menu

The Byrds - Mr. Tambourine Man (1965)

mijn stem
3,66 (237)
237 stemmen

Verenigde Staten
Rock / Folk
Label: Columbia

  1. Mr. Tambourine Man (2:34)
  2. I'll Feel a Whole Lot Better (2:35)
  3. Spanish Harlem Incident (2:01)
  4. You Won't Have to Cry (2:11)
  5. Here Without You (2:40)
  6. The Bells of Rhymney (3:34)
  7. All I Really Want to Do (2:07)
  8. I Knew I'd Want You (2:18)
  9. It's No Use (2:27)
  10. Don't Doubt Yourself, Babe (2:58)
  11. Chimes of Freedom (3:55)
  12. We'll Meet Again (2:17)
  13. She Has a Way * (2:29)
  14. I'll Feel a Whole Lot Better [Alternate Version] * (2:31)
  15. It's No Use [Alternate Version] * (2:27)
  16. You Won't Have to Cry [Alternate Version] * (2:11)
  17. All I Really Want to Do [Single Version] * (2:06)
  18. You and Me * (2:11)
toon 6 bonustracks
totale tijdsduur: 31:37 (45:32)
zoeken in:
avatar van LucM
4,5
Ach, the Byrds zijn één van mijn lievelingsbands van de jaren '60 vanwege hun zangharmonieën en typische gitaarsound, hun songs vind ik ook erg goed (al zaten in het begin een aantal covers tussen).
Ik hou ook van het ruigere werk in die periode (the Who bv.) maar voor mij moet niet alles persé ruig en hard klinken.

haveman
Hoeft voor mij ook niet altijd ruig en hard hoor Luc. Maar mijn jaren 60 muziek wil ik over het algemeen toch wat steviger. Er zijn echter ook wel wat uitzonderingen voor mij zoals The Mama's & The Papa's en Jackson C Frank bijvoorbeeld.

avatar van heartofsoul
5,0
Ik weet mij nog heel goed te herinneren dat de single "Mr. Tambourine" op Veronica en de Engelse zeezenders werd gedraaid, en ik was er helemaal verrukt van. Ik was16 jaar, en zoog natuurlijk al die heerlijke hippe muziek met volle teugen op. De Byrds, met hun mooie melancholieke geluid en nonchalante en toch stoere uiterlijk, waren de perfecte groep voor de dromerige jongeman die ik toen was. Hun eerste zes platen (t/m "Sweatheart of the Rodeo")zijn voor mij allemaal essentiële albums, die van mij 5 sterren krijgen. "Mr.Tambourine Man"is dan van het zestal wellicht de zwakste plaat, maar het kwaliteitsverschil is slechts gradueel. Er staat geen werkelijk zwak nummer op het oorspronkelijke album, vooral de Gene Clark-composities zijn wonderschoon. Ik draai deze plaat altijd tamelijk hard, het zijn mooie liedjes, maar het geluid is toch wel stevig, en dat mag best tot zijn recht komen !
Prachtige hoes trouwens.

avatar van Madjack71
3,5
Hey Mr. Tambourine Man bracht het succes aan The Byrds en is een van de covers die zo eigen is gemaakt, dat -als je niet beter wist- je zou denken dat Dylan die van The Byrds gecovered heeft. The Byrds, The Beatles, The Zombies, The Kings, zoogdieren, insecten, levende doden of koningen, de jaren zestig bracht inspiratie aan allen. Er staan best wel een aantal heel aangename liedjes op dit verdienstelijk debuut. The Bells of Rhymney/I'll feel a whole lot better en All i really want to do zijn voor mij een paar die daar boven uit steken. Chimes of Freedom vind ik ook een mooi nummer dat jaren laten door Springsteen, Sting, Tracey Chapman o.a.. zeer goed werd neergezet tijdens de Amnesty Tour.

avatar van Vinokourov
3,5
Heerlijke wegluistermuziek is dit zeg. Mr. Tambourine Man en We'll Meet Again zijn voor mij de bekendste nummers en vind ik ook het leukst om naar te luisteren. Het is allemaal heel okee wat je te luisteren krijgt: mooie harmonieuze samenzang, rustgevende gitaarriedeltjes en eigenlijk is het vooral ongecompliceerd chill. Heel veel verheffende of opmerkelijke dingen heb ik niet kunnen ontdekken (daar is het ook de plaat niet voor), maar dat deert niet. 3,5 ster voor dit album!

avatar van spinout
3,0
Een goed debuut, maar later zouden ze betere dingen maken.

avatar van west
4,0
Fraaie harmonieuze zang, heerlijke goed 'lopende' songs en van die fijne gitaartjes: dat is het debuutalbum van the Byrds, Mr. Tambourine Man. Het begint gelijk goed met de legendarische titelsong en hun eerste grote hit. Deze versie overtreft ook die van schrijver Bob Dylan.
Er staat eigenlijk geen minder nummer op deze plaat. Naast de titelsong springen I'll Feel A Lot Better, Here Without You, All I Really Want To Do, I Knew I'd Want You & Chimes of Freedom er voor mij uit. Zelf heb ik de geremasterde heruitgave Mono Vinyl, dat klinkt erg goed en fijn retro (zoals het ooit bedoeld was). Achterop staat een foto van Bob Dylan die the Byrds bezoekt. Kwam hij even kijken of het goed ging?

avatar van Metalhead99
3,5
Mijn interesse in jaren '60 muziek begint weer even zijn opleving te krijgen. Zojuist de 51 mono van deze plaat beluisterd via youtube en wat klinkt dit heerlijk!
De grootste uitspringers zijn voor mij toch wel het titelnummer (die ik een stuk beter vind dan Dylan's originele versie) en het prachtige Here Without You. Al bevat de hele plaat eigenlijk wel lekker in het gehoor liggende poppy (folk)rock nummers. Daarnaast krijgen de heren het voor elkaar om door de harmonie(samen)zang en het gitaargeluid een heel eigen smoel te krijgen binnen het genre in die tijd. Een plaat die gewoon lekker beluisterd en.mede door de korte speelduur ook lekker laagdrempelig is voor de beluisteraar.

avatar van RuudC
4,0
Ik heb The Byrds gekozen voor een nieuwe marathon omdat het een grote naam was in de sixties en niet omdat ik de muziek goed ken of waardeer. Het enige wat ik me zo voor de geest kan halen is het nummer Mr. Tambourine Man. In mijn herinnering was dat een beetje zeikerig, dus ik heb me nog even afgevraagd of dit wel de juiste keuze was. Nu ik het debuut een paar keer gedraaid heb, ben ik eigenlijk wel al om. Niet alleen de Bob Dylan cover bevalt (toch wel) goed, maar ook de rest. Er hangt een heel fijne sfeer. Het is een tikje melancholisch, maar de stemming is vrolijk. Je waant je al tussen de hippies (terwijl dit album daar volgens mij net te vroeg voor is). De meerstemmige partijen zijn erg mooi. Je moet het wel even laten bezinken, maar Here Without You en The Bells Of Rhymney zijn geweldig. De rest doet daar niet veel voor onder. Een dikke vier sterren om mee te beginnen. Ik heb The Byrds nu al behoorlijk onderschat.

avatar van Jelle78
Ik luister ook met heel veel plezier naar deze plaat. Ik kende The Byrds alleen van hun hits (op deze plaat Mr. Tambourine Man en All I Really Want To Do, beide Dylan-covers en zeker niet de laatste Dylan-nummers die The Byrds zouden opnemen), maar deze plaat bevalt me meer dan prima. Naast de mooie deels meerstemmige vocalen (Roger McGuinn heeft een bijzonder, wat dromerig stemgeluid, dat mij wel weet te raken), moet ook het unieke geluid van zijn elektrische twaalfsnarige gitaar genoemd worden. Die twee elementen geven The Byrds wat mij betreft hun unieke karakter.

avatar van lennert
4,0
Het debuutalbum van The Byrds klinkt als een gruizige variant van Simon & Garfunkel... en dat is goed. Het valt me sowieso op dat die folkrocksound van de jaren '60 uit de VS me prima bevalt. Het klinkt allemaal wat neerslachtiger en mystieker dan het gros van de beatbands. Niet perfect gezongen in dit geval, maar vol met sfeer.

The Byrds leerde ik kennen door het feit dat mijn vader in zijn toenmalige band een aantal nummers speelde. Mr. Tambourineman, maar ook So You Wanna Be A Rock And Roll Star. Pas later leerde ik de originelen echt kennen en nu pas luister ik naar een volledig album. Songs als I Knew I'd Want You en The Balls Of Rhymney zijn pareltjes, de meer bekende Dylan-covers vanzelfsprekend ook. Soms rammelt het nog wel en soms doet het me niet veel (We'll Meet Again), maar het debuut doet mij zoveel meer dan debuutalbum van enkele grote Britse bands. Dat David Crosby hier in zat wist ik overigens ook niet, weer wat geleerd!

3,5
Ik draai deze plaat eigenlijk weinig maar er zijn 2 nummers die ik fantastisch vind. Niet verrassend misschien Mr. Tambourine Man. Prachtig gezongen door Gene Clark en ook na 55 jaar verveeld dit nummer nooit. En dan Chimes of freedom bezit voor mij een ongelofelijke schoonheid. Waarbij dan weer opmerkelijk is dat het wordt gezongen door David Crosby die ik in het algemeen nauwelijks kan pruimen. Maar dit nummer grijpt me steeds weer bij de strot. In het onvolprezen boek van Johnny Rogan beschrijft hij dat Crosby van de producer Terry Melcher het nummer nog een keer moest zingen, maar Crosby wilde niet. Hij wilde weglopen, het werd een vechtpartij, Crosby verloor en zong uiteindelijk nog een keer deze versie. Beide nummers geschreven door Dylan.

avatar van nlkink
Het was niet Gene Clark die Mr. Tambourine Man zong, JBG52, maar Roger McGuinn . Gene Clark doer de leadzang op de nummers 2, 5, 8, 13 en 14. De meest getalenteerde Byrd wat mij betreft.

3,5
Inderdaad je hebt gelijk nlkink het was Roger McGuinn die Mr Tambourine Man zong !

avatar van AbleMable
4,0
Al tijden heb ik het wat The Byrds betreft alleen gedaan met de in mijn ogen, hun beste, Sweetheart Of The Rodeo. En ja, natuurlijk kende ik hun hits wel maar me echt verdiepen in The Byrds kwam pas met Spotify en ik ze toch wel vaker ging draaien en daarbij op best goede nummers stuitte. Dus ja, onlangs de boxset maar aangeschaft met al hun albums op Columbia.
En ach laat ik eens aftrappen met een persoonlijke anekdote over Roger Mc Guinn. Eind jaren 90 werd mijn band gevraagd op te treden in de Twin Pigs op de Nieuwendijk in Amsterdam, nu overigens Flying Pig geheten. En toen we daar aankwamen bleek Roger McGuinn die avond ook daar op te treden en was voor ons geprogrammeerd, dus ja, daar hebben we tijd op kunnen teren door te zeggen dat Roger McGuinn ons voorprogramma was die avond. Toch niet gek voor een amateurbandje met hoofdstedelijke kapsones.
Maar goed hun eerste album draait nu. En vind het een lekker album waarbij ik wel een voorkeur heb voor de songs van Gene Clark waaronder het prachtige Here Without You met fraaie samenzang. De Dylan covers zijn leuk en heel anders dan de uitvoeringen van Dylan maar zijn natuurlijk niet beter dan de oorspronkelijke uitvoeringen van Dylan zelf. Maar geslaagd eraan is dat ze wel die typische en herkenbare Byrds sound hebben.

avatar van Mssr Renard
Wat valt er nog te zeggen, wat niet al gezegd is?

Ik kende The Byrds van Back to the 60's verzamelaars, die bij mij thuis werden gedraaid toen ik nog kind was (30-35 jaar geleden, zeg maar).

Als twintiger met torrentsites en p2p heb ik ook heel stom eens alle platen binnengehaald, maar uit overkill nooit afgespeeld.

Ik heb nu 1 verzamelplaat en een Spotify-abbonement. Op zoek naar platen die ik dan eventueel erbij koop.

Deze eerste plaat is gewoon goed. Mooie composities, fijne sfeer en bovenal erg mooi gezongen, zo met z'n allen. Ik heb een zwak voor meerstemmige liedjes en bands met veel leadzingers.

avatar van jorro
4,0
Op nummer 5 in de 100 Greatest Albums o0f 1965 staan de Byrds met hun debuutalbum.
Ook weer zo'n album dat ik wel kende maar nooit echt goed heb beluisterd. Nu dus wel, en fraai is het.
Mooi gitaarwerk en heerlijke zang. Mijn favoriete nummer op dit album is I Knew I'd Want You, naast de opener Mr Tambourine Man. Ook de Dylan cover Chimes of Freedom is top.

Ik begrijp nu ook waarom dat dit album 8 plaatsen hoger staat in de 100 Greatest Albums of 1965 dan opvolger Turn! Turn! Turn!. Over de breedte is het debuut sterker. Ook in BestEverAlbums scoort dit album op dit moment 9 plaatsen beter met een 10e positie.
4*

avatar van teus
4,5
jorro schreef:
Op nummer 5 in de 100 Greatest Albums o0f 1965 staan de Byrds met hun debuutalbum.
Ook weer zo'n album dat ik wel kende maar nooit echt goed heb beluisterd. Nu dus wel, en fraai is het.
Mooi gitaarwerk en heerlijke zang. Mijn favoriete nummer op dit album is I Knew I'd Want You, naast de opener Mr Tambourine Man. Ook de Dylan cover Chimes of Freedom is top.

Ik begrijp nu ook waarom dat dit album 8 plaatsen hoger staat in de 100 Greatest Albums of 1965 dan opvolger Turn! Turn! Turn!. Over de breedte is het debuut sterker. Ook in BestEverAlbums scoort dit album op dit moment 9 plaatsen beter met een 10e positie.
4*


Waar zijn je 4* gebleven?

avatar van Marco van Lochem
4,0
Jim McGuinn, Gene Clark en David Crosby stonden in 1964 aan de wieg van één van de succesvolste Amerikaanse bands uit de jaren zestig. Ze kwamen alle drie uit de folk en hadden snel door dat hun muzikale interesses op één lijn lagen. Ze vonden in Michael Clark en Chris Hillman de uitbreiding die ze nodig hadden om van The Byrds een echte band te maken. McGuinn, die door het leven gaat als Roger, drukt een stempel op de muziek van het vijftal met zijn 12-string gitaar, daarnaast bespelen Gene Clark de tamboerijn, Crosby de ritme gitaar, Michael Clark de drums en Hillman de basgitaar en behalve Michael Clark zingen ze ook allemaal.

De eerste single verschijnt in 1964 en is getiteld “PLEASE LET ME LOVE YOU”, het wordt geen succes. Opvolger is “MR. TAMBOURINE MAN”, geschreven en ook opgenomen door Bob Dylan en het is het eerste grote succes voor de uit Los Angeles afkomstige band. Op deze eerste hit, én de b-kant hiervan, spelen een 4-tal studio muzikanten mee, de leden van The Byrds zingen overigens wel. Zou platenmaatschappij Colombia te weinig vertrouwen in de capaciteiten van de heren hebben gehad? Of was het eerder regel dan uitzondering in die dagen?

Feit is wel dat de vijf op de andere 10 liedjes van het debuutalbum “MR. TAMBOURINE MAN” spelen en zingen. In ruim 31 minuten komen 12 liedjes aan je voorbij waarvan je een glimlach op je gezicht krijgt. Dat begint al met de opener van het op 21 juni 1965 verschenen album, het titelnummer. Deze terecht tot een klassieker uitgegroeide topper, geeft precies weer wat je van The Byrds kunt verwachten. Perfect gezongen nummers, soms hemelse samenzang, karakteristiek gitaargeluid en een stijl die je in de folk, country, pop hoek kunt plaatsen. Gene Clark is verantwoordelijk voor het pakkende “FEEL A WHOLE LOT BETTER”, dat Tom Petty in 1989 geweldig coverde op zijn klassieker “FULL MOON FEVER”. In dit nummer zit een heerlijke schwung, een geweldige gitaarsolo en voor mij is dit één van de toppers uit het oeuvre van The Byrds. Bob Dylan levert 4 liedjes aan voor het album, nummer 2 is “SPANISH HARLEM INCIDENT”, een 2 minuten durend liedje. Voor mij geldt dat ik geen groot liefhebber ben van de zaagcapaciteiten van Dylan, maar de uitvoeringen van zijn composities door anderen vind ik vaak prachtig. Dat geldt ook voor dit korte, heerlijk folky popliedje. “YOU WON’T HAVE TO CRY” is geschreven door Gene Clark en McGuinn, waarin opnieuw die 12-string van de laatste de sfeer bepaalt, prachtig! In het ook door Clark geschreven “HERE WITHOUT YOU” is close harmony leidend en hierin laten de heren horen dat dit een ongeëvenaard onderdeel is van hun muziek. “THE BELLS OF RHYMNEY” is gecomponeerd door Pete Seeger en Idries Davies en dit is ook een nummer dat tot een klassieker van The Byrds is uitgegroeid. Breekbaar gezongen, geweldig gitaarwerk en een wat treurige melodielijn.

Dylan #3 is “ALL I REALLY WANT TO DO”, dat ook door Cher de Nederlandse Top 40 is ingezongen, is weer zo’n pakkende popsong, waarvan de melodie in je kop blijft zitten. “I’D KNEW I WANT YOU” is een werkelijk prachtig gezongen compositie van Gene Clark. Dit was de b-kant van “MR. TAMBOURINE MAN” en beiden kanten van die single zijn ingespeeld door Jerry Cole (ritme gitaar), Larry Knechtel (basgitaar), Leon Russell (piano) en Hal Blaine op drums. De lead gitaar is natuurlijk wel van McGuinn. Clark en McGuinn waren verantwoordelijk voor het uptempo “IT’S NO USE”, een lekker popliedje. Jackie DeShannon schreef “DON’T DOUBT YOURSELF, BABE” en The Byrds namen het op voor dit album. Lekker ritme, gitaar weer heerlijk prominent en een mooie melodie. De laatste bijdrage van Bob Dylan is “CHIMES OF FREEDOM”, een geweldig nummer dat op een Dylan achtige wijze wordt gezongen. Breekbaar, emotioneel en het refrein klinkt hemels! Het in 1939 geschreven “WE’LL MEET AGAIN” is al door verschillende artiesten uitgevoerd, zoals de Nederlandse Sandy Coast en de bekendste, die van Vera Lynn. The Byrds geven er een typische westcoast sound aan, samenzang, gitaar en een heerlijk ritme.

“MR. TAMBOURINE MAN” vind ik een klassieker, omdat The Byrds op dit album al lieten horen waartoe ze in staat waren. De perfecte balans tussen zelf gecomponeerde liedjes en covers dragen bij dat het album één van de toppers in het oeuvre van de band is. In de periode tot en met 1973 brachten ze in rap tempo 12 albums uit, waarvan meer dan de helft geweldig zijn. In 1973 verscheen het laatste album, “THE BYRDS”. Af en toe traden de heren in verschillende samenstellingen met elkaar op, maar tot een nieuw album onder de naam The Byrds kwam het niet. We moeten het dus doen met het jaren zestig en zeventig materiaal en dat is geen straf!

avatar van BoyOnHeavenHill
5,0
Wat mij betreft de blauwdruk voor alle jangle-muziek die hierna nog zou komen, en meteen ook één van de hoogtepunten ervan. Eén van mijn meestgedraaide platen dankzij de sterke en afwisselende composities, de samenzang, de onbevangenheid, het enthousiasme, de heldere sixties-sound, en last but not least de aanwezigheid van mijn favoriete Byrd Gene Clark op vijf composities (waarvan twee in samenwerking met Roger McGuinn). Met name I knew I'd want you vind ik nog altijd ongelooflijk mooi, met die hemelse samenzang en die stiekeme ondersteuning van een elektrische piano (of is dat een ander keyboard?).
        De prima remaster uit 1996 laat ook nog eens goed horen dat Chris Hillmans bas een niet te onderschatten fundament voor de muziek vormde. Vijf van de zes bonustracks op de uitgave zijn niet meer dan een aardige toevoeging, maar Clarks She has a way had op het album zelf niet misstaan. Voor mijn gevoel vormt deze band samen met Buffalo Springfield de bron waar de hele West-Coast-muziekscène van het hieropvolgende decennium aan is komen drinken, en dan moesten de Long Ryders nog komen. Ikonische hoes ook, maar ik stel me ook wel eens de taferelen na afloop van het douchen in de kleedkamer voor: "Hee Gene, je hebt mijn laarzen aan!" "Welnee Roger, kijk maar eens aan de voeten van David!"

Gast
geplaatst: vandaag om 15:35 uur

geplaatst: vandaag om 15:35 uur

Let op: In verband met copyright is het op MusicMeter.nl niet toegestaan om de inhoud van externe websites over te nemen, ook niet met bronvermelding. Je mag natuurlijk wel een link naar een externe pagina plaatsen, samen met je eigen beschrijving of eventueel de eerste alinea van de tekst. Je krijgt deze waarschuwing omdat het er op lijkt dat je een lange tekst hebt geplakt in je bericht.

* denotes required fields.

Let op! Je gebruikersnaam is voor iedereen zichtbaar, en kun je later niet meer aanpassen.

* denotes required fields.