The Monochrome Set - Love Zombies (1980)

Voor alle depressievelingen onder ons. Dit is echt heel leuk. Onzinige teksten, met zeer aanstekelijke gitaardeuntjes.

Hoes ook dik in orde

405 Lines doet me altijd denken aan Laat Mij Maar Alleen van Klein Orkest. Ben ik de enige die dat hoort?

Verrek, ja. Gewoon plagiaat! Echt precies hetzelfde loopje

Was verbaasd dat ik al eens iets had gehoord van The Monochrome Set, deed geen belletje rinkelen.

De eerste beluistering van dit album valt prima. Het is inderdaad moeilijk te plaatsen. Ze dopen hun nummers in veel verschillende genre's. Dus het ene moment denk je Indie Rock, dan weer Art Rock, dan Indie Pop. Soms Lo-Fi maar eerder dat dan Post-Punk. Tweemaal toe zaten er ook Wals elementen in.

Ik heb absoluut een zwak voor dit soort frivole 80s bandjes. Zoals E-Clect-Eddy al aangeeft zit er van alles in en je zou daardoor kunnen zeggen dat het af en toe een rommeltje is maar voor mij werkt het. De overgangen tussen de verschillende stijlen zijn organisch genoeg om te voorkomen dat het van de hak op de tak springt. De tempowisselingen op de juiste momenten en de relatief korte duur zorgen er bovendien voor dat m'n aandacht vastgehouden blijft al kan je dit plaatje ook prima op zachter volume als werkmuziek gebruiken. Ook instrumentaal zit het, net als bij Strange Boutique, allemaal goed in elkaar met daarbij een extra compliment voor het prettige drumwerk.

Geef mij nog maar 10 bands als The Monochrome Set. Love Zombies schurkt tegen 4,5* sterren aan in ieder geval.

Favorieten: 405 Lines en Karma Suture

Een puike plaat, deze Love Zombies van The Monochrome Set. De heren nemen zichzelf duidelijk niet serieus, getuige in eerste instantie de albumhoes, maar ook de soms lachwekkende teksten (zoals dat geïmproviseerde Frans in R.S.V.P.: "Pas de deux, cordon bleu" ) en het steeds frivole spel.

Dat laatste doet me een beetje denken aan ska-bands als The Specials en Madness, maar ook een punkband als The Adicts (ook Brits, opgericht in de tweede helft van de jaren '70 en op het toppunt in de jaren '80). Het zou me niet verbazen mochten zij aandachtig hebben geluisterd naar The Monochrome Set in de beginjaren. Hetzelfde zou ik kunnen stellen over Toy Dolls, overigens, al is dat pretpunk hor catégorie.

Evenzeer hoor ik de invloeden van bands als The Kinks en The Doors, maar deze markante band is toch vooral zichzelf. En bovenal weten ze ook gewoon hoe een goeie song moet klinken, getuige o.a. Karma Suture en The Weird, Wild and Wonderful World of Tony Potts.

3,5 sterren

Ik heb al behoorlijk wat referenties voorbij zien komen, maar de meest in het oor springende referentie voor mij is de Britse Canterbury-band Caravan. Zowel qua zang, als teksten, als 'quirkiness' doet The Monochrome Set me daar erg aan denken.

Muzikaal is het natuurlijk meer richting de postpunk, maar dan wel de uiterst blijmoedige kant van het spectrum. De frivole gitaarlijntjes en orgeltjes vallen over elkaar heen. Of het echt zal beklijven, weet ik niet, maar voor nu geef ik het 4*.

Blijft een grappig plaatje dit.
Niet onder een noemer te vangen eigenlijk.
Een neuzelende zanger, frivool gitaartingeltangel, orgeltje wat soms op Doors/Stranglers lijkt en dikwijls grappige teksten maakt dit een aangenaam new wave (?) album.
Kant 1 is iets beter dan kant 2.
Ik laat hem nog eens een paar keer draaien.

Op vinyl, in nieuwstaat, Engelse persing. Maar ook op CD samen met Strange Boutique (2 op 1 CD dus).