Leprous - Pitfalls (2019)

Wat een plaat! Ik ben er niet altijd fan van als metalbands softer worden, maar in dit geval worden de metalklanken tot een minimum beperkt, en lijkt alles wat over blijft gewoon puur Leprous te zijn. Nog steeds ritmisch uitdagend, emotioneel en ditmaal zijn de songs net even sterker. Ik vond The Congregration top en opvolger Malina een wat ongemakkelijk tussenpunt, maar nu is de overgang naar deze meer toegankelijke sound compleet. En ondertussen staat er (gelukkig) ook nog een progmonster aan het eind met een outro waarin ze een van de zwaarste industriële grooves eruit knallen. Productie van de plaat is ook geweldig.

Het eerste nummer heb ik geprobeerd, maar dit is niet mijn kop thee, denk ik. Opera-metal, heet dit zo?

De vorige albums waren duidelijk progressieve metal. Dit schaart zich iets meer onder progressieve of zelfs "gewone" rock. Maar wat ze allemaal gemeen hebben is inderdaad de stijl zang. Veel falsetto, dramatiek. Er zit inderdaad iets van opera in. Als je hier niet van houdt zal het hem inderdaad niet worden, al zijn de eerdere albums muziektechnisch iets complexer en ook iets harder.

Mooi album, maar net iets te overdreven dramatisch en zweverig naar mijn smaak. Vooral de eerste paar tracks zijn wat dat betreft even inkomen; er is amper gitaarwerk aanwezig en er wordt zwaar geleund op allerlei electronica. Pas bij het geweldige At The Bottom was ik echt bij de les. Vanaf dat moment is het genieten geblazen, maar als geheel schiet het album wat mij betreft net iets tekort.

Als je het nooit gehoord hebt kun je er niet over oordelen maar in dit geval had ik dat beter achterwege kunnen laten.
In het symfo/metalgebeuren zitten best flink wat bands/artiesten (alhoewel het zeker niet mijn favoriete genres zijn) waar ik van kan genieten en die prachtige albums op hun naam hebben staan maar Pitfalls van het Noorse Leprous vind ik op niks trekken.
Het pompeuze geluid van de band is nog tot daar aan toe,soms muzikaal nog best redelijk al spreekt het me niet bepaald aan.Maar de nekslag krijgt Pitfalls door de verschrikkelijke zang die ik nauwelijks kan aanhoren,en dat bijna een uur lang.Het ergste zijn zijn hoge uithalen,een gruwel die dan weer gelukkig niet al te vaak voorkomt.
Zo te horen zijn het best aardige muzikanten maar dit is niks voor mij.

'Moet ik dit album überhaupt wel gaan luisteren?' vroeg ik me een paar weken geleden nog af. Mijn laatste ervaringen met Leprous waren namelijk wisselend. Wat vooral is blijven hangen van Malina en met name Coal (dat ik onlangs pas heb ontdekt) waren de soms tergend trage opbouw van de nummers en de tot in de treure uitgemolken falsetto van de zanger. Op ieder album staan meerdere parels van progcomposities en knallende metalpassages, maar ik blijf bijna altijd met diezelfde jammerlijke nasmaak zitten.

Pitfalls heeft tóch een kans gekregen en die heeft het met beide handen aangepakt. Wat heet! Leprous overtuigt hier enorm. De dramatiek is nog steeds sterk aanwezig, maar sluit hier veel beter aan bij de composities. Deze zijn sfeervoller en rijker dan ik ze tot nu toe van Leprous heb gehoord. Pitfalls onderscheidt zich hiermee van Leprous' eerdere albums en is een sterk samenhangend geheel.

De sfeer die Pitfalls laat horen uit zich niet alleen in de warmere aankleding van de liedjes, maar ook in het relatief grote aantal langzame liedjes. Ingetogen is niet het juiste woord, want ieder nummer heeft wel een bepaalde drive, pit of drama in zich. Ook is het allemaal wat minder hard en is rock een toepasselijkere term dan metal. De transitie die Leprous op dit album laat horen roept bij mij gelijkenissen op met de ontwikkeling van Steven Wilson na zijn Porcupine Tree-tijd.

Hoogtepunten op dit album zijn moeilijk aan te wijzen, omdat het album zo consistent is. Als ik toch een poging moet doen wijs ik het intro van By My Throne met die verrukkelijk tegendraadse riff, het epische slot van Distant Bells én het haast catchy Foreigner als sterkste punten aan.

The Sky Is Red pakt mij het minst van alles, dus het is knap balen dat dit nu nét het 11-minuten durende slotstuk moest zijn. Desalniettemin is Pitfalls een heerlijk album waarmee Leprous mijn zieltje weer heeft teruggewonnen. Hun geluid is op een vreemde manier toegankelijker voor me geworden. Als ze dit de komende jaren vasthouden kan ik nog wel eens een échte fan worden in plaats van de successupporter die ik nu nog ben.

Wat een zelfkastijding zo rond de kerst weer!

De stem van Einar Solberg blijft de gemoederen bezig houden. Hate it or love it... veel zit er niet tussen. Ik houd het erop dat het live geweldig zal klinken, want Leprous is een super live band. Als studio album aardig, maar geen topper voor mij.

Waarom geeft je het dan uberhaupt een cijfer als je er niets van snapt, zeg dan niets en beperk je tot je eigen genre!!!

Ten eerste beperk ik me nooit,anders had ik al die andere mooie platen en genres niet kunnen ontdekken.
Ten tweede zeg ik niet dat ik het niet snap,alleen dat ik het,na Pitfalls meerdere malen te hebben beluisterd,gewoon niet goed vind.......en waarom zou ik dan geen cijfer mogen geven.Zijn overigens genoeg albums in dit,of aanverwante genres die ik wel goed vind.Zoals Haken,Opeth of Riverside en ook waar ik weer minder mee heb,Pain of Salvation, The Dillinger Escape Plan of Steven Wilson.

Leprous en dit album had ik al wel eens eerder gehoord, maar blijkbaar is het nooit echt blijven hangen. Recentelijk deze plaat weer eens opgezet en vooral de zanger kwam meteen keihard binnen. Wat is die man ongelofelijk goed. Niet alleen technisch gezien, maar hij slaagt er wat mij betreft ook bijzonder goed in zijn emoties over te brengen. Ja, het is wellicht wat dramatisch maar dat stoort mij geen moment. Ik geloof elk woord van wat hij zingt. En dat is waar het uiteindelijk om gaat. Dus ik ga de komende tijd nog heel veel Leprous luisteren.

Succes, je hebt nog veel moois te ontdekken met het werk van Leprous

De band komt dit jaar nog met een opvolger aanzetten. Voor mijn gevoel wat vroeg, maar hij was dan ook niet gepland.
Progwereld

In lijn met de voorbije releases: elke 2 jaar al had ik ook wel het gevoel van "is Pitfalls niet nog maar net uitgekomen?" Alsof 2020 een beetje een limbo-jaar is tussen feit en fictie

Dat is ook weer zo, maar zo lang geleden voelt het helemaal niet. Ach we gaan het wel horen binnenkort. Hoop dat ze weer iets van de stevigheid van de oudere albums terugbrengen.

Ik kijk er naar uit in ieder geval; laat maar komen...

Leprous - Running Low

De eerste single van het nieuwe album is nu te beluisteren!

Net zoals bij de singles voor Pitfalls weet deze ook niet echt direct te overtuigen.

Ik had bij Castaway Angels (de 1e single van enkele maanden geleden ondertussen) ook 4-5 luisterbeurten nodig om er de pracht van in te zien/horen. Running Low 1x beluisterd en heeft hier idd nog geen potten gebroken. Komt misschien nog

Gisteren voor de 3e keer in een jaar Leprous live gezien. Zoals gewoonlijk sloten ze af met The Sky Is Red en wat een beest van een nummer blijft dat zeg. Het laatste stuk is zeker live bijna een spirituele ervaring.

Vorige week besloten mijn drumleraar en ik eens gek te doen door The Sky Is Red te tackelen. Dat gaat zeker enorm veel tijd en moeite kosten, aangezien het introducerende pijlsnelle drumritme, in 11/4 gespeeld en bomvol ingenieuze accenten, ontzettend lastig is. Voor wie geen idee heeft waar ik het over heb of wat ik precies bedoel; eat your heart out.

Maar goed, naar aanleiding van deze nieuwe uitdaging dacht ik er goed aan te doen de volledige LP weer eens uit de kast te pakken. Nog steeds weet de plaat mij voor het grootste deel te overdonderen; tot dusverre niets nieuws onder de zon. Below, Alleviate, At The Bottom en natuurlijk The Sky Is Red behoren mijns inziens tot de beste songs binnen Leprous' sterke catalogus. De nummers waar ik echter minder over te spreken was, door mij vaak betiteld als 'saai', 'duf' en 'elektronisch gebrabbel', beginnen hier echter steeds beter te vallen. Twee redenen kan ik daarvoor bedenken. Ten eerste is Pitfalls typisch zo'n plaat die, omdat hij veel lagen bevat, op vinyl veel beter uit de verf komt dan op een digitaal streamingsplatform. Ten tweede ben ik de afgelopen tijd (vat dat maar erg breed op) elektronische elementen in muziek veel meer gaan waarderen dan eerst, iets waar Leprous op deze plaat veelvuldig gebruik van maakt.

Enfin, over de nummers waar ik eerst niet zo over was te spreken. I Lose Hope begin ik meer te waarderen, Observe The Train is een heel mooi en fragiel nummer, en By My Throne groovet lekker door, waarna vervolgens het echte spektakel kan beginnen. Alleviate, met die werkelijk geniale uithaal, At The Bottem als topcompositie waar de electronics gecombineerd worden met een wat stevigere inslag, Distant Bells met een fenomenale opbouw richting de beste finale van een nummer die Leprous tot nu toe op plaat heeft gebracht en als afsluiter het progbeest dat The Sky Is Red heet.

Ondanks het feit dat de nummers die ik eerst minder vond nu wel beter in de smaak vallen, ben ik nog steeds van mening dat de opbouw van Pitfalls apart en niet logisch is. Ik blijf het bijzonder vinden hoe Leprous met een opener als Below begint, vervolgens drie relatief ingetogen nummers ten gehore laat brengen (vier als je Alleviate mee zou tellen), om vervolgens vanaf At The Bottum letterlijk alle registers open te trekken. Om een lang verhaal kort te maken: De individuele songs op Pitfalls bevallen me stuk voor stuk allemaal (sommige meer dan andere natuurlijk), maar de onderlinge samenhang is me nog steeds een raadsel. Desalniettemin verdient Pitfalls 4,5*, want hier staan toch wel enkele van de beste songs op die de Noren hebben uitgebracht.

Misschien geen gek idee om The Congregation eens te herbeluisteren. Ook daar ervaar ik sommige songs als werkelijk fenomenaal (The Flood en Slave bijvoorbeeld), terwijl sommige songs me ook minder goed bevallen. Het is ook alweer een poos geleden sinds dat album hier rondjes heeft gedraaid, dus dat wordt weer hoog tijd.

Distant Bells (7:23) Als een album een track als deze heeft is het geslaagd, dit is buitencategorie materiaal! Tel daar Alleviate bij op poeh....wat een geweldige band, toch staan er wat mindere tracks op. Je waardeert de nacht pas als je de dag kent