Jean Michel Jarre - Oxygene (1976)

Wou je nu beweren dat Jarre met dit album de EM bij een groot publiek heeft gebracht. Nee na het onderstaande gelezen te hebben viel ik zo wat van m'n stoel. Dat Rieu klassiek toegankelijk heeft gemaakt voor een groter publiek kan ik volgen. Maar Jarre, sorry hoor maar er zat al veel meer voor, voor dat dit bekent werd. Nee de stelling gaat wat mij betreft zwaar over de top.

Volgens mij mis je wat. Had Tangerine Dream midden jaren zeventig grootte verkoopcijfers. Goed Phaedra bracht hen in een klap de wereld in, maar hun naam is in het midden blijven steken. Als ik mij ergens voorstel bij onbekende mensen en ze vragen mij wat mijn voorkeur is qua muziek, en begin met de namen Tangerine Dream of Klaus Schulze dan gaan er niet gelijk bellen rinkelen. Kom ik daarentegen aan met namen als Jarre, Vangels of Kraftwerk dan heb ik meer succes, hoe wrang dit ook is ten opzichte van de echte pioniers. Het is in mijn ogen gewoon een feit waar ik mee leven moet. Dat is precies hetzelfde met klassieke muziek voor een groot publiek. Als ik de naam André Rieu laat vallen veren ze meteen op, maar als ik de naam Ton Koopman laat vallen -iemand die ik hoog heb zitten qua klassieke muziek- heb ik het één en ander uit te leggen. Ja het is het verhaal van de profeet die langer op zijn roem moet wachten, dan zijn opvolger.

De grootste hit, en zeker eentje die de electronische muziek een plaats gaf was Popcorn, wat je er ook van vind dit was ver voor dat Jarre populair werd. Oxygene kreeg aandacht ja zeker maar zette niet de electronische muziek op de kaart.

Waar heb ik het over op de kaart zetten van de electronische muziek binnen dit verhaal? Negens. Waar ik het over heb is, wie maakte de electronishe muziek toegankelijk voor een groot publiek. Volgens mij maak je wat ik hier schrijf groter dan het werkelijk is. Electronische muziek stond daarvoor al op de kaart, alleen niet voor iedereen. Popcorn was zeker een grootte hit en zo waren er meer zaken. Maar na al die jaren is Oxygene wel blijven hangen bij de meeste mensen gezien de positie in de top 2000 samen met Autobahn van Kraftwerk en wat dingen van Vangelis. Wat ik zeker niet doe is het werk van Tangerine Dream ter zijde schuiven of van wie dan ook, maar gewoon kijken wat is blijven hangen bij de gemiddelde burger als die bestaat. Dat is in de meeste gevallen wel Vangelis, Jarre en Kraftwerk het andere vergt wat uitleg. Hoe cru dat ook is.

Als je Oxygene toegankelijk maakt zet je het automatisch op de kaart, iedereen leest dan die kaart en wil het hebben als het bevalt.

Ja, zo lust ik nog een paar. Soms denk ik dan ook: waar blijft de context of een eerlijke vraag aan een user die iets beweerd. Stel eerder een vraag, dan gelijk een oordeel te hebben. Daar schieten we meer mee op dan in degelijke vaagheden te blijven hangen.

Ik kan de redenering van Gerard wel een beetje begrijpen. Bij mij begon het allemaal met een LP van Vangelis die m'n vader in de kast had staan. Later waren er daar de successen van Ed Starink's "Synthesizer Greatest"-compilaties, die ervoor zorgden dat electronische muziek op een commerciële manier aan een breder publiek werden gepresenteerd, zoals André Rieu op zijn manier klassieke muziek op een commerciële manier in de spotlights plaatst. Althans, dat is de vergelijking die ik eraan verbindt. Overigens hebben de "Synthesizer Greatest"-compilaties ervoor gezorgd dat ik me meer in electronische muziek begon te verdiepen. De meeste nummers die ik daarop tegenkwam, waren die van Vangelis en Jarre (jawel: Oxygene Part IV). Toen ik er later achter kwam, dat het bewerkingen waren (dat kon ik eigenlijk wel weten, aangezien ik een Vangelis-LP van m'n vader kende), ging ik op zoek naar de originele versies. En de eerste pioniers waarin ik me ging verdiepen, waren Vangelis en Jarre. Niet veel later kwam daar Kitaro bij. Vóór ik dat ging doen, had ik nog nóóit van Tangerine Dream en Klaus Schulze gehoord. Dat kwam niet gek veel later, toen ik me meer en meer in EM ging verdiepen.

Kortom: als je een willekeurige voorbijganger zal vragen of ze bekende artiesten binnen het EM-genre kennen, zullen ze hoogstwaarschijnlijk de namen van Vangelis en Jarre opnoemen, en geen TD of KS, die wat mij betreft de nog veel belangrijkere grondleggers van het genre zijn. Alles heeft ook te maken met de vele airplay die Vangelis en Jarre op de radio kregen, en via de media bekend werden gemaakt bij een groter publiek. Naar mijn idee zijn TD en KS op eigen kracht en reputatie groot geworden, waarvoor niets dan respect, overigens.

Kijk Ed Starink en Rieu vind ik nou weer wel een zeer goede vergelijking

Rieu en Jarre zijn best te vergelijken met elkaar. Ze staan beide garant voor een grootte muzikale show als dat moet. Ed Starink zit daarentegen moederziel alleen in een studio om uit hoofden van de platenmaatschappij bekende deuntjes in te spelen, zonder dat hij het publiek wat zijn producten koopt ooit ziet. De kluizenaar ten opzichte van twee show mensen.

En dan is op een gegeven moment de inspiratie op bij de Fransman. Hij doet nog wat pogingen, maar een joekel van een hit blijft uit. Rieu en Starink hebben dan in eens meer succes, alhoewel die laatste nog steeds binnen moet zitten in een studio. Rieu stapt zijn vrolijke bus in vegezeld met een gezellig orkest en vermaakt zich wel. Na het strijken der snaren gaat hij zich te buiten aan champagne, wat de Fransman daarentegen niet meer kan verorloven. Starink loopt ook vrolijk door zijn studio heen omdat hij net heeft gehoord dat de rechten binnen zijn om het hele repertoire van Rieu na te spelen, en zo is de cirkel rond.

Maar even alle gekheid op een stokje. Jarre was ooit groot, omdat hij met iets op de proppen kwam wat hij had verfijnd wat door anderen in gang was gezet. Zijn muziek waar hij groot mee geworden is, is duidelijk een populaire afgeleide van de Berlijnse School. Pas later in zijn carrière kwam hij met zijn eigen dingen, wat hij beter niet had kunnen doen. Het is een zielig relaas van een blinkende opkomst in de jaren zeventig van de vorige eeuw. En dan is het des te meer wrang te noemen dat twee boeven er met de buit van door gaan.

Geen oordeel maar een andere mening. Kijk dat dit album groot werd is bekent, maar om zo ver te gaan dat het de EM naar het grote publiek bracht gaat te ver. Dit album wandelt in mijn ogen simpelweg achter de gevestigde orde aan en had het geluk dat de single goed verkocht werd. Maar wees eerlijk Klaus Schulze had met Timewind het eerste echte EM album in Nederland in de album top 50, en dat zonder airplay. Oxygene hoe goed ik het album best nog steeds vind maar af en toe te kitsch als het om de sounds gaat. En laten we wel zijn dit album is een klassieker in de Electronische muziek en dat zal altijd zo blijven.

Part 4 is natuurlijk het legendarische nummer. Ik hoorde het tun tudun tuntun deuntje als eerst op de kermis bij de grijpmachine´s.

Niet bepaald een plaats waar het nummer goed tot zijn recht komt

Maar wel behoorlijk wat knuffels.

Laag gemiddelde voor zo'n legendarisch album. Dit is een van de albums die de weg vrijmaakte voor het ontwikkelen van de dancemuziek. Het hele album heeft iets heel aparts en dat maakt alle nummers die erop staan zo mooi. Het zijn 6 delen, waarvan ik niet het 4e, maar de 5e deel het mooist van vind. Download in deze hedendaagse tijd de muziek maar eens en zet het maar op je Mp3-speler/ ipod. Als je het dan aanzet is het net alsof je er helemaal (met je hoofd) in zit.
Zeker is Equinoxe ook een heel goed album van Jean-Michel Jarre.
Jammer dat de kwaliteit van zijn nummers die hij later maakte, langzaam afnam.

Adrí

Dit album is niet meer overtroffen door J.M.J.
De albums hierna zijn van een mindere intensiteit.
Prachtige elektronische muziek met een duistere sfeer. Een sfeer die hij in zijn latere werk niet meer heeft bereikt.
Alle "parts" zijn van grote klasse.

Ik ben eigenlijk "opgegroeid" met deze muziek in de auto. Toen ik jonger was vond ik het altijd erg eng. Kwam gisteren op het idee om het weer eens te gaan luisteren, na een oude plaat "Concerts in China" van JMJ uitgeprobeerd te hebben.
Ik vind het fijne muziek, het heeft een bepaalde sfeer, dat gecombineerd met een herinnering brengt iets moois met zich mee.

Berichten over het concert van JMJ in Ahoy verplaatst naar Jean Michel Jarre

Misschien overbodige info....maar inmiddels allang uit....dubbelpack, cd in 5.1 en dvd in dts geloof ik, ben te lui om het er bij te pakken....een soort heruitgave dus.

Klopt en waarschijnlijk zullen er meer volgen. Wel een aanrader en een beleving. Zo heb ik destijds ook Aero aangeschaft in 5.1 met DVD. Toch wel dé manier om Jean's muziek te beluisteren.

Die gaat elke keer "mis". Maar laten we daar maar niet over uitwijden...

Ik hoor bij een band als Air regelmatig soortgelijke vibes als op dit album.
Air vermengt elementen uit de jaren 90 met de jaren 70.
Ik sta er niet van te kijken als ze Jean Michel Jarre als een van hun inspiratiebronnen zouden noemen.

Voor mij is Oxygene tevens het electronische antwoord op Tubular Bells van Mike Oldfield.
Waarschijnlijk ziet niet iedereen deze vergelijking, maar dit is wel hoe ik het ervaar.

Apart album met alleen maar synthesizermuziek. Alles klinkt heel interessant, maar soms had ik het gevoel dat het toch iets te veel doorging met vreemde geluiden zonder melodie of ritme. Wanneer die momenten er wel in kwamen, was dat heel mooi. Kant twee is de beste kant, omdat daar de grote hit op staat. Dat vind ik echt een mooi nummer. Maar ook part 5 was erg mooi. Kon niet de hele tijd mijn aandacht erbij houden, maar ik heb het idee dat wanneer ik hem vaker luistert mijn waardering ervoor zal groeien.

Vreemd genoeg heeft Jarre wel meer van dit soort platen

Ik had al zo'n vermoeden haha.

Gezellige nieuwe berichten hier.

Veel synthesizer, nu je het zegt valt het me op.
En wat me dan meteen ook opvalt:
-weinig harde gitaren
-de zang is niet zo prominent aanwezig

Haha, ik veerde ook op bij dit geluidje, heerlijk! Nu heb ik zin in de kermis

Oxygene is een heerlijke zweefplaat van JMJ. Misschien maakt hij wat minder diepgravende elektronica dan sommige van zijn tijdsgenoten, maar hij weet wel met aanstekelijke melodieën en lekker in het gehoor liggende soundscapes op de proppen te komen. De muziek voelt ook dikwijls aan als een warm bad. Het zal wel aan de analoge synthesizers liggen. Ik krijg dat behaaglijke gevoel nauwelijks bij moderne elektronische muziek.

Vive la France, en met name Jean Michel Jarre. Want ondanks dat zijn muziek niet heel origineel is (leuke deuntjes verpakt in veel effecten, op waiting for cousteau na), is het wel heerlijk om naar te luisteren. En hij mag toch wel als een pionier beschouwd worden van de electronische muziek, alhoewel er al verschillende muzikanten hem voorgingen, met al dan niet origineler materiaal.
Ik vind zijn muziek in ieder geval van een constant niveau en kan er nog steeds heel graag naar luisteren.

Wat een prachtig staaltje muziek! Zoals hierboven gezegd voelt het aan als een ontspannend warm bad. De wending van deel 6 maakt dat de volle 5 net buiten bereik blijven.