King Crimson - Larks' Tongues in Aspic (1973)

Echt een topper! De eerste piek in de muziek van King Crimson! Het heeft bij mij 2 jaar geduurd voordat ik de plaat 'snapte'. Als je het eenmaal door hebt, laat deze je niet meer los. Grandioos!

Erwin

Dit moet de meest experimentele plaat zijn die ik ken. Vaak lijkt er geen touw aan vast te knopen, het gaat alle kanten op. Ik vind dit echter enorm knap in elkaar zitten. Daarnaast zitten er in deze bezetting ook van de beste vakmannen op hun instrument. Robert Fripp is simpelweg geniaal en sinds kort ben ik helemaal weg van het drumwerk van Bill Bruford, wat vaak erg orgineel is. Daarnaast heeft deze plaat ook nog eens naamgenoot Jamie Muir, die ook erg goed werk levert, en zoals de mannen van Crimson zelf hebben gezegd, de man die de grootste stempel hierop drukt, dat kan kloppen, want King Crimson zet hier een enorm unieke plaat neer, zelfs voor hunzelf.

De plaat begint met een lange instrumental, die geen moment verveeld. Het begint met een mooi sferische opbouw, waarin wat later een soort onheilspellends wordt toegevoegd met belletjes en dergelijke en het gitaarwerk van Fripp. Een kalmte voor de storm dit, hierna wordt de viool ingezet en komt de spanning erin, Muir slaat op van alles en nog wat, pakt er wat toeters en bellen bij, en de hardheid, misschien wel een van de hardste stukken muziek ooit, met twee snoeiharde uitbarstingen. Je speakers zouden nog uit elkaar kunnen spatten. Na deze uitbarstingen laat Fripp horen dat hij niet alleen maar zinloos hard kan snaren, hij kan ook ongelooflijk snel spelen. In dit stuk komt ook de vakmanschap van de twee percussionisten goed naar boven. Het stuk wat na de erg kleine pauze komt is ook ongelooflijk lekker, wat een schitterend drumwerk ook. Hierna valt dan echt de eerste pauze, alleen de viool blijft nog over. Saai wordt het echter niet. Na een paar minuten, is daar echter weer de spanning, met de gitaar van meester Fripp. Na een laatste uitbarsting eindigt het nummer erg mooi en subtiel. En zo heb je een van de sterkste en fijnste ritten ooit gehoord.
Book of Saturday vormt de brug naar het volgende lange stuk en is het eerste nummer waarin vocalen voorkomen. Echter een tussendoortje is het niet. Onmisbaar op de plaat en Wetton laat weer horen dat hij erg mooi kan zingen.
Daarna volgt dan Exiles wat begint met een mooi sferisch begin, waarin buitenaardse wezens de wereld lijken over te nemen. Samen met Book of Saturday een van de rustigste nummers van deze plaat, en een van de emotioneelste. De tekst lijkt te gaan over het zoeken / vinden van een nieuwe wereld, wat dat sferische begin een beetje kan verklaren. Verder komt in dit nummer de viool heel mooi naar voren, en aan het eind laat Fripp horen dat hij ook enorm subtiel kan spelen, hij is dus een all-rounder.
Hierna komt weer een wat hardere plaat. Easy Money begint erg lekker, waarna er steeds wat coupletten vallen, die steeds abrupt worden afgebroken. Het drumwerk in dit nummer is weer heerlijk.
Na dit nummer is het klaar met de vocals, hierna komen weer twee instrumentals. En wat voor...
The Talking Drum is eigenlijk al perfect beschreven door kaztor, daar hoef ik dus niets aan toe te voegen. Het is wel het minste nummer vind ik, maar verder onmisbaar.
Larks' Tongues in Aspic, Pt. II is weer eentje die je speakers uit elkaar doet spatten. In het midden wordt er een wending gemaakt, die je zo in het 'heavy metal' hokje zou kunnen plaatsen. Mijn favoriet op deze plaat na Pt. I

Het wisselt bij mij erg vaak als we het hebben over 'beste van Crimson'. Met vier 5* albums is het nogal moeilijk kiezen, momenteel ben ik in de ban van deze plaat. Niet weggelegd voor iedereen, vooral niet voor mensen die niet houden van 'zinloos gefröbel', wie daar wel van houdt, moet deze een keer beluisterd hebben. Dit is een unieke rit, die niemand ooit in deze context heeft kunnen evenaren. Zelfs King Crimson zelf niet.

Ik vind dit soort 'zinloos gefröbel' getuigen van een grote liefde voor muziek en al zijn mogelijkheden. Net als sommige mensen Jazz 'zinloos gefröbel' vinden is dat ook gewoon een genre dat eigenlijk een ode is aan de pracht en praal van het muziekmaken.
Ik ben dan ook van mening dat vocalen van secundair belang zijn.

Dit is zeker een unieke rit!

Ik begrijp het niet,'zinloos gefrobel'?
Dit zit juist perfect in elkaar,ik bedoel het heeft structuur en dergelijke,alleen moeilijker dan de gemiddelde hapslik mcdonalds muziek.
Dat begrijpen jullie trouwens ook wel,maar goed wou het toch ff vermelden he,al die onbegrip ook
Kaztor wat je zei over The Talking Drum als reactie op mij heb je helemaal gelijk in, toendertijd zag ik dat nog niet, omdat ik het repetitieve van muziek nog niet begreep, maar nou zit Larks' weer in me top 10

Niet dat ik dit zinloos vind nee, keek vanuit een ander standpunt dan de mijne bij die stelling . Verder ben ik het ook met kaztor eens omtrent 'gefröbel'. Ik houd erg van van grensverlegging, het onbekende opzoeken. Wat de mannen van Crimson hier ook hebben gedaan. En het is al ruim 30 jaar uniek. Het is wat...

Basketballerke bedoelt het niet negatief...



The Talking Drum 'viel' bij mij ook niet toen ik het voor de eerste keer hoorde. leek een beetje aan me voorbij te gaan.
Totdat ik in de laatste 2 minuten doorkreeg wat er aan de hand was.
Het volume bleef maar stijgen elke keer als de melodie opnieuw begon en ik ging compleet uit m'n dak!
Robert Fripp is een meester van De Opbouw. Luister bv. ook eens naar Fracture, Starless, Devil's Triangle of Lizard... Pure klasse!!

Hehe maar dat begreep ik al, aan de hand van zijn review, ik had gewoon zin om ff te zeuren dat mensen dit niet begrijpen enzo, zoals ik al zei,dat begrijpen jullie ook wel.
Ik dacht de perfecte mensen om het tegen te zeggen

Wij begrijpen je volkomen!

Ben na een paar luisterbeurten nog niet heel erg enthousiast. Heeft zeker zijn goede momenten, maar is me net wat te structuurloos om hem ècht super te vinden. Haalt het voor mij dus ook nog niet bij platen als het debuut, Red, of Starless and Bible Black. Hoop dat hij nog wat gaat groeien...

Dit is denk ik het minst toegankelijke album van KC tussen de albums die je al genoemd hebt. Ik kan me niet meer voorstellen hoe deze plaat voor mij klonk toen ik dit een paar jaar geleden voor het eerst hoorde ten opzichte van hoe het nu voor mij klinkt. Zo enorm is dit ontwikkeld voor mij door de tijd heen, en nu zelfs hoog in m'n top 10.

De opbouw binnen het album is briljant, de opbouw binnen de nummers, de verscheidenheid aan instrumenten, geluiden en lagen maken dit natuurlijk zeer bijzonder.

Nu klinkt het misschien nog ongestructureerd, maar dat zal waarschijnlijk wel veranderen met de tijd.
Ik voorspel nu alvast dat je dit over een paar jaar anders zal waarderen als je het genoeg kansen geeft.

Ow, ik zal dit nog veel draaien hoor. Het blijft wel KC tenslotte Het viel me alleen van mezelf op dat ik er maar niet echt in kon komen. Ik luister toch wel redelijk wat "structuurloze" muziek, en ik heb bijvoorbeeld nooit problemen gehad met KC-nummers als Moonchild of Providence (waar de structuur ook ver zoek is). Maar goed, misschien ben ik inderdaad wel te voorbarig met deze plaat. Zal over een paar maandjes eens kijken of 'ie bij mij dan ook zo is gegroeid

Vanavond even 30 seconden van alle tracks van dit album beluisterd, maar volgens mij is dit veruit het meest experimentele album van King Crimson. Het klinkt 180 graden anders dan het debuut album, Red en Discipline. Het debuutalbum en Discipline heb ik vanavond wel gekocht, en Red ga ik ook zeker nog kopen, maar over deze twijfel ik nu een beetje of hij mij niet wat te experimenteel zou zijn. Wie zou mij wat kunnen/willen vertellen of dit wat voor mij zou zijn, de andere 3 albums die ik noemde vind ik wel helemaal goed.

Koop maar gewoon Ricardo.
Als je het niks vind krijg je van mij je geld terug

Ik kan in ieder geval meedelen dat deze plaat me meer en meer grijpt, en mijn score ook steeds meer naar de 4* neigt. Dit album is inderdaad experimenteler, maar het ademt absoluut de King Crimson-sfeer uit. Het is een groeiplaatje, geef het wat tijd

king crimson maakt geen slechte platen, geen enkele

blind kopen, het hele ouvre

Absoluut kopen, Ric!

Dit is een TOPPER!

Geweldig trouwens hoe leden hier mekaars smaak oppikken!
Ik heb daardoor al een hoop nieuwe muziek mogen ontdekken.

topicje openen int forum?

aanverwante enzo?

De artiestenpagina's zijn hier nu juist de plaats bij uitstek voor. Berichten verplaatst naar King Crimson

Deze plaat heb ik vanmiddag even uitvoerig beluisterd in de patenzaak, maar ik geloof dat dit niet helemaal mijn ding is. Teveel tinkeltjes en jengeltjes en overbodig en onnodig gefrobel vind ik. Als ik het niet zou weten zou ik zeggen dat Yes hier aan het werk is, want daar lijkt het heel sterk op vind ik.Yes is nou niet echt mijn ding, en aangezien ik dit er wel veel op vind klinken heb ik hem ook niet aangeschaft. ik vind deze plaat veel gedateerder en begin 70 s klinken dan The Court Of die ik veel beter en moderner vind klinken dan deze plaat. Red heb ik wel gekocht en vind ik helemaal geweldig en weer een stap voorwaarts t.o.v deze plaat. Ik wil dan ook geen oordeel vellen of hij goed of slecht zou zijn, geen idee. Ik weet nu al wel dat hij mij niet bevalt, en als ik hem in de kast zou hebben staan dat ik hem dan toch bijna nooit meer ga draaien. De nummers Book Of Saturday en Easy Money vind ik nog wel aardig, maar ook daar zit zo'n typische eind 60 begin 70 sound in, en niet zo'n vernieuwing als In The Court of, die ik als geheel een stuk beter vind en mij een stuk beter bevalt. Ik ga hem niet kopen, en laat hem mooi liggen, ik heb nu 3 KC platen org, en heb de live plaat B Boom besteld en die verwacht ik Vrijdag binnen. Heb ik voorlopig een mooi aantal KC platen die ik super vind, vind dat eerst mooi zat.

zonde, groeiplaat deze, niet in 1 luisterbeurd te vangen en dat zou je nu wel moeten weten bij een band als kc

Dit is zeker een groeiplaat die je tijd moet gunnen. Uitvoerig beluisteren in een platenzaak is niet genoeg, je moet het op je in laten werken. Als andere KC-platen je bevallen zou je deze eigenlijk ook moeten nemen.

Exiles en Book of Saturday zijn 2 prachtige nummers. De andere nummers moeten zich nog een beetje ontwikkelen denk ik.

@Ricardo: Als ík (hiphophoofd) dit kan waarderen, dan kan een Zappahoofd dat nog eerder zou ik zeggen.

Hoewel ik de live albums die rijkelijk voorhanden zijn van deze line-up en de live uitvoeringen van de songs de studio versies bijna allemaal overtroffen waardeer ik dit album van de 1973-1974 periode het meest. Waarschijnlijk omdat het de kick off markeert. Hoewel dat ook niet helemaal waar is. Voordat het album werd uitgebracht werd in een vijfmans formatie een kleine toernee afgewerkt (zeer goed materiaal ervan is voorhanden via de Collector's Club). Inmiddels dan toch maar dit album van KC een Top 10 plaats gegegeven.

Het album bevat mijn favoriete King Crimson nummer en het is zelfs niet ondenkbaar dat het mijn favoriete nummer aller tijden is: 'Exiles'. Van de live uitvoeringen die beschikbaar zijn zijn die van "Live in Mainz" en het reguliere "USA"-live album absoluut superieur, maar ook deze ingehouden versie is weergaloos.

Wat sowieso opvalt aan dit studioalbum (het is het enige album van de drie uit deze periode die geheel in de studio is opgenomen) is de aanwezigheid van Jamie Muir. Hij is alleen aanwezig op de toernee die ik eerder noemde voorafgaande aan de release van dit album. Naast percussie 'speelt' hij niet alledaagse instrumenten, eerder voorwerpen, zoals gals, stenen en andere dingen die geluid maken. Aan het begin van 'Exiles' is daarvan het duidelijkste voorbeeld te horen. Hoewel het materiaal sterk afwijkt van de King Crimson hiervoor (minder symfo/prog rock) zijn de reacties bij de korte toernee zeer enthousiast, al wordt 'Schizoid Man' toch met het meeste enthousiasme onthaald.

Over de nummers: 'Larks' Tongues I': de stemmen van de radio die ergens in het nummer opduiken zijn een idee van Muir, die Bruford gretig heeft opgepikt. Eerst van een toneelstuk, later spreekt Muir zelf nog stukken tekst. Het nummer zelf schijnt verwantschap te hebben met 'The Lark Ascending' (Lark= Leeuwerik trouwens) van Ralph Vaughan Williams. Persoonlijk ken ik het niet en David Corss kende het ook niet, maar het stuk schijnt grote parallellen te vertonen. Zelf vin ik de perfecte synthese van de vijf muzikanten hier treffend. Zelden klonk King Crimson meer als een geheel en het is meteen duidelijk dat op alle instrumenten hier de sterkste bezetting ooit ana het werk is.

'Book of Saturday'. Richard Palmer James shcreef de tekst al eind jaren 60, toen 'A Whiter Shade of Pale' en 'Windmills of Your Mind' hem inspireerden. Hoewel hij vele pogingen waagde was hij nooit enthousiast over het eindresultaat. Zeker niet in vergelijking met de voorbeelden. Maar de melancholische melodie en de stem van Wetton die we hier voor het eerst horen (hoewel ik Greg Lake als vocalist hoger aansla in schoonheid vind ik de stem van Wetton één van de sterkste troeven in de KC line-up) past perfect bij melodie en tekst. Een schot in de roos. Er schijnt overigens nog een door Wetton solo opgenomen andere versie van het nummer te bestaan dat ik zelf niet ken.

'Exiles' dan. Tja de tekst is van zo'n onmetelijke schoonheid. Het verhaal van verlies, hoop en herinnering samengevlochten in een rock song met een mooie opbouw en gelaagdheid. In alle live versies krijg je kippenvel van het samenspel van Cross (op viool resp. mellotron) en Fripp (op mellotron resp. gitaar). Ze gaan zo naadloos in elkaar over dat het lijkt alsof er drie muzikanten aan het werk zijn. De mellotron stukken en het gitaarstuk aan het einde van de vocalen zijn zo ongelofelijk goed. In de studio versie is het Fripp's akoestische gitaar die trouwens erg in het oog springt. Weergaloos. Iets voor bij mijn begrafenis/crematie.

'Easy Money' schijnt te verwijzen naar Brufords en Wettons commentaar over de goedkope studio die wordt gebruikt voor de opnames en de karige verzorging. Bovendien worden takes geknipt en geplakt tijdens het thee drinken dat het meer een huiskamer lijkt. De studio versie is een beetje in onbalans. Vrijwel alle live versies van het nummer (vaak was het een opener - als die rol niet voor Larks' II was) zijn allemaal superieur. Toch een sterke vocale prestatie van Wetton ondersteund door Muir, pakkende melodie ook.

'Talking Drum' is ook altijd een favoriet van mij geweest. Van de instrumentale stukken verreweg één van de spannendste en meest opzwepende. Bovendien is de overgang naar Larks' Tongues II een legendarische en zeer fraai gekozen. Ook hier speelt Muir een onopvallende maar wezenlijke bijdrage. Zijn geluidenkabinet versmelt de bas- en drumlijnen met Fripp's gitaar. het kost de band heel wat takes voordat het nummer op plaat staat. Met name Cross heeft het er moeilijk mee. Dit is juist een nummer waarvan alle live versies dan weer achterblijven bij de studio versie.

Larks'Tongues in Aspic Part II' tenslotte is een solo nummer van Fripp (vrij uitzonderlijk) die een eerbetoon wilde brengen aan Stravinsky. het was voor de andere bandleden niet moeilijk in te haken. Het resultaat is (bijna) adembenemend. In elk geval zo adembenemend dat je achterblijft met een weergaloze luisterervaring die Larks' Tongues in zijn geheel is. King Crimson's finest hour

Nog een 'weetje' over het hoesontwerp. John Wetton wilde David Godber (ontwerper van de zeer treffende hoes van het debuut) vragen iets soortgelijks te maken, niet wetende dat Godber al drie jaar dood was. Fripp, die toendertijd in Tantra geïnteresseerd raakte kwam met dit voorstel.

Geweldige bespreking, Aquila!

Van Lark's Tongues in Aspic, Part One, het eerste nummer op het album, ben ik niet onder de indruk. Ik vind de combinatie met de viool in Chinese stijl wel mooi maar het band gedeelte vind ik iets te simpel. De titel van de track vind ik creatiever dan het in mijn ogen magere muzikale gedeelte met uitzondering van het 'Chinese' viool toevoegsel. waar het mij bij dit album vooral om gaat zijn het mooie en lieflijke Book of Saturday, Exiles wat voor mij samen met Epitaph, In the court of the Crimson King en In the wake of Poseidon tot de mooiste nummers behoort van KC, Vervolgens het vette Easy Money, (getting fat on your lucky star..) ik zie het als een maatschappij kritisch nummer, misschien is het zo nooit bedoeld, zou kunnen, maar we weten allemaal in de tegenwoordige graaicultuur wie er makkelijk geld maken, erg actueel. Doet me aan Pink Floyd denken maar KC kan het dus ook. Een kritisch nummer over geld. The Talking Drum vind ik met name mooi vanwege het samenspel van gitaar en viool (Fripp en Cross) en de stuwende band daarachter die het geheel als een woestijn storm opzweept. Bij het laatste Larks'Tongues in Aspic, Part Two zie ik de truc opkomen die Fripp, volgens mij, later vaker is gaan vertonen met band. Heel vernuft en het samenspel is gigantisch maar kan mij niet zo boeien.

Godskolere. Dit is een album dat aankomt. Ik had 'm al een paar keer gedraaid, wetende dat het een groeier is. Vanavond wilden vrouwlief en dochterslieven het verdomde, eerder opgenomen Popstars zien; het was tijd voor nog eens Larks Tongues In Aspic op de koptelefoon boven op bed
Er hangt een schilderijtje op onze slaapkamer, niets bijzonders, gemaakt door wijlen mijn oom. Er staat een hutje op en een molen, en een rare lichtval. Ik betrapte me er aan het einde van Larks Tongues op, dat ik de hele plaat lang naar die hut heb gestaard - wat heet, ik ben er zelfs ingeweest. Dat klinkt trippy, maar ik heb niks genomen! Dit album is een weirde ervaring, die deels doet denken aan het veel toegankelijker Echoes van Pink Floyd in die zin dat het je op geluidsmatig griezelige plaatsen brengt, en dat ligt niet alleen aan de soms gierende geluidjes. Dit is ontzettend moeilijk uit te leggen. Zij die het album vatten snappen misschien wel wat ik duidelijk probeer te maken. Larks Tongues In Aspic is een beetje een mokerslag. Dit was de 5e keer draaien en nu vat ik 'm. Ha.
5*****

Ik vat 'm, Koho . Ik had dit album lang geleden 4* gegeven.
Vandaag gedraaid en tot de conclusie gekomen dat voor mij deze 4 te weinig zijn.
Waanzinnig album!

larks tongues in aspic

Dat is nog eens geweldig thuiskomen. Na een(kort ditmaal )dagje school de brievenbus open en jawel daar ligt een pakketje van cosmox.nl. De cd's zijn binnen en laat ik nu net larks tongue in aspic besteld hebben. Gelukkig heb ik deze cd van te voren vaak beluisterd. Niets voor niets word dit wel eens het meest experimentele album van de misdadig(goede) kings genoemd.

De eerste keer dat ik beluisterde was vlak nadat ik het debuut gekocht had. Nog helemaal in de ban van de fantasyscapes van in the court was ik vol dappere moet aan Lark''s Tongues in aspic begonnen. Helaas kon ik het de eerste keer niet waarderen. Was dit dan toch een draak van een album? MuMe zei van niet. 4 volle sterren dat kon toch niet waar wezen. Uit pure nieuwsgierigheid werd het album opnieuw op mijn laptop gedownload. Na een tijdje begonnen de nummers te wennen. Dit album is het aller-moeilijkste wat King Crimson op plaat heeft gezet. Zet het niet gelijk weg als zinloos gefröbel en wees open minded dit is misschien wel een van King Crimsons beste.

Bij dit album zien we King Crimson op een belangrijk keerpunt in hun carrière. Fripp bleef na het ontslag van Sinfield over als absolute heerser van King Crimson. Maar in je eentje musiceren is een beetje saai dus andere muzikanten moesten aangetrokken worden. Bill Bruford op drums is in ieder geval een briljante keuze, een betere drummer bestaat niet. Wetton op bass en vocalen is een even briljante keuze. Zijn vurige Bassspel vult Fripp perfect aan. Cross geeft dat statige klassieke laagje aan de muziek en Muir is ten slotte de man van experiment en ongewone percussie. Zelfs op papier klinkt dit als het ultieme kwintet. Maar genoeg om het album heen geschreven laten we de muziek eens gaan beluisteren.

het album

Het album begint met het eerste deel van het titelnummer. Een drumsolo als intro vind ik aan de ene kant heel fraai en hier is het dan ook heel sfeervol gedaan maar toch word ik in tegenstelling tot bijvoorbeeld red en 21 Century Shizoid man niet het album binnengeslingerd. Gelukkig verbreekt cross het gevecht der drums(het hoeft ook niet te lang te duren). De gitaar komt ook aanzetten. Lekker hard en vuig word opgebouwd naar de eerste werkelijk oorverdovende climax. Dit, dames en heren, is Crimson zoals ik hem het liefst hoor. Na nog een climax gaan ze even lekker snel spelen. Hierna krijgt de viool kans voor een sfeervolle solo. Al gauw komt wat Chinese percussie de eenzame viool begeleiden. Na 2 minuten samen gespeeld te hebben lijkt het nummer te stoppen. MAAR wacht wat hoor ik daar: de Gitaar ondersteunt door alweer de viool. Opeens hoor je als halve schizofreen stemmen om je heen. Je wordt naar het laatste hoogtepunt van het nummer getrokken.

Ik vind dit een heel bijzonder nummer. Het nummer weet de volle 13 minuten het gespannen onderbuikgevoel op te roepen. Voor mij het teken dat ik een klassiek King Crimson nummer achter de rug heb.


book of saturday valt bij de eerste luisterbeurt een beetje in het niet bij al die geniale bombastische grootheden. Maar ergens in dit nummer zit de kracht om enorm te ontroeren. of het nou komt door een haast treurig klinkende wetton of de geweldige viool van cross het raakt me diep in mijn hart. achter haar masker van terughoudendheid is book of Saturday gewoon een prachtig nummer.

Een track als Exiles kun je alleen met bewondering aanhoren. HOOR, dat goddelijke en zeer mysterieuze begin. Vermoedelijk een samenwerking tussen de mellotron en Muir zijn percussie. Na 2 minuten geweldig intro bloeit het nummer op met gevoelig vioolwerk van cross. Dit nummer is van onbeschrijfbare schoonheid. Je voelt je als vluchteling in een niet verkend idyllisch land. Het intro keert even later weer terug als klein tussenstuk, het was dan ook zo mooi. Pas nu valt het me op dat Fripp op zijn akoestische gitaar mee aan het tokkelen is. Zelfs de harde duistere fripp weet dromerig en op de goede manier sentimenteel met het nummer mee te spelen. Een prachtig ontroerend nummer. Nogmaals onbeschrijfelijk mooi



easy money is voor King Crimson eigenlijk een recht-toe-recht-aan rocker gestuwd door een ruige gitaarpartij van Fripp. Nogmaals valt het op dat de teksten zelfs na het vertrek van Sinfield weer ouderwets sterk zijn.



Zoals je ziet is het thema van het nummer door de kredietcrisis nog steeds actueel. Wat wel opvalt dat de bijzondere percussie geweldig de gitaar ondersteunt. Na ongeveer drie minuten krijgen we een geweldige opbouw met die gitaar die steeds harder tot de mix doorklinkt. Wetton komt nog even terug om het nummer te eindigen. Trouwens vinden jullie dat lachje op het einde ook al zo briljant.

De talking drum kan zo in het rijtje moonchild en providence. Zeker als je dit de eerste maal hoort weet je niet wat je met het nummer aanmoet. Beste dames en heren dit nummer werkt verslavend. De opbouw is feitelijk heel simpel maar de uitvoering is grandioos. Argeloos word je door dit nummer opgejut tot een lekkere agressieve uitbarsting op het einde. Geweldig nummer.

Larks Tonque in aspic deel twee is een pure brok agressie. Knetterhard rammen bruford en Muir op alles wat ze kunnen vinden. Ook Robert trekt aardig van leer met zijn gitaar. Het nummer heeft af en toe iets weg van een oorlogsmars. Op de achtergrond is van alles te horen. Het nummer lijkt in zijn mineur te eindigen. alleen de drums zijn nog over. Maar dan toch nog die verpletterende explosie van geluid.

dit album heeft echter een nadeel. Met uitzondering van exiles missen de nummers een klein beetje sfeer. Alsof ze in alle experimentatiedrang de beoogde emotionele band met de luisteraar af en toe uit het oog verloren. bij een normale band zou ik hier niet zo veel problemen van maken maar we praten hier over king crimson misschien wel de meest gave band van de seventies. ik moet kritisch wezen mensen.

Conclusie toch een van de beste albums van king crimson. Het eerste album in de heilige trilogie. Wat vooral opvalt, is het geweldig gebruik van opbouw en ritme. Ik mis enkel een beetje een totale albumsfeer hoewel het hele album continue blijft boeien. 4,5*

beste nummer: larks tongues in aspic part 2 en exiles

Zoals je in mijn stukje kunt lezen ook mijn favoriet (van hemelse schoonheid).

Even over het begin van het nummer. De geluiden zijn inderdaad afkomstig van Muir maar dan wel afkomstig van stukjes glas die tegen elkaar woprden gewreven. Ze zijn later bewerkt tijdens de opname. Schijnt een oude Fripp melodie in te zitten. In "The Beat Club" (in Bremen - Collector's Club album) opent het nummer met Muir op trombone (!).