menu

Bob Dylan - John Wesley Harding (1967)

mijn stem
3,90 (391)
391 stemmen

Verenigde Staten
Folk / Rock
Label: Columbia

  1. John Wesley Harding (2:58)
  2. As I Went Out One Morning (2:49)
  3. I Dreamed I Saw St. Augustine (3:53)
  4. All Along the Watchtower (2:31)
  5. The Ballad of Frankie Lee and Judas Priest (5:35)
  6. Drifter's Escape (2:52)
  7. Dear Landlord (3:16)
  8. I Am a Lonesome Hobo (3:19)
  9. I Pity the Poor Immigrant (4:12)
  10. The Wicked Messenger (2:02)
  11. Down Along the Cove (2:23)
  12. I'll Be Your Baby Tonight (2:34)
totale tijdsduur: 38:24
zoeken in:
avatar van bertus99
3,5
The moral of this song: one should nerver be where one does not belong.
Daar gaat het toch maar om!

avatar van AOVV
4,5
Op het eerste gehoor is ‘John Wesley Harding’ een enorme verrassing, na energieke, ziedende platen als ‘Highway 61 Revisited’ en ‘Blonde on Blonde’. Maar als je wat afweet van de man, dan trek je algauw niet meer zulke grote ogen. Tussen ‘Blonde on Blonde’ en deze plaat had Dylan namelijk een motorongeluk, en dat soort dingen zijn in staat een mens helemaal te veranderen. Niet alleen zijn gedrag, maar ook zijn overtuigingen etc. Bob Dylan keerde met deze plaat terug naar de roots, al is het lang niet zo kaal als zijn debuut.

Dylan zelf speelt akoestische gitaar en mondharmonica op deze plaat, en dat doet ie echt voortreffelijk. Verder heb je niet veel muzikanten, maar wel allemaal goeie; deze plaat is opgenomen in Nashville, en die stad bulkte toen van de rasmuzikanten. De toevoeging van steelgitaar in sommige nummers is ook een slimme zet geweest. Maar boven alles is ‘John Wesley Harding’ een wonderschone plaat met 12 kleine liedjes, tekstueel ook van geheel ander kaliber dan het surrealistische van zijn vorige platen.

Dylan zelf zegt daarover dat hij op deze plaat geen woord te veel heeft geschreven, elk vers heeft z’n eigen betekenis. Er zijn ook veel Bijbelreferenties te vinden in de teksten; dat er destijds een Bijbel in het midden van Dylan’s woonkamer opengeslagen lag, zal daar zeker voor iets tussen zitten. De hoes geeft meteen een eerste indicatie van wat he mag verwachten; een sobere zwart-witfoto met Dylan in het midden, met rondom zich enkele outlaws, althans, zo zien ze er toch uit.

12 kleine liedjes, dus. De onderwerpen zijn ook van geheel andere orde. Deze nummers gaan over outlaws, cowboys, hobo’s, onderdrukten, immigranten, heiligen. Geen vage bewoordingen meer, maar gewoonweg verhalen, vaak met een hoge morele ondertoon. Daarin herken ik wel een beetje de invloed van zijn held Woody Guthrie, net als de folky klank. Volgens mij voelde Dylan zich door wel meer van die helden geïnspireerd toen. Hank Williams, om er maar eentje te noemen, is zeker een inspiratiebron geweest voor afsluiter ‘I’ll Be Your Baby Tonight’.

‘All Along the Watchtower’ is uiteraard veel bekender in de versie van Jimi Hendrix, en velen vinden die versie ook beter, maar ik niet. Het zal er ook wel mee te maken hebben dat ik een grote Dylanfan ben, maar het simpele liedje van Dylan overklast wat mij betreft alle kunstjes van Jimi Hendrix. Dylan is veel directer, en daardoor komt de boodschap bij mij veel beter over. Knappe tekst ook. “Businessmen, they drink my wine, plowmen dig my earth; none of them along the line know what any of it is worth”. Mensen hebben geen waardebesef; het leven is voor velen een wegwerpcamera, terwijl je het net zou moeten koesteren.

Verder heeft Dylan ook weer flink uit de blues geput (de talkin’ blues ‘The Ballad of Frankie Lee and Judas Priest’, het vinnige ‘Down Along the Cove’), en in ‘Dear Landlord’ hoor ik zelfs een toefje soul terug. ‘The Wicked Messenger’ is een wat heftiger nummer qua opzet, maar dat is dan ook eerder een uitzondering; nummers als het titelnummer, ‘I Pity the Poor Immigrant’ en de afsluiter zijn heerlijk rustig, en bieden een verrassend mooi tegengewicht voor al het geweldig van de voorgaande platen.

Afsluiter ‘I’ll Be Your Baby Tonight’ is wat mij betreft al een hintje richting zijn volgende plaat, sluit qua geluid daar een beetje bij aan. Qua tekst is het, samen met ‘Down Along the Cove’, ook verschillend van de andere 10 nummers; waar die nummers het hebben over John Wesley Harding, “a friend to the poor”; over Sint Augustinus, “with a blanket underneath his arm, and a coat of solid gold”; over de arme immigrant, “who eats but is not satisfied; who hears but does not see”, zijn de andere twee nummers onbezonnen liefdesliedjes, zoetigheid. Het is zeker geen toeval dat deze nummers op het eind van de plaat staan.

‘John Wesley Harding’ is een plaat van nog geen 40 minuten waar enorm veel opstaat. Wijsheid, advies, troost. Dylan klinkt erg rustig, en dat is ook aan zijn mondharmonicaspel te horen. Beheerst, maar toch raakt het me enorm. Zoals Dylan’s spel op dat instrument me raakt, enkel Neil Young komt in de buurt. Wat me nu nog zou resten, is het aanhalen van enkele memorabele citaten uit de teksten van dit album. Tekstueel is het wederom een pareltje. Maar, dat kan ik niet. De reden daarvoor is eenvoudig; deze tekstuele kwaliteit uit zich op een andere manier; er zijn geen citaten die de aandacht opeisen, maar de teksten zijn gewoon in hun geheel enorm sterk, zitten erg goed in mekaar, gaten zitten er geenszins in. “Elk vers heeft z’n eigen betekenis.” Die uitspraak van Dylan bracht ik hierboven reeds ten berde, en daar sta ik ook achter. Het is een andere manier van songschrijven, maar het heeft even goed uitgepakt.

‘John Wesley Harding’ is net niet even briljant als de voorgangers, daarvoor mist het – inderdaad – net die uitschieters. Geen ‘Desolation Row’, geen ‘Stuck Inside of Mobile with the Memphis Blues Again’. Wel een bijzonder constante plaat, die nooit inzakt, en blinkt als een lepel in het lucht van een dikke, vette maan.

4,5 sterren

4,0
Ik vind deze plaat echt zwaar onderschat. Niet zijn beste maar toch een van de betere in mijn ogen Mijn favoriet is the ballad of franky lee and judas priest

avatar van Floater
legend1990 schreef:
Ik vind deze plaat echt zwaar onderschat.


Hoezo? Deze plaat wordt hier over het algemeen zeer positief besproken. Toen het album in 1967 werd uitgebracht kreeg het zowel nationaal als internationaal positieve tot zeer positieve reviews.

In 2003 stond de plaat op 301 in de top 500 van "Rolling Stone magazine's greatest albums of all time".

Hendrik68
Ik zou het gemiddelde van 3,86 zelfs licht overschat willen noemen. Ik vind dit ook een prima album, maar door de 3 perfecte platen hiervoor en ook de 3 daarvoor draai ik deze uiterst zelden, omdat ik eigenlijk alle voorgangers beter zo niet veel beter vind. Om nog maar te zwijgen van wat hierna allemaal nog komt.

avatar van wilbur
4,0
AOVV schreef:
. Tussen ‘Blonde on Blonde’ en deze plaat had Dylan namelijk een motorongeluk, en dat soort dingen zijn in staat een mens helemaal te veranderen. Niet alleen zijn gedrag, maar ook zijn overtuigingen etc. Bob Dylan keerde met deze plaat terug naar de roots, al is het lang niet zo kaal als zijn debuut.


Volgens de schrijver van het boek "Down the highway" Howard Sounes viel het allemaal wel mee met dat motorongeluk.
Er waren wel bewijzen dat Bob zich verwond had,maar hij heeft nooit een intensieve medische behandeling gekregen.

Wellicht heeft Bob deze periode gebruikt om te detoxen?

Bob's muziek is er i.m.o. niet slechter van geworden.

avatar van Floater
Dat hele motorongeluk is toch helemaal in scene gezet door Bob. Volgens de overlevering kon hij het gewicht van zijn zware motor niet houden en is zodoende onder zijn motor terechtgekomen (vanuit stilstand wel te verstaan!). Vervolgens heeft hij een ongeluk gefaked om zo onder het wurgend tourschema van Albert Grossman uit te komen...

En hij was zijn stardom gewoon helemaal beu. Dat zogenaamde ongeluk kwam voor hem als geroepen.

avatar van Stalin
Floater schreef:

En hij was zijn stardom gewoon helemaal beu. Dat zogenaamde ongeluk kwam voor hem als geroepen.


Dylan gaf dit zelf jaren na dato zelf toe in Chronicles, Volume One...

I had been in a motorcycle accident and I'd been hurt, but I recovered. Truth was that I wanted to get out of the rat race.

4,0
Floater schreef:
(quote)


Hoezo? Deze plaat wordt hier over het algemeen zeer positief besproken. Toen het album in 1967 werd uitgebracht kreeg het zowel nationaal als internationaal positieve tot zeer positieve reviews.

In 2003 stond de plaat op 301 in de top 500 van "Rolling Stone magazine's greatest albums of all time".


Ik bedoel maar dat wanneer er over Bob Dylan wordt gepraat of nummers van hem worden gespeeld op de radio deze plaat bijna nooit vermeld wordt. Maar hier wordt hij inderdaad prima ontvangen

avatar van henk01
4,0
vier sterren helemaal waard!

sugartummy
de drie muzikanten naast dylan hebben ook met elvis opgenomen. buttrey klaagde nog over dylan dat deze nooit een copy van de lp opstuurde naar de participerende muzikanten. dit album heeft een prachtige sfeer in een tijd dat de rest psychedelische albums opnam. in de boom op de hoes zouden de gezichten van the beatles te zien zijn; ik heb ze nog niet ontdekt. de 2 mannen metcowboyhoeden op de hoes zijn de broers luxman en purna das van de bengaalse band the bauls die ook in big pink/woodstock opgenomen hebben. een geweldig album.

Nieuwstad
Jammer dat dit een stuk minder rockt dan de voorgaande albums. Het klinkt allemaal erg kaal. Zijn band hoor je heel ergens in de verte meespelen. Dat vind ik jammer, want er had meer in gezeten als het allemaal wat rijker was uitgevoerd. All Along The Watchtower van Hendrix of Dear Landlord van Fairport Convention zijn daar goede voorbeelden van.

avatar van willemmusic
4,5
Red Rooster schreef:
Dylan is een van de meest gecoverde artiesten. Zo doet singer-songwriter Thea Gilmore een geweldige versie van I Dreamed I Saw St. Augustine. Een van de mooiste covers die ik ken. Kippenvel. En mooier dan de droom. Als er een mogelijkheid is dat je dit nummer kunt beluisteren: zeker doen. Je krijgt er geen spijt van. Het staat op haar album Songs from the Gutter.

Een late aanvulling, maar ik kwam vandaag pas op het spoor van deze obscuriteit, nog niet toegevoegd op MuMe: Thea Gilmore coverde vorig jaar de complete John Westly Harding, zie
krentenuitdepop.blogspot.nl/20...

avatar van dreambrotherjb
5,0
Die intro van The Ballad of Frankie Lee and Judas Priest.

Hoe simpelweg onopvallend, subtiel en geniaal kunnen een paar onschuldige muzieknootjes zijn!

avatar van Stalin
St. Augustine

Starlight Ballroom
Belleview Biltmore Hotel
Clearwater, Florida
22 April 1976 – Afternoon

Bob Dylan (guitar & vocal)
Joan Baez (guitar and shared vocal)

Fedde
Mooi!
Keurig publiek ook.
Deze versie mag er ook zijn:

St Augustine London 1987

avatar van Stalin
Tijdens zijn eerste show van weer een Europese Tour in Oslo vanavond, speelde Dylan maar weer eens All Along The Watchtower...

All Along The Watchtower

avatar van Droombolus
4,5
Destijds vond ik het een wel aardig, maar wat te braaf album. Door de loop van de jaren ben ik het echter steeds meer gaan waarderen want het is juist de soberheid waardoor de kwaliteit van de songs zo naar voren komt.

avatar van Stalin
Droombolus schreef:
Destijds vond ik het een wel aardig, maar wat te braaf album. Door de loop van de jaren ben ik het echter steeds meer gaan waarderen want het is juist de soberheid waardoor de kwaliteit van de songs zo naar voren komt.


1967 is achteraf toch wel een van de meest cruciale jaren uit Dylan's carriere gebleken.
Niet lang na hij de wereld op zijn kop heeft gezet met zijn ''elektrische trilogie'' in 1965-1966, trekt Dylan zich terug uit uit de wervelwind die zijn carriere is geworden.

Hij sticht een gezin en lijkt zich terug te trekken uit de muziekwereld, maar op het hoogtepunt van de flower power komen Dylan en The Band samen in West Saugerties.
Daar zullen meer dan 100 verschillende nummer worden opgenomen, die we nu kennen als de Basement Tapes.

Een selectie van grotendeels covers, zoals bijvoorbeeld het wonderschone Young But Daily Growing, een van de oudste traditionele songs die Dylan ooit heeft gezongen.

Dat hij het schrijven van eigen materiaal toch echt niet verleerd was, toonde hij aan door op de valreep van 1967 het album John Wesley Harding uit te brengen.
Een plaat vol ingetogen en veelal korte nummers, een wereld van verschil met het uitbundige materiaal wat hij 18 maanden daarvoor nog live stond te spelen tijdens zijn laatste tournee.

Wanneer of waar Dylan de nummers heeft geschreven is ook niet helemaal zeker, maar een feit is dat hij maar drie opname sessies nodig had om de plaat te realiseren.

Na nog geen 12 uren in de studio was ''Dylan's most perfectly executed album'' klaar.

Fedde
Mooi stukje achtergrond, Stalin. Een vruchtbare periode waarin een motorongeval een rol speelde. Het is niet onmogelijk dat het met de ernst van dat ongeval wel mee viel, maar dat het voor Dylan mede aanleiding was uit 'het wereldje' te stappen en een andere weg in te slaan. Bovendien had hij weinig met de flower-power generatie. Hij wilde zich niet laten inkapselen in het hippiedom.

avatar van Flottante
4,0
Het klinkt op deze plaat allemaal niet zo rauw en energiek als op Higway 61 Revisited of Blonde on Blonde, ook vijftig jaar na dato kan dat nog een verrassing zijn, maar ik klaag er niet over, nog geen seconde, want de liedjes en de arrangementen zitten verschrikkelijk goed in elkaar. Een laid-back luisterplaat, ik kan me gemakkelijk zacht meeneuriënd in deze plaat verliezen, en dan is ie ook zo weer voorbij.
Dylans stem is op John Wesley Harding nog niet zo raar vervormd als op Nashville Skyline, waar ie klinkt als een verkouden dwerg met een groeihormonenkuur. Die eigenaardigheid maakt de laatste plaat toch wel een beetje minder goed verteerbaar dan de eerste.

avatar van Kramer
3,5
Daar staat hij dan, de cowboy tussen twee indianen en een redneck met een petje. Is dit de man die de afgelopen vijf jaar de muziekwereld opschudde met zijn liedjes, dezelfde man die met een zonnebril en strakke broek door New York stapte en alles om zich heen kleur gaf met zijn snerende stem? Ja, dit is echt dezelfde Bob Dylan, maar hij heeft zich duidelijk een andere jas laten aanmeten.

Die nieuwe jas is, meer nog dan zichtbaar, vooral te horen. De fantastische begeleidingsband die Dylans voorgaande platen het rockgevoel gaf dat ze nodig hadden, is hier vervangen door een band die zich vooral kenmerkt door soberheid: soms vergeet je zelfs dat ze er zijn, en denk je dat je naar een van Bobs eerste platen zit te luisteren.

Toch is John Wesley Harding ook duidelijk anders dan Bobs akoestische werk, vooral op het vlak van compositie. Waar zijn eerste platen duidelijk thuishoorden in rokerige folkclubs, in de nachtelijke stad, zie je hier Bob toch vooral voor wanneer hij, in zijn eentje en een gitaar op zijn rug, over eindeloze Amerikaanse Highways loopt, de brandende zon op zijn rug, een bijbel in zijn binnenzak en in iedere hand een revolver. Hij lijkt zich hier af te keren van de wereld van alledag en zich te richten op andere dingen: het verleden, het onzichtbare, niet-menselijke.

Dit is een plaat die je in slaap wiegt. All Along the Watchtower is het enige lied waar de kracht van voorgaande platen nog te horen is, verder walst, drentelt en mijmert Dylan dat het een lieve lust is. Hij doet dat vervolgens wel heel goed, want dit album verveelt me nauwelijks, wat bij eerdere albums dan weer vaker het geval was. Natuurlijk is het soms wat saaiïg, maar nooit vervelend. Dit is geen album dat je wakker schudt of laat dansen, maar wel een dat je meevoert op een reis naar Joost mag weten waar heen. John Wesley Harding, As I Went Out One Morning en All Along the Watchtower behoren tot Dylans beste werk. En dan denk je na een halfuur dat je het wel gehad hebt met deze plaat, en dan komt het wonderlijke I'll Be Your Baby Tonight nog langs, wat een heerlijk vriendelijke afsluiter is.

John Wesley Harding mist de slagkracht om een Dylanfavoriet te zijn, maar verder is dit een erg mooi album, dat misschien toch iets meer waardering verdient. Misschien is het die domme hoes die mensen tegenstaat.

avatar van teus
4,5
Kan me vinden in jou recensie Kramer toch geef je dit album 4*,net als ik, op een of andere manier heb ik over dit album hetzelfde gevoel als jij ,soms saai en toch ...klasse overheerst toch.....twijfel ik niet over die 4*

avatar van teus
4,5
teus schreef:
Kan me vinden in jou recensie Kramer toch geef je dit album 4*,net als ik, op een of andere manier heb ik over dit album hetzelfde gevoel als jij ,soms saai en toch ...klasse overheerst toch.....twijfel ik niet over die 4*


Ik lees toevallig dit oude bericht van mezelf...en conclusie. ..

Het gevoel en de waardering (voor soberheid en klasse) zijn dus inmiddels een halfje * gegroeid
Mijn favoriete track hierop is mss apart....As I Went Out One Morning

avatar van Jaep
4,5
teus schreef:
(quote)


Ik lees toevallig dit oude bericht van mezelf...en conclusie. ..

Het gevoel en de waardering (voor soberheid en klasse) zijn dus inmiddels een halfje * gegroeid
Mijn favoriete track hierop is mss apart....As I Went Out One Morning


Ik heb ook een halfje verhoogd. As I Went Out One Morning vind ik ook erg sterk, maar het beste blijft hier voor mij All Along the Watchtower. Hoewel kort en zo simpel van structuur...elke keer weer genieten. Staat zeker in mijn top 10 van favoriete Dylannummers.

Verder vind ik dit een uitermate sterk album met bijna geen mindere nummers. Alleen The Ballad of Frankie Lee and Judas Priest had wat mij betreft half zo kort gemogen.

avatar van teus
4,5
Jaep schreef:
(quote)


Ik heb ook een halfje verhoogd. As I Went Out One Morning vind ik ook erg sterk, maar het beste blijft hier voor mij All Along the Watchtower. Hoewel kort en zo simpel van structuur...elke keer weer genieten. Staat zeker in mijn top 10 van favoriete Dylannummers.

Verder vind ik dit een uitermate sterk album met bijna geen mindere nummers. Alleen The Ballad of Frankie Lee and Judas Priest had wat mij betreft half zo kort gemogen.


Naast One Morning en I'll Be Your Baby Tonight heb ik de Watchtower ook aangevinkt ,het hele album is dus sober maar wel sterk ,opvolger Nashville heeft wel een ander karakter maar heb ik ongeveer net zo hoog staan
Ja wat betreft Frankie Lee ,ik kan de lengte goed hebben ,Dylan heeft ons soms veel te vertellen dat hele verhaal moet dan in die song, dat horen we op meerdere albums van de meester
Vergeleken met bv Jack Of Hearts ....Desalation Row of Joey valt hier de tijdsduur nog erg mee

avatar van AbleMable
5,0
Dit is weer een van de betere Dylan platen in zijn oeuvre. Weer terug naar de basis, hoewel dus nu duidelijk meer Country (of Americana) dan Folk(-blues). Ook door de mooie kleine verhalen die hij op deze plaat te vertellen heeft. All Along The Watchtower is later natuurlijk ook prachtig vertolkt door Jimi Hendrix, maar de versie van Dylan blijft voor mij toch de mooiste. En de storytelling van Frankie Lee and Judas Priest luistert als een prachtig kort verhaal. Maar de allermooiste blijft toch de afsluiter met prachtig pedal steel gitaar werk van Pete Drake, I'll Be Your Baby Tonight, een prachtige opmaat naar zijn definitieve Country plaat die hierna zou volgen. Er doen natuurlijk ook al op deze plaat een paar geweldige country sessie muzikanten mee zoals de eerder genoemde Pete Drake en Charles Mc Coy (basgitaar).

Arbeidsdeskundige
Dit album laat voor mij veel aanzienlijk bekendere en hier veel beter gewaardeerde albums uit zijn bijzonder imposante oeuvre achter zich. John Wesley Harding met die prachtige mondharmonica, All Along the Watchtower en The Ballad of Frankie Lee and Judas Priest zijn de parels van dit ondergewaardeerde album.

avatar van Droombolus
4,5
Ondanks dat ik Highway 61 Revisited zijn meest komplete en invloedrijke plaat vind, grijp ik eigenluk altijd naar John Wesley Harding als ik zin heb in een rondje ome Bob. Sinds kort weer op vinyl in huis.

avatar van Jaep
4,5
Droombolus schreef:
Ondanks dat ik Highway 61 Revisited zijn meest komplete en invloedrijke plaat vind, grijp ik eigenluk altijd naar John Wesley Harding als ik zin heb in een rondje ome Bob. Sinds kort weer op vinyl in huis.


Herkenbaar. De drie platen hiervoor zijn allen briljant, maar ik zet deze het meest regelmatig op, samen met Blood on the Tracks. Overigens vind ik Nashville Skyline en New Morning ook érg goed. Ach, de Dylan-catalogus heeft eigenlijk een briljante plaat voor bijna elke stemming.

Gast
geplaatst: vandaag om 11:19 uur

geplaatst: vandaag om 11:19 uur

Let op: In verband met copyright is het op MusicMeter.nl niet toegestaan om de inhoud van externe websites over te nemen, ook niet met bronvermelding. Je mag natuurlijk wel een link naar een externe pagina plaatsen, samen met je eigen beschrijving of eventueel de eerste alinea van de tekst. Je krijgt deze waarschuwing omdat het er op lijkt dat je een lange tekst hebt geplakt in je bericht.

* denotes required fields.