menu

Bob Dylan - The Times They Are A-Changin' (1964)

mijn stem
3,99 (469)
469 stemmen

Verenigde Staten
Folk / Blues
Label: Columbia

  1. The Times They Are A-Changin' (3:15)
  2. The Ballad of Hollis Brown (5:05)
  3. With God on Our Side (7:08)
  4. One Too Many Mornings (2:40)
  5. North Country Blues (4:33)
  6. Only a Pawn in Their Game (3:32)
  7. Boots of Spanish Leather (4:39)
  8. When the Ship Comes In (3:17)
  9. The Lonesome Death of Hattie Carroll (5:47)
  10. Restless Farewell (5:34)
totale tijdsduur: 45:30
zoeken in:
avatar van viking1
4,0
Als je deze goed vind illumsphere kan ik je the freewheelin' bod dylan en bringing it all back home en mtv unplugged aanraden.
Deze is iets zwaarder kwa teksten maar de eerde genoemden liggen iets in het verlengde van deze ze zijn in elk geval akoestisch.

sugartummy
de hoes is als de plaat:somber.1:the times..=sterk 2:ballad of=dreigend 3:with god=te lang 4:one too many=prachtig 5:north country blues=geen blues 6:only a pawn=sterk 7:boots of=oorstrelend 8:when the ship=goed 9:death=ietje saai 10:restless=mooi

Hendrik68
Dylan kan niet genoeg besproken worden, ook deze niet, maar het mag ook in 2 dagen hoor. Ik doe er 2 maanden over om 1 CD te doorgronden, jij rost het hele oeuvre van Dylanstein er in 1 avond doorheen. Knap.

avatar van matthieu7
5,0
Ik snap niet dat 'Boots of Spanish Leather' hier wordt genoemd als een van de zwakste nummers van het album. Een van mijn lievelingsnummers van Dylan. Dit komt vooral door tekst, die heel erg sprekend is en waar je heel mooi de conversatie kan volgen tussen man en vrouw, of tussen Bob Dylan en Suze Rotolo.

avatar van RollingStone__
4,0
matthieu7 schreef:
Ik snap niet dat 'Boots of Spanish Leather' hier wordt genoemd als een van de zwakste nummers van het album. Een van mijn lievelingsnummers van Dylan. Dit komt vooral door tekst, die heel erg sprekend is en waar je heel mooi de conversatie kan volgen tussen man en vrouw, of tussen Bob Dylan en Suze Rotolo.


Ben ik mee akkoord, maar zie Restless Farewell laag staan. Dat vind ik toch raar, wat een tekst en wat een nummer...

avatar van dreambrotherjb
4,5
matthieu7 schreef:
Ik snap niet dat 'Boots of Spanish Leather' hier wordt genoemd als een van de zwakste nummers van het album. Een van mijn lievelingsnummers van Dylan. Dit komt vooral door tekst, die heel erg sprekend is en waar je heel mooi de conversatie kan volgen tussen man en vrouw, of tussen Bob Dylan en Suze Rotolo.


Boots of Spanish Leather is inderdaad oorstrelend!

avatar van dreambrotherjb
4,5
sugartummy schreef:
de hoes is als de plaat:somber.1:the times..=sterk 2:ballad of=dreigend 3:with god=te lang 4:one too many=prachtig 5:north country blues=geen blues 6:only a pawn=sterk 7:boots of=oorstrelend 8:when the ship=goed 9:death=ietje saai 10:restless=mooi


Vreemde beetje weinig respectvolle manier van 'recenseren' :-/

Trouwens, the Lonesome Death = saai? Jij hebt geen hart?

avatar van LucM
4,5
In de jaren '60 heeft Bob Dylan alleen maar goede albums uitgebracht. Een akoestisch (folk)album en op muzikaal vlak misschien niet spectaculair maar tekstueel des te meer en dan is er de unieke stem en voordracht (toegegeven, je moet ervan houden). Het titelnummer is natuurlijk een evergreen maar de overige songs zoals Boots of Spanish Leather doen er niet veel voor onder.

avatar van Stalin
dreambrotherjb schreef:
(quote)


Boots of Spanish Leather is inderdaad oorstrelend!


Dit is wat mij betreft toch wel de allermooiste versie die ik ooit gehoord heb...
Liverpool 2001

avatar van dreambrotherjb
4,5
Stalin schreef:
(quote)


Dit is wat mij betreft toch wel de allermooiste versie die ik ooit gehoord heb...
Liverpool 2001


Ik moet zeggen dat onze Belgische Puerto Ricaan er hier ook een niet te onderschatte mooie (eigen) versie van brengt: YouTube - sessie // Gabriel Rios - 'Boots of Spanish Leather'

avatar van Stalin
Boots of Spanish Leather in Rome op 6 november.

avatar van Sanderzzz
4,5
Prachtig derde album van Bob Dylan. Ik had voor het laatst deze nog eens samen beluisterd met Freewheelin' en het is echt moeilijk te zeggen welk album beter is (in mijn opinie). Freewheelin' heeft nummers die er echt wel uitspringen (Hard Rain, Blowin' In The Wind zijn nummers die ik meerdere malen opzet...) , maar heeft ook een paar nummers die wat minder zijn.

Deze daarentegen heeft ook nummers die er uitspringen, maar op een andere , meer donkere manier (het eerste nummer is prachtig, maar je moet er zin in hebben door het donkere kantje). In tegenstelling tot het vorige album vind ik hier elk nummer geslaagd omdat het album wat samenhangender is dan het vorige. Het is een serieus, donker album over heel de lijn. Er zijn zelfs nummers die me kippenvel hebben bezorgd (The Lonesome death bv ...) . Ook Bob Dylan z'n stem vind ik ongelooflijk mooi op dit album.

Een moeilijke keuze dus. 5* voor beide platen.

Lv92
Voor de liefhebber: Vanaf ongeveer 3:30
Beeldkwaliteit is niet geweldig. Maar het is dan ook 50 jaar geleden.

avatar van Kramer
4,0
Wat kijkt hij boos, ons Bobbeken. Hij is wat babyvet kwijtgeraakt, is een tobberige angy young man in sepiatinten geworden. De toon die zijn intrede deed op zijn tweede album wordt hier uitgebouwd: Dylan is een kritische wereldburger die zijn inspiratie haalt uit het onrecht in de wereld. Het is niet voor niks dat de titel van één van zijn meest iconische liederen, The Times They Are A-Changin', ook de naam van deze plaat is geworden.

Opvallend is de afwezigheid van lolbroekerij op dit album. Waar op de eerste twee platen het leed werd afgewisseld met humor of op zijn minst wat luchtigheid, is hier weinig plaat meer voor een lach of een kwinkslag. De kleurloze hoes spreekt wederom boekdelen. Ook de instrumentatie is zo mogelijk nog soberder geworden: al zou je denken dat op het geluid van de akoestische gitaar op Dylans eerste twee albums niet veel beknibbeld kon worden, deze plaat, met zijn bijna volledige gebrek aan frivoliteit, bewijst het tegendeel.

Het klinkt nu alsof dit album een ongelofelijk zware zit is. Dat is in een bepaald opzicht ook zo, echt vrolijk word je er niet van. Er valt echter genoeg te genieten, simpelweg omdat er een handvol topsongs op staat. Bobs melodieën zijn verfijnd, zijn teksten machtig, zijn stem perfect voor het materiaal. Soms komt alles bij elkaar, bijvoorbeeld op het droevige maar o zo mooie North Country Blues. Dylan bezingt de ellende, maar ergens, tussen de regels door, is er hoop te horen. De toon is zwaar, hard realistisch, maar vooral ook strijdbaar. Zoals Lennaert Nijgh vertaalde: Er Komen Andere Tijden.

Dit album ligt me minder na aan het hart dan Dylans eerste twee. Dat is gevoelsmatig, het toontje mag van mij iets minder prekerig. Misschien gaat in de loop der tijd mijn beoordeling echter nog wel een halfje omhoog, want wat zit er veel schoonheid onder de oppervlakte... En wat had ik graag eens een peuk gerookt met deze leeftijdsgenoot van me, na een optreden op een folkfestival, overhemden opengeknoopt, ogen dichtgeknepen tegen de felle zon...

Fedde
Uitstekend commentaar. Nu verwacht ik dat je ook alle overige albums op zo' n voortreffelijke wijze gaat bespreken. Ik lees het graag!

avatar van Kramer
4,0
Fedde schreef:
Uitstekend commentaar. Nu verwacht ik dat je ook alle overige albums op zo' n voortreffelijke wijze gaat bespreken. Ik lees het graag!

Bedankt! Het is inderdaad het plan Dylan's oeuvre te voltooien, al weet ik nog niet of ik het einde van de reis red - ik hoor de laatste tijd een hoop akelig nieuws over die Mount-Everestbeklimmingen...

Fedde
Goede reis. Er zijn meer mensen van Dylan afgevallen onderweg dan van de Mount Everest.

avatar van Kramer
4,0
Kramer schreef:
Hij is wat babyvet kwijtgeraakt, is een tobberige angy young man in sepiatinten geworden.


Ik bedoelde angry natuurlijk, angry young man.

avatar van Wandelaar
Kramer schreef:
Ik bedoelde angry natuurlijk, angry young man.
Ah, dat werpt een heel ander licht op je stuk.

avatar van Jake Bugg
3,0
Prachtige cover maar de muziek op deze plaat ligt me niet zo. Het titelnummer is mooi maar de stijl van zingen op dit album irriteert me keer op keer. Ik dacht dat het na een aantal luisterbeurten zou beteren, integendeel...

3*

bennerd
Wonderschoon album.

avatar van aminam19
North country blues is zo langzamerhand mijn favoriete dylan nummer geworden.
Fantastische tekst en de manier hoe dylan die brengt is prachtig, zo ontzettend veel gevoel in zijn stem daar.

avatar van AbleMable
5,0
De derde alweer van Bob Dylan. En ook nu was ik nog steeds niet geboren (zou alleen niet meer lang duren).
Deze plaat is somberder dan de eerste twee maar leuke tijd was het toen natuurlijk ook niet met de Cuba crisis (volgens mij hebben we nooit zo dicht tegen WW III aangezeten als toen), de rassenstrijd, de Vietnam oorlog en vlak na verschijnen van deze LP, de moord op JFK.
En ja de luchtigheid van de eerste twee LP's is hier wel op verdwenen maar het is juist het sombere wat me erg aanspreekt aan deze plaat. Ook klinkt Dylan zijn stem wat donkerder en dat doet mij alleen maar deugd.
Ik vind deze plaat iig een prachtig tijdsdocument en ben bij beluisteren nu weer erg enthousiast.

Arbeidsdeskundige
Dit is een bijzonder zwaar album. Het klinkt heel duister. The Lonesome Death of Hattie Carroll is het pronkstuk. Heerlijk die mondharmonica.

avatar van ZERO
4,0
Wederom een goed album van Dylan, waarbij ik zelf de 2e helft beter vind dan de 1e, hoewel de opener natuurlijk ook een klassieker is. Van wat ik nu van hem ken, heb ik eigenlijk ook eerder een voorkeur voor deze en z'n voorganger dan voor z'n 3 klassiekers midden jaren '60. Vooral het veelvuldig gebruik van de mondharmonica draagt hier zeker aan bij.

Favorieten: The Lonesome Death of Hattie Carroll (fenomenaal!) en When the Ship Comes In

4*

avatar van jorro
4,0
Ik vond Bob Dylan altijd wat te veel van hetzelfde en wat weinig melodie (Zoals ik schreef bij TTTAC hoorde ik Bob Dylan wel uit de kamer van de zus van mijn vriend schallen, maar ik nam het nog niet in mij op). Geheel ten onrechte ben ik inmiddels achter. Hoewel ook op dit album niet meer staat als een zanger, een gitaar en een mondharmonica hoor ik prachtige melodielijnen in elke song. Je moet er wel voor gaan zitten. Dylan als achtergrondmuziek opzetten zou verboden moeten worden.
Een of meer favo's aanwijzen kan ik dan ook (nog) niet.
Plaats 4 in de 100 Greatest Albums of 1964 en 2e in BestEverAlbums van dat jaar.
4*

avatar van aminam19
Eens in de zoveel tijd luister ik van begin tot eind (bijna) alle albums van Dylan.
De beste man heeft bij mij een onuitwisbare muzikale indruk achtergelaten en stond aan het begin van mijn muzikale ontdekkingsreis.
Op de één of andere manier vond ik dit album altijd een beetje een vreemde eend in de bijt, het kwam niet zo bij mij binnen als bijvoorbeeld een freewheelin dat deed.
Maar ik ben er inmiddels wel over uit dat het nummer "north country blues" voor mij misschien wel zijn mooiste is.
De emotie in zijn stem, de troosteloosheid in de tekst, het is een bijzondere plaat.

avatar van MDRAIJER
3,5
Van de eerste 3 albums van Ome Bob, of in dit geval nog gewoon Bob, vind ik dit de minste. Is wat aan de langzame kant, nog niet heel veel hoogvliegers naast de opener. Toegegeven; 3 luisterbeurten zijn nooit genoeg om een goed oordeel te vellen. Ik geef niet op want tot nu toe vind ik Bob een hele interessante muzikant.

Nu eerst even verder door z'n discografie spitten voordat ik deze weer een keer aanzet.

Tot nu toe staat Freewheelin' veruit op nummer 1, gevolgd door z'n debuut en dan deze. Over Highway en Blonde mag ik van mezelf nog niet te veel oordelen, beiden pas 1 keer in het geheel geluisterd. Ik ben trouwens ook erg benieuwd wat ik van z'n iets latere werk zoals Blood on the Tracks ga vinden, ik vind de live optredens van rond die tijd niet heel denderend namelijk... Misschien moet ik alleen even wennen, we gaan het zien/horen.

avatar van BoyOnHeavenHill
5,0
Dit was altijd al mijn favoriete akoestische Dylan-plaat, en als ik ooit een algemene Dylan-album-top-10 zou kunnen opstellen zou het ook daar heel hoog scoren. De absurdistische liedjes van Freewheelin' zijn hier afwezig, met in plaats daarvan giftige protestsongs, gitzwarte portretten van uitzichtloze situaties en intieme inkijkjes in persoonlijke relaties. Strak gitaarspel en soms lang uitgesponnen melodieën lijken Dylan een extra focus te geven, zodat hij in bijvoorbeeld North Country blues met een melodie op slechts twee akkoorden een maximaal effect sorteert, met dank natuurlijk aan de ontroerende tekst. De serieusheid van de insteek geeft aan dit album een gravitas waardoor zowel elk individueel nummer als het geheel extra hard binnenkomt, met op de briljante voorkant de nietsontziende kop van Tom Joad.
        Altijd gedacht dat ik naast het onaantastbare North Country blues als mijn tweede persoonlijke favoriet The lonesome death of Hattie Carroll met z'n heartbreaking melodie van het refrein ("But you who...") zou kiezen, maar uiteindelijk scoort de desolate resonantie van One too many mornings toch hoger. "It's a restless hungry feeling that don't mean no one no good / When ev'rything I'm a-sayin' you can say it just as good / You're right from your side and I'm right from mine" – die regels blijken door Jim Esch van AllMusic gezien te worden als "the psychology of the lovers' breakup", maar ikzelf heb dit couplet altijd gezien als het ontmoedigende besef dat niemand ongelijk heeft, eerder een algemeen menselijk inzicht dan een particuliere amoureuze mijmering dus.
        Het enige mindere moment vind ik het slotnummer, sterk genoeg qua tekst maar te haperend qua ritme en melodie; ergens las ik dat Dylan het ooit omschreef als het enige opvullertje van het album (iets in de trant van "dat schreef ik eigenlijk alleen maar om het album vol te krijgen"), maar waar (en óf) hij dat heeft gezegd kan ik helaas niet meer terugvinden. Voor de rest is dit Dylans meest compromisloze album, weliswaar zonder de sardonische humor van eerder (en later) werk, maar ook intens, oprecht en scherp als een mes.

avatar van heartofsoul
4,5
Dit was het allereerste (vinyl)album dat ik ooit kocht, en wel in een platenwinkel op de Ceintuurbaan in Amsterdam (Glorie). De plaat kraakte echter hevig, en ik wist hem te ruilen voor een exemplaar dat wél goed klonk. Ik had echter geen apparatuur om de plaat af te spelen. In een koffieshop waar ik regelmatig kwam heb ik de plaat toen in bruikleen gegeven. Goede plaat natuurlijk, met mooie ingetogen liedjes, die inderdaad aan de sombere kant zijn. Vooral Ballad of Hollis Brown hakt er nog altijd bij mij in, maar er is nauwelijks een zwakke plek te vinden op dit album, dat ik bij voorkeur draai op een eenzame zomeravond. Zo'n soort album is het voor mij.

avatar van alifib
5,0
Een wat donkere plaat van Bob, waarbij het hoopvolle van de titelsong in contrast staat met de bleke, harde verhalen die later worden verteld. Tegenover het vorige album zijn de songs langer en is de humor even uit beeld verdwenen. De twee mooie liefdesliedjes zorgen voor wat verlichting, hoewel ze ook niet meteen vrolijk zijn. En naar het einde toe met When The Ship Comes In komt het strijdbare weer naar voren.
Toch zit ik elke weer gekluister naar zijn teksten te luisteren,. Ze komen bij elke luisterbeurt weer vol binnen.
Kortom een zeer intense plaat, langere songs, waar de protestzanger Bob Dylan helemaal op de voorgrond komt. En toch zitten er geen talking blues meer in. Heeft hij reeds afscheid genomen van Woody?

Gast
geplaatst: vandaag om 16:50 uur

geplaatst: vandaag om 16:50 uur

Let op: In verband met copyright is het op MusicMeter.nl niet toegestaan om de inhoud van externe websites over te nemen, ook niet met bronvermelding. Je mag natuurlijk wel een link naar een externe pagina plaatsen, samen met je eigen beschrijving of eventueel de eerste alinea van de tekst. Je krijgt deze waarschuwing omdat het er op lijkt dat je een lange tekst hebt geplakt in je bericht.

* denotes required fields.

Let op! Je gebruikersnaam is voor iedereen zichtbaar, en kun je later niet meer aanpassen.

* denotes required fields.