Love - Forever Changes (1967)

En na de dood van Arthur Lee is dat gevoel voor mij alleen nog maar versterkt.

"This is the time and life that I am living
And I’ll face each day with a smile
For the time that I’ve been given’s such a little while
And the things that I must do consist of more than style
There’ll be time for you to start all over"

Misschien de liveversie er eens bij pakken (bij nader inzien denk ik dat je dat weleens gedaan zel hebben). Die is een stuk bevlogener vind ik.

5 sterren en een plekje in mijn top 10, wat een fantastisch album is dit. Met elke draaibeurt wordt het steeds beter. Alles klopt gewoon. Een van de beste sixties-platen.

Wat een fantastische plaat is dit toch, ongeloofelijk mooi. Eigenlijk ook één van de eerste keren dat ik erg veel moeite heb om mijn gevoel over een cd te geschrijven. Deze is van het eerste tot het laatste nummer zo ontroerend, opwindend en wisselend, echt heel erg mooi. Wat een ook nog een echt pluspunt aan deze cd is dat iedereen zijn instrument tot in de puntjes beheerst. Ik kan me bv. bij punk nog weleens ergeren aan de makkelijke melodiepartijen, maar bv. de gitaarsolo's zijn hier gewoon Hendrixiaans.

Hoogtepunt ligt toch wel bij de eerste 2 nummers vind ik, voor zoverre ik een hoogtepunt kan kiezen.

Eén van de beste sixties-platen? Gewoon één van de beste platen aller tijden. 5*

By the time that I'm through singing
The bells from the schools of wars will be ringing
More confusions, blood transfusions
The news today will be the movies for tomorrow

A House is Not A Motel, schitterend. Wat Arthur Lee doet is geen zingen; hij schenkt de woorden, zoals een kok zijn fijnst bereide gerecht aan de klant overhandigd. Ik hoop dat de andere nummers van een eenzelfde niveau zijn, zoja, dan kan ik een mooie tijd tegemoet zien.

Alone Again Or kende ik alleen van The Damned, maar omdat hier zoveel mensen op MuMe zo positief over waren, toch maar eens naar het origineel geluisterd. Wat is dit? The Doors op de zigeunertoer?Waarom ken ik dit niet?
Wat een ontdekking; heerlijk.

Daar hebben we dus MusicMeter voor! Om dit soort juweeltjes te ontdekken

Aanrader!!

Ik weet het, staat al tijdje op 5 sterren en die blijven ze ook houden

Een week geleden aangeschaft, topper!!!

Dit is echt een aanrader om eens naar te luisteren. Psychedelica in z'n meeste pure vorm.

Ondertussen stiekem opgeklommen naar de 2e plaats. Zelfs OK Computer gepasseerd, deze voelt nog net wat gemeender, gevoeliger en warmer.
Bij welke bezigheid ik deze cd ook draai, mijn aandacht op mijn eigenlijke bezigheid verslapt en deze voert me weer mee in een nietsontziende, ontroerende reis.

Heb 'm nu net een maand. De muziek raakt me diep, een mix van nostalgie en ontroering maakt zich steeds weer meester van me. Prachtig.

Ik ken Alone Again Or alleen weer van UFO, maar ga deze plaat zeer zeker ook opzoeken!

Voldoende geluisterd om hier een mooie 4* voor te geven.
Na de prachtige score hier op MuMe gezien te hebben, heb ik deze blind gekocht. Ik mag tevreden zijn
Bedankt

Eind jaren '80: aERo had Jimi Hendrix ontdekt. En heel vaak als ik iets over Hendrix las werd ook wel de naam Love genoemd.
Deze band scheen een meesterwerk gemaakt te hebben in de vorm van Forever Changes.
Dus aERo vond dat hij daar maar eens achteraan moest gaan, want Hendrix beviel ook méér dan goed.
Het was LIEFDE op het eerste gezicht die mij voor altijd veranderde..........

Waarom dan? Hendrix leek een incidentele ontdekking, het leek er op dat het daar bij bleef voor wat betreft de wonderlijke eind-jaren-'60 albums. Love bleek de sleutel naar veel meer meesterwerkjes uit de tijd.
Terug naar Love dus met hun Forever Changes, want hoe sterk moet een album wel niet zijn als het al bijna 20 jaar tot je favoriete albums behoort. Ik heb daar nooit enige twijfel over gehad, al vanaf luisterbeurt nummer 1. Ik zag ook dat dit album gelijk op 5* werd gezet door mij; niks beginnetje met 4,5 om dan dat halfje later toe te voegen.
Hup, gelijk de volle mep. Wham Bam Thank U Ma'am....

Het album opent op gitaar: Alone Again Or. Al snel komt het avontuur in dit nummer. Wat is dit in hemelsnaam voor setting? Wat doen hier in godsnaam voor instrumenten mee? En hoe past dit allemaal zo mooi bij elkaar? Als dartele lammetjes duiken de tonen om elkaar heen. En help! Wat gebeurt er als die trompet ingezet gaat worden? Dan valt je mond toch open van pure verbazing zeker! Het zijn vooral die 7 strijkers in combinatie met de blazers die dit nummer dat bijzondere randje weten te geven. U zei Forever Changes? Inderdaad. Dat gebeurde na de eerst luisterbeurt.
Met A House Is Not A Motel gaat de wervelwind verder. Het gaat gelijk door waar het vorige nummer eindigde. Hier valt het drumwerk me al snel op. Het zijn uiteindelijk de gitaren die het nummer voor zich op weten te eisen. Dit door middel van een schitterend duel dat aangegaan wordt na 2.18 minuten.
Met AndMoreAgain keert de rust terug. Het heeft een akoestische setting gekregen waarin strijkers een wat zoet laagje toe brengen. Samen zorgen ze voor psychedelische en soms haast bizarre songstructuren en het feit dat Arthur Lee er soms net tegenaan zingt maakt het niet erger maar zorgt juist voor een extra dosis mysterieusheid. Meeslepend tot het einde aan toe...
The Daily Planet: Boudewijn de Groot moet ongetwijfeld vaak naar dit nummer geluisterd hebben. Ik herken veel van de gitaarpartijen in zijn werk terug. Het nummer zit vol wendingen die hier voor een aangename luistertrip zorgen. Ook hier buitelt alles en iedereen over elkaar heen zonder dat het chaotisch wordt. Ik vind het de grootste kracht van dit hele album.
Old Man heeft dezelfde melancholie zoals we die ook bij Nick Drake terug horen. Op dit nummer verzorgt Bryan MacLean de vocalen. De melodie schijnt geïnspireerd te zijn door de Lieutenant Kije Suite van de klassieke componist Prokofjef. Ik ken deze niet, dus kan ook niet beamen of het hier terug in is te horen. Wat ik wel hoor is een juweel van een nummer en dat volstaat.
The Red Telephone heeft weer zo'n mooi akoestisch gitaar-intro. De titel is ontleend aan de rode telefoon die daadwerkelijk in het huis van Arthur Lee te vinden was. Toch schijnt het niet de strekking van dit nummer te zijn. Het gaat eerder over het einde van de wereld. De strijkers zorgen dan ook voor een dramatisch tintje, ondanks de shalalala's die telkens gezongen worden. Het nummer eindigt met een soort van monoloog: 'We're All Normal And We Want Our Freedom'.
Het tempo wordt opgeschroefd op Maybe The People Would Be The Times Or Between Clark And Hilldale. Een wat dwingend en vooral psychedelisch nummer. De blazerspartijen maken dit nummer vooral tot wat het is: een ijzersterke popsong. Heerlijk!
Live And Let Live heeft een luchtige toon (iets wat voor veel nummers op Forever Changes wel opgaat: het klinkt niet vreselijk zwaar). Dit nummer herbergt ook weer alle pluspunten die op dit album maar te noemen zijn en dan vooral een mooi, akoestisch gitaarritme en lekkere electrische solo.
Op The Good Humor Man He Sees Everything Like This nemen de heren weer wat gas terug. Het intro heeft wat weg van die van The Red Telephone en oe wat is het toch mooi als die trompet inzet. De tokkelende violen geven dit nummers net wat extra's. En hoe mooi zitten alle tempo-wisselingen weer in elkaar. Aan het einde denk je even dat je cd-speler blijft haperen, maar gelukkig is dat niet het geval.
En zo komen we aan bij een persoonlijke favoriet, genaamd Bummer In The Summer. Ik blijf verzot op die prachtige manier van gitaarspelen op dit nummer. Ook dit nummer kan niet zonder gitaarbreak halverwege de song. Alsof engelen mee doen op dit nummer zo mooi klinkt die break. Wel kort maar krachtig, dat dan wel.
You Set The Scene eindigt dit meesterwerk. Het is tevens het langste nummer van dit album en misschien ook wel het meest avontuurlijke. Alles wat te horen was in de voorgaande nummers keert hier terug: de violen, de blazers, de akoestische gitaar, de tempo-wisselingen. Het kan mij niet lang genoeg duren. Maar helaas zwelt het aan tot een schitterende climax aan het einde en hiermee weet je dat ook hier echt een einde aan komt.

Het voordeel van muziek-albums is dat je het einde weer kunt terugdraaien door het gewoon nog eens op te zetten, en geloof me: dat heb ik die 20 jaar zeer vaak gedaan.
Des te verbazingwekkender is het dan misschien dat dit nooit is gaan vervelen. Hoe fijn is het ook te lezen dat mensen het ook blijven ontdekken, keer op keer.
Dit maakt Forever Changes dan ook een onbetwiste klassieker die we met zijn allen heerlijk mogen koesteren.
Want zeg nu eerlijk? Wie kan er nu niet verliefd worden op dit soort pracht en praal?

Mede ook dankzij dit mooie verhaal AERO verhoogt naar 4,5*.

Ik kan dat heel goed. Ik zie alle liefdesbetuigingen en -smileys in de KO's, maar vind het niet bijzonder. Mama's & the Papa's na een biertje teveel of zo. Zet hem maar weer eens op, kijken of die 3,5 terecht is

De plaat die The Beatles nooit maakten...misschien overtreft die wel alles wat de fab four ooit bij elkaar zongen...

dit is inderdaad een juweeltje. Een geniale plaat, zelfs wanneer je andere geniale plaat neemt als: abay road etc

Misschien wel. Ik (als 19 jarige jongen) kan alleen zeggen dat ik deze plaat gedateerd vind klinken, hoe goed hij ook is. Terwijl Abbey Road (bijvoorbeeld) ongetijweld tijdloos is. Daar leveren the Beatles de blauwdruk voor de beter moderne popmuziek.

De teksten van Arthur Lee zijn vooral tijdloos, of de muziek tijdloos is valt te betwisten.

De pure accoustische pracht van de instrumenten maakt het tijdloos. (Samen)Zang is wel echt sixties. Prachtige album. Kippevelmoment: de korte 4 tonen van de basviool in 'Andmoreagain' aan het slot van de instrumentale tussenpassages. Alsof er een traan uit een oog drupt.

goede teksten, inderdaad. Maar ze zijn, hoe anders de naam van de groep ons anders kan doen denken, erg donker. Ik weet niet of dat iedereen wel aanspreekt.

Fijne plaat, zeg. Heb Love altijd wat links laten liggen in de zin dat ik psychedelische toestanden verwachtte, met een erg jaren 60 geluid. Maar niets van dat al! Tijdloze muziek, in tegenstelling dat anderen hier vind ik een gemiddelde beatles album meer jaren 60 klinken dan dit. Kan natuurlijk ook komen doordat de beatles inmiddels zo lang meegaan al (hun platen dan) dat de verrassing daar natuurlijk wel af is.

5*, zonder meer!

Gefeliciteerd Floris ! Deze plaat verdient het om in de aandacht te worden geplaatst en vooral te blijven!
Trouwens , die Sunlabel avator bevalt mij ook wel.

Alweer een sixtiesklassieker die ik nog moet ontdekken. Hij staat ook uitgebreid beschreven in "1001 Albums, de meest spraakmakende albums allertijden".
Ik heb nochtans een enorme sixtiescollectie, omdat dat decennium mij nog steeds het meest genegen blijft.
Deze moet me destijds geheel ontgaan zijn, shame on me, ik zal een inhaalbeweging maken...

De hoes is lekker psychedelisch, maar in 1967 was dat schering en inslag natuurlijk!

De muziek verslaat in dit geval in extreme mate het belang van de hoes. Dat mag ik jou alvast verklappen.
Eigenlijk , durf ik het hier nauwelijks te schrijven vanwege het belang en de kwaliteit van dit meesterwerk , maar voor mij was Love ook een late ontdekking. Ik verkeerde altijd in de veronderstelling met een achterhaalde band te doen hebben ; een soort zwak aftreksel van Jefferson Airplane. Hoe fout zat ik........

forever changes begin ik al steeds meer te waarderen. Een jaar geleden vond ik het een redelijk album, maar wou het niet echt klikken (3,5 ster). Ben het nu na een flinke tijd weer intensief aan het beluisteren en het wordt steeds beter

nu in ieder geval van 4 sterren naar 4,5

De helaas te vroeg overleden Arthur Lee trad, nadat hij in de bak gezeten had, de laatste jaren van zijn leven nog op en bracht vaak nummers van zijn Love-repertoire ten gehoren en volgens mij is daar ook een cd van verschenen.
Als ik dit album beluister ga ik er meestal echt voor zitten, want dit album moet je eigenlijk in zijn geheel horen. Bij 'Da capo' kun je de nummers nog door elkaar gooien, maar hier vormt het album een geheel. De eerste 3 nummers zijn mijn meest favoriete tracks.
Ik heb alleen de eerste 3 albums van Love in mijn kast staan + een Best of van Rhino Records. Is het dan nog wel nodig om de albums die hierna komen aan te schaffen?