Grateful Dead - American Beauty (1970)

Deze plaat wordt in een aflevering van de cult (high school) serie Freaks & Geeks helemaal de hemel in geprezen, en staat ook centraal als de oplossing voor een probleem van een van de hoofdrolspelers. Toch wel benieuwd naar geworden dus, zal hem snel eens opsporen, Box of Pain klinkt alvast heel aardig...

"A Box Of Rain will ease the pain and love will see you through" wordt dus bij jou "A Box Of Pain will ease the rain and love will see you through" ........ Hmmmmmmmm interessant ......

Whoops (vrij slordige) typefout.

Mwah, ik heb aardig wat live materiaal, sommig materiaal is geweldig, maar het overgrote deel is saai en jengelt maar wat door . Laten we maar blij zijn met de mooie muziek die ze hebben afgeleverd (Live/Dead, American Beauty, Workingman's Dead, en Blues for Allah).

Toch een halfje erbij. Eigenlijk alleen Attics of My Life is niet zo sterk en Brokedown Palace is wat langdradig.

Ik vind het een geweldige plaat, maar weetje waarom wij hem nou minder kunnen waarderen dan de periode dat hij uit kwam?
The Dead was echte Psycrock, of LSD rock... dat zecht probably al genoeg!

tis gewoon een leuke ouwerwetse in het kwadraat hippieplaat met veel folkinvloeden en waar ik in de vorm van rock niks terugvindt , een valium plaat zonder meer !

Met een dikke joint in je handen al chillend zal dit vast erg lekkere muziek zijn, maar nuchter in 2011 klinkt het een beetje als ouderwetse saaie country muziek (een nummer als Truckin' daar zakt je broek gewoon van af). Hoe dan ook, ik had graag in die tijd geleefd en stoned op dat grasveld gelegen met deze muziek op de achtergrond... hmmm... met dat in gedachten kan ik hier nog best van genieten en als ik me een beetje inleef voel ik me zelfs bijna stoned worden. Good old times...

Overigens hoorde ik voor het eerst van The Grateful Dead toen ik het boek De Trip (Electric Kool-Aid Acid Test) van Tom Wolfe las. Dat boek gaat over Ken Kesey (schrijver van One Flew Over the Cuckoo's Nest) en een groep hippies die met een bus door de VS rijden en daarin komt Jerry Garcia ook voor. Hoe het precies ging weet ik niet meer, maar het was LSD wat de klok sloeg natuurlijk. Ik denk ook dat The Grateful Dead haar populariteit in de VS alleen aan die tijd te danken heeft. Ze speelden op allerlei feesten, de een nog gekker dan de ander. (hier meer over het boek)

Heerlijke rustige, counrty-achtige Dead plaat. Niks mis mee.

Deze plaat van The Greateful Dead ademt een rustige country en folk sfeer uit. Het wil echter nooit echt vlammen. Wellicht was dit ook niet de bedoeling, maar het raakt me niet zo als dat ik wellicht had gehoopt. Dat neemt niet weg dat dit een zeer genietbaar album is.

Heerlijke country/rock,folk album van deze hippie band.
Samen met workingsman dead de meest gangbare albums van hun.
Deze 2 albums luisteren easy weg.
Heb ook live/dead is wat meer psycrock lange jam sessies(ook prima)
Maar moet je voor in de stemming zijn.
Heb deze es weer opgezet heerlijk staan fijne nummers op.
Mijn favorieten,1,2,3,6,7,8,9.eigenlijk maar 1skip nummer truckin.
Vindt nummer 6en 9 mijn favorieten heerlijke zweverige hippie nummers.
Heb alleen de boven genoemde cd's van hun denk dat,dat ook genoeg is.
Heb wel wat meer van hun gehoord kan ik moelijk aan wennen.
Werd mee te psycorockerig en te langdraadig.
Draai deze cd het vaakst.
Toen ik de band jaren geleden ontdekte en alleen de naam kon had ik een heel andere voorstelling bij hun muziek,dacht dat het een rock/metal band was. the grateful dead bandnaam klonk niet echt als psycorock/folkrock,maar toen ik de boven genoemde albums hoorde was ik aangenaam,
verrast goeie psycorock/folkrock band met leuke lange live jams.

Komma's misschien?

Komma's?

Toevallig ook via Freaks and Geeks hier terecht gekomen. Had wel eens gehoord van de band naam maar verder de muziek nooit gecheckt eigenlijk. Klinkt leuk dit in ieder geval.

Was voor Freaks & Geeks ook al fan van de band, maar deze plaat heb ik sindsdien helemaal herontdekt

Oh als ik Ripple hoor, word ik weer helemaal verliefd op Lindsay Weir

En die is toevallig ook familie van Bob ?

Zeer fraaie plaat, hoewel er wel een groot verschil zit tussen de "grote" nummers zoals Box of rain en Ripple en de triviale opvullertjes zoals Sugar Magnolia, Operator en Till the morning comes. Ook de samenzang is af en toe een doorn in het oog, zeker wanneer er amper een vaststaande melodie lijkt te zijn en de tweede stem ter plekke lijkt te beslissen welke noot te kiezen, zoals vooral storend te horen is op Attics of my life (het enige nummer dat volgens de Statistieken hier nog geen enkele voorkeursstem heeft gekregen!). En wat doet dat koortje op het einde van Ripple daar? Maar goed, al met al zoals gezegd toch een zeer fraaie plaat, met de eerste twee nummers als mijn favorieten.

Overigens wil ik ook nog even wijzen op de prachtige, bijna berustende cover van Friend of the Devil door Lyle Lovett op het Grateful Dead-tribute-album Deadicated.
 

Ik kan me goed vinden in je commentaar over het niet geheel consistente niveau van dit album, mijn score is dan ook een vol punt lager dan die van jou.

Point well taken : -½

Toen het album net uit was waren Candy Man en Truckin' de nummers waar iedereen op tuinde .......... de eerste heeft hier maar 2 voorkeursstemmen. Het blijft een vreemd verschijsel hoe de waardering kan verschuiven over de jaren.

Ik ben psoonluk gek op Operator maar je kan wel horen dat Pig Pen wat buiten de boot valt binnen de muzikale richting die ze hier op gaan. Heb ook altijd nog het gevoel dat er wel wat meer van te maken was geweest. Als Garcia er bijvoorbeeld een banjo partij op ingespeeld had, had het nummer al een stuk beter tussen de rest gepast denk ik.

Het album bij uitstek om in de tuin te beluisteren bij dit prachtig zomerweertje.
Vooral de A-kant vind ik super.

Klasse plaat welke ik onlangs pas ontdekt heb. Wat mij betreft staan er geen zwakke nummers op!

Ik had iets vaags en psychedelisch verwacht, zeer experimenteels.
Meer in de lijn van The Doors en Velvet Underground.
Dit zou de groep zijn van de ultieme jamsessies.
Waarschijnlijk omdat deze band een reputatie had als groot drugsgebruikers en Jerry Garcia gezien werd als een soort van cult figuur.
Grateful Dead werd vaak genoemd samen met een Jefferson Airplane, maar daar proef ik meer het eind jaren 60 gevoel terug; LSD en Vietnam.
Jongeren die zich gaan verzetten tegen de burgerlijkheid.
Dit zit gewoon een beetje tussen Tom Petty en The Eagles in qua sound.
Ook niet te vergelijken met Crosby, Stills, Nash & Young - Déjà Vu of de eerste albums van The Band.
Eigenlijk een stuk truttiger dan ik had verwacht.

Dit album wijkt dat ook behoorlijk af van hun reguliere werk. Effe doorzetten zou ik zeggen.

De rest is wel meer psychedelisch?

Dat zal je vooral vinden in het live werk. Zoek Live/Dead eens op; dan hoor je die andere kant van de band.

Ze hebben natuurlijk ook naam gemaakt binnen de psychedelische scene door als huisband te fungeren bij Ken Kesey's Acid Test's. Echt een psychedelische band zijn ze misschien wel nooit geweest, het was meer één aspect van hun hele brede oriëntatie. Garcia is later bijv. ook de kant van de bluegrass opgegaan.

De Dead is gewoon niet in een hokje te plaatsen, het is een fenomeen.

Ze begonnen ooit als een akoestiese jug band en na jaren van psiegedelies gepier wilden ze wel weer eens muziek spelen die ze echt leuk vonden......... Dat werden Workingman's Dead en AB.

Live/Dead is zware kost voor de beginner ....... Het Sunshine Daydream boksje lijkt een wat handiger instappunt

Een goed halfjaar geleden naar een documentaire over Bob Weir (The Other One: The Long, Strange Trip of Bob Weir, een aanrader trouwens) gaan zien en daar hoorde je regelmatig fragmenten uit Truckin'. Meteen deze CD gaan halen en toch wel weggeblazen. Niet alles is even sterk weliswaar (het lukt me nooit om Attics of My Life helemaal uit te horen), maar songs zoals Truckin' of het prachtige Box of Rain maken erg veel goed. Ik kende The Grateful Dead enkel van wat live optredens en in dat opzicht voelt deze American Beauty, wiens front cover ook gelezen kan worden als American Reality, wat rustiger en toegankelijker aan. De lange jams komen er niet aan te pas (Turn on Your Lovelight met Janis Joplin op Fillmore West in 1969!) en toch is het over de gehele lijn genieten. Al gebeurt dat bij sommige nummers net iets meer dan bij anderen.