Jim McGuinn, Gene Clark en David Crosby stonden in 1964 aan de wieg van één van de succesvolste Amerikaanse bands uit de jaren zestig. Ze kwamen alle drie uit de folk en hadden snel door dat hun muzikale interesses op één lijn lagen. Ze vonden in Michael Clark en Chris Hillman de uitbreiding die ze nodig hadden om van The Byrds een echte band te maken. McGuinn, die door het leven gaat als Roger, drukt een stempel op de muziek van het vijftal met zijn 12-string gitaar, daarnaast bespelen Gene Clark de tamboerijn, Crosby de ritme gitaar, Michael Clark de drums en Hillman de basgitaar en behalve Michael Clark zingen ze ook allemaal.
De eerste single verschijnt in 1964 en is getiteld “PLEASE LET ME LOVE YOU”, het wordt geen succes. Opvolger is “MR. TAMBOURINE MAN”, geschreven en ook opgenomen door Bob Dylan en het is het eerste grote succes voor de uit Los Angeles afkomstige band. Op deze eerste hit, én de b-kant hiervan, spelen een 4-tal studio muzikanten mee, de leden van The Byrds zingen overigens wel. Zou platenmaatschappij Colombia te weinig vertrouwen in de capaciteiten van de heren hebben gehad? Of was het eerder regel dan uitzondering in die dagen?
Feit is wel dat de vijf op de andere 10 liedjes van het debuutalbum “MR. TAMBOURINE MAN” spelen en zingen. In ruim 31 minuten komen 12 liedjes aan je voorbij waarvan je een glimlach op je gezicht krijgt. Dat begint al met de opener van het op 21 juni 1965 verschenen album, het titelnummer. Deze terecht tot een klassieker uitgegroeide topper, geeft precies weer wat je van The Byrds kunt verwachten. Perfect gezongen nummers, soms hemelse samenzang, karakteristiek gitaargeluid en een stijl die je in de folk, country, pop hoek kunt plaatsen. Gene Clark is verantwoordelijk voor het pakkende “FEEL A WHOLE LOT BETTER”, dat Tom Petty in 1989 geweldig coverde op zijn klassieker “FULL MOON FEVER”. In dit nummer zit een heerlijke schwung, een geweldige gitaarsolo en voor mij is dit één van de toppers uit het oeuvre van The Byrds. Bob Dylan levert 4 liedjes aan voor het album, nummer 2 is “SPANISH HARLEM INCIDENT”, een 2 minuten durend liedje. Voor mij geldt dat ik geen groot liefhebber ben van de zaagcapaciteiten van Dylan, maar de uitvoeringen van zijn composities door anderen vind ik vaak prachtig. Dat geldt ook voor dit korte, heerlijk folky popliedje. “YOU WON’T HAVE TO CRY” is geschreven door Gene Clark en McGuinn, waarin opnieuw die 12-string van de laatste de sfeer bepaalt, prachtig! In het ook door Clark geschreven “HERE WITHOUT YOU” is close harmony leidend en hierin laten de heren horen dat dit een ongeëvenaard onderdeel is van hun muziek. “THE BELLS OF RHYMNEY” is gecomponeerd door Pete Seeger en Idries Davies en dit is ook een nummer dat tot een klassieker van The Byrds is uitgegroeid. Breekbaar gezongen, geweldig gitaarwerk en een wat treurige melodielijn.
Dylan #3 is “ALL I REALLY WANT TO DO”, dat ook door Cher de Nederlandse Top 40 is ingezongen, is weer zo’n pakkende popsong, waarvan de melodie in je kop blijft zitten. “I’D KNEW I WANT YOU” is een werkelijk prachtig gezongen compositie van Gene Clark. Dit was de b-kant van “MR. TAMBOURINE MAN” en beiden kanten van die single zijn ingespeeld door Jerry Cole (ritme gitaar), Larry Knechtel (basgitaar), Leon Russell (piano) en Hal Blaine op drums. De lead gitaar is natuurlijk wel van McGuinn. Clark en McGuinn waren verantwoordelijk voor het uptempo “IT’S NO USE”, een lekker popliedje. Jackie DeShannon schreef “DON’T DOUBT YOURSELF, BABE” en The Byrds namen het op voor dit album. Lekker ritme, gitaar weer heerlijk prominent en een mooie melodie. De laatste bijdrage van Bob Dylan is “CHIMES OF FREEDOM”, een geweldig nummer dat op een Dylan achtige wijze wordt gezongen. Breekbaar, emotioneel en het refrein klinkt hemels! Het in 1939 geschreven “WE’LL MEET AGAIN” is al door verschillende artiesten uitgevoerd, zoals de Nederlandse Sandy Coast en de bekendste, die van Vera Lynn. The Byrds geven er een typische westcoast sound aan, samenzang, gitaar en een heerlijk ritme.
“MR. TAMBOURINE MAN” vind ik een klassieker, omdat The Byrds op dit album al lieten horen waartoe ze in staat waren. De perfecte balans tussen zelf gecomponeerde liedjes en covers dragen bij dat het album één van de toppers in het oeuvre van de band is. In de periode tot en met 1973 brachten ze in rap tempo 12 albums uit, waarvan meer dan de helft geweldig zijn. In 1973 verscheen het laatste album, “THE BYRDS”. Af en toe traden de heren in verschillende samenstellingen met elkaar op, maar tot een nieuw album onder de naam The Byrds kwam het niet. We moeten het dus doen met het jaren zestig en zeventig materiaal en dat is geen straf!