Bruce Springsteen - The Ghost of Tom Joad (1995)

Bij de 3 nummers die jij noemt en ook mijn favorieten zijn, wordt er ook het meest gebruik gemaakt van de muzikanten. De tekst en muziek zijn daar goed in balans. Bij de overigen staat vooral het verhaal centraal en is de muziek ondergeschikt. Dat werkt over het algemeen wel redelijk tot goed, maar heeft zekers -bij mij- niet zo'n impact als bijv. bij Nebraska dat m.i. toch wel een uniek document in man's oeuvre is.

Mooi sober maar gevoelig album van de boss.nummers uit het leven gegrepen,waar hij om bekend staat.hoort t liefst de man op gitaar en mondharmonica zingen over de duister kant van de maatschappij.hier zingt hij over mexicaanse grens vluchtelingen,oorlogs veteranen(altans de geest ervan)en andere trieste maar realistische dingen.kortom kippevel cd.dikke 5ptn

Ik heb me voorgenomen om tijdens mijn vakantie (pas in augustus) The Grapes Of Wrath van John Steinbeck uit 1939 te gaan lezen. Lijkt mij ene zeer boeiende aanvulling op de inhoud van deze plaat.

Mooi ingetogen album van Bruce. Hoor hem graag zo.
Hier zal ie wel niets van doen op de concerten Vielip?
4.5*

Jawel, Youngstown krijgt met enige regelmaat een plekje op de setlist! In een geweldige uitvoering die als fundament deze albumversie heeft maar, mede door een fenomenale solo van Nils Lofgren, uitmondt in een echt (rock) monster van de bovenste plank! En heel af en toe wil hij The ghost of Tom Joad (het nummer) nog weleens doen. Die wijkt wel veel meer af van de albumversie overigens. De hele band speelt namelijk mee dus dan weet je het wel.

homer, heb the grapes of wrath gelezen nadat ik de film met henry fonda gezien had; dezelfde impact, nog meer dan dit album. nebraska is sterker, maar toch geen goede vergelijking. de opzet van dit album is anders. het laatste nummer is komisch en bijna mijn levensmotto:"and all the rest of that shit". MAGISTRAAL NUMMER!

Op "The Ghost of Tom Joad" horen we de ingetogen Bruce Springsteen. Gewoon een man met een gitaar die zijn hart uitstort. Af en toe ondersteund met een harmonica (zoals op de prachtige titeltrack) of wat zacht aanzwellende strijkers. Ik moet bekennen dat de ingetogen Bruce Springsteen me net iets meer bevalt dan het toch soms wat bombastische geluid die hij samen met The E-Street Band voortbrengt. De sobere setting geven zijn verhalen nog meer kracht. "The Ghost of Tom Joad" heeft niet de impact van "Nebraska", maar komt qua sfeer en beleving aardig in de buurt, en kent met de titeltrack, "The New Timer" en "Across the Border" een aantal bloedstollend mooie pareltjes.

Gisteren naar een ingetogen concert geweest van Gregory Allen Isakov. Kende de beste man niet, maar op goed geluk en vertrouwen in de neus van Ad van Meurs alias The Watchman er heen gegaan. Blijkt dat meneer Isakov een groot bewonderaar van Springsteen is, dus dat wil er wel in bij mij die The Boss als muzikaal held heeft. Daarnaast benoemde hij ook dit album als eentje die van invloed is geweest op zijn muziek, dus zal ik ter ere daarvan deze ghost eens binnenkort weer eens voorbij laten komen.

Wauw.. wauw. Dat titelnummer blaast zo'n beetje alles weg wat ik tot nu toe al kende.

Dan moet je deze versie eens bekijken.

Ghost of Thom Joad met Tom ...

Ik heb die versie bekeken. En ik vind er weinig aan. Ik hou wel van de rockinsteek op dit soort nummers. De versie van Youngstown op 'Live In New York City vind ik geweldig.

Ik hou al helemaal niet van Rage Against The Machine en die Tom Morello kan mij ook nu niet echt bekoren. Allereerst kan die man amper zingen. Ik vind het echt niet klinken. Dan de solo's. Morello kan heus wel gitaar spelen, maar ik kan er niet van genieten. Het gaat op een gegeven moment alleen maar om zijn gitaarspelkunde. Niet meer om het lied. Vooral vanaf ongeveer minuut 7.30. Om te laten zien hoe je je vingers over de gitaar kunt bewegen, is het nog wel interessant. Maar het klinkt in de song nergens meer naar. Het maakt niet uit bij welk nummer hij die solo uitvoert, want het heeft niets meer met de muziek te maken. Het klinkt zelfs vals ten opzichte van de muzikale begeleiding. Of laat ik zeggen, hij doorspekt zijn solo daar met dissonanten...
Daarna de rapachtige klanken, dat scratchen. Daar moet je van houden. Ik vind er geen klap aan.

Eigenlijk vind ik dat Bruce Springsteen ook geen geweldige solo's uit zijn gitaar knalt. Springsteen is een wat houterige sologitarist. Maar goed, dat is tenminste nog functioneel aan het nummer. Zoals Nils Lofgren het doet op Youngstown, dat vind ik echt geweldig. Nils Lofgren is dan ook met afstand de beste gitarist van The E Street Band. Daar kunnen Springsteen en Van Zandt absoluut niet tegenop. In mijn beleving krijgt Lofgren niet echt veel de ruimte om zijn kunsten als sologitarist te laten zien. Van Zandt heeft wat dat betreft naar mijn beleving toch een streepje voor. Best wel jammer eigenlijk.

Overigens ben ik het met Chevy eens dat The Ghost Of Tom Joad een fantastisch nummer is.

Rogyros, je zegt precies hoe ik er ook ver denk! Wat ben ik blij dat die Morello mee deed in Australië en niet mee komt naar Europa! Dat kun je toch echt geen adequate vervanger van Little Steven noemen vind ik. Wat Lofgren betreft ben ik het ook volkomen met je eens. Geweldig wat die man kan! Het maakt niet uit van welk nummer hij de solo speelt. Het is altijd indrukwekkend wat hij doet.

Als ik naar het titelnummer luister en de mondharmonica hoor ... zeldzaam mooi en iedere keer weer haren overeind.

My best was never good enough heeft een ijzersterke tekst, waar Bruce een hoop levenswijsheden onderuit haalt. "Life's like a box of chocolats, you never know what you're gonna get, stupid is as stupid does and the rest of that shit." Subliem.

Ik moet bij het titelnummer altijd denken aan the dutch mountains van The Nits.

Of dat is een bevestiging dat Bruce naar Forrest Gump heeft gekeken.

Qua opzet en teksten is dit album wat mij betreft de opvolger van Nebraska: een ingetogen album met veelal trieste teksten (hier en daar glimt een sprankje hoop) over mensen aan de onderkant van de maatschappij, als ze al deel (kunnen) nemen in de maatschappij ten minste.

Toch maakt dit album lang niet zoveel indruk als Nebraska. Waar dat album even rauw (Springsteen met alleen gitaar en mondharmonica) klonk als de verhalen die Springsteen vertelde in de teksten, klinkt The Ghost of Tom Joad veel gladder. De muziek is verzorgd, synths zorgen ervoor dat alles makkelijk in het gehoor ligt. Daardoor komt de boodschap nauwelijks over. Zit je op Nebraska midden in de ellende, hier bekijk je het door de opgepoetste lens van de National Geographic.
Dit is niet een slecht album, écht slechte nummers staan hier niet op en nummers als The Ghost of Tom Joad, Youngstown en Galveston Bay vind ik zeker de moeite waard. Toch weet dit album me als geheel niet te overtuigen.

3.0*

Mee eens! Perfect verwoord...

Ik vind dit een album, waar de nummers veel op elkaar lijken. Het boeit me niet zo.