Bob Dylan - John Wesley Harding (1967)

all along the watchtower is 1 van z'n beste nummers

tjonge jonge wat is Bob Dylan toch goed.

Het titelnummer is zo'n juweeltje.

op een paar nummers na vind ik het een geweldig album

De laatste tijd vaak uit de kast getrekt dit album.
Dear Landlord blijft 1 van Dylan's beste nummers.

De versie van All ALong the Watchtower op dit album vind ik persoonlijk beter dan die van Jimi Hendrix (Al zullen veel mensen dat niet met mij eens zijn)

Zwaar ondergewaardeerd album van Dylan.

Het is mensen hier vast weleens opgevallen dat Dylan's stem op dit album en op "Nashville Skyline" wat vreemd (of in ieder geval: anders) klinkt. Honderden theorieën doen de rondte hierover, maar helaas: de oplossing is simpel.

Deze twee albums hebben te maken met een technisch probleem; op 33 1/3 toer heeft Dylan z'n vreemde stem, maar op 31 toeren, klinkt 'ie weer normaal. Oftewel: de snelheid van de albums klopt niet helemaal.

Klopt niet volgens mij. Ik heb een liveclipje waar Dylan "I Threw It All Away" zingt in die vreemde stem, en ook een bootleg waar de sessies met Johnny Cash op staan. En Cash' stem klinkt wél normaal, dus is er niets versneld.

Leuk hoor, die opdrachten die aan elkaar worden gegeven een album te recenseren, dacht ik nog; en dan krijg je dit:

“ Voor Oldfart : Bob Dylan - John Wesley Harding. Ik had gisteren nog een discussie met een mede vrijwilliger van Radio Valerius (binnenkort op internet te vinden) van wat mensen mooi vinden aan de krakerige, vervelende, zeurende stem van Bob Dylan. En jij bent een hoge stemmer van dit album. Probeer het mij eens uit te leggen, waarom je dit vrijwillig opzet ”

Ik krijg het gevoel voor een onmogelijke opdracht te staan.

Uit de laatste regel blijkt dus dat de opdrachtgever, Bonothecat, blijkbaar dus niet uit eigen vrije wil deze plaat zou draaien.
Maar in ieder geval is Bono consequent, want wanneer het over Dylan’s meest recente album “Modern Times” gaat, zegt Bono:
“Ik blijf me verbazen over het enthousiasme over Bob Dylan. ‘
En later in diezelfde bespreking:
“De stem van Dylan vind ik echt erg beneden de maat. De stem is niet tegen het saaie aan, maar is gewoon saai. Een belangrijk element, emotie, weet hij niet bij mij over te brengen. En aan de teksten ben ik dus niet toegekomen. “

Nu is dat laatste natuurlijk heel jammer voor Bono, want als er één ding is waar vriend en vijand van Dylan het in ieder geval over eens zijn, zijn het de tekstschrijvers capacitieten van Robert Allen Zimmerman.
Maar je geeft ook aan wel je best te willen doen om te begrijpen waarom anderen wèl Dylan kunnen waarderen.

Misschien moet je de boel dan eens omdraaien en beginnen met de teksten!

Mijn hoge score voor dit album , geeft je (bono) misschien de hoop dat ik jou van gedachten kan doen veranderen; maar ik denk niet dat ik dat kan: ik kan niemand verplichten Dylan’s stem mooi te vinden, nog kan ik dwingen een ander dwingen Tom Waits om dezelfde reden te waarderen.
Nee, ze zullen beiden nooit gevraagd worden voor de Wiener Sänger Knaben ( thank god).

Tom Waits is Tom Waits met die stem.
Bob Dylan is Bod Dylan met die stem; take it, or leave it.

Een stem is iets heel persoonlijks; het raakt je: of niet.
Bono: het is alleen jouw persoonlijke “maat” die bepaalt of je een stem mooi vindt of niet, of zoals jij dat noemt “onder de maat” is.
En !!, je hoeft natuurlijk Dylan ook helemaal niet geweldig te vinden omdat vele anderen het tegendeel vinden.
Ik heb dat zelf bijvoorbeeld met de Stones, dat raakt mij maar zelden echt.
Niet dat het slecht is, maar is zo veel andere muziek die mij wel raakt, meer doet.

Aan de nadere kant;
Het is ook wel jammer, je mist ook wel veel bij Bob Dylan.
Je mist een groot tekstsdichter, maar ook één van de belangrijkste componisten van de 20e eeuw.
Een icoon die in ieder geval mijn generatie heeft beïnvloed met zijn visie op onze maatschappij.

Nu ben ik zelf ook helemaal niet zo’n grote Dylan freak dat ik aan elk woord van Dylan ( te veel) waarde hecht. Vaak snap ik er de ballen van en heb ik geen idee waar hij het over heeft.
Sterker nog; ik heb zelf nog geen handvol van zijn albums in huis.
Ik heb John Wesley Harding zelfs niet eens meer.

Voor mij persoonlijk is hij vooral muzikant, een man met een enorme staat van dienst, maar ook een man die soms ook verbaasd m’n hoofd doet schudden o.a. met zijn religieuze switches.
Sterker nog; soms kan ik zelfs een heel eind meegaan in je kritiek ; ik herinner me een verschrikkelijke Dylan in ik geloof the Concert for Bangla Desh,

Maar daar tegenover staat dan ook weer de geniale vertolker van” Hurricane” of “Subterranean Homesick Blues”, “I Want You” of, zoals op dit album: tijdens het titelnummer of “I’ll be your baby tonight”.

En die 4,5 voor dit album?
Ik werd zelf nieuwsgierig naar dit album toen ik er achter kwam (’68) dat Jimi hier All Along the Watchtower vandaan had gehaald.
Ik had Blonde on Blonde, en moest daarom eerst nogal wennen aan JWH.
De vroege folky Dylan kende ik natuurlijk ook wel, maar als pubertje YoungFart was dat aan mij niet besteed destijds.

John Wesley Harding is voor mij nu een prachtig ingetogen en contemplatief album.
Niet alleen staan hier eigenlijk alleen maar sterke composities op, het is een plaat die mij raakt. De plaat is persoonlijker dan al de voorgangers.
Volgens hen die zich in Dylan hebben vediept komt dit door het ernstige motorongeluk wat hij anderhalf jaar voor het uitkomen van deze plaat had gehad.
Ik kan me voorstellen dat wanneer je op het randje van de dood hebt gezweefd, je anders tegen de dingen van het leven gaat aankijken.
En dat zou de verklaring zijn waarom dit album simpeler, maar ook ingetogener is.
Hoe dan ook, ik vind hem prachtig.
Maar ik betwijfel of ik jou daar mee overtuig.


En Bono, je laat ons natuurlijk wel even weten waar jouw discussie op Radio valerius ( wat is dat overigens?) op het net te vinden is.

Die discussie zal niet op internet verschijnen (off the record gesprek was dat), maar Radio Valerius wel. En bedankt voor je uitvoerige recensie op dit album en Bob Dylan. Muziek gaat bij mij altijd voor de tekst uit. Voor tekst an sich lees ik liever een boek. Maar ik zal eens kijken of ik dit album kan vinden, met tekst.

Dylan is een goed tekstschrijver, maar zijn stem, en muziek in de nummers zelf pakken mij niet.

Ieder het zijne, toch?

Tot op dat moment het minst goede album van Dylan maar nog steeds aangenaam. Opvallende nummers zitten er niet tussen, maar slechte ook niet eigenlijk.

Ik vind enkele 80's albums zelfs beter zoals Infidels en Shot of Love

Het is wel easy listening eigenlijk, lekker relaxed, heerlijke muziek.

3.5*

uitstekende recensie, in ieder geval ga ik op zoek naar dit album .....thanks

Misschien een van zijn minst goede albums tot dat moment, maar om nou te zeggen dat geen opvallende nummers op staan.

All along the watchtower is toch een briljant nummer. muzikaal gezien zijn eenvoud, maar tekstueel een pareltje en zeker niet eenvoudig..
Maar ook niet iets wat 'lekker wegluistert, want het klinkt ook behoorlijk onheilspellend.

maar blijft persoonlijk natuurlijk..

Dit is niet Dylan's beste plaat, maar zeker ook geen slechte; Een plaat waar I'll Be Your Baby Tonight, Dear Landlord en All Along the Watchtower opstaan en nog best wat aardige nummers. Een doordeweekse Dylan, misschien ?

3.5 is me best.

***1/2

Ow? ik vind dit absoluut geen doordeweekse Dylan. Vind het zelfs een van zijn beste platen. Allemaal zeer goede nummers, wederom erg goede teksten, en allemaal erg ingetogen, aparte sfeer (zeker met al die religieuze verwijzingen). 4.5* !

Anderhalf jaar lang was Dylan niet te bespeuren op het muzikale toneel, en toen kwam hij met dit album aanzetten in december 1967. En weer was hij een stap voor op de concurrentie. Vanaf 1968 evolueerde de popmuziek duidelijk weer in de richting van country/roots, en ik denk niet dat het overdreven is om te zeggen dat 'John Wesley Harding' het album was dat de muziek die richting in duwde. Dylan weer als katalysator dus .

Met je eens natuurlijk. Heel sozial kritsche texte trouwens, b.v. Dear Landlord of I pity the poor immigrant.

Maar een Een doordeweekse Dylan? ik krijg buikpijn en mijn adrenaline gaat omhoog. Snel uitloggen!

Het verhaal achter John Wesley Harding:
http://peerkesplaatjes.skynetblogs.be/archive-week/2007-38

DIT vind ik een van de opmerkelijkste theorieën die ik ooit gehoord heb. Als dit klopt dan is het de grootste ergernis die ik in mijn jeugd heb opgelopen opgelost. Ik ging over mijn nek van die stem in neshville skyline. Dit was Bob niet.....dit was een oudere pijprokende heer in de veertig die in zijn schommelstoel wat voor zich uit mijmerde. Deze man maakte het zelfs zo bont dat hij onder de naam Bob Dylan een album genaamd selfportrait uitbracht. Om de opstandige kids in de jaren 60 helemaal op een dwaalspoor te brengen zeker. De CIA zat daar achter, dat was duidelijk. Een paar jaren later maakte de echte Bob Dylan pas weer een plaat: new morning. Van die pijproker hebben we nooit meer iets gehoord gelukkig.
En dan nu dit nieuws: Het was WEL Dylan, maar op de verkeerde snelheid.....het moet niet gekker worden

Maar John Wesley Harding was Dylan echt zelf wel. Hij had de Bijbel eindelijk eens goed bestudeerd en kwam met een paar eigenhandig aangepaste parabels op de proppen. Die goot hij in een country-jasje en speelde ze zo te horen in een take met een paar begeleiders. Een heel aardige plaat, je kan er goed bij werken wat mij bij de andere Dylanplaten niet lukt. All along he watchtower is een voorbeeld van hoe goed simpele muziek kan zijn. Al snap ik nog steeds niks van de tekst. Of is het weer Bijbels?

De veelzijdige Dylan weet hier vriend en vijand te verrassen met een country plaat, en nog een goede sfeervolle ook, de plaat heeft weer zo'n andere invalshoek dat hij zelfs zijn nasale neusstem anders gebruikt waardoor zelfs zijn grootste fans hem niet herkennen.

In de nieuwe UNCUT, engelse muziek krant, zit er deze maand een gratis cd bij met de title "Drifter's Escape - The music that inspired Bob Dylan's John Wesley Harding and Nashville Sykline". Op deze cd staan songs van Johnny Nash, Elvis Presley, Woody Guthrie, Hank Williams, Lefty Frizzell, Delmore Brothers, Clarense Tom Ashley en nog meer. Verder een heel goede bericht over genoemde Dylan albums. Voor allen die meer over John Wesley Harding en Nashville Sykline willen weten is deze edition absluut een aanrader.

Eigenlijk samen met Blond On Blond en Highway 61 Revisited de beste Bob Dylan platen, en uiteraard zijn er ook nog andere platen van hem die erg goed zijn, maar dit vind ik toch wel zijn uitschieters.
Op John Wesley Harding staan een paar prachtige nummers, waaronder het nummer John Wesley Harding, As I Went Out In The Morning, All Along The Watchtower en Down Along The Cove wat een erg aanstekelijke ritme heeft.
Ook dit is weer prachtige folk/ rock van Bob Dylan en luistert lekker weg

5,0*

Dylan's meest ingetogen plaat. Zeer ondergewaardeerd, want dit behoort tot z'n beste werken. Dylan heeft vele gezichten en dit is er een van. Beetje jammer wel dat de beste nummers op kant 1 staan, maar toch blijft dit een dikke 4.5*. Let ook op de christelijke referenties, die er blijkbaar in 1967 al in zaten bij Dylan, ondanks dat hij pas een dikke tien jaar later zich volop ging wijden aan het chrsitendom. En let ook op de countrymuziek die hier al z'n intrede doet!

Ik verlaag deze plaat met een half puntje tot 3,5*. De eerste helft van deze plaat is waanzinnig goed. Maar vanvaf Dear Landlord gaat het toch wel achteruit. Het tweede deel van de plaat is een pak minder goed.

Heel goede plaat van Bob Dylan met niet alleen religieuze teksten maar ook met sociale krietike boodschappen. En zo gaan diverse songs over outlaws, immigranten en arme mensen, die te maken krijgen met machthebbers die hun onrecht aan willen doen. Het is duidelijk dat Dylan veel sympathie heeft voor de outlaws

Dat is gewoon niet waar, en dit filmpje bewijst dat. Of wil je beweren dat de toeren van het filmpje ook niet kloppen? Nu kunnen we weer lekker theorieën verzinnen!

Allemaal marginale informatie eigenlijk. De muziek is geweldig. Punt.

De teksten ook. Dubbelpunt

...en de in de loop van de jaren veranderende stem. Uitroepteken!

Jammer, ik had net zo'n zin om theorieën te verzinnen over zijn veranderende stem.