WoNa schreef:
Phoebe Bridgers is een groot talent, althans dat lees ik heel vaak de laatste paar jaar. Ik hoorde het tot nu toe niet, maar besloot deze plaat daarom een echte kans te geven. Na diverse luisterbeurten blijf ik bij mijn standpunt: ik hoor het niet. Wat ik wel hoor, is een plaat die in een permanente depressie zit zonder een sprankje hoop en licht. Over vrijwel alles ligt een grauwsluier waaronder de al dan niet inventieve arrangementen en zanglijnen verscholen liggen. Zelden mag er iets naar de oppervlakte komen, zelden mag iets uit het keurslijf ontsnappen.
Het zou kunnen dat als ik de plaat in huis zou halen en mezelf er mee "opsluit", kop telefoon op en geconcentreerd ga luisteren zonder afleiding, dat ik het dan wel hoor. Maar waarom zou ik? Er zijn zoveel leukere platen waarvan ik nu al weet dat ik er veel plezier aan ga beleven, die ik eerder wil aanschaffen. Kortom, kansloze missie voor Punisher. Wie weet bij de volgende plaat. Dan is Phoebe Bridgers iets ouder en liggen de teenage frustraties verder achter haar. Ik ben zeker wel benieuwd naar haar nieuwe ervaringen en muziek.
Dit is een bewerking van een Engelstalige post op
WoNoBloG.
Kan me hier goed in vinden. Ik heb nummers als Garden Song en Halloween nu al duizend keer gehoord. Geeft een beetje jeuk, en als ik vervolgens lees dat het meisje in een groepje zit met Julien Baker verbaasd me dat helemaal niks. Waar Sprained Ankle van Julien Baker me in 2016 nog verblufde, is het er hier wel af met Punisher. Steeds die monotone klaagzang onder een spaarzame tokkel/beat is gewoon niet meer wat ik boeiend vindt. Daarbij zijn de teksten wel soms spitsvondig, maar haar stem draagt amper. Kyoto is een leuke uitschieter, hoor dan weer een beetje beabadoobee.
Kortom, waarschijnlijk heel leuk voor anderen - ik ben er wel een beetje klaar mee nu.