menu

Kae Tempest - The Book of Traps and Lessons (2019)

mijn stem
3,79 (66)
66 stemmen

Verenigd Koninkrijk
Hip-Hop
Label: Republic

  1. Thirsty (3:26)
  2. Keep Moving Don't Move (5:49)
  3. Brown Eyed Man (3:05)
  4. Three Sided Coin (4:02)
  5. I Trap You (3:32)
  6. All Humans Too Late (3:06)
  7. Hold Your Own (4:07)
  8. Lessons (4:04)
  9. Firesmoke (3:34)
  10. Holy Elixir (4:56)
  11. People's Faces (5:17)
totale tijdsduur: 44:58
zoeken in:
avatar van overmars89
4,0
Ik moet zeggen dat ik na de vele luisterbeurten vaak op 2 gedachten hang. De ene keer vind ik Kate pretentieus met al haar wijze teksten. Ja, ja jij hebt alle wijsheid in pacht. Een aantal andere luisterbeurten verdwijn ik in haar magie van woordenspelerij. Haar manier van rede. It's a fine line for me. Ik moet er in de mood voor zijn zeg maar.

Toch blijft het mooi in elkaar zitten.

avatar van spoiler
5,0
Mijn ontdekking en plaat van het jaar

4,5
Dim
Ik hoorde Kate Tempest voor het eerst tijdens de uitzending van De Witte Trui - Europe Is Lost viel in de smaak, maar tot op heden heb ik niet de tijd gevonden dan wel genomen om meer van haar vroegere werk te gaan beluisteren. Haar plaat uit 2019 inmiddels wel enkele keren beluisterd, soms onderweg naar het werk, waar de tijd te kort was om de hele plaat af te luisteren. De muziek is vergeleken met vernoemd nummer aan de ene kant minimaal, maar toch doeltreffend en op het juiste manier aanwezig. Een niet alledaagse, maar bijzondere luisterervaring.


avatar van deric raven
4,5
Kate Tempest is een eigenzinnige muzikale first lady uit het kapitalistische centrum van Londen; Westminster. Ze dwingt met haar derde solo album The Book of Traps and Lessons weer veel respect af. In haar tracks weerklinkt het depressieve en kille terug van jaren tachtig poëet Anne Clark. Het heeft iets jeugdigs rebels wat deze dwarse brutale songdichter ons voor schotelt. De aanpak is een stuk somberder dan het sterk bejubelde Let Them Eat Chaos waar de felle beats domineren. Ze doet op dat gebied een flinke stap terug, maar weet wel al vanaf het begin van Thirsty te imponeren. Ze heeft de muzikale omlijsting niet nodig, al geeft deze wel het krachtige vlammende in de songs.

Productioneel is de keuze gevallen op Rick Rubin met zijn kalere aanpak. Hij slaagt erin om deze dertiger ook een stuk ouder te laten klinken. Met de bagage van een geleefde blueszangeres geeft ze de nodige levenslessen mee, gevuld met een flinke dosis aan drank en sex. Ze beleeft de zelfkant als een observator, maar ook als een uitgenodigde gast. Tussen de uitzichtloze toekomst die de Brexit voorschotelt, probeert ze kleine momenten van positiviteit te vangen en op te sluiten in haar gedachtes. Als zeldzame geraamtes van dode insecten, tentoon gesteld in collectorskasten. Die triestheid straalt het uit. De schoonheid van beklemmende persoonlijke teksten, omgeven door de teneurgang in spaarzame pianoklanken en zorgvuldig gesorteerde samplers. Vreemd genoeg moet ik regelmatig aan de Los Angeles Rodney King rellen uit de jaren negentig denken. Die het gevolg waren van een verhitte broeierige sfeer die daar tot een alles vernietigende explosie kwam.

Kate Tempest heeft wat simpele begeleiding nodig om warm te lopen. met sfeervolle pianotoetsen en vervreemdende trippende synthesizerklanken geeft Thirsty haar dat moment. Wil daar nog onschuldige twijfel doorklinken, al snel volgt een stormvloed aan verbaal geweld met een kwaadaardige flow. Genadeloos gaat het over in een onderdrukkende beat van Keep Moving Don’t Move die haar de mogelijkheid biedt om zichzelf te etaleren. Met de zorgvuldigheid van een stoere geconcentreerde bokser wacht ze in de hoek af om met haar moves in overtreffende trap toe te slaan. Halverwege deze waanzinnige track deelt ze verbaal al haar eerste knock out uit. BAM!! Eenmaal gevloerd laat ze je met een emotionele geladenheid even tot adem komen, om definitief haar mannetje te staan in het overrompelende Brown Eyed Man. Hoe confronterend is haar blik op het uitzichtloze bestaan van junkies, zwervers en ander uitschot.

De tripgoth van Three Sided Coin geeft perfect het streetlife gevoel weer. Engeland aan de rand van de afgrond. Zo centraal als Groot Brittannië op de albumhoes staat opgesteld als een afbrokkelende eilandgroep, verwoord het de tweescheiding. Wrang en bijna uitzichtloos, met haar vaderland in een denkbeeldige slachtofferrol. Op het moment dat je dreigt verzwolgen te worden in de negatieve vibes is daar plotseling het vrolijker gestemde I Trap You waar duidelijk gesmeekt wordt om iets nieuws en unieks op te bouwen. Het is echter maar van korte duur. Met All Humans Too Late staan we met beide voeten in de wereld waar racisme een steeds sterkere hatende rol speelt. De maatschappij waar oogkleppen dwingen tot egocentrische afsluiting. Continu mobiel online, whatsapp als vervanging van sociaal contact. Zichzelf vervreemdend van familiebanden. Het conflict wordt overstemd door diepe orgelmuziek in het deprimerende Hold Your Own gevolgd door de uitdragende smeekbede tot fysieke en psychische aanraking. De koude postpunk van Lessons wil dit herplaatsen in de armoede van de jaren tachtig. De angst om nu op eens soortgelijk vriespunt te zijn beland.

Firesmoke kondigt de terugkeer naar haar roots aan. Doordringende hiphop beats met oldschool samplers. Die kwaliteiten laat ze volledig tot de luisteraar komen in het heftige Holy Elixer, wat een regelrechte uitnodiging lijkt om de mannelijke collega’s rappend te overtroeven. Met het gevoelige People’s Faces maakt ze gebruik van haar vrouwelijkheid. Door de boosheid heen ademt in de woorden een liefdevolle hunkering naar hoop door. Met geladen trillingen in de stem roept ze nogmaals op tot samenhorigheid. Blijf hier maar eens ongevoelig voor. Kate Tempest stelt zich kwetsbaarder op dan in op de voorganger, en wil daardoor met The Book of Traps and Lessons weer een statig monument aan haar kunstzinnige uitspattingen toevoegen.

Kate Tempest - The Book of Traps and Lessons | Alternative | Written in Music - writteninmusic.com

avatar van popstranger
4,5
Ideale soundtrack voor deze ontregelende tijden. Mensen die meer afstand moeten houden van elkaar wegens een virus, halfbedekte gezichten door mondmaskers. Mensen die in armoede gestort worden doordat ze zonder werk zitten. De brexit die nu een feit is, het Capitool dat wordt bestormd. Binnen enkele jaren allemaal faits divers en hopelijk oud nieuws maar Tempest doet met haar teksten en sobere instrumentatie wat ze moet doen; ons het gevoel geven dat we niet alleen staan ook al moeten sommigen elke dag een gevecht leveren. De vervreemding van de mens tov elkaar en de wereld in het algemeen staat hier centraal, de boodschap is over het algemeen niet opbeurend maar met de laatste track People's Faces laat ze toch een straaltje licht binnen. Ondanks alles voelt ze zich ook verbonden met de mensen rondom. En zo sluit ze een voor mij essentieel album af met de beste song van het album.

avatar van Johnny Marr
4,5
Prachtig geschreven, popstranger

Let je goed op, Koenr?

Gast
geplaatst: vandaag om 13:04 uur

geplaatst: vandaag om 13:04 uur

Let op: In verband met copyright is het op MusicMeter.nl niet toegestaan om de inhoud van externe websites over te nemen, ook niet met bronvermelding. Je mag natuurlijk wel een link naar een externe pagina plaatsen, samen met je eigen beschrijving of eventueel de eerste alinea van de tekst. Je krijgt deze waarschuwing omdat het er op lijkt dat je een lange tekst hebt geplakt in je bericht.

* denotes required fields.

Let op! Je gebruikersnaam is voor iedereen zichtbaar, en kun je later niet meer aanpassen.

* denotes required fields.