menu

Bob Dylan - John Wesley Harding (1967)

mijn stem
3,90 (391)
391 stemmen

Verenigde Staten
Folk / Rock
Label: Columbia

  1. John Wesley Harding (2:58)
  2. As I Went Out One Morning (2:49)
  3. I Dreamed I Saw St. Augustine (3:53)
  4. All Along the Watchtower (2:31)
  5. The Ballad of Frankie Lee and Judas Priest (5:35)
  6. Drifter's Escape (2:52)
  7. Dear Landlord (3:16)
  8. I Am a Lonesome Hobo (3:19)
  9. I Pity the Poor Immigrant (4:12)
  10. The Wicked Messenger (2:02)
  11. Down Along the Cove (2:23)
  12. I'll Be Your Baby Tonight (2:34)
totale tijdsduur: 38:24
zoeken in:
avatar van AOVV
4,5
Op het eerste gehoor is ‘John Wesley Harding’ een enorme verrassing, na energieke, ziedende platen als ‘Highway 61 Revisited’ en ‘Blonde on Blonde’. Maar als je wat afweet van de man, dan trek je algauw niet meer zulke grote ogen. Tussen ‘Blonde on Blonde’ en deze plaat had Dylan namelijk een motorongeluk, en dat soort dingen zijn in staat een mens helemaal te veranderen. Niet alleen zijn gedrag, maar ook zijn overtuigingen etc. Bob Dylan keerde met deze plaat terug naar de roots, al is het lang niet zo kaal als zijn debuut.

Dylan zelf speelt akoestische gitaar en mondharmonica op deze plaat, en dat doet ie echt voortreffelijk. Verder heb je niet veel muzikanten, maar wel allemaal goeie; deze plaat is opgenomen in Nashville, en die stad bulkte toen van de rasmuzikanten. De toevoeging van steelgitaar in sommige nummers is ook een slimme zet geweest. Maar boven alles is ‘John Wesley Harding’ een wonderschone plaat met 12 kleine liedjes, tekstueel ook van geheel ander kaliber dan het surrealistische van zijn vorige platen.

Dylan zelf zegt daarover dat hij op deze plaat geen woord te veel heeft geschreven, elk vers heeft z’n eigen betekenis. Er zijn ook veel Bijbelreferenties te vinden in de teksten; dat er destijds een Bijbel in het midden van Dylan’s woonkamer opengeslagen lag, zal daar zeker voor iets tussen zitten. De hoes geeft meteen een eerste indicatie van wat he mag verwachten; een sobere zwart-witfoto met Dylan in het midden, met rondom zich enkele outlaws, althans, zo zien ze er toch uit.

12 kleine liedjes, dus. De onderwerpen zijn ook van geheel andere orde. Deze nummers gaan over outlaws, cowboys, hobo’s, onderdrukten, immigranten, heiligen. Geen vage bewoordingen meer, maar gewoonweg verhalen, vaak met een hoge morele ondertoon. Daarin herken ik wel een beetje de invloed van zijn held Woody Guthrie, net als de folky klank. Volgens mij voelde Dylan zich door wel meer van die helden geïnspireerd toen. Hank Williams, om er maar eentje te noemen, is zeker een inspiratiebron geweest voor afsluiter ‘I’ll Be Your Baby Tonight’.

‘All Along the Watchtower’ is uiteraard veel bekender in de versie van Jimi Hendrix, en velen vinden die versie ook beter, maar ik niet. Het zal er ook wel mee te maken hebben dat ik een grote Dylanfan ben, maar het simpele liedje van Dylan overklast wat mij betreft alle kunstjes van Jimi Hendrix. Dylan is veel directer, en daardoor komt de boodschap bij mij veel beter over. Knappe tekst ook. “Businessmen, they drink my wine, plowmen dig my earth; none of them along the line know what any of it is worth”. Mensen hebben geen waardebesef; het leven is voor velen een wegwerpcamera, terwijl je het net zou moeten koesteren.

Verder heeft Dylan ook weer flink uit de blues geput (de talkin’ blues ‘The Ballad of Frankie Lee and Judas Priest’, het vinnige ‘Down Along the Cove’), en in ‘Dear Landlord’ hoor ik zelfs een toefje soul terug. ‘The Wicked Messenger’ is een wat heftiger nummer qua opzet, maar dat is dan ook eerder een uitzondering; nummers als het titelnummer, ‘I Pity the Poor Immigrant’ en de afsluiter zijn heerlijk rustig, en bieden een verrassend mooi tegengewicht voor al het geweldig van de voorgaande platen.

Afsluiter ‘I’ll Be Your Baby Tonight’ is wat mij betreft al een hintje richting zijn volgende plaat, sluit qua geluid daar een beetje bij aan. Qua tekst is het, samen met ‘Down Along the Cove’, ook verschillend van de andere 10 nummers; waar die nummers het hebben over John Wesley Harding, “a friend to the poor”; over Sint Augustinus, “with a blanket underneath his arm, and a coat of solid gold”; over de arme immigrant, “who eats but is not satisfied; who hears but does not see”, zijn de andere twee nummers onbezonnen liefdesliedjes, zoetigheid. Het is zeker geen toeval dat deze nummers op het eind van de plaat staan.

‘John Wesley Harding’ is een plaat van nog geen 40 minuten waar enorm veel opstaat. Wijsheid, advies, troost. Dylan klinkt erg rustig, en dat is ook aan zijn mondharmonicaspel te horen. Beheerst, maar toch raakt het me enorm. Zoals Dylan’s spel op dat instrument me raakt, enkel Neil Young komt in de buurt. Wat me nu nog zou resten, is het aanhalen van enkele memorabele citaten uit de teksten van dit album. Tekstueel is het wederom een pareltje. Maar, dat kan ik niet. De reden daarvoor is eenvoudig; deze tekstuele kwaliteit uit zich op een andere manier; er zijn geen citaten die de aandacht opeisen, maar de teksten zijn gewoon in hun geheel enorm sterk, zitten erg goed in mekaar, gaten zitten er geenszins in. “Elk vers heeft z’n eigen betekenis.” Die uitspraak van Dylan bracht ik hierboven reeds ten berde, en daar sta ik ook achter. Het is een andere manier van songschrijven, maar het heeft even goed uitgepakt.

‘John Wesley Harding’ is net niet even briljant als de voorgangers, daarvoor mist het – inderdaad – net die uitschieters. Geen ‘Desolation Row’, geen ‘Stuck Inside of Mobile with the Memphis Blues Again’. Wel een bijzonder constante plaat, die nooit inzakt, en blinkt als een lepel in het lucht van een dikke, vette maan.

4,5 sterren

avatar van Kramer
3,5
Daar staat hij dan, de cowboy tussen twee indianen en een redneck met een petje. Is dit de man die de afgelopen vijf jaar de muziekwereld opschudde met zijn liedjes, dezelfde man die met een zonnebril en strakke broek door New York stapte en alles om zich heen kleur gaf met zijn snerende stem? Ja, dit is echt dezelfde Bob Dylan, maar hij heeft zich duidelijk een andere jas laten aanmeten.

Die nieuwe jas is, meer nog dan zichtbaar, vooral te horen. De fantastische begeleidingsband die Dylans voorgaande platen het rockgevoel gaf dat ze nodig hadden, is hier vervangen door een band die zich vooral kenmerkt door soberheid: soms vergeet je zelfs dat ze er zijn, en denk je dat je naar een van Bobs eerste platen zit te luisteren.

Toch is John Wesley Harding ook duidelijk anders dan Bobs akoestische werk, vooral op het vlak van compositie. Waar zijn eerste platen duidelijk thuishoorden in rokerige folkclubs, in de nachtelijke stad, zie je hier Bob toch vooral voor wanneer hij, in zijn eentje en een gitaar op zijn rug, over eindeloze Amerikaanse Highways loopt, de brandende zon op zijn rug, een bijbel in zijn binnenzak en in iedere hand een revolver. Hij lijkt zich hier af te keren van de wereld van alledag en zich te richten op andere dingen: het verleden, het onzichtbare, niet-menselijke.

Dit is een plaat die je in slaap wiegt. All Along the Watchtower is het enige lied waar de kracht van voorgaande platen nog te horen is, verder walst, drentelt en mijmert Dylan dat het een lieve lust is. Hij doet dat vervolgens wel heel goed, want dit album verveelt me nauwelijks, wat bij eerdere albums dan weer vaker het geval was. Natuurlijk is het soms wat saaiïg, maar nooit vervelend. Dit is geen album dat je wakker schudt of laat dansen, maar wel een dat je meevoert op een reis naar Joost mag weten waar heen. John Wesley Harding, As I Went Out One Morning en All Along the Watchtower behoren tot Dylans beste werk. En dan denk je na een halfuur dat je het wel gehad hebt met deze plaat, en dan komt het wonderlijke I'll Be Your Baby Tonight nog langs, wat een heerlijk vriendelijke afsluiter is.

John Wesley Harding mist de slagkracht om een Dylanfavoriet te zijn, maar verder is dit een erg mooi album, dat misschien toch iets meer waardering verdient. Misschien is het die domme hoes die mensen tegenstaat.

avatar van BoyOnHeavenHill
4,5
Muzikaal bedrieglijk simpel, met bijna alle nummers in een idioom van drie coupletten-plus-harmonica-solo's, gezongen met een totaal anders gebruikte stem, en met als begeleiding bijna niets anders dan een gortdroge (maar niet verkeerde) ritmesectie. Tekstueel niet zozeer multi- alswel maxi-interpretabel, met allemaal verhaaltjes die ergens middenin de handeling beginnen zonder dat wordt uitgelegd wie of wat bijvoorbeeld de huisbaas, de zwerver en de immigrant zijn, gevolgd door een plot die steeds veel suggereert maar zelden iets expliciet uitlegt ("Nothing is revealed") en bovendien alweer afgelopen is voordat de luisteraar heeft kunnen bepalen waar het nummer precies over gaat of wat de moraal (if any) is.
        Dat je veel mist c.q. wellicht veel niet kan waarderen wanneer je geen aandacht aan de teksten schenkt geldt voor veel van Dylans platen, maar misschien nooit méér dan bij dit album. Anthony Scaduto's vroege biografie benadrukt de religieuze parallellen, terwijl Tim Riley's Hard rain – a Dylan commentary het meer zoekt in de afstand die Dylan tussen zichzelf en zijn veeleisende publiek probeert te creëren, en ongetwijfeld zijn er nog diverse andere valide interpretaties te verzinnen. Ik probeer er zelf maar zo'n beetje omheen te laveren, want elke keer dat ik deze plaat beluister ontdek ik bij veel nummers weer een nieuwe invalshoek zonder dat ik ooit precies kan aangeven wat er zo fascinerend aan is – ook nu niet.

Gast
geplaatst: vandaag om 18:13 uur

geplaatst: vandaag om 18:13 uur

Let op: In verband met copyright is het op MusicMeter.nl niet toegestaan om de inhoud van externe websites over te nemen, ook niet met bronvermelding. Je mag natuurlijk wel een link naar een externe pagina plaatsen, samen met je eigen beschrijving of eventueel de eerste alinea van de tekst. Je krijgt deze waarschuwing omdat het er op lijkt dat je een lange tekst hebt geplakt in je bericht.

* denotes required fields.