menu

Grateful Dead - Workingman's Dead (1970)

mijn stem
3,83 (95)
95 stemmen

Verenigde Staten
Rock / Country
Label: Warner Bros.

  1. Uncle John's Band (4:42)
  2. High Time (5:12)
  3. Dire Wolf (3:11)
  4. New Speedway Boogie (4:01)
  5. Cumberland Blues (3:14)
  6. Black Peter (5:41)
  7. Easy Wind (4:57)
  8. Casey Jones (4:24)
  9. New Speedway Boogie [Alternate Mix] * (4:10)
  10. Dire Wolf [Live] * (2:31)
  11. Black Peter [Live] * (9:07)
  12. Easy Wind [Live] * (8:09)
  13. Cumberland Blues [Live] * (4:52)
  14. Mason's Children [Live] * (6:32)
  15. Uncle John's Band [Live] * (7:57)
toon 7 bonustracks
totale tijdsduur: 35:22 (1:18:40)
zoeken in:
avatar van korenbloem
4,0
mijnn favourite gratefull dead album (na live dead)

Pieter Paal
Dit is hun eerste country-rock album.
De nummers zijn nog meer toegankelijker dan hun voorgaande albums.
Vooral de tracks zoals 'Uncle John's Band' en 'Casey Jones' hoor ik graag. Evenals 'Black Peter', een nummer dat ook bij hun live-repertoire hoorde.
Ik vind 'American beauty' net een tandje beter.
Het lijkt mij een goed idee om deze 2 albums als 2 albums op 1 cd uit te brengen.

avatar van jellorum
Dit is al meer mijn ding dan 'Terrapin Station'.
Een goede verzameling songs met als uitschieter 'Casey Jones', op de voet gevolgd door 'Uncle John's Band'. Maar ook de rest is zeer te pruimen. Toch raakt het geheel me niet echt. Ik wist wel dat deze plaat een afstapje was van hun psychedelische geluid naar meer blues-country achtige rock, desondanks weinig psychedelische elementen terug te vinden, net wanneer dat nu juist een punt is waarom ik een (kleine) fan ben van The Dead. Iemand een tip?

Stijn_Slayer
Geweldig album. Het nieuwe geluid t.o.v. de vorige platen is wat mij betreft een stap in de goede richting (al is dat psychedelische ook gaaf). Over het algemeen vind ik deze leuker dan Anthems of the Sun of American Beauty.

5,0
Naar mijn mening het beste studio-album van de Grateful Dead. Favoriete tracks zijn Uncle John's Band en Easy Wind.

avatar van Ducoz
4,5
Inderdaad meer Country, maar wel psychedelische teksten


kistenkuif
Pieter Paal schreef:
Ik vind 'American beauty' net een tandje beter.
Het lijkt mij een goed idee om deze 2 albums als 2 albums op 1 cd uit te brengen.


2 op 1 had mij ook een goede greep geleken. In plaats daarvan twee dure reíssues van de originelen met voor het merendeel gammele liveversies van de studiosongs. De muziek vind ik wel lekker, edoch niet wereldschokkend. Er waren in die tijd betere bands met een vergelijkbare muziektaal. Garcia is een meesterlijk snarenwonder maar vocaal overtuigen de bandleden me te weinig. Op het volgende album American Beauty lukt het beter met de samenzang. Live tappen ze op Grateful Dead(1971) uit hetzelfde vaatje en dan met iets meer ruimte voor solowerk. Hun cultstatus heb ik nooit begrepen. Ik mis in hun werk eenvoudig punch en scherpte; tekstueel en muzikaal.

avatar van Droombolus
5,0
Grateful Dead en gammele live-opnames ? Net als destijds bij de Stones en Cream rammelde de Dead's groepsgeluid live altijd aan alle kanten. Da's blijkbaar een van hun charmes want de echte Dead Heads slaan het studio werk van hun helden doorgaans lager aan dan het live werk. Ik denk dan ook dat die RI's voor de fans voorzien zijn met live opnames als boni .............

Als ik al een fave album van de Dead aan zou moeten wijzen zou het Working Man's Dead zijn trouwens.
Uncle John's Band is de tijdloze parel die de zaak voor mij op gang trekt en ik deze plaat echt iedere keer weer persé helemaal af moet luisteren. De verdere ( prima ) songs, zoals High Time, Dire Wolf, Casey Jones en het onnavolgbare Easy Wind, halen misschien niet het nivo van de uitschieters zoals die op American Beauty staan, maar ik vind dit album als totaal meer een eenheid.

Stijn_Slayer
Het gebrek aan scherpte is juist wat de Dead zo goed maakt. Vooral Jerry Garcia kon als geen ander 'in the moment' spelen. Met John Coltrane en Neil Young is hij veruit mijn favoriete improviserende solist (de versie van 'Cowboy Movie' met Young en Garcia op leadgitaar is ook briljant: David Crosby - Voyage (2006)).

Soms zitten er bij Garcia wat pover opgevulde maten tussen, maar hij weet er wel één geheel van te maken en hij verrast altijd. Zijn stijl is niet te kopiëren en als je het scherp/strak speelt, is de angel er meteen uit.

Daarnaast klinkt geen enkele band zo relaxt als de Dead, muzikaal en vocaal.

Ondanks dat ik geen enkel studioalbum écht een meesterwerk vind (ben ook meer van de liveopnames), draai ik ze wel erg vaak.

kistenkuif
Jerry Garcia was een begenadigd muzikant en improvisator in verschillende muziekstijlen. Hij speelde bijvoorbeeld later, tot mijn grote verrassing, mee op Virgin Beauty (1988) van freejazzicoon Ornette Coleman. Lekker vrolijk album overigens. Instrumentaal zit het ook wel goed met de rest van de band. Het zijn de stemmen en de harmonies die ik nogal wankel vind en die soms zelfs gewoon vals klinken. Er werd naar mijn mening in deze fase teveel gehengeld in dezelfde vijver als bijv. Poco, Flying Burrito's, Byrds en CSN(Y) waardoor de band afdreef van zijn eigengereide unieke stiel.

avatar van Droombolus
5,0
Tja, als de zang je niet aanstaat is het bij mij altijd einde oefening, dus ik begrijp je standpunt prima.

Dat de zangers van de Dead niet echt top-talenten zijn op het vokale vlak neemt niet weg dat ze voor mijn oren wel karakteristieke stemmen hebben ( nou ja met uitzondering van Phil Lesh dan ) en binnen hun beperkingen de boodschap meer dan behoorlijk over kunnen brengen zolang het songmateriaal aansprekend genoeg is. Bij de lange trage stukken op American Beauty, zoals bijv. Attics Of My Life, gaat de zang me ook irriteren als de muts er niet naar staat.

Stijn_Slayer
kistenkuif schreef:
Er werd naar mijn mening in deze fase teveel gehengeld in dezelfde vijver als bijv. Poco, Flying Burrito's, Byrds en CSN(Y) waardoor de band afdreef van zijn eigengereide unieke stiel.


Leden van o.a. Jefferson Airplane, CSNY en de Grateful Dead liepen om de haverklap bij elkaar de studio in. En anders zaten ze wel ergens samen drugs te gebruiken, te jammen of gewoon met elkaar te chillen. Zo heb je bijv. ook opnames van David & the Dorks (een soort Dead met Crosby).

kistenkuif
Dat soort kruisbestuiven in alle betekenissen van het woord zal ongetwijfeld een grote rol hebben gespeeld. Daar zijn mooie boeken over geschreven. Maar ik meen me ook te herinneren dat vocaal verzorgde countryrock, zowel aan de Westcoast als in Europa, populairder begon te worden dan psychedelische rock. Ook voor de Dead (en Warner) moest de schoorsteen roken. Live waren ze toen al mega maar een echt goed verkopend studioalbum hadden ze voor zover ik weet nog niet gemaakt. Misschien verklaart dat ook mede het vissen in een publieksvriendelijker vijver met meer fankans.

Stijn_Slayer
Denk ik wel. Zeker als je nabije vrienden ineens zo'n beetje de grootste band ter wereld zijn, zou ik in ieder geval ook eens vragen wat hun sleutel tot succes is. Al betwijfel ik of country-rock echt heel erg populair was (Martin weet het vast met zekerheid te zeggen). Eagles, CSN (een aantal nummers dan), Neil Young, America is wat meer folk, maar vooruit. Maar verder? Gene Clark, Poco, de Burrito's, dat soort artiesten waren niet zo populair.

avatar van Droombolus
5,0
Stijn_Slayer schreef:
Zo heb je bijv. ook opnames van David & the Dorks (een soort Dead met Crosby).


Als het goed is heb ik daar nog ergens een live bootleg van liggen. Ik was er niet echt kapot van kan ik mij herinneren ..........


kistenkuif schreef:
Maar ik meen me ook te herinneren dat vocaal verzorgde countryrock, zowel aan de Westcoast als in Europa, populairder begon te worden dan psychedelische rock. Ook voor de Dead (en Warner) moest de schoorsteen roken. Live waren ze toen al mega maar een echt goed verkopend studioalbum hadden ze voor zover ik weet nog niet gemaakt. Misschien verklaart dat ook mede het vissen in een publieksvriendelijker vijver met meer fankans.


Country-rock is in de US altijd iets voor de happy few geweest. De Burritos hadden geen nagel om hun kont mee te krabben en begrepen er helemaal niks van dat ze hier eind 1970 binnengehaald werden als rock sterren.

Warners had geen artistieke kontrole over de Dead. Er heeft een jaar of wat geleden een artikel in de Mojo gestaan over Warner's A&R manager die bij de eerste keer beluisteren van de tapes er helemaal niks meer van begreep, van geluk bijna in z'n broek pieste en vervolgens met nog grote ogen van verbasing de ronde is gaan doen bij z'n kollega's omdat de Dead eindelijk eens iets verkoopbaars aanngeleverd had.

Stijn_Slayer schreef:
Denk ik wel. Zeker als je nabije vrienden ineens zo'n beetje de grootste band ter wereld zijn, zou ik in ieder geval ook eens vragen wat hun sleutel tot succes is..


En Garcia stond natuurlijk met z'n kabouterhasses* afgebeeld in de hoes van Déjà Vu. Het was volkomen logies om op die gratis reklame in te spelen.

( * Ik mag dat wel zeggen toch, ik heb een echte Jerry doll op m'n kompjoeterkast zitten .... kompleet met kartonnen gitaartje )

kistenkuif
Droombolus schreef:
Warners had geen artistieke kontrole over de Dead. Er heeft een jaar of wat geleden een artikel in de Mojo gestaan over Warner's A&R manager die bij de eerste keer beluisteren van de tapes er helemaal niks meer van begreep, van geluk bijna in z'n broek pieste en vervolgens met nog grote ogen van verbasing de ronde is gaan doen bij z'n kollega's omdat de Dead eindelijk eens iets verkoopbaars aanngeleverd had.


Altijd weer fijn om je terzakekundig commentaar te lezen, beste Droombolus. Hun artistieke belangen en rechten werden beschermd door een slimme advocaat (Kant) met als bijnaam 'de tsaar'. Daar had Warner inderdaad weinig over te vertellen. Zijn juridisch timmerwerk maakte miljonairs van de Deadleden. (bron: wikipedia). Over welke tapes ging het in dat artikel?

Die Jerrydoll is trouwens geinig. Met zuignapje en wiebelveertje...?

avatar van Droombolus
5,0
Dat ging over de tapes van Workingman's Dead, daar hebben we het hier toch over ?

Neuh, da's een serieuze pop van zo'n 30 cm hoogte ........... Heeft een vriendin een keer voor me meegenomen toen ze in op Haight/Ashbury in San Francisco was

kistenkuif
Nou ja da's ook toevallig. Jij schrijft over Ashbury/Haight en ik beluister precies op dat moment de meesterlijke Moby Grape verzamel 'Vintage' met die bewuste naambordjes op de hoes. Mijn soort muziek. Ik ben de laatste weken hevig in de herbeleving van de (vroege) Westcoastperiode, vandaar ook mijn hernieuwde aandacht voor o.a. de Dead, Eagles etc. Die doll is hilarisch met die grijze krullen.

avatar van Droombolus
5,0
Als Certifiable Grape Nut kan ik dat alleen maar toejuichen ......

kistenkuif
Verbaast me niks. Je was de enige die mijn grapje over de Eagles met 'Can't be so bad' opraapte en van tekst voorzien bovendien gezellig meezong. Vond ik leuk. Overigens betrapte ik me zelf zojuist op het zachtjes zingen van Cumberland Blues op de fiets naar huis. Uncle John's Band en High Time hebben zich evenzo genesteld in mijn muzikaal brein. Black Peter vind ik goed met een prachtbrug maar net iets te sloom en daardoor te lang. De rest is niet slecht maar boeit me minder. Al met al heeft de Dead met dit album dus toch een juiste snaar bij me geraakt met een aantal lichtvoetige songs die blijven natintelen.

avatar van BoyOnHeavenHill
5,0
Staat deze plaat teveel in de schaduw van zijn opvolger? Groot is misschien de verleiding om hem achteraf voornamelijk als de voorbereiding op American beauty te beschouwen, maar voor mij is American beauty daarentegen juist het album waardoor de kwaliteiten van Workingman's dead des te duidelijker aan het daglicht treden.

Wat deze plaat zo sterk maakt zijn, ondere andere, "lossere" en daardoor soms ongrijpbaardere composities dan op American beauty, teksten die donkerder en mysterieuzer zijn en die soms lezen als duistere folksongs (Black Peter!) of mythologieën in de trant van Robbie Robertsons nummers voor met name de eerste twee platen van The Band (aan wiens muziek deze plaat mij ook vaak doet denken), een enorm hoge draaibaarheidsfactor, en als kers op de taart een prachtige sfeervolle hoes. Misschien spreekt deze plaat mij ook wel aan doordat er geen Box of rain en Attics of my life op staan, nummers waarvan je weet (en waarvan de Dead moeten hebben voorvoeld) dat ze voorbestemd waren om klassiek te worden – Workingman's dead is een minder zelfbewuste plaat, minder kunstig en kunstzinnig ook, meer een oude folkplaat dan een moderne folk/country/bluesplaat. Minder perfect, meer grofkorrelig, minder overdacht, meer direct, voor mijn gevoel ook meer een eenheid dan American beauty, en een geheel groter dan de som der delen.

Althans, dat is mijn persoonlijke indruk, gebaseerd op het –toegegeven– tamelijk weinige dat ik weet van deze band, maar ook op wat ik hoor en hoe ik dat onderga. Wat klonk als spontaniteit in de muziek van The Band was misschien vaak zorgvuldig gearrangeerd en bovendien altijd gebaseerd op een grote technische vaardigheid, en datzelfde geldt wellicht voor Workingman's dead, maar de organische indruk die deze plaat maakt is er niet minder om.
 

avatar van heartofsoul
3,0
Weer eens beluisterd vanmiddag, en ik ben nog steeds geen uitgesproken liefhebber van dit album.
Dat ligt vooral aan de vocalen, die ik vaak nogal zwalkend, en hier en daar gewoon vals vind klinken.
Maar misschien zijn the Dead gewoon niets voor mij, de liedjes beklijven bij mij niet, zoals die van Moby Grape bijvoorbeeld wel doen. Alleen Uncle John's Band vind ik erg mooi.
In instrumentaal opzicht vind ik het allemaal dik in orde, vooral Cumberland Blues en Easy Wind boeien me wel. Derhalve tóch nog verhoogd tot 3,5*.

avatar van metalfist
1970 was een productief jaar voor The Grateful Dead met de release van Workingman's Dead en American Beauty. Die laatste is een heerlijk album en ik verwachtte van deze ongeveer hetzelfde niveau. Ik kan het gevoel niet kwijt geraken dat dit nog beter tot zijn recht had gekomen als dubbelaar (Workingman's Beauty!), maar het mag duidelijk zijn dat beide albums van een bovengemiddeld niveau zijn. Opgenomen in een tijd dat de band eventueel in de gevangenis kon terecht komen wegens een recente drugs bust en wanneer ze een groot deel van hun cash waren kwijt geraakt aan manager (en vader van drummer Mickey) Lenny Hart spelen Jerry Garcia en de zijnen met een joie de vivre die aanstekelijk werkt. Nummers als Casey Jones, New Speedway Boogie of Dire Wolf behoren in ieder geval tot het beste uit het repertoire van de groep. Al moet ik bekennen dat ik nog net iets meer naar American Beauty neig als ik moest kiezen tussen beide albums.

avatar van adkieb
5,0
Een album waarbij het geheel meer is dan de som der delen. Was er op Aoxomoxoa al sprake van een ontwikkeling in de richting van songs en interessante teksten (van Robert Hunter) dan wordt dit op dit album verder doorgezet en tot een hoogtepunt gebracht. Americana van de bovenste plank, met allemaal sterke songs, die ook nu nog steeds fris klinken. Bovendien wordt er beter op gezongen dan op eerder werk. Ook nog eens een prachtige sfeervolle hoes die helemaal past bij de muziek. De arrangementen zijn sober en daardoor juist krachtig. Inderdaad een album om van begin tot eind te draaien. Cumberland blues en Casey Jones zouden trad. arr's kunnen zijn maar zijn wel degelijk geschreven door Garcia en Hunter (en Lesh op Cumberland Blues). Dire wolf is een prachtige country songs. Easy Wind is door Hunter alleen geschreven en laat Pigpen schitteren. In New Speedway Boogie wordt teruggeblikt op de rampzalige gebeurtenissen tijdens het Altamont festival. Mooie tekst die zou gemaakt is dat ie niet beperkt blijft tot die terugblik op Altamont maar universeel is. Heerlijke plaat en als je het vergelijkt met wat ze daarvoor gemaakt hebben kan je niet anders vaststellen dan dat we hier te maken hebben met een hele bijzonder veelzijdige band.

avatar van harm1985
4,5
Nog één week of twee en dan valt de 50th anniversary edition op de mat, met twee live cd's van een concert uit 1971. Kijk ernaar uit, de vorige 3 waren ook niet te versmaden.

avatar van harm1985
4,5
Voor de liefhebber: The Angel's Share, met 2,5 uur aan outtakes van dit album is vandaag uitgekomen, streaming only: Grateful Dead Issue 'Workingman's Dead' Studio Tapes - Rolling Stone - rollingstone.com

avatar van harm1985
4,5
De bonus cd's van de 50th anniversary edition beluisterd, een live concert uit 71. Niet per definitie essentieel, als in geen vervanging voor Ladies and Gentlemen... maar toch leuk. Met name vanwege de laid back, mellow sound en vroege versies van o.a. Playing in the Band, Bird Song en Loser.

avatar van jorro
2,5
In slaap vallen tijdens het beluisteren van een album gebeurt me maar zelden, maar bij dit album geschiedde het. Nog eens geprobeerd en het verbaasde me niet echt.
Muziek die niet voor mij is weggelegd. Het is ontzettend saai in mijn beleving. nergens sprankelend en energiek. Het kabbelt maar wat voort.
Het staat op 22 in de 100 Greatest Albums of 1970 en op 31 in Best Ever Albums van dat jaar.
2,5*

avatar van Mssr Renard
In slaap vallen doe ik nergens, daarvoor is de muziek veel te aangenaam.

Maar ik ga wel een eind mee met heartofsoul. Ik vind de vocalen (harmoniëen) niet het sterkste punt van de band. En wat zijn die gitaren en pedalsteel goed ingespeeld. Nu is harmonie-zang zo een beetje het moeilijkste wat er is, maar Garcia/Weir en co. slaan op enkele momenten de plank wel een beetje mis.

En dat is raar, want dit is een historisch document wat erg hoog staat aangeschreven, dus het zal er wel aan liggen, dat ik er aan zal moeten wennen. Misschien is dat dan juist de charme van deze plaat. Bij favoriet Barclay James Harvest zijn de harmoniëen soms ook erg vals, en daar accepteer ik het ook.

Ik zal deze band blijven proberen tot het kwartje goed valt, en daar gaan Droombolus en BoyOnHeavenHill mij gewoon bij helpen, want op papier zou deze band mij helemaal moeten liggen.

De Americana-richting die de band hier opgaat is verder helemaal in mijn straatje. Misschien dat iemand mij nog wat kan uitleggen over The Bakersfield Sound?

Gast
geplaatst: vandaag om 11:36 uur

geplaatst: vandaag om 11:36 uur

Let op: In verband met copyright is het op MusicMeter.nl niet toegestaan om de inhoud van externe websites over te nemen, ook niet met bronvermelding. Je mag natuurlijk wel een link naar een externe pagina plaatsen, samen met je eigen beschrijving of eventueel de eerste alinea van de tekst. Je krijgt deze waarschuwing omdat het er op lijkt dat je een lange tekst hebt geplakt in je bericht.

* denotes required fields.