staat het nummer 'Lavender lane' dat bijna zelfplagiaat is van 'Waterloo Sunset', maar desalniettemin een klein pareltje. Had niet misstaan op de reguliere versie.

Een meer dan fantastische Kinksplaat.
Helemaal eens met Bartjeking hier boven.
Mooi de wat enigzins Bluessy/Countrysfeer hier.
Elk liedje is gewoon raak.
Al kreeg Alcohol live een enorme boost, door een wat theatralere versie.
Wat mij betreft 1 van de betere 70's albums.
Zeker onderschat.

Blegh! Country! In de opener herken ik The Kinks nog wel, maar verder nauwelijks. Alcohol vind ik op een bepaalde manier nog wel charmant, maar de rest vind ik echt verschrikkelijk. Enkele momenten zijn nog dragelijk. Dat Britse bands in de jaren zestig blues zijn gaan spelen, was een goede ontwikkeling, maar hier maken de heren van The Kinks toch echt een flinke misstap. Ik snap er ook maar weinig van dat dit album nog een erg hoog gemiddelde heeft. Dit soort ouderwetse hillbilliemuziek leek me (terecht) tamelijk uitgestorven.

Tussenstand:
1. Face To Face
2. Lola Versus Powerman and the Moneygoround, Part One
3. The Kinks Are the Village Green Preservation Society
4. The Kink Kontroversy
5. Something Else
6. Kinks
7. Kinda Kinks
8. Arthur (Or the Decline and Fall of the British Empire)
9. Muswell Hillbillies

Gelukkig valt er over smaak niet te twisten ........

Tenzij je Chubby Checker heet

Heb van deze onlangs de 2CD Deluxe Edition aangeschaft, deze week eindelijk eens beluisteren. Is een Kinks album dat ik, buiten een paar losse nummers, (nog) niet goed ken.

Nee, inderdaad. Is mijn favo Kinksplaat. Dan maar een Hillbillie.

Ik vind het wel wat hebben. Echte Britten die het wat in de Amerikaanse countryhoek zoeken.
Zegt ook wel wat over de veelzijdigheid van Ray en kornuiten. Beter werd het niet meer hierna.

Ik heb niets tegen bepaalde varianten van het countrygenre en kan me in dit geval dan ook niet ergeren aan de invloeden. Vind het sowieso niet heel erg bijzonder veel country, dan zouden de blazers me eerder opvallen. Niet het sterkste werk, maar ik vind 20th Century Man, Alcohol, Have A Cuppa Tea en Holloway Jail wel degelijk heerlijke songs. Over de algehele linie mag het geheel van mij echter toch nog wat meer rocken wil ik het tot favorieten gaan rekenen. Maar slecht? Zeker niet.

Voorlopige tussenstand:
1. Face To Face
2. Are the Village Green Preservation Society
3. Arthur (Or The Decline And Fall Of the British Empire)
4. Something Else
5. Lola Versus Powerman and the Moneygoround, Part One
6. The Kink Kontroversy
7. Muswell Hillbillies
8. Kinda Kinks
9. Kinks

Met Muswell Hillbillies slaan The Kinks een nieuwe weg in: meer country-invloeden en ook wat folk en blues waardoor het minder Brits en meer Amerikaans klinkt. Breder gearrangeerd met piano en blazers maar zonder aan scherpte en teveel aan eigenheid te verliezen en vooral hun charme. Het songmateriaal vormt een sterk geheel met Holiday, Alcohol en de titelsong als hoogtepunten. Misschien één van de beste Kinks-albums.

Hun eerste plaat voor een Amerikaans label, en meer dan de vaak genoemde country-invloeden, zijn het de liefdesverklaringen naar R&B (in de ouderwetse zin van het woord) die de dienst uitmaken. Tegelijkertijd, en misschien wel om de balans te bewaken, zoekt Ray Davies zoals altijd de Engelse kneuterigheid op, die van kopjes thee in de keuken, familieleden die hun school niet hebben afgemaakt, en vrolijk geroddel in de plaatselijke 'pub'.

Het is eigenlijk wat de Kinks al deden op de meeste van hun vermaarde singles uit de jaren zestig, en op de drie semi-conceptplaten die aan dit album voorafgingen. Muswell Hillbillies is ook niet per se slechter of minder origineel dan dat eerdere werk.

Wel lijdt de plaat een beetje onder het gevoel dat de band zijn jonge honden-energie kwijt begint te raken, en zich iets té comfortabel begint te voelen in de stijl die ze voor zichzelf hebben gevonden. Dit hoeft heerlijke songs als 'Skin and Bone' en 'Complicated Life' niet in de weg te zitten, uiteraard.