menu

John Mayall with Eric Clapton - Blues Breakers (1966)

mijn stem
4,03 (231)
231 stemmen

Verenigd Koninkrijk
Blues / Rock
Label: Decca

  1. All Your Love (3:35)
  2. Hideaway (3:14)
  3. Little Girl (2:33)
  4. Another Man (1:44)
  5. Double Crossing Time (3:02)
  6. What'd I Say (4:26)
  7. Key to Love (2:06)
  8. Parchman Farm (2:19)
  9. Have You Heard (5:54)
  10. Ramblin' on My Mind (3:07)
  11. Steppin' Out (2:28)
  12. It Ain't Right (2:41)
  13. All Your Love [Stereo Mix] * (3:35)
  14. Hideaway [Stereo Mix] * (3:14)
  15. Little Girl [Stereo Mix] * (2:33)
  16. Another Man [Stereo Mix] * (1:45)
  17. Double Crossing Time [Stereo Mix] * (3:01)
  18. What'd I Say [Stereo Mix] * (4:26)
  19. Key to Love [Stereo Mix] * (2:05)
  20. Parchman Farm [Stereo Mix] * (2:21)
  21. Have You Heard [Stereo Mix] * (5:52)
  22. Ramblin' on My Mind [Stereo Mix] * (3:07)
  23. Steppin' Out [Stereo Mix] * (2:27)
  24. It Ain't Right [Stereo Mix] * (2:41)
  25. Crawling Up a Hill [BBC 'Saturday Club' Session] * (2:06)
  26. Crocodile Walk [BBC 'Saturday Club' Session] * (2:22)
  27. Bye Bye Bird [BBC 'Saturday Club' Session] * (2:47)
  28. I'm Your Witchdoctor [Immediate 45 IM012] * (2:09)
  29. Telephone Blues [Immediate 45 IM012] * (3:56)
  30. Bernard Jenkins [Purdah 45 3502] * (3:47)
  31. Lonely Years [Purdah 45 3502] * (3:17)
  32. Cheatin' Woman [BBC 'Saturday Club' Session] * (2:01)
  33. Nowhere to Turn [BBC 'Saturday Club' Session] * (1:40)
  34. I'm Your Witchdoctor [BBC 'Saturday Club' Session] * (2:08)
  35. On Top of the World [Tk 2] [Unreleased Stereo Mix] * (2:49)
  36. Key to Love [BBC 'Saturday Club' Session] * (2:01)
  37. On Top of the World [BBC 'Saturday Club' Session] * (2:32)
  38. They Call It Stormy Monday [Recorded Live at Flamingo Club, London] * (4:33)
  39. Intro Into Maudie [Recorded Live at Flamingo Club, London] * (2:25)
  40. It Hurts to Be in Love [Recorded Live at Flamingo Club, London] * (3:21)
  41. Have You Ever Loved a Woman [Recorded Live at Flamingo Club, London] * (6:42)
  42. Bye Bye Bird [Recorded Live at Flamingo Club, London] * (3:49)
  43. Hoochie Coochie Man [Recorded Live at Flamingo Club, London] * (3:53)
toon 31 bonustracks
totale tijdsduur: 37:09 (2:12:34)
zoeken in:
avatar van Paulus_2
5,0
woutorrmusic schreef:
John Mayall is op zich geen geweldig getalenteerde bluespianist maar hij heeft wel veel voor andere artiesten betekend. Bedankt voor het vele luisterplezier John!

Hoe is het mogelijk toch, dat er niet zo goed geluisterd wordt. John Mayall is beslist meer dan een verdienstelijk pianist of organist.

In What I'd Say en Steppin'Out laat ie horen dat ie een goede organist is. In Rambling on My Mind klinkt een lekkere piano.
Pak Crusade en draai "Driving Sideways" of "Streamline". Vervolgens nog even The Blues Alone in de CD speler en luister naar "Sonny Boy Blow" of "Broken Wings" en je krijgt een andere mening.

avatar van SnelleSnake
4,5
Heerlijk bluesalbum. Vooral 'All Your Love' is subliem. Alleen 'What'd I Say' vind ik een iets minder geslaagde cover.
De deluxe edition is een echte aanrader. Staan heel veel goede singles op uit diezelfde periode zoals 'I'm Your Witchdoctor' met als b-kant 'Telephone Blues', 'Crocodele Walk' en 'Bernard Jerkins' (Allereerste Eric Clapton compositie) en dan nog wat live opnames uit de korte periode dat Jack Bruce John McVie verving op bas. Vooral van historisch belang omdat Eric Clapton enkel de Bluesbreakers wou verlaten voor een nieuwe groep met Ginger Baker als het met Jack Bruce erbij was, ondanks dat Jack Bruce door ruzie met Ginger Baker bij de Graham Bond Organisation was buitengesmeten door Ginger Baker.

avatar van Ronald5150
4,5
Binnen de bluesmuziek wordt nogal eens heftig gediscussieerd over "zwarte" en "witte" blues. De eerste zou authentieker zijn en urgenter klinken dan de tweede. Ik heb me nooit zo bezig gehouden met deze nogal arbitraire scheiding. Voor mij is het eindresultaat belangrijker; klinkt de muziek goed en word ik erdoor geraakt. Gevoel is dus essentieel daarbij. Als er dan toch een blanke bluesgitarist (oeps nu doe ik het toch) het gevoel van de blues kan uitdrukken door zijn manier van gitaarspelen, dan is dat naar mijn mening Eric Clapton. Dit heeft hij al bewezen op het prachtige "Layla and other Assorted Love Songs", maar zijn fascinatie voor de blues werd al overduidelijk op "Bluesbreakers with Eric Clapton".

Dit album is een inspiratie voor vele artiesten en bands geweest, voornamelijk door het gitaarspel van Clapton. Dit album was de voorbode voor het vormen van Cream en zijn status als "Clapton is God" in de jaren 60. John Mayall had het talent van Clapton al snel onderkend en wilde zijn vlammende gitaarsolo's eigenlijk vastleggen op een live album en niet op een studioplaat. Daartoe werd een live set opgenomen in The Flamingo Club, maar de opnamen waren van een dermate slechte kwaliteit dat deze nooit zijn uitgebracht. Uiteindelijk besloot men toch maar een studioplaat te maken en dat resulteerde in "Bluebreakers with Eric Clapton".

Dit album is ook wel bekend onder de naam "The Beano Album", omdat Eric Clapton een Beano magazine (een Britse kinderstrip) leest zoals is te zien op de cover. Later verklaart Clapton dat hij een Beano leest, omdat hij opstandig en nonchalant wilde overkomen tijdens de fotoshoot. Van deze ietwat arrogante houding is echter niets te merken op dit album. Clapton is in bloedvorm en perst de ene na de andere legendarische lick en vurige, puntige en meeslepende solo uit zijn gitaar. Hierbij wordt hij ondersteund door geweldige muzikanten als John Mayall (zang, piano, orgel, mondharmonica), John McVie (die later Fleetwood Mac zou vormen op basgitaar) en Hughie Flint (drums). Zelf waagt Clapton zich op de Robert Johnson klassieker "Rambling on My Mind" aan de lead vocals, maar alleen na hevig aandringen van John Mayall. Clapton zelf vond zijn zang op dat moment nog onder de maat, maar daar is op deze uitvoering helemaal niets van te merken. Verder worden sommige nummers nog aangevuld met een blazerssectie die zorgt voor meer warmte en dynamiek.

Clapton hanteert op dit album een Gibson Les Paul gitaar met twee humbucker pick ups. Deze gitaar werd later bekend als "The Beano Les Paul". Niemand weet waar deze gitaar is gebleven en mede daardoor heeft het een cultstatus verworven. Clapton produceert op deze plaat een uniek gitaargeluid veroorzaakt door de toen unieke combinatie van een Gibson Les Paul versterkt door een Marshall Amplifier. Clapton gebruikt deze combinatie ook in de band Cream, maar stapt vanaf Derek and the Dominos over naar Fender, waar hij tot op de dag van vandaag op speelt.

"Bluesbreakers with Eric Clapton" is een unieke bluesplaat met een uniek geluid gespeeld door gewedige muzikanten. Clapton vestigt zich hiermee in de eredivisie van (blues)gitaristen.

avatar van BoyOnHeavenHill
4,5
Ik ben misschien te veel geneigd geweest om dit album als een museumstuk te beluisteren vanwege de diverse reputaties (Mayall als peetvader van de Britse blues, het verschijnen van Clapton als gitaargod, het eerste artistiek èn commercieel succesvolle Engelse bluesalbum enz.). Wanneer ik het album echter niet beschouw als een Artistiek Historisch Artefact maar het gewoon met open oren tegemoet treed (zoals het natuurlijk zou moeten), hoor ik een lekkere vette toegankelijke bluesrockplaat die na 46 jaar nog altijd verbazend fris en helder klinkt. En dat sommige dingen gedateerd klinken (met name die drumsolo op What I'd say) is minder opmerkelijk dan hoe weinig gedateerd de rest van de plaat klinkt – met name het openingstrio knalt nog altijd uit de speakers alsof ze niet al bijna een halve eeuw oud zijn.

Wat het verschil in mixen betreft, in de stereoversies hoor je soms instrumenten die op de monoversies totaal lijken te ontbreken. Alleen al op het begin van de stereomix van Hideaway hoor je een orgeltje dat je op de monomix niet zou horen als je niet wist dat het er zat (en zelfs dan hoor je het vermoedelijk nog alleen via de koptelefoon, tenzij je misschien een installatie hebt met een prijskaartje dat niet voor iedereen is weggelegd). Kortom, bij mij zul je de monomix niet vaak horen.
 

avatar van pmac
Ronald5150 schreef:

Clapton hanteert op dit album een Gibson Les Paul gitaar met twee humbucker pick ups. Deze gitaar werd later bekend als "The Beano Les Paul". Niemand weet waar deze gitaar is gebleven en mede daardoor heeft het een cultstatus verworven. .



Is dat niet de gitaar die hij rood liet spuiten en later zou weggeven aan George Harrison? (zie Harrison tijdens Revolution) Hij zou de gitaar Lucy noemen meen ik.

avatar van Niek
2,5
AOVV schreef:
;ik vind het af en toe zelfs wat flets klinken.
Flets ja, dat is mijn indruk van het geheel. Voorspelbaar ook, op wat gitaarsolo’s na misschien maar die raken me ook niet. Erg veilige plaat naar mijn idee waarvan ik echt niet kan ontdekken waarom men er zo enthousiast over is. Ik denk dat dit genre gewoon minder aan mij besteed is. De hoogste onvoldoende aangezien het nergens slecht is maar ook nergens bijzonder.

Gast
geplaatst: vandaag om 23:24 uur

geplaatst: vandaag om 23:24 uur

Let op: In verband met copyright is het op MusicMeter.nl niet toegestaan om de inhoud van externe websites over te nemen, ook niet met bronvermelding. Je mag natuurlijk wel een link naar een externe pagina plaatsen, samen met je eigen beschrijving of eventueel de eerste alinea van de tekst. Je krijgt deze waarschuwing omdat het er op lijkt dat je een lange tekst hebt geplakt in je bericht.

* denotes required fields.