John Mayall with Eric Clapton - Blues Breakers (1966)

Hij wou een Les Paul Gold Top met P-90 single-coils pickups, zo een als waar Freddie King mee op de hoes van Let's Hide Away staat, maar kon die nergens krijgen dus nam hij maar genoegen met een Les Paul Standard.

Het album staat me nog steeds helder voor de geest - maar wat wil je als je moet sparen om een relatief dure (toen) lp te kopen; de gitaar, gek genoeg veel minder. De gitaar die als eerste bij me opkomt bij Clapton, is de Fender Stratocaster (oa Layla) of, vlak daarna de Telecaster (Blind Faith, met ook de fijne wah-wah peddle). Dat kan ook komen omdat de Fender - Precision (licht blauw) en Jazz (zwart) in mijn geval - me meer na aan het hart ligt

Dit album heb ik ooit gekocht n.a.v. een dubbelalbum met de titel 'Hard Up Heroes'. Dat was een dubbelalbum van Decca en daar stonden heel veel artiesten op met hun eerste opnames in de vroege zestiger jaren maar die pas bekend werden in de tweede helft van de zestiger jaren of zelfs begin zeventiger jaren. Rod Stewart stond er op met 'Good Morning Little Schoolgirl', Them met 'Story Of Them', Zombies met 'Tell Her No' en Joe Cocker met 'I'll Cry Instead'. Voor mij sprongen twee opnames er uit, nl. 'Tobacco Road' van The Nashville Teens en 'Have You Heard' van John Mayall & The Bluesbreakers. Van beide formaties heb ik ondertussen albums in huis en uiteraard heb ik deze ook. Of The Nashville Teens op de lange duur zullen beklijven durf ik niet te zeggen. Maar aan John Mayall & The Bluesbreakers twijfel ik niet. De man zette Eric Clapton definitief op de kaart met dit album.
Met uitspraken als cliche/standaard/bomtiebom blues kan ik niet zo veel. Ben het eens met Stijn Slayer. De muziek is straks 50 jaar oud. In 1966 was het een baanbrekend album en het was de start van The British Blues Boom. Behalve Clapton hebben ook artiesten als Peter Green, Mick Taylor en Jeremy Spencer en alle daar aan gerelateerde groepen veel aan Mayall te danken.

Het album begint met een ijzersterk eerste nummer en prima tweede nummer, maar zakt dan behoorlijk weg. Van het vervolg vind ik Have You Heard het enige lichtpuntje. Het is allemaal net te weinig om 4 sterren toe te kennen.

Mooi album. Ook dit album kende ik niet omdat het uit 'voor mijn tijd' stamt. Ik ben op zeker geen bluesfanaat, integendeel. Zo nu en dan draai ik een album. Daar gaat dut album zeker toe behoren.
Ik ben het eens met de opmerking hierboven dat het begin van het album het sterkste is.
Daarnaast is ook de afsluiter fijn. Wat ik verder jammer vind is de drumsolo in What'd I Say, Dat nummer staat daardoor op skippen. Is niet zo erg want ook verder is dit geen sterk nummer.
3,5* voor nummer 10 in de 100 Greatest Albums of 1966 en op dit moment nummer 18 in de Best Ever Albums van dat jaar.

Een fijne portie bluesrock wordt hier geserveerd, met vooral lekker zwierig gitaarwerk van Clapton, en ook het toetsenwerk van Mayall mag er zijn. Op bas horen we trouwens een jonge John McVie terug, die later het mooie weer zou maken bij Fleetwood Mac.

De zang is wat mij betreft wel een minpuntje, want het rauwe, intense karakter dat ik bij een Howlin' Wolf, John Lee Hooker of Lightnin' Hopkins zo weet te waarderen, ontbreekt hier; ik vind het af en toe zelfs wat flets klinken.

3,5 sterren

Deze heb ik nu ook gewoon op lp, maar dan met een inferieure hoes, van een latere persing (onbekend wanneer)

Vanaf 1968 werd deze plaat opeens met een andere hoes uitgegeven, met Mayall en Clapton met veel haar, en de rest van de band niet op de hoes (McVie en Flint). Maar ja, de originele is wel heel erg duur, en je moet maar gewoon blij zijn met wat je hebt, vind ik. En deze op lp hebben is vele malen meer gelukzalig dan streamen. Volgens mij hebben de verschillen in hoes ook te maken met mono/stereo, maar dat kan ook weer niet kloppen, want de stereo mix is uit 1969, alhoewel mijn lp wel de stereomix is.