Phoebe Bridgers - Punisher (2020)

Haar vorige album vind ik vrij gezapig; een verzameling trage nummers die, in mijn oren, vrij veel op elkaar gelijken. Alleen het prachtige Motion Sickness weet me echt te bekoren. Dat nummer vind ik zelfs zo goed dat ik toch nieuwsgierig ben als er nieuw werk van Phoebe Bridgers verschijnt.

Garden Song, de eerste single van haar aankomende album, gaat echter op dezelfde voet verder als haar vorige album. Ik word er niet warm of koud van. Maar goed, de aanhouder lijkt te winnen, want tweede single Kyoto is wel raak! Eindelijk eens een wat meer up-tempo nummer en het is gelijk verdomd goed. Hopelijk staat er meer van dit op Punisher!

Mooie foto op de hoes, lijkt me niet gephotoshopt.

Inderdaad is Garden Song in het verlengde van de ingetogen nummers van het vorige album. Kyoto is wel fijn meer energieker maar niet van dezelfde schoonheid als Motion Sickness. Maar hou wel van de stem en zangstijl van Phoebe Bridgers waardoor alles waar ze aan meewerkt minimaal een paar luisterbeurten krijgt.

Kyoto doet me minder dan het mooi ingetogen Garden Song. Phoebe is beter in de ingetogen songs. De wat uptempo nummers raken me niet zoals bijvoorbeeld Smoke Signals of Garden Song dat wel doen.

Dan ben ik de eerste waar zowel Garden Song als Kyoto hoog scoren Leuke music video's ook bij beide nummers. Bij haar debuut bewees ze al in staat te zijn een album vol goede muziek te schrijven, ik ga er van uit dat ze die lijn vasthoud.

Oh mannnn, hier heb ik zin in. Al verwacht ik wel een ander soort plaat dat Stranger In The Alps.

Overigens vind ik 'Kyoto' meer een Better Oblivion Community Center liedje

Maar dan zonder de stem van Conor O Berst...

Ik ben alsnog niet geweldig onder de indruk van de singles. Ja,de lat ligt hoog.

Kijk halsreikend uit naar deze tweede van Phoebe Bridgers, was al mee met haar debuut en ook het debuut van Better Oblivion Community Center vond ik geweldig.

Ik kijk er ook zeer naar uit! Mooie hoes (en singles) alvast.

Moooooie plaat hoor. Sterke songs. Helaas nog geen echte uitschieters zoals Funeral en Motion Sickness gevonden.

Prachtige teksten ook. Die me regelmatig een glimlach bezorgen.

Personal favs voor nu: Chinese Sattelites. ICU en Graceland Too.

Jammer dat de plaat lelijk eindigt. ook wel weer grappig.

Kyoto komt toch aardig in de buurt van Motion Sickness.

coldwarkids: qua sfeer wel.

Staat al tijdje op Spotify !

Thx! Ik zag 'm vanmiddag nog niet staan, maar nu wel inderdaad.

Normaal moet ik altijd wachten aan de ontbijttafel op vrijdagmorgen... Merci !
Eerste beluistering redelijk ingetogen

Fijn dat nummers als Chinese Satellite, I See You en I Know The End - en Kyoto natuurlijk - een goed tegenwicht bieden, anders werd het wel heel gezapig.

Prachtig album weer, net als op haar debuutalbum zijn het merendeel van de songs veelal ingetogen maar de instrumentatie is rijker en gevarieerder. Haar teksten zijn ook echt de moeite, ze heeft het talent om met een paar zinnen een heel verhaal te vertellen en er zit ook veel humor in vervat.

Favoriete tracks: de uitbundige single Kyoto, het wondermooie Graceland Too (met haar boygenius vriendinnen Julien Baker en Lucy Dacus) en het epische I Know The End waarmee de plaat op een hoogtepunt eindigt (The end is here!).

Schitterend singer/songwriter album. Indrukwekkend dat dit nog maar haar tweede plaat is.
Dergelijke albums kunnen nogal eens monotoon worden (Julien Baker heeft daar last van), dat vermijdt Bridgers door originele instrumentatie en nu en dan een uptempo nummer. Dat ze eindigt met een crescendo die zo uit de Post Rock lijkt te komen, is de kers op de taart.
De lyrics zijn heel beeldend en ze is een bijzonder goede verhalenverteller.

If you're a work of art
I'm standing too close
I can see the brush strokes (uit 'I See You')

The billboard said "The End Is Near"
I turned around, there was nothing there
Yeah, I guess the end is here

Ik moet haar debuut ook nog maar eens een kans geven.

Phoebe neemt ons mee in een emotionele en intieme tocht langs afbrokkelende relaties en onbeantwoorde vragen. De muziek is ingetogen, maar versnelt op de juiste momenten. De beoogde sound heeft zelfs een vage, bedwelmende sfeer die het semi-melancholische invalshoeken zeer ten goede komen.

Prachtig album hoor. In een zee van zowel vrouwelijke als mannelijke singer/songwriters met een soortgelijke stijl torent Phoebe er toch wel bovenuit, niet eens tot de schouders, maar tot de ellebogen.

De afsluiter ontregelt in de tweede helft in een kakofonische bombast zonder echt grimmig te worden, van mij had het nog iets demonischer mogen klinken.

Bevalt wel maar tov het debuut is de verrassing eraf en afgezien van de afsluiter geen nummer die enorm eruit springt. Alleen Kyoto steekt dan wel iets meer boven de rest uit. Moon Song zou ook als single hebben kunnen dienen, eerder dan Garden Song wmb.

Er maar één luisterbeurt op zitten, maar dan is de voorlopige conclusie: het doet me eerlijk gezegd vrij weinig. Dat komt mogelijk ook omdat de debuut plaat van Jehnny Beth me volledig in zijn greep heeft en dat is een wereld van verschil. Dat heeft prioriteit.

Wat een geweldige plaat dit, diepe buiging!

Nog maar 5 songs gehoord. Phoebe zal hier wellicht wat diverser willen klinken, maar ik hoor haar het liefst in country. Graceland too, dat is een song die weer bewijst hoe bijzonder ze is...

recensie op de krenten uit de pop:
De krenten uit de pop: Phoebe Bridgers - Punisher - dekrentenuitdepop.blogspot.com

Phoebe Bridgers - Punisher
Het debuut van Phoebe Bridgers was drie jaar geleden zeer indrukwekkend, maar opvolger Punisher is nog mooier, avontuurlijker, krachtiger, indringender en veelzijdiger

Op voorhand schaarde ik het tweede album van Phoebe Bridgers al onder mijn favoriete albums van 2019, maar dat moest de jonge muzikante uit Los Angeles natuurlijk nog wel even waarmaken. Dat doet Phoebe Bridgers op indrukwekkende wijze. Punisher vervolmaakt het geluid van haar debuut door alles net wat beter te doen. De instrumentatie is mooier, indringender en veelkleuriger, de zang is mooier en gevoeliger en de songs steken knapper in elkaar en zijn avontuurlijker, waardoor Punisher ook nog eens een album is dat lang door kan groeien. Ik schrijf het tweede album van Phoebe Bridgers alvast op voor mijn jaarlijstje.

Phoebe Bridgers debuteerde in de herfst van 2017 met het prachtige Stranger In The Alps, dat terecht werd overladen met superlatieven. Nog geen drie jaar later is de jonge muzikante uit Los Angeles uitgegroeid tot een van de smaakmakers binnen de indie-scene.

Phoebe Bridgers deed dat niet alleen met haar debuutalbum, maar ook met de albums die ze maakte met Boygenius (samen met Julien Baker en Lucy Dacus) en Better Oblivion Community Center (samen met Conor Oberst). Het heeft er voor gezorgd dat Punisher, het tweede soloalbum van Phoebe Bridgers, een album is dat moet worden geschaard onder de grote releases van 2020.

Ook mijn verwachtingen met betrekking tot het tweede album van de Amerikaanse muzikante waren bijna onrealistisch hooggespannen en een week of drie geleden kon ik voor het eerst kennismaken met de nieuwe muziek van Phoebe Bridgers. Punisher maakte mijn hooggespannen verwachtingen eigenlijk onmiddellijk waar en ook na heel veel keren horen vind ik het tweede album van Phoebe Bridgers nog altijd een van de beste albums van 2020 tot dusver.

Punisher opent instrumentaal en met donkere klanken, maar na een minuut begint het album voor mij echt met Garden Song. Het is in alle opzichten een Phoebe Bridgers songs. De klanken, de sfeer, de manier van zingen, de melodie en de tekst herinneren allemaal nadrukkelijk aan de songs op Stranger In The Alps.

Toch hoor je ook dat we inmiddels bijna drie jaar verder zijn. Garden Song zit knap in elkaar en is bovendien voorzien van een net wat vollere en ook wat avontuurlijkere instrumentatie dan we van Phoebe Bridgers gewend zijn. Punisher is vrijwel onmiddellijk het warme bad waarop ik gehoopt had, maar het is een warm bad dat is verrijkt met rozenblaadjes.

De wat vollere en spannendere instrumentatie hoor je terug in vrijwel alle songs op Punisher, maar Phoebe Bridgers heeft ook gekozen voor een gevarieerd geluid. Een aantal songs op het album vertrouwt op de intieme en vooral elektronische klanken die we kennen van Stranger In The Alps, maar hier en daar worden ook strijkers en blazers toegevoegd en bovendien wordt er voorzichtig gevarieerd met het tempo.

Qua arrangementen en instrumentatie is Punisher nog een flink stuk beter dan het debuut van Phoebe Bridgers en ook de zang van de muzikante uit Los Angeles is wat mij betreft indrukwekkender. Phoebe Bridgers heeft het geluid van haar debuut geperfectioneerd en verder verrijkt met klanken en invloeden. Waar Stranger In The Alps een fraai en charmant debuut met een paar kleine schoonheidsfoutjes was, is Punisher een prachtig en trefzeker album dat recht doet aan de status die Phoebe Bridgers inmiddels heeft.

Ik heb het album zoals gezegd al een paar weken in mijn bezit en in die paar weken is Punisher alleen maar mooier geworden. Zeker bij beluistering met de koptelefoon hoor je mooi en bijzonder de instrumentatie is en hoe de spanning in de songs keer op keer prachtig wordt opgebouwd. Op voorhand had ik het idee dat de verwachtingen met betrekking tot het tweede album van Phoebe Bridgers misschien wel wat te hooggespannen waren, ze is tenslotte pas 25, maar Punisher maakt de verwachtingen wat mij betreft helemaal waar en betovert en imponeert 40 minuten lang. Erwin Zijleman

Prachtige stem, aangenaam luistermateriaal dit. Wat een zangeres.

Hoogtepunten: Garden Song, Kyoto en I See You / ICU.

Hoewel heel veilige muziek, kan ik hier maar geen hekel aan hebben.

Inderdaad vanaf Kyoto song gaat het los, Phoebe heeft sowieso een prachtstem die hier prima tot haar recht komt.

Jammer van dat vreselijk ontspoorde einde van I Know The End. Echt wel het minste nummer van deze plaat.

Magistraal album. Aaneenschakeling van hoogtepunten maar als ik er 3 moet uitpikken dan Savior complex, Kyoto en Garden song.

Formidabele afsluiter vind ik, geen idee waarom je dit vreselijk vindt...

Moeten meer mensen bij "I See you" / ICY denken aan Radioheads Burn the witch? Dat begin is er toch wel door geïnspireerd lijkt me..