Uit mijn tweewekelijkse nieuwsbrief over de beste nieuwe popmuziek (
aanmelden kan hier):
Acht jaar geleden is het alweer dat Lana Del Rey in een klap een ster werd door wereldhit Video Games, met haar markante stem en warme, filmische arrangementen. Na dit monumentale nummer kon alles wat ze daarna maakte lange tijd alleen maar in de schaduw daarvan staan. Door overspannen verwachtingen en eigenzinnige keuzes kende haar carrière tot dusver een ronduit grillig verloop, met wisselvallige platen en dalende verkoopcijfers.
Daar komt met haar vijfde album sinds haar doorbraak verandering in. Muzikaal is er niet eens gek veel veranderd: Del Rey’s stem is nog altijd uit duizenden herkenbaar, de filmische instrumentaties zijn gebleven en de grandeur van Hollywood is nooit ver weg in haar teksten en video’s. Maar de liedjes zijn van een hogere kwaliteit. Norman Fucking Rockwell! is een knap geproduceerde plaat, waarop Del Rey beter zingt dan ooit. Dat laat ze onder meer horen op de uitstekende singles Mariners Apartment Complex, Hope is a dangerous thing.., Fuck It I Love You en The Greatest.
Gelukkig vallen de overige nummers niet tegen, waarbij er genoeg te gniffelen valt om de teksten. Neem het eerste couplet van de prachtige titeltrack Norman fucking Rockwell:
Goddamn, man-child / You fucked me so good that I almost said “I love you” / You’re fun and you’re wild / But you don’t know the half of the shit that you put me through / Your poetry’s bad and you blame the news / But I can’t change that, and I can’t change your mood, ah
Ja, Lana Del Rey neemt in haar scherpe teksten geen blad voor de mond. En het kan haar niks schelen als een krant als The New York Times de volledige titel van haar album niet afdrukt. Lana Del Rey blijft eigenzinnig, ook met een bescheiden meesterwerk op zak. Na Video Games maakt ze eindelijk haar grote belofte echt waar.