menu

Triptykon with the Metropole Orkest - Requiem (2020)

Alternatieve titel: Live at Roadburn 2019

mijn stem
3,95 (10)
10 stemmen

Zwitserland
Metal
Label: Century Media

  1. Rex Irae (6:34)
  2. Grave Eternal (32:28)
  3. Winter (6:54)
totale tijdsduur: 45:56
zoeken in:

avatar van gigage
4,0
Geweldig! Zijn er nog mensen hier die in de zaal waren?

avatar van Mindscapes
gigage schreef:
Geweldig! Zijn er nog mensen hier die in de zaal waren?
Hierzo! Weliswaar enkel het laatste kwartier. Ik weet niet goed meer waarom, want ik wilde dit echt wel zien. Misschien te verklaren als ik het programmaboekje er nog eens zou bijnemen... Maar dat kwartier heeft me wel helemaal opgeslorpt in de sfeer. Mooie herinnering aan overgehouden!

avatar van CWTAB
3,5
Bij de streaming versie is de middelste track in 5 stukken gekapt...

avatar van gigage
4,0
Rex Irea is mijn favoriete song van mijn favoriete Celtic Frost - Into the Pandemonium (1987) - Winter komt van Monotheist (2006) en wat daar tussen staat is een niet eerder uitgebrachte Celtic Frost requiem.
Ik vind het allemaal geweldig maar dat heb ik al snel als een orkest de moeite neemt om dit te oefenen en samen met een metalband uit te voeren.

avatar van Barney Rubble
Gave opzet. Metal met orkest kan erg goed werken.

avatar van Edwynn
4,0
Ik was er helaas niet bij. Maar ik vind dit een mooie geste om het toch te kunnen beleven. Op het puntje van de stoel.

avatar van the crook
Dat metal met een orkest een goede combinatie kan zijn hebben o.a. Satyricon en het National Norwegian Orchestra al eens bewezen. Ook hier is weer sprake van een nu al memorabele samenwerking. En extra leuk doordat er een Nederlands tintje aan zit. Blij dat Century Media de moeite heeft genomen om dit op vinyl, cd én DVD te kwakken! Met name de art book edition is een prachtige package en meer dan je zuurverdiende centen waard!

avatar van Don Cappuccino
4,0
Metalbands met orkesten zorgt bij mij voor gemengde gevoelens. De bombast is vaak niet iets waar ik warm voor loop, maar dat komt omdat metalinstrumentatie dan vaak nog grootser wordt gemaakt met een orkest waardoor subtiliteit volledig weg is en het juist geen indruk maakt. Triptykon valt absoluut niet in die valkuil. De rollen zijn hier omgedraaid: het Metropole Orkest neemt de hoofdrol, waarbij Triptykon bepaalde passages meer aanzet en accentueert met de typerende doordringende doomy riffs. Ook zijn de orkestpartijen niet ontzettend volgepropt met instrumentatie, maar is het allemaal vrij minimalistisch en ruimtelijk, waardoor de uitbarstingen die er zijn ook echt binnenkomen. Gastzangeres Safa Heraghi zingt fenomenaal goed, die zou van mij op een derde Triptykon-album ook mogen zingen. Dit is een heel erg geslaagd project.

avatar van Edwynn
4,0
Ja, precies. Het is mooi ingetogen. Grave Eterna duurt lan maar is ontzettend fraai opgebouwd. Zo is Winter een prachtig coda geworden.
En die zangeres heeft een soort Floor Jansen stijl. Geeft kracht aan Rex Irae

Eigenlijk duurt dit allemaal veel en veel te kort.

avatar van AOVV
4,5
Net beluisterd, en 't klinkt erg goed. De wisselwerking tussen Triptykon en het orkest is zeer sterk, en de toevoeging van vrouwelijke vocalen is een schot in de roos. Wat een sfeer wordt hier toch weer gecreëerd..

Voor een beoordeling is het nog wat te vroeg, maar het zou wel eens hoog kunnen uitvallen. En hopelijk komt er ook nog een nieuwe Triptykon-plaat.

avatar van Kronos
Tja, ik weet het nog niet. Vooral veel sfeer. Op een gegeven moment lijkt het wel Pink Floyd met zwaardere riffs. En die zangeres weet nergens het etherische stemgeluid van Claudia Maria Mokri te benaderen, waardoor het sterke contrast in Rex Irae, het enige echte nummer, verloren gaat. Het zal wel aan mij liggen. Ik ben over het algemeen niet zo'n fan van liveopnamen.

avatar van AOVV
4,5
Ondertussen toch een aantal keer beluisterd, en vooral het nieuwe stuk, het ruim 32 minuten durende Grave Eternal is meesterlijk! Voor mij zijn de stemmen van Warrior en Safa Heraghi een erg geslaagde combinatie, ze bieden elkaar tegenwicht en zorgen voor een intense sfeer. En het instrumentale gedeelte dat, sowieso dominant is, hoeft daar niet voor onder te doen.

Vooral de percussie van Hannes Grossman weet me te betoveren. Het kan ermee te maken hebben dat ik gisteravond toevallig de film Whiplash van Damien Chazelle zag, over een jonge jazzdrummer die helemaal doorslaat in zijn ronkende ambitie om de beste te worden, maar ik vind dat Grossman het hier perfect doet. Niets teveel, niets te weinig, en vooral volledig in teken van de composities.

Rex Irae en Winter zijn oude nummers, uit vroeger Celtic Frost-tijden, het uitgesponnen middenstuk is uiteindelijk het derde stuk dat het Requiem van Warrior finaliseert. Wie dit live heeft mogen aanschouwen, is een gelukkig wezen, vermoed ik.

4,5 sterren

avatar van Barney Rubble
Had hier meer van verwacht. De combinatie van metal en orkest werkt op zich wel, maar de band doet mijns inziens weinig interessants met deze combinatie. Het voelt inderdaad aan als Pink Floyd met luidruchtiger gitaarwerk.

Gast
geplaatst: vandaag om 11:10 uur

geplaatst: vandaag om 11:10 uur

Let op: In verband met copyright is het op MusicMeter.nl niet toegestaan om de inhoud van externe websites over te nemen, ook niet met bronvermelding. Je mag natuurlijk wel een link naar een externe pagina plaatsen, samen met je eigen beschrijving of eventueel de eerste alinea van de tekst. Je krijgt deze waarschuwing omdat het er op lijkt dat je een lange tekst hebt geplakt in je bericht.

* denotes required fields.

Let op! Je gebruikersnaam is voor iedereen zichtbaar, en kun je later niet meer aanpassen.

* denotes required fields.