The National - I Am Easy to Find (2019)

Hoe kan het nou dat ik The National met hun stevigere, meer uptempo nummers absoluut één van de beste bands van de laatste jaren vind, en wanneer de ballades á la Light Years, I need my Girl en/of Runaway langskomen, ik haast wegvlucht. Ik hoor dat het ook daar om kwaliteit gaat, maar om de een of andere reden kan ik het nooit hebben. Teveel pathetisch gewauwel met een haast kitscherige ondertoon, naar mijn mening. Laat deze gasten maar nummers maken rond de geniale drumpartijen van de ritmekoning, dan neem ik de ballades voor lief.

Deze plaat blijft maar groeien. Heel laag gemiddelde hier. Voor mij is dit hun beste sinds Boxer.

Ken de rest van hun werk niet behalve dit album. Voor mij persoonlijk is dit typisch een geval van goede muzikanten maar duidelijk niet mijn smaak. Geef daarom geen rating want dat zou niet eerlijk zijn tov de band en de fans.

Bedankt om rekening te houden met onze gevoelens, het wordt gewaardeerd!

Ik vind dat altijd een beetje apart. Met je stem breng je tot uitdrukking wat je ervan vindt. Als je het niks vindt, dan geef je gewoon een lage rating. Daarvoor hoef je geen rekening te houden met de fans van deze band.

Ja maar, maar...Het gemiddelde is al zo laag

Hou es op, tante Truus of word, het kan nog goed voor Sinterklaas, zeur-Piet - 3,74 is nog altijd ca 7,5 in onze schoolcijfers. Ik zou moeten graven in de archieven, maar weet bijna zeker dat hetmijne lager was - wat was jouw gemiddelde rapportcijfer?

Voor wat het waard is: ik vind dit van alle Nationals die ik ken (5-6) gewoon de matigste plaat

Was ik National-fan zou ik me eerder druk maken over de dalende lijn in de waardering alhier die vanaf Boxer is ingezet, met een negatieve incrementele groei op de koop toe.

Maar, maar...ik was sarcastisch

Ik snap jou wel want dit is na Boxer en Alligator het beste album ze. Die krijgen allemaal 4 sterren. Daarom is 3,74 gemiddeld veel te laag natuurlijk.

Vind het eerder een ster te hoog. Op sommige dagen is The National mijn favoriete band, maar hoe vaak ik het ook probeer ik kan deze niet met plezier in een keer uitzitten.

Maar het kan toch ook een kwestie van smaak zijn? Ik snap dat wel. Ik stem ook niet op albums die niet in mijn straatje passen. Ik herken dan wel de muzikaliteit en de klasse, maar op basis van muzikale voorkeuren stem ik niet.

Je bent niet goed wijs...

Stel je het volgende voor: je zit in voorarrest en ipv de lekkende kraan - 10:15 on a Saturday Night 10:15 Saturday Night, a song by The Cure on Spotify - open.spotify.com the tap goes drip, drip, drip etc - word je 'gefolterd' door continue spelen van deze National. Wat denk je hoe lang je vast wil zitten (of uitzitten); - deze plaat werkt beter dan een waarheidsserum.

Geen enkele nationalist die trouwens op de briljante bevinding komt dat sinds Boxer het slowly but steadily downward gaat voor deze band. Tijd voor een grondige re-vamp.

William Fitzsimmons heeft een single opgenomen met twee covers van dit album:

William Fitzsimmons - Light Years - The National Cover [Official Audio] - YouTube

William Fitzsimmons - I Am Easy To Find - The National Cover [Official Audio] - YouTube

Ik zet deze plaat altijd af na het op één-na-laatste nummer, zie ik net dat juist het laatste nummer hier het best gewaardeerd wordt..

Mijn eerste kennismaking met dit album bevalt me wel. Ik heb verder niets met de band tot op heden. Toch maar eens geprobeerd. Wellicht gaat er meer volgen.

Deze avond dit album voor het eerst in tijdje terug opgezet. Het blijft mee verbazen hoe ze er in slagen zo'n hoog niveau aan te houden. Het herkenbare geluid dat The National produceert wordt wat doorbroken door de vele vrouwelijke stemmen.
Heel wat hoogtepunten op dit album met o.a. Rylan, The Pull Of You, Quiet Light en sinds kort ook Roman Holiday. Dat laatste nummer heeft even nodig gehad.
Enkel het absoluut rustpunt Dust Swirls houdt me tegen om dit 5* te geven. Absoluut een sterk album na het (naar mening) iets mindere Sleep Well Beast.

Tja, The National... Fake Empire vind ik een uitstekend nummer, en verder vind ik er in de regel geen moer aan. Dat komt voornamelijk omdat ik de zang van Matt Berninger om de een of andere reden maar moeilijk trek.

De vele gastbijdragen op deze plaat hebben dus zomaar het positieve effect dat ik minder naar Berninger hoef te luisteren. Daardoor is het zowaar een redelijk beluisterbare plaat geworden, al had er wel wat meer variatie in tempo gemogen.

Lukt het een band als The National nog steeds om te verrassen? Getuigende de laatste single Hairpin Turns had ik wel heel sterk mijn twijfels. Natuurlijk ligt de nadruk altijd wel al bij het kenmerkende eigen stemgeluid van Matt Berninger. Hier duurde het wel een tijdje voordat het gewenningsproces werd omgezet tot de terechte waardering. De tegendraadse zang gaat haaks tegen de muzikale omlijsting in, maar weet bij meerdere luisterbeurten wel weer te overtuigen. Zou de band het op hun achtste studio album I Am Easy to Find dan toch weer flikken? Laten we hierin eerlijk zijn. De tot in perfectie afgeleverde popplaten als Boxer en High Violet werden niet meer geëvenaard. Trouble Will Find Me volgde na de definitieve doorbraak. De verwachte eis om in deze lijn door te gaan, werd niet gedurende de hele plaat bereikt. Het speelse elektronische EL VY uitstapje van de frontman, beschouw ik als zoekende bron voor het revancherende Sleep Well Beast. Daar zijn de postpunkinvloeden dominant aanwezig, terwijl ze op het oudere werk voornamelijk ingezet werden om de sfeer een mooi retro jaren tachtig gevoel te geven.

Het misleidende country-intro van You Had Your Soul With You hakt er op een vreemde manier in. De misdruk benadering doet je direct al flink transpireren. De verwachting is dat veel boze cd kopers met de kapotte nieuwe plaat verontwaardigd een ongepland versneld bezoek aan de platenzaak zullen brengen. Maar degene die verder luistert, hoort vervolgens dat het weer perfect past in het geheel. The National haalt hier vrijwel hetzelfde geintje uit als Low deed op Double Negative met openingstrack Quorum. De door David Bowie bekend geworden bassiste Gail Ann Dorsey mag hier vocaal een aangename bijdrage leveren. Van die ervaring maakte haar voormalige werkgever al gebruik in bloedstollende liveversies van Under Pressure, maar haar grootste kwaliteiten liggen toch wel in haar instrumentbeheersing. Het bezwaarlijke aan de prima opener is echter dat ze weinig origineel zijn met de te kenmerkende drums. Het klinkt als een mash-up van eigen oud werk vermengd met een gloednieuwe track. Toch misstaat het niet in deze opbeurende song, waarmee The National duidelijk de lente lijkt te aanbidden. Ook het benauwende is geheel afwezig bij Quiet Light met sfeervolle tegen ambient house leunend einde. Geheel tegen de verwachtingen in, weet The National de intimiteit achter zich te laten. Dat de elektronica hierbij een grote rol vervult, is de erfenis vanaf het EL VY project ingezette koerswisseling. Al mijmerend werkt Berninger zich door de song heen, waarbij er een kanttekening geplaatst kan worden of het afsluitende karakter in zijn voordeel werkt. Een beetje minder was passender geweest. Vanaf het dromerige Roman Holiday is hij juist verrassender meer geaard in het heden. Hier heeft zijn stem dan ook de prachtige dragende functie. Dat hij zich daadwerkelijk als rocker opvoert in Where Is Her Head is een van de vele cadeautjes die hij in petto heeft.

De afwisseling is voornamelijk te vinden in de meer georkestreerde passages die voor een open geluid zorgen of in de pianoklanken van het titelstuk I Am Easy to Find en het afsluitende Light Years. Maar de voornaamste toevoeging is absoluut het gebruik van de vele gastzangeressen. Hierdoor lijkt het alsof Berninger beter zijn best doet. Vrouwelijk schoon roept toch andere kwaliteiten in een man op. Het haantjesgedrag wil ook in deze business een inspirerende impuls geven. Dat hij zijn diepe zwaarmoedige geluid zo eenvoudig weet om te wisselen voor dit prachtig in hogere regionen te bevinden vocalen in het door sterk gitaarwerk stuwende The Pull Of You is een verademing. Sharon Van Etten hielp The National in het verleden al vaker op weg, maar nu overtreft ze alles wat ik eerder van haar gehoord heb. Lisa Hannigan was mede verantwoordelijk voor het succes van Damien Rice, al wordt die naam helaas te weinig in combinatie met deze singer songwriter genoemd. Ook hier mag ze een prominente rol vervullen op vier albumtracks. Folkzangeres Mina Tindle is als echtgenote van gitarist Bryce Dessner in het verleden al vaker in beeld geweest, hier krijgt ze in Oblivions de hoofdrol toegedeeld. Hoe bijzonder is het dat juist de perfectionistisch ingestelde Berninger zich kwetsbaar en onderschikkend durft op te stellen, door zichzelf veel minder prominent te presenteren. Het partnerschap is er een van compromissen afsluiten. De draagkracht wordt opgesplitst, en het siert hem dat hij juist aansluiting zoekt bij de dames en niet andersom. Op een legale #Me Too wijze worden ze volledig misbruikt. Dominerend zijn ze aanwezig op I Am Easy to Find. De ene keer meer leading als hoofdvocalist, dan weer in de backings of als krachtig koor in Dust Swirls in Strange Light.

Al tijden heeft The National niet zo ruimdenkend en inspirerend geklonken. Alleen het sentimentele Not In Kansas bevind zich op het randje van zoete kauwgomballenpop, maar weet zich wel passend staande te houden. Dit buitenbeentje is geen eigen productie, maar een bewerking van indie collega’s Thinking Fellers Union Local 282 die het onder de naam Noble Experiment al eerder op Strangers from the Universe zetten. The National blijft zoekende naar andere wegen om zichzelf te herdefiniëren. Deze gewaagde nieuwe stap maakt van I Am Easy to Find een van de hoogtepunten van dit jaar. Van een band van dit kaliber wordt verwacht dat ze altijd maar in staat zijn om te overtuigen, vernieuwingsdrang wordt vaak afgerekend, tevens het blijven hangen in het eigen geluid. De tussenweg die hier bewandeld wordt, pakt overtuigend verfrissend goed uit. De aan de plaat gekoppelde indrukwekkende korte film van Mike Mills is een bijkomstige overbodige luxe. The National laat horen dat het mogelijk is om na een aantal herfstalbums positief te verrassen met een heerlijk lentegeluid.

The National - I Am Easy to Find | Alternative | Written in Music - writteninmusic.com

Nog steeds een goede The National plaat maar minder dan de voorgangers omwille van enerzijds de overbodige intermezzo’s zoals Her Father in The Pool of Underwater en anderzijds dat het teveel een plaat met gastzangeressen is. Iets wat werkt bij vele nummers maar niet allemaal. Het nut van een Dust Swirls in Strange Light ontgaat me bijvoorbeeld, goed voor in een kerk of repetitie vh lokale zangkoor maar niet hier. Of Hey Rosey dat iets te gezapig passeert samen met So Far So Fast, hoewel gezongen door Lisa Hannigan klinkt het teveel als een afleggertje van Lamb. Tot daar gaat mijn muggenzifterij want alle overige songs gaan van goed tot zeer goed. In de categorie uitstekend staan Rylan, Not in Kansas, You Had Your Soul With You en Light Years gezamenlijk te blinken. Maar laten we vooral de 2 eersten uitlichten. In Rylan blijkt nogmaals dat de band meer moet inzetten op de drums, het geheime wapen blijft drummer Bryan Devendorff. Not in Kansas bewijst dat we te weinig de slepende bariton van Berninger te horen krijgen, een ogenschijnlijk simpel nummer dat toch de diepte ingaat.

Ik vond The National altijd zeikerig, langdradig en vooral heul saai. Hoe grappig is het dan dat ik dit tot dusver een hele fijne luisterplaat vindt? De teksten zijn poëtisch, en juist de vele gastvocalen lossen voor mij het probleem op van Berninger's karakteristieke maar slome stem. Het is verfrissend, kunstzinnig en vooral niet voorspelbaar.

Deze plaat blijft groeien. Alleen hey roses, so far so fast, i am easy to find en light years vervelen. Zonder die nummers was het 5 sterren geweest. Omdat de rest zo goed is toch maar een halfje erbij.

Slechtse album van The National. Pretentieloos gezever. The collabs voelen aan als een religieus slechte band uit de jaren 90

The National zonder pretenties?! Moet wel kut zijn dan.

Eens wel hoor, dit album is het minste. Maar een 1,0 vind ik het dan weer niet waard.

Fijn afwisselend album, juist door de gastzangeressen. Oblivions is erg prettig. Mooie melodieën. De interludes van het koor lijken sterk op de filmmuziek bij de film van george clooney oh brother.. en zijn skipbaar.

Wat mij opviel tijdens het concert van The National vorige week in Amsterdam: er stond slechts 1 nummer van dit album op dit setlist, en dat was het prachtige Light Years. Alleen Rylan wordt af en toe nog eens uit de kast gehaald tijdens deze tour. Is dit dan toch het The National album wat het snelste weer vergeten gaat worden? Zou zonde zijn!

De andere nummers leunen wel heel zwaar op de samenzang. Ik denk dat het vooral daarmee te maken heeft: ze moeten een zangeres meenemen om die te kunnen uitvoeren.

Zal daar inderdaad mee te maken hebben, maar er werden ook 3 duetten van de laatste twee albums gespeeld. Ze hebben in ieder geval in een interview aangegeven voorlopig weer even klaar te zijn met duetten opnemen.

Natuurlijk niet zotje, integendeel. Wel een love or hate-album gezien het door de samenwerkingen echt wel wat anders is.